Ons zoontje van bijna 2 is, vind ik, erg temperamentvol. Wij voeden op zonder straffen en belonen, wat veel energie kost en een lange adem. Maar nu, als ik maar zeg: "doe je auto maar op de bank of op tafel" en het zint hem niet dan klabam, gaat de auto door de kamer en alles wat er in z'n buurt ligt ook. Net zag hij de afstandsbediening en wilde "kijkah". Alleen vanmorgen hebben we ook al tv gekeken, dus ik stelde voor om naar buiten te gaan of lekker samen te kleuren of stickers te plakken. Hop alle stoeltjes om, potloden door de kamer enz. Is dit weer een fase?! Hij is zó ontzettend driftig om álles momenteel. Als het maar even niet gaat zoals hij wilt dan BAM. Dan denk ik jeetje, je krijgt al zoveel vrijheid en keuzes, een keer "stoppen met achter de poezen aanlopen" mondt uit in een loopfiets door de kamer. Herkenbaar?
Is dit juist niet de oorzaak? Naar mijn idee is het niet nodig om een peuter veel vrijheid en keuzes te geven, dat werkt juist averechts. Wel uitleg en kadering. Maar goed, wij straffen en belonen wel, omdat wij vinden dat bepaald gedrag, bepaalde consequenties geeft. En das natuurlijk weer een heel andere discussie
Ik probeer ook zo min mogelijk in te grijpen, maar bij mij ligt de grens bij als dingen kapot gaan of mens of dier gewond dreigen te raken. Dan leg ik het spel even stil en moet hij even afkoelen. Daarna beginnen we met iets anders. Als het gedrag een gewoonte lijkt te worden dan probeer ik iets meer de leiding te nemen. Teveel keuzes kan mijn zoon niet aan.
Mijn zoontje is ook bijna twee en smijt ook met alles en maakt dingen kapot zoals de tekening van zijn broer. Hij doet het vooral als ik geen oog voor hem heb, kortom hier een roep om aandacht. Negatieve aandacht is ook aandacht. Afleiden werkt hier om uit een vervelende bui te komen, maar zeker ook begrenzen! Smijten met auto's? Op boze stem zeg ik dat het niet mag en ik vertel hem wat hij wel met het autootje mag doen. Gooit hij weer? Autootje weg. Dit wordt meestal een driftbui compleet met dramatisch liggen op de grond. Ik negeer het en veelal is het zo over. Straffen werkt hier niet, hij snapt het niet zoals een time-out, maar begrenzen werkt zeker wel. Ik geef mijn zoontje ook vrijwel geen keuzes, dat wordt zeker een drama...
Dat zou hier ook zo zijn. Maar dat is natuurlijk wel een straf. Alhoewel ik het liever als consequentie zie.
Ja zo'n fase hebben we hier ook wel gehad en nog steeds wordt er nog wel eens met speelgoed gegooid als hem iets niet zint. Hier resulteert dat ook in 'wegleggen' van het speelgoed, dus ergens waar hij het niet kan zien en er niet bij kan. Dat levert vaak ook weer drama op; tranen, huilen, roepen, smeken. Heel moeilijk vind ik dat, maar ik vind bewust met dingen gooien en/of kapot maken echt een grens te ver. Nu is hij natuurlijk op een leeftijd dat hij het écht wel begrijpt, maar met twee jaar deden wij het ook al zo. Ik geef aan dat hij boos mag zijn of verdrietig en dat ik dat ook snap, maar gooien mag echt niet.
Opvoeden zonder straffen en belonen heb ik niet zoveel mee, maar ala ieder zijn ding. Noem het een straf, noem het een consequentie, komt op hetzelfde neer. Maar goed, hoe dan ook, een kind heeft wel grenzen nodig. Ons zoontje is helemaal niet agressief of wild, maar soms gooit hij ineens alles van tafel zoals de stiften van zijn zus of een heleboel puzzelstukjes. Dan vertellen we hem toch wel even heel duidelijk dat dat niet de bedoeling is omdat de boel dan kapot gaat of kwijt raakt(lees we leggen uit waarom het niet mag) en mag hij even 'nadenken' op een plekje 3 meter verderop (lees we halen hem 'uit de situatie'). Vervolgens snnapt hij dondersgoed waarom en vertelt zelf dat hij niet mag gooien met dingen. Noem het uit de situatie halen en uitleggen waarom als dat beter klinkt dan bestraffen (klinkt wat zwaar geef ik toe, maar streng toespreken en wegzetten noem ik ook bestraffen maar dan passend bij een 2-jarige) maar stel alsjeblieft wel grenzen!
Ik zie het meer als mijn spullen en de hond beschermen, dat leg ik dl ook zo uit. Meestal reageert ze daar rustig op. 'Oja, sorry' etc. (ze weet wel dat we heel erg boos worden als ze iets tegen de hond aan gooit, en zelf schrikt ze ook als ze iets breekt).
Opvoeden zonder straffen en belonen betekent niet dat er geen aandacht moet zijn voor gewenst gedrag en grenzen. Hier ook een pittige peuterpuber met sinds tijdje gooi en smijt neigingen. corrigeren dat consequent: even in een hoek van de kamer staan (niet als straf maar om uit de situatie te gaan die m prikkelt) en bieden als alternatief een zachte bal aan met de woorden "met een bal mag je gooien, met andere spullen niet". Dit gaat steeds beter. De time out plek zoekt hij bijna altijd zelf op (kiest de gang zelfs bij enorme overprikkeling) en de bal helpt m frustraties toch te uiten. Hij kan z'n emoties blijkbaar alleen nog reguleren door iets te gooien, dus bewegen even mee totdat hij meer taal heeft.
Ja hoor herkenbaar. En het goede nieuws is dat het overgaat. Het slechte nieuws is pas over een jaar of 2 wat ik doe is uitleggen maar éérst afleiden. En ik pak op zo'n moment wel datgene weg dat hij heeft gegooid of neem hem juist even bij me om te praten en knuffelen. En op die leeftijd kon hij al best goed aangeven waarom hij dat doet. Frustratie, moe, verdriet, even mama kroelen etc. Of laten zien waar hij wel mee mag gooien. Dan zei ik bv: moet je eens kijken! En dan pakte ik zilverfolie en deed het achter mijn rug in een prop. Abracadabra! Een meteoriet! daar mochten ze dan mee gooien. En dan op een punt dat hij rustig is zeggen dat dit wel gegooid mag worden. Het gaat echt voorbij!