Ik ben het eens met enkele dames hierboven, betreft de eigen keuze. Maar hier in dit topic schrijft al iemand helemaal gek te worden van de gedachte aan weer zwanger te worden, dit niet aan te kunnen, enzo. Waarom dan niet voor de meest betrouwbare methode kiezen om te voorkomen dat je zwanger wordt?? Volgens mij reageert zij ook niet meer, jammer!
Op dit moment zou ik me geen raad weten nee, omdat ik even mijn handen vol heb ook aan mijn eigen problemen, loop bij de psycholoog, verdenking op ADD/ADHD etc etc.. Kan overigens prima voor mijn kindje zorgen hoor En dat gek worden is miss te zwaar uitgedrukt... Maar punt is dat we het goed vinden zoals het nu is! En op het moment denken we na over een definitieve beslissing sterilisatie bij mij of vriend. Maar het is wel héél definitief hé. Ik kom niet in aanmerking voor sterilisatie. Ben nog jong ook, 22... Dus we praten er veel over, maar de beslissing definitief nemen of mijn vriend zich laat helpen is ook heel moeilijk. Dus voor nu mirena, en dat gaat goed tot nu toe..
Heb overigens nooit gezegd dat ik het niet aan ken, maar in eerste instantie zou ik daar helemaal niet vrolijk van worden nee.. Uiteindelijk zou het goed komen hoor, maar zit er niet op te wachten meer op het moment! En had dus nog wel gereageerd, goed lezen
Tja, lastig onderwerp.. Om heel eerlijk te zijn weet ik ook niet wat ik zou doen mocht ik per ongeluk zwanger raken. Mijn man wordt over 2 weken gesterilliseerd, niet voor niets.. Ik moet er écht niet aan denken, nog een kindje.. Het zou financieel, praktisch (ruimtegebrek) en emotioneel ontzettend zwaar zijn en ik zou het denk ik gewoon niet aankunnen. Voor ons is het hoofdstuk 'baby maken' gesloten en ik weet niet of ik de knop zou kunnen omzetten. Aan de andere kant, ik weet hoe het is om zielsveel van je kindje te houden. Eigenlijk al vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent en het hartje hebt zien kloppen.. Het idee dat ik een van mijn kinderen weg had laten halen.. verschrikkelijk! Ik hoop dan ook dat ik nooit voor die keuze kom te staan want ik weet niet wat ik zou doen. Maar ik zou niet kunnen oordelen over andere vrouwen in een zelfde soort situatie die wel voor abortus gekozen hebben. Wie ben ik om daar over te oordelen..?
Ah jij was het, sorry heb inderdaad jouw reactie niet gezien.. Jouw eerdere berichtje kwam echt over op zo'n manier dat je er absoluut niet aan moest denken, wat dus sowieso zou resulteren in een abortus. Ik was overigens niet van mening dat je je het niet zou redden met je eigen kindje hoor Ik begrijp best dat vrouwen er echt niet aan moeten denken nog een kindje te willen, en ze gek zouden worden van de gedachte daaraan. Ik heb dit zelf ook gedacht na een helse zwangerschap. Mijn zwangerschap verliep dan wel perfect, alleen die hormonen.. Was 9 maanden lang erg ongelukkig! Va moment 1 wel super gelukkig met dochter, maar een tweede: ho maar! Ik wilde graag dat vriend zich liet steriliseren, maar was me ook bewust hier enige tijd overheen te moeten laten gaan. Nu denk ik inderdaad al anders. Was ik toch zwanger geworden, dan maar weer het risico nemen 9 maanden ongelukkig zijn..
Zie dat meerdere dit berichtje van mij quoten maar ik zeg toch : ik snap dat ongelukjes kunnen gebeuren??? Ik ben niet kortzichtig, integendeel!! Sterker nog; ik ben zelf zwanger geraakt ongepland na een verkeerd geplaatste implanon en ondanks de pil slikken!! Maar no way dat een abortus in mij opgekomen is. Het gaat mij om de aantallen die genoemd worden, dat zijn vast niet allemaal moeders die zwanger zijn geraakt ondanks maatregelen..
Dan ben ik oprecht blij voor je dat jij blijkbaar in de omstandigheden was waardoor dit ook niet in je HOEFDE op te komen. Helaas zijn er veel vrouwen die die positie niet hebben, met de meest uiteenlopende redenen. En voor die vrouwen ben ik blij dat ze hier in Nederland de keuze hebben.
Ze zegt toch niets verkeerds? Ieder zijn eigen keuze. Waarom zou je iemand dwingen een kind te dragen als zij dat absoluut niet kan en wil?