Ik zit nu al maanden thuis..... letterlijk thuis omdat ik bang ben, bang ben om naar de winkel te gaan. Bang dat mijn kindje afgepakt wordt door een vreemde, mijn wereldje is heel klein doordat ik moe ben, moe van alle gedachten die zo naar en zo overheersend zijn. Dat ze mij in de omgang met mijn kindje, waar ik nu van zou moeten genieten belemmeren. Ik zou moeten genieten van een prachtige papa die vol liefde en warmte er is voor mij en voor onze zoon. Het ging wat beter, krijg professionele hulp en medicatie. Maar deze week.... ben ik weer even terug bij af lijkt het wel. Met enorme pieken en dalen..... Knokken om hier uit te komen. Wat ik heb: Postnatale Depressie en een Angststoornis, dat krijgen veel vrouwen na een bevalling of tijdens de zwangerschap al. Waarom een gebroken been wel zeggen.... en dit niet?
Allereerst wil ik je een dikke knuffel geven! Misschien denk je dat het niet goed komt , maar met de juiste hulp en veel praten komt het echt goed! Net na de bevalling van onze zoon was ik ook erg angstig , durfde niet eens een boodschapje te doen . Ik was moe van het hele huilen en alle zorgen. Nu als ik er op terug kijk denk ik Wow zo ben ik helemaal niet, maar je zit natuurlijk vol met hormoontjes en alles moet weer even op zijn plekje komen. Nogmaals heel veel sterkte en hier op het forum kan je gelukkig alles even van je afschrijven.
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Met therapie en medicatie ben ik er weer bovenop gekomen. Ik ben hier wel altijd heel open in geweest naar mijn omgeving. Bij mij ging het al flink mis tijdens mijn verlof, maar ik heb gelijk mijn leidinggevende en collega's geinformeerd. Ook vrienden en familie wisten gelijk wat er aan de hand was. Ik heb heel veel gehad aan de steun van mijn omgeving, de lieve berichtjes, kaartjes, mooie bos bloemen van mijn manager etc. Waarom zou je het niet vertellen?
Ik heb 2 x een pnd gehad. Na de geboorte van mijn beide kindjes. Bij mij was het niet echt angst maar meer de confrontatie met mijn nieuwe leven (met een baby die je hele ritme omgooit). Ik had het gevoel gevangen te zitten. Ik heb mezelf wel 100 x de vraag gesteld "waarom wilde ik een kindje?". Ik kon gewoon niet genieten, en in het begin zelfs ook niet echt van ze houden. Echter, ik had NOOIT de behoefte ze iets aan te willen doen ofzo. Ik at zowat niets meer en was een schim van mezelf geworden. Met veel praten en huilen ben ik er weer uit gekomen. Dat duurde wel minstens 9 mnd. Als ik er nog aan terugdenk krijg ik de kriebels en een heel treurig gevoel. Maar....ik kan zeggen dat het écht ophoudt. Er komt een moment dat je weet "nu is het weer zoals het moet zijn". Heel veel sterkte en praat met mensen die jou lief zijn!
Hier 2 keer een pnd gehad, geen angststoornis. Ik ben er altijd heel open over geweest, maar om heel eerlijk te zijn kan ik niet zeggen dat dat geholpen heeft. Edit: ik was trouwens juist eerder overbeschermend richting mijn kindjes.
Zo zeg wat een herkenning! Had mijn verhaal kunnen zijn.... Depressieve klachten komen juist in pieken en dalen.... zon dal kan ech heel diep zijn... ik merkte wel dat na elk dal mijn piek juist weer een stuk hoger was en ik mij beter voelde dan voor de dal. Succes en eeen dikke knuffel, want het is niet niks maar echt, je komt er uit!
Allereerst een dikke knuffel!! Hier ook veel herkenning. Het ging bij mij tijdens m'n zwangerschap al niet zo goed. Vaak somber. Toen mijn zoon er was voelde ik me de koning te rijk; maar voor 1 dagje maar. Ik heb geen roze wolk gehad. Al gauw bleek hij een huilbaby, en door het vele slaaptekort en stress die dat met zich meebrengt zorgde ik ook niet goed meer voor mezelf. Ik sliep niet bij overdag, verzorgde mezelf niet goed meer, at bijna niets. Ik ben 30 kg aangekomen tijdens mijn zwangerschap en dat is er zo snel weer afgegaan, dat ik nu zelfs 7 kilo lichter weeg dan voor mijn zwangerschap. Kreeg (en lukt nog steeds niet goed) geen hap door mijn keel. Ik was overal bang voor, had de meest bizarre angsten. Ik ben sowieso al bekend met angststoornissen en depressies, maar zo heftig als dit kende ik nog niet. Ik kreeg paniekaanvallen als ik alleen met hem moest zijn, ging compleet uit mijn dak als hij ging huilen; ik kon er niet voor hem zijn op dat moment. Het lukte me gewoonweg niet om van hem te genieten. Ik herkende mezelf niet meer en ik was een schim van wie ik was. Ik ben uiteindelijk hulp gaan zoeken, toen hij 9 maanden was. Het praten zelf hielp niet echt, maar zette me wel aan het denken. Niet lang daarna leek het wel of de wond open sprong en heb ik een uur lang hartverscheurend zitten huilen. Sindsdien is er een knop om. Nu denk ik ineens: waar was ik mee bezig? Waar was ik bang voor? Ik wil mezelf weer zijn, ik ben er klaar voor. En verdomd, het lukt. Sorry voor het lange en persoonlijke verhaal, maar ik wilde je dit vertellen in de hoop dat je er wat aan hebt en dat je dingen herkent. Het is goed om je af en toe over te geven aan je verdriet. Gooi het er lekker uit, en maak alles bespreekbaar. Niemand zal je raar aankijken. Wees eerlijk in wat je voelt, benoem wat je dwars zit. En misschien nog wel het belangrijkste: kies af en toe voor jezelf. Geef de zorg uit handen en ga lekker relaxen, iets doen waar je energie van krijgt. Dat klinkt veel makkelijker dan het is, maar uiteindelijk is het zo simpel als dat. Je mag me altijd een pb sturen! Veel sterkte.
ow lieverd, zo herkenbaar ik had het ook, en heel erg! vanaf het moment dat ze was geboren, heb nooit echt genoten van de zwangerschap helaas, ik wou liever ook niet weg, baalde van mijn leven, werd gek van het gehuil, deed niiks voor mezelf, en wou ook niet dat iemand langs kwam.. me relatie ging niet goed omdat ik ook alles op hem af reageerde en op mijn kind. ik had helaas wel nare gedachtes, echt vreselijk!! ik deed ze dan wel niet, maar wou het wel.. heb zulke erge dingen gezegd dat kan jij je niet voorstellen. door goede hulp, gaat nu juist alles goed!! ik geniet zo intense van ons meisje, mijn hele wereld staat open!!! voel me nog steeds heel schuldig als ik eraan terug denk! en moet ik ervan huilen! ons meisje is nu bijna 17 maanden, ontzettend vrolijk! en dat maakt mijn hele wereld besef ik nu. je komt er wel!!!! heb vertrouwen in jezelf!