communicatie is gewoon lastig. En we zijn niet allemaal het zelfde, en als iemand je niet zo ligt, blijf respectvol. Laat elkaar gewoon met rust. En ga dan zoals sommige collega's bij mij op het werk het zo bruut laten merken. Om de sfeer goed te houden ben ik wel van de kletspraat en hier en daar een grapje/opmerking ergens op. Wat ik vaak ook heb, als iemand vol passie verteld over zijn of haar hobby maar het is niet echt iets wat mij meteen aanspreekt. Maar het zo leuk weet te vertellen dat ik er dan echt wel naar kan luisteren. En dat vind ik dan juist zo leuk aan mensen.
Ik snap dat je je een beetje anders voelt. Maar wat ik zeggen wil is dat iedereen wel een filosofische kant heeft. Alleen dat gebeurt dan vaak in gesprekken met personen die vaak dan dicht bij je liggen. En niet zomaar een random iemand of collega's. Of je treft net de juiste, maar helaas zijn er dat maar weinig. Bij mij is het wel het geval dat ik "helaas" alleen maar goed met mijn man diepgaande gesprekken heb. En mijn beste vriendin dan.
Het hoeft ook niet altijd heel filosofisch te zijn, maar als het te oppervlakkig is terwijl ik al bijna twee jaar met ze samenwerk en het gaat altijd over hetzelfde, dan ben ik er wel een beetje klaar mee Ik heb best veel diepgaande gesprekken met anderen, ook mensen die ik minder goed ken. Ligt er maar net aan wat hun interesses zijn denk ik.
. Ik had ooit een collega, die letterlijk niet in staat was om small talk te hebben en super direct was. Hij was er heel open over dat hij lichtelijk autistisch was en volgens hem had het daarmee te maken (probeer niet te zeggendat jij dat bent hoor, haha!!!). Heel veel collega's vonden hem raar en lastig, omdat hij tijdens de lunch wanneer de anderen over het weer en hun weekend babbelden gesprekken begon over politiek, de invloed van big business, armoede of geloof, maar ik vond het juist zo'n verademing! Hij was rete slim en had heel goed bearugmenteerde meningen (waarschijnlijk omdat hij altijd aan het discussieren was). Lekker direct en gelijk door naar de inhoud, zonder zo'n sociaal dansje waarbij je heel voorzichtig van onderwerp naar onderwerp danst. Heerlijk! Overigens herken ik dat awkward ook wel van mezelf. Ik heb het niet altijd, maar soms zit ik even lekker in mn eigen hoofd en als iemand dan een gesprekje begint lijkt het alsof ik van heel ver moet komen. Op dat soort momenten moet ik me echt concentreren om niet heel raar over te komen, woorden en grammaticaal correcte zinnen te vormen en iets zinnigs te zeggen, hahaha. Maar op andere momenten, als ik even een wat extravertere bui heb, begin ik zelf met alles en iedereen gesprekjes over onzin, omdat ik zin heb om met iemand te praten. Het verschilt dus enorm bij mij.
Dit herken ik helaas ook wel een beetje. "Vroegah" had ik veel diepere en oprechtigere gesprekken met vriendinnen. Toen konden wel al ons lief en leed met elkaar delen en vertelden en luisterden we heel "mindful". Tegenwoordig lijkt het alsof ze veel meer in hun eigen bubbel zitten en misschien vinden ze dit van mij ook wel. Ik ben ergens bang dat dit te maken heeft met onze levensfases. Iedereen werkt, heeft kinderen, is met alles en nog wat bezig en zo groeien we een beetje uit elkaar. Het contact blijft er wel, maar dat echt betrokken zijn verdwijnt een beetje en dan krijg je dit soort desinteresse. Hopelijk verdwijnt dit vanzelf weer, wanneer we allemaal wat ouder worden en wat minder gestressed en op onszelf gericht!
Dat herken ik ook wel. Als iemand vraagt hoe het gaat en het gaat even heel slecht door mijn nekproblemen en ik vertel dat dan heb ik het gevoel dat ze daar helemaal niet op zitten te wachten dus jok ik maar en zeg ik dat het goed gaat of redelijk en als ze dan echt willen weten hoe het gaat vragen ze wel verder. Hoe gaat het is in mijn ogen vaak meer een beleefdheidsvraag dan een oprechte vraag uit interesse.
Ik denk zelf eerlijk gezegd wel dat ik licht autistisch ben, maar dat roep ik nooit zo hard want ik heb geen diagnose en mensen die dat wel hebben zijn dan soms beledigd (heb ik gemerkt). En ik heb wel getwijfeld om het te laten onderzoeken maar denk niet dat het veel zin heeft behalve dat ik dan een stempeltje heb. Dus ach voorlopig laat ik het maar zo. Gelukkig is mijn vriend ook raar
Misschien moet je dan juist helemaal gaan vertellen hoeveel last je er van hebt. Zodat ze het de volgende keer of uit interesse vragen of gewoon niet. Ik heb er echt een hekel aan als mensen doen alsof ze echt willen weten hoe het gaat.