Inderdaad ja.. Maar als ik het vraag en hij zegt nee das niet zo, ze heeft me pas terug opgebeld.. dan vraag ik me toch af hoe zoiets kan aangezien zijn nummer niet in de telefoonboek staat.. maar dat zal ik dan wel vragen ook!
Heftig, ik kan me goed voorstellen dat je dit even moeilijk te slikken vindt. Of 't je hormonen zijn of niet, ergens gun je je vader natuurlijk het geluk. Maar.. een man van 70 ja, sommige mensen vinden daar nog geluk in. Mijn opa is nu 6 jaar weduwnaar, inmiddels 80, andere leeftijd maar toch.. Ik denk niet dat je het kan beslissen voor een ander, jouw vader heeft een periode door gemaakt, en misschien probeert hij via een ander over je moeder heen te komen. Over haar verlies dan, misschien is hij echt gelukkig. Mijn schoonvader is 76, hertrouwd met mijn schoonmoeder. Ze zijn zielsgelukkig samen, maar ja als kind zou ik me er dood om ergeren als ik in jouw schuitje zou zitten. En dan kan ik wel zeggen, gun het die man.. Nee in jouw ogen is het even anders, daar kan een ander niet over mee praten. Je vader springt in jouw verhaal van de hak op de tak, en is het wel liefde wat hij voelt of is het een vlucht.. Probeer eens met hem te praten, het is een oude man. Eenzaam en alleen, misschien wilt hij juist meer contact met zijn dochter.. Misschien helpt 't wel, om even met hem te praten.. Sterkte!
De tranen staan me in de ogen, alleen blijven is niet voor iedereen weg gelegd. & een nieuwe liefde krijgen houdt niet in dat de plaats van een ander wordt ingenomen. Kinderen horen niet te beslissen over het leven van hun ouders, maar de klap komt natuurlijk wel even aan..
Mijn zus wist dit al een tijdje en ze heeft hem nooit weggeduwd. Hij was er steeds welkom, ook bij mijn broer.. Maar hij duwt ons nu verder en verder weg... Ik kan hem moeilijk naar hier halen.. Ik heb zelf geen auto meer maar ik bel hem elke dag 3x! Maar hij neemt gewoon niet meer op... Wat kan ik dan nog doen?
ik kan het me trouwens wel heel goed voorstellen ook hoe erg je baalt van de situatie (buiten het vermoeden dat de relatie al speelde voor jouw moeder was overleden). Je wilt die eerste tijd delen met de mensen die dichtbij je staan en die belangrijk voor je zijn. Het is dan niet fijn als er iemand bij is die je helemaal niet kent, die straks op allerlei foto's staat en die toch ook een rol zal spelen in de periode rondom je kraamtijd... Dat is ook gewoon niet leuk. Maarja, tegelijkertijd speelt ze die rol nu ook al. Want je vindt het moeilijk om het uit je hoofd te krijgen Zelf heb ik soortgelijk meegemaakt rond mijn trouwdag; een zwager wilde opeens zijn nieuwe vriendin meenemen, de hele dag terwijl ik dat kind niet eens kende. Heb me daar zó druk om gemaakt... Uiteindelijk is ze niet gekomen; ze kon geen vrij krijgen. pfieww.... Maar op de trouwdag zelf was ik zó vol van mijn man en van onze dag, dat ik niet eens had gemerkt dat een aantal gasten die wél zouden komen er niet waren... Daar kwam ik pas dagen later achter Op zulke momenten (en de bevalling lijkt me nóg een slagje meer bijzonder en ingrijpend als een trouwdag) gaat er ontzettend veel langs je heen...
Dat ze niet de dag na mijn bevalling aan mijn bed hoeft te komen staan zal ik mijn vader nog wel duidelijk maken! (als hij tenminste opneemt). Ik voel me nu wel een beetje alleen. Vader die je niet hoort, schoonfamilie waar het al jaren mee botst en waar we al maanden niet meer bij komen. Ventje doet zijn best maar hij heeft het nu zo druk op het werk (hij is manager en moet nu zo iemand opleiden zodat hij in augustus een maand kan thuisblijven.. hij zit te hopen dat de baby niet vroeger komt want, ookal mogen ze zijn verlof niet annuleren, hij weet dat hij dan in juli nog super veel telefoontjes krijgt van al zijn contacten/ die hij nu nog vollop dingen aan het bijleren is.)
He bah, wat een gedoe allemaal. En dat zo vlak voor je bevalling. Das niet niks zeg. Weet je wat ik zou doen? Je vader een brief schrijven. Maak hem geen verwijten maar leg uit wat het met je doet. Dat hij zeer zeker (nog steeds) welkom is en dat je wacht op een telefoontje (of dat hij langs komt) zodat er rustig over gesproken kan worden. Geef ook aan dat je graag zijn nieuwe vriendin wil ontmoeten als het echt serieus is maar dat je liever wacht tot je volledig bent hersteld van de bevalling en de kraamtijd voorbij is. Over dat andere (dat zijn vader al eerder contact met haar had) daar zou ik niks over zeggen en er eerst ook niet naar vragen. Ik vind dat zo'n via via verhaal. En wat zelf ook zegt, alles wordt door anderen vreselijk uitvergroot, je weet niet wat je wel of niet moet geloven. Maar schrijf die brief, dan ben je je verhaal kwijt en dan is de volgende stap aan hem. Ben het eens met Smiley3, even de boel laten zoals het is en je richten op je eigen gezin. Probeer de laatste weekjes nog te genieten van de kleine in je buik en natuurlijk succes met de laatste loodjes, hoop dat je een vlotte bevalling hebt!
Mijn vriend wou anders nog eens kalm met hem gaan praten.. hij kan beter relatieveren dan ik.. Hij wou papa gaan vertellen dat we hem helemaal niet laten vallen maar dat het wel van 2 kanten moet komen. Ik ben altijd een papa's kindje geweest en heb hem nu wel nodig, het zou dus leuk zijn als hij tenminste zijn telefoon opneemt! Ik kan in principe elk moment bevallen . Maar die brief vind ik een leuk idee.. Misschien beter dat hij het van mij "te horen" krijgt.
Ik wil even in haken, op dansen naar de pijpen van 'n vrouw. Helaas komt 't voor, een nieuwe vriendin, of vrouw, nieuwe kinderen en je eigen vlees en bloed bestaat niet meer. Zelf zwanger van mn eerste, voor mn man ook de eerste, voor mn schoonouders (buiten stiefpa) ook eerste kleinkind.. Mijn echte schoonpa, wilt niets met ons kindje te maken hebben. Laat staan met ons, wegens situaties in 't verleden. Je kunt iemand niet in 't hoofd kijken, waarom gaat je pa niet naar die verjaardag.. Zou 't schaamte kunnen zijn? Zou 't niet kunnen zijn, dat hij nu ongelukkig is met zijn keuze, omdat jij nu niet achter hem kan staan, of omdat hij zich schuldig voelt naar zijn overleden vrouw en naar jou zijn zwangere dochter? Geef hem een beetje tijd, begin er niet meer over en laat het van zijn kant komen. Hij komt er zelf wel mee, of het de moeite waard was, om iedereen in zorgen te stellen. Ik denk dat hij zich echt schaamt, en heel waarschijnlijk schuldig voelt.. En meid, je hebt tenminste een vader.. Geef hem tijd, nu maakt hij een fout, en moet hij even in zien dat het geen goede keus is.. Maar het kan ook, dat hij heel gelukkig wordt, en het wilt zijn samen met zijn kinderen en kleinkinderen.. x
Ik heb even doorgelezen tot aan het eind, Het wordt dus steeds mooier, nu is er vermoeden dat 'ie tijdens de relatie met je moeder contact met haar had. Pff, je hebt veel te verwerken meid.. Ik moet even nadenken over hoe ik alles ga formuleren, zonder dat ik jou veroordeel of af "zeik".. Het is niet makkelijk voor ons lezers of lezeressen om ons in jouw situatie te verplaatsen. De een heeft het mee gemaakt en de ander kan zich er alleen een voorstelling van maken. In de situatie waar jij mee loopt, komen vragen naar boven. Heel begrijpelijk, heeft hij een affaire met die vrouw gehad, zo ja is het dan uberhaupt mogelijk voor jou, je familie om haar te accepteren.. Hij was goed voor je moeder, in hun huwelijk en zeker op het laatst.. Oordeel eens voor jezelf, hoe zie jij achteraf het huwelijk van je ouders, waren ze gelukkig? Of had je vage vermoedens dat hij wellicht een vreemdganger kon zijn.. Je broer en zus zijn ouder, maar jij bent geen klein meisje.. Zoals je schreef, je bent er 26, een volwassen dame.. Ook jij zal je vermoedens hebben gehad, wat dat betreft moet je je zelf even niet naar beneden halen.. Iemand van 26 is geen kind van 5 die niks begrijpt.. En zelfs kinderen hebben heel snel dingen in de gaten, alleen oordelen zij niet zoals volwassenen... Probeer van je eigen mening uit te gaan, tuurlijk verdedig jij je mening hier op 't forum. dat is niet meer dan begrijpelijk. Alleen jij, weet hoe jij je voelt, wat er precies speelt. Succes en sterkte!
Ai, wat neemt dit een vreemde wending. Laat ik vooropstellen: ik leef met je mee. Dit soort sores zit je niet op te wachten, en al helemaal niet vlak voor of rond een bevalling van je eerste kind! Het vervelende is dat je gewoon niet weet hoe het zit. Misschien had je vader inderdaad eerder een relatie met deze vrouw, misschien niet. Dat hij weer met iemand uit het verleden aanpapt, verbaast mij niets. Mijn vader heeft eerst ook zijn exen (die hij al heel lang niet gezien had) opgezocht na het overlijden van mijn moeder. Dat is vertrouwd, ik snap dat wel. En in deze tijd van social media vinden mensen elkaar wel, dat geloof ik ook wel. Zit je vader er niet op, dan zijn buurman wel, en die heeft zijn telefoonnummer, etc. Maar goed, daar gaat het niet om. Wat ik zo lees, is dat jij gewoon heel graag je vader bij je wilt hebben. Het heeft geen zin te gaan verwijten, of moeilijk te doen, nu heb je gewoon hem nodig, en moeten die vragen misschien maar even geparkeerd worden. Het is dan ook heel vervelend dat hij niet opneemt. Een brief kan een goed idee zijn. Mag ik je dan wel 1 tip geven: schrijf hem en laat hem liggen. Kijk er na een paar dagen nog een keer naar, en herschrijf hem. Leef je in in je vader en bedenk hoe een en ander overkomt. Bedenk ook wat je doel is met het schrijven van de brief. Meestal is het namelijk zo dat je in eerste instantie alle emotie eruitgooit, en als je zo'n eerste versie opstuurt, kan dat compleet verkeerd aankomen, wat de situatie alleen maar erger maakt. Veel sterkte in ieder geval. Ik leef met je mee. Ik herken de situatie helaas...
Sorry, ik heb mijn eerste post vooral gepost op mijn eigen verdriet... Dat had ik niet mogen doen, mijn excuses hiervoor! Ik begrijp ook best wel dat je het er moeilijk mee hebt... Maar wat ik ook lees, is dat je vader zich nu heel erg begint af te duwen tegenover jullie. Zou het misschien kunnen komen doordat iedereen hem dingen verwijt? Ik zou dan persoonlijk mijzelf ook terugtrekken... Ik heb een zus en een broertje die het heel erg vinden dat mijn vader er niet meer voor ons is, zoals hij er eerder was.... Hij belt eigenlijk niet, hij smst een x, we zien hem op verjaardagen. Maar als je de vraag andersom stelt, blijkt dat zij hem net zo goed niet bellen. Wie laat dan wie in de steek? Wat ik hiermee bedoel te zeggen, voelt jouw vader zich misschien niet net zo verstoten als dat jullie je verstoten voelen? Ik wens je heel veel sterkte toe !
Wel mijn zus heeft hem ook nog een paar keer opgebeld, mijn broer niet maar mijn broer is altijd wel eentje geweest die niet vaak iets van zich laat horen.. en ik bel hem steeds op.. maar als hij niet opneemt kan ik er ook niets aan doen.. Mijn zus is net nog bij hem geweest, hij heeft iets aan zijn voet en mijn zus is voor hem naar de apotheek geweest (zij woont op een km van hem af).. Hij deed echter maar heel vaag en zij voelde alsof hij liever had dat ze naar huis ging.. ze is dan ook niet lang gebleven. Ik kan niet bij zijn thuis geraken! Ik heb al een paar maanden geen auto meer.. na de bevalling gaan we er eentje kopen (tegen dat ik terug ga werken) maar hij zat hier vroeger praktisch elke dag! Anders had ik naar de apotheek gegaan... Ik heb hem natuurlijk direct opgebeld toen Ann zei dat papa iets had, nu nam hij op maar tegen mijn deed hij ook maar kort.. terwijl ik gewoon vroeg ma hoe komt da, wa heb je gedaan met u voet, gaat het, werken de pilletjes?! Als je al vies moet doen terwijl iemand gewoon bezorgd is.. bleh En mijn vader zit niet op facebook heeft zelfs geen pc.. maar misschien dat er inderdaad wel vrienden hem hem geholpen hebben in zijn zoektocht..
en oja 'Oordeel eens voor jezelf, hoe zie jij achteraf het huwelijk van je ouders, waren ze gelukkig? Of had je vage vermoedens dat hij wellicht een vreemdganger kon zijn' Wel mijn ouders hadden het met momenten heel moeilijk en soms viel er wel eens een hard woord. Financieel zaten ze op de grond. Alle 2 alles verloren door de scheiding, moeten betalen voor hun kinderen (papa had er 4 en mama 2 in vorig huwelijk).. Ze hebben mij altijd wel alles gegeven wat ik wou.. Wou ik een nintendo voor sinterklaas? Goed dan aten we maanden aan een stuk simpele dingen en liep mama een jaartje langer in oude kleren rond.. natuurlijk wist ik dit niet toen ik jonger was.. toen ik een jaar of 14 was ben ik beginnen inzien dat we het niet al te breed hadden.. Papa heeft ook al veel dingen aan de hand gehad (operaties) en de ziekte van mama heeft ook stukken van mensen gekost.. dan nog maar te zwijgen over die begrafenis.. schandalig eigenlijk! Papa was vroeger altijd wel ne playboy.. na zijn eerste huwelijk.. hij vertelde vaak wilde verhalen.. maar toen dacht ik van jaaaaah het zal wel.. nu stel ik me er toch wel vragen bij.. Hij staat graag in het middelpunt van de belangstelling dus toen mama ziek werd had hij het eerst moeilijk en deed hij dingen om aandacht te trekken (hij had ook pijn en moest op onderzoek en dit en dat..) in het begin had hij ook vaak ruzie met mama.. dat ik soms zelf zei van: how seg als ge zo tegen mij zieke ma praat ga dan maar weg! (al dat ik ook wel weet dat het niet makkelijk moet zijn om te leven met iemand waarvan je niet weet of ze er morgen nog wel zijn..) maar toen mama achteruitging heeft hij haar echt gedragen.. Hij bleeft bij haar slapen in het ziekenhuis en zorgde voor haar, een verpleegster moest haar niet komen helpen.. hij deed alles..Waren ze echt gelukkig tijdens hun huwelijk? Ik denk met momenten wel... Maar ik had niet echt een super relatie met mijn ouders toen ik in mijn puberteit zat.. ik zat constant op mijn kamer of ging naar vrienden.. daarna ben ik op kot gaan wonen (tijdens studies) en heb daar ook mijn vriend leren kennen.. we zijn snel gaan samenwonen (jaartje ongeveer nadat ik van kot was)
Daar wil ik gewoonweg niet over nadenken. Ik heb er niks aan en wil me niet opvreten over dingen die er misschien wel helemaal niet zijn. Stel dat het wel zo was, dan zou ik het niet eens willen weten. Jij wel?
en om het allemaal nog wat leuker te maken heb ik last van "menstruatie pijn" en harde buiken... t zal wel WEER vals alarm zijn
Je maakt je ook veelste druk.... Volg je eigen, luister niet naar andere. Doe wat jezelf wilt En richt je op je gezinnentje!!!
Tja, tis wat k zeg, tis een moeilijke situatie. Maar ja, ik zou willen weten hoe 't huwelijk van m'n ouders in elkaar steekt. Gelukkig weet ik ook exact hoe ze beiden zijn.. Heb daarentegen een goede band met beiden maar weet ook precies hoe ze zijn & we zijn een vrij open gezin. Zoals jij je vader om schrijft, wilde verhalen heeft iedereen. Dit houdt niet in dat 'ie werkelijk gekke dingen deed. En verleden tijd is verleden tijd.. Eerder heb ik gelezen dat de mogelijkheid bestaat dat hij zelf zijn ex heeft op gezocht. Wat als ze elkaar toevallig tegen 't lijf zijn gelopen, of mevrouw heeft hem gezocht. Nogmaals geef je pa, tijd! En begin er niet meer over, totdat hij er klaar voor is om het naar boven te brengen. Misschien vindt hij zelf ook dat hij te ver gaat, of dat hij zijn familie teleur stelt.
this over! Ja straks lekker uit eten met men vriend (vandaag 5 jaar en half samen) en daarna samen naar de cinema.. zinnen verzetten!