Hallo lieve vlinder mama's, Allereest wil ik jullie natuurlijk veel sterkte wensen in alles wat jullie hebben meegemaakt. Wat jullie is overkomen is ondenkbaar. Helaas is het een kennis van ons ook overkomen. Een prachtige dochter wordt levenloos geboren (na 39 weken). Natuurlijk hebben wij als buitenstaanders ook veel vragen, maar wij horen vanzelf wel het verhaal als de ouders er behoefte aan hebben. Nu had ik alleen enige vragen over wat ik moet/kan doen. Vandaag hebben we een prachtig bloemstuk besteld, en een neutraal kaartje erbij. Aan wat voor soort steun hadden jullie echt behoefte? Met wat voor soort dingen voelde jullie iets of wat verlichting? Hoe de uitvaart zal lopen weet ik nog niet. Echter ik ben zelf dus zwanger en heb echt mijn emoties momenteel niet onder controle. Indien we uitgenodigd worden is het dan verstandig om te gaan? Hadden jullie kennissen (dus geen deurplatlopers) die zwanger waren, zijn die gekomen of juist niet en hoe voelde jullie je erbij? Indien jullie denken dat ik moet gaan kan ik dan het beste die buik verbergen? Misschien zijn het hele egiostische vragen maar ik denk dat jullie wellicht mij het beste kunnen informeren.
Hallo, Ikzelf ben op 24 nov een vlindermama geworden. Ik was samen met een vriendin zwanger. We scheelde maar 4 dagen. Ik vond het fijn dat ze op de crematie was. Nu, zie ik haar nog steeds (we lopen elkaar de deur niet plat, zien elkaar af en toe). Maar zodra ik haar weer zie moet ik huilen en ehb ik het er moeilijk mee. Het is voor hen beide moeilijk. Uiteraard voor diegene wat het overkomen is, maar zeker ook voor jou als zwangere . Je weet niet hoe je je moet gedragen en hoe je moet handelen. Erover praten helpt! Elkaar steunen, hoe moeilijk dat ook is. Ik praat nu heel wijs, maar diep in mij hart steekt het heel erg van jaloerzie. Ik gun mijn vriendin een gezond kindje, maar zelf had je het ook zo graag gewild. Maar weg blijven van haar helpt naar mijn idee ook niet. Het is toch zonde van de vriendschap, en jij kan er tenslotte niets aan doen dat je zwanger bent. Dat zal zij wel begrijpen... Succes!
ook ik ben mijn kindje verloren. en was ook samen met een vriendin zwanger en wij scheelde 10 dagen. elke situatie is natuurlijk anders. maar wij hebben er zelf voor gekozen om ons dochtertje te laten gaan want ze had geen eerlijke kansen meer op een normaal gezond leven. en daar ga je denk ik heel anders mee om dan als je kindje dus plotseling overlijd..ik was verder niet jaloers. ik vond het nog steeds geweldig om die buiken te zien en ik heb de box en kinderwagen lekker laten staan in serre.. we hebben toen een avond voor alle vrienden, familie enz gehouden en er waren ook zwangere dames. maar ik kon er gelukkig tegen. want anders zou dat zeker erg zwaar zijn. wij kregen veel bloemen en knuffels en wat ik erg lief vond en mij veel steun gaf waren alle persoonlijke verhaaltjes en wensen wat mensen opgeschreven hadden in het boek van mijn dochtertje. en m`n vriendin met wie ik samen zwanger was heeft me erg gesteund en we hebben veel gepraat. daar had ik ook veel aan. je moet wel echt aan jezelf denken hoe dubbel het nu ook mag zijn maar jij hebt ook een kindje in je buik waar je voor moet zorgen. dus als je er niet zo goed mee om kunt gaan of het word je emotioneel te zwaar, zeg het haar en ze zullen je zeker begrijpen. het is lastig omdat je niet weet van te voren hoe je op deze moeilijke situaties reageren zal, maar als je ze alleen al even een dikke knuffel zou geven is ook goed! ik zou je buik niet verbergen..mijn vriendin deed dit dus ook maar ik had dus echt zoiets van nou doe ff normaal joh die mooie buik moet je lekker laten zien. maar dit is echt iets persoonlijks. ik denk er zo over en een ander zou wel heel verdrietig kunnen worden bij het zien van zo`n buik. succes met je zwangerschap! en maak je niet druk over wat je wel of juist niet moet doen! liefs nance
Heb belangrijkste is dat je er voor haar bent. Vraag hun gewoon of je bij de crematie mag zijn. Als ik naar mezelf kijk, bij mij was alleen familie en niet eens mijn vriendinnen. Het is natuurlijk zwaar dat ze een kindje hebben verloren, maar ontwijken en anders behandelen werkt alleen maar averechts. Gewoon duidelijk aangeven dat je voor ze er bent is meestal al genoeg. Gewoon vragen wat ze willen. WAnt iedereen ervaart het weer anders.
Niet lang nadat ik het eerste berichtje hebt gestuurd is een prachtige dochter geboren. Ik heb mijn man laten aftasten hoe zij ertegenover stonden met mijn situatie. (Hij is dikke vrienden en collega met de vader van het meisje). Wij zijn op kraamvisite/afscheid geweest, dat wilde ze graag. Met lood in mijn schoenen ben ik erheen gegaan maar omdat jullie zelf zeiden dat ik niet weg moest blijven als zij dat niet specifiek wilden ben ik gegaan. Ze vielen me letterlijk op mijn schouders. Hun gedachten ging vreemdgenoeg uit naar mij. Dat ik niet bang moest zijn. Ze hadden wel apart tijd voor ons geregeld omdat ze niet goed wisten hoe zij maar ook wij reageerden. (How sweet is that!) Ze hebben uitgebreid hun verhaal gedaan. (3 uur hebben we gehuild en gepraat) Ik heb zelfs hun dochter gezien en ze is prachtig. Wat is het toch oneerlijk. Uiteraard ga ik nu ook naar de uitvaart. Ik dank jullie voor jullie advies en wens jullie veel sterkte verder. Dit verlaat jullie nooit ondanks dat de wereld na een uitvaart ongestoord door lijkt te gaan. Er zijn genoeg mensen die jullie kindjes nooit zullen vergeten! Ik weet dat ik hun dochter nooit zal vergeten. Misschien toch nog een advies vraag. Hoe kan ik ze in de toekomst laten weten dat we haar niet vergeten en ondanks dat ze er niet is dat ze zeker hun dochter blijft? (Niet te overdreven vaak uiteraard maar is er een soort van jaardag ofzo?) Als het een stomme vraag is mogen jullie het zeggen hoor.
af en toe een kaartje sturen waarop je verteld dat hun dochtertje nog in jou gedachte is. evt met de uitgerekende datum een knuffeltje of bloemetje brengen. en op de geboortedag een aardigheidje. laten eten dat je aan hun kinje denkt en dat deze gewoon bij hun gezin hoort en het niet verzwijgt. en het belangrijkste is gewoon een luisterend oor bieden,vragen naar het kindje en vragen of ze erover wil praten. zelf heb ik het ook meegemaakt met 35 wkn zwangerscap en was 2 dgn na me nicht uitgerekend. ze had het er erg moeilijk ook mee. ze wist zich geen houding te geven en heeft nooit naar mijn bevalling gevraagd of dat ze de fotos mocht zien . dat is soms best moeilijk.intrese is zo belangrijk want soms denken vlindermama ik praat er maar niet meer over want andere willen het mischien niet neer horen,terwijl ze er toch graag over praten.het is hun kind ook al leeft het niet meer.
Ben er gewoon voor haar.. en je kan natuurlijk ook aan geven hoe jeje voeld.. en wat ze er zelf van vind.. maar ik denk dat ze het fijn vind dat je er voor haar bent.. daar had k ook heel erg veel aan.. ze hoeven helemaal niks te zeggen.. want nix helpt maar ze waren er wel.. liefss