Ik was rond 13.00 uur bij een grote bouwmarkt. Er stopt een auto naast me. Vrouw stapt uit en gaat op de gemakkie de bouwmarkt in. Auto vol in de zon met, jawel, 3 kleine kinderen erin Van een jaar of 3 tot een jaar of 6-7. 3 ramen op een kiertje. Kinderen begonnen te huilen. Tja, en nu? Ik moest m'n kinderen halen en misschien is ze zo terug, staat er airco aan of....? Foto gemaakt van kenteken en het bij de balie gemeld. Er is een medewerker naar de auto gegaan. Heb nog even op een afstandje staan kijken of er wat gedaan werd. Madam kwam op de dooooie gemakje met een kar met spullen terug en met zacht stemmetje vragen:" waarom huil je nou? Mama zei toch dat ze binnen 5 min weer terug zou zijn"? Echt, ik had er zooooo graag naar toe willen gaan om m'n hormoonmonsters los te gooien maar ik heb me maar ingehouden... Snap dat echt niet hoor. Ook niet als het koeler is. De bouwmarkt medewerker probeerde kind over te halen om de deur open te maken. Er kan zoveel gebeuren door ze achter te laten
Ik geloof ook dat het iedereen kan overkomen. Helemaal als je meer dan 1 kind hebt. Je hoofd zit dan vol ofzo. Zelf wel eens gehad dat we boodschappen moesten doen. Met een peuter en baby, je moet peuter in de gaten houden, bedenken wat je nodig hebt en zoeken in de schappen. Heb wel eens de kinderwagen even laten staan om iets te pakken. Liep ik zo door en bedacht ik me een half minuutje later dat mijn jongste een gangpad verder geparkeerd stond. Niet dat er iets gebeurde maar op dat moment voelde ik me al heel kut hoor. En zo kan ik me ook indenken dat je je kinderen vergeet in de auto. En ze zien.... Ja als je geluk hebt. Hoe vaak lees je niet dat mensen onderweg hun caravan kwijt zijn geraakt en vele kilometers verder er pas achter komen. Je kan er, als je in je spiegels kijkt, nou niet bepaalt om heen. Je registreert het niet, ergens in je bovenkamer komt het niet aan. Het is doorgaans een opeenstapeling van dingen. Vermoeidheid, drukte en dingen gingen die dag misschien net anders. Wie weet bracht hij normaal gesproken eerst de oudste weg. Of zat hij zo met zijn gedachten bij die ene belangrijke vergadering. Of zijn vrouw deed normaal die dag de kinderen en toen net niet. Het blijft hoe dan ook tragisch en ik hoop dat die man niet vervolgd wordt. Hij is al meer dan genoeg gestraft.
De tip van je tas op de achterbank vind ik wel een hele goede! En als je geen tas hebt, dan iets anders noodzakelijks.
Ik geloof wel dat dit je kan over komen. Wel samenloop van van alles, moe, stress etc. Ik breng standaard de kids naar kdv en dat zit er echt wel in Als ochtend ritueel. Ik haal ze meestal ook op maar niet altijd, ik heb regelmatig gehad dat ik al voor huis stond en dan besefte dat ik ze nog moest ophalen, zo op de auto piloot naar huis, ik geloof wel dat dit ook andersom kan als het niet je dagelijkse routine is om je kids weg te brengen. Je zal er maar mee moeten leven, vreselijk.
Vreselijk. Ik ben juist bang dat het mij gebeurt. Nu gaat het wel weer, maar ik heb zo'n last gehad van vermoeidheid dat ik hele gaten van de dag miste. Doodeng
Getwijfeld of ik zou reageren maar doe het toch. Iemand die in een staat verkeert waarbij die dus 1 kind bij de opvang afzet en de andere 2 kinderen bij een andere opvang vergeet en ook niet merkt dat die nog achterin zitten bij het uitstappen, die hoort absoluut niet achter het stuur te zitten en aan het verkeer deel te nemen. Of dat nu vermoeidheid, verwardheid of wat dan ook is: je bent gewoon niet helder. Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is en natuurlijk doet deze man het niet bewust. Maar het medelijden, het vergoeilijken wat ik her en der lees daar heb ik persoonlijk veel moeite mee. Dat mag je veroordelen of wat dan ook noemen, maar er zijn wel 2 kleine kindjes dood! Nu vinden mensen het zielig voor hem en wordt er veelal gezegd: hij is al genoeg gestraft. Maar wat als deze man niet zijn kinderen achterin had maar alleen reed en van vermoeidheid of whatever niet goed oplet en jouw kind/ouder/geliefde doodrijdt? Is het dan ook nog zielig?? Dit moet een signaal afgeven dat wanneer je je in zo'n staat verkeert je gewoon niet in een auto oid moet stappen.
Maar je weet toch pas hoe ernstig het is als het mis gaat? Kan me goed voorstellen dat deze vader vaak reed, dat gewoon goed deed zonder problemen. Hoe had hij dan moeten kunnen inschatten dat het levensgevaarlijk kon zijn?
Ik lees in veel reacties dat mensen het gevoel van zo moe zijn herkennen. Dat ze soms grote dingen vergeten enz. Daarbij weet ik zeker dat je het al merkt voordat je iets vergeet zoals je kinderen uit de auto halen.
Ja maar dan ben je moe? En dan? Je kunt niet even afmelden op je werk omdat je moe bent. Althans niet jarenlang Edit: heb het wel eens aangegeven op het werk. Kreeg ik als reactie: " had je maar geen kinderen moeten krijgen".
Eerste jaar na de geboorte van zoon amper geslapen. Zat toen ook tegen een depressie aan. Moe is iets wat ik tegenwoordig af en toe ben. Dit was iets heel anders. Ik zat met zijn vader in de auto, ergens naar toe. Opeens komt er een paniekgolf over me heen...waar is ons zoontje?? Ik wist het even niet meer, was vergeten dat we hem een paar uurtjes bij de gastouder hadden gebracht. Dacht dat ie gewoon achter in de auto lag. Ben dat nooit vergeten, dat moment. Je hersenen functioneren op een ander niveau, als je langdurig slaapgebrek hebt. Helaas draait de wereld gewoon door.
Als je totaal niet functioneert op je werk zal dat daar ook gevolgen hebben. Als dat wel goed gaat, maar verder niet dan laat je je rijden of neemt het openbaar vervoer. Ik vind het echt schrikbarend dat mensen het maar normaal vinden om zo achter het stuur te zitten.
Ik ging met openbaar vervoer dus in mijn geval geen issue, maar denk niet dat je echt een idee hebt over hoe dit gaat.
Maar jij vindt het dus wel verantwoord om in zo'n staat te gaan autorijden? Ik snap dat dat niet 123 geregeld is maar omdat het lastig is dan maar andere mensen in gevaar brengen vind ik nogal wat.
Je bent niet automatisch in 'zo'n staat". En deze meneer had misschien beter niet auto kunnen rijden, maar dat is juist het verraderlijke, je hebt het niet altijd door. Deze man had vast andere keuzes gemaakt als hij had geweten dat hij tot zoiets in staat was.
Misschien wel idd. Geen idee. Maar ik heb er gewoon wat moeite met het medelijden terwijl er 2 kinderen dood zijn. Iets simpels als je tas naast de kinderen zetten had dit evt kunnen voorkomen. Ik hoop maar dat mensen zich wel bewust proberen te worden van de staat waarin ze verkeren en daar iets mee proberen te doen in de toekomst.
Maar wie weet was er helemaal geen sprake van 'een bepaalde staat' waarin de vader verkeerde. Zoiets overkomt je niet alleen als je moe bent (en dat kan ook al na 1 nacht slecht slapen zijn, lees dit artikel: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4791411/kind-vergeten-auto-snikheet-onderzoek-hersenen-geheugen-erik). Ook afwijken van routine, stress, afleiding... Ik zie er gewoon echt totaal geen nut van om van deze situatie, die voor iedereen verdrietig is, weer zo nodig iets van te moeten vinden. En word er juist moe van dat er altijd zo nodig naar 'schuld' gekeken moet worden. Er is geen opzet in het spel. Ongelukken gebeuren. Net zoals dat er wel eens kinderen aangereden worden op een boerenerf, of iemand het verkeerde pedaal in drukt en z'n auto zo de kade af het water in rijd met jonge kinderen achterin. Alleen maar verliezers. En godzijdank gebeurd het niet vaak en loopt het ook niet altijd dodelijk af, maar ik sommige gevallen gebeurd dat helaas wel.
Het is ook niet normaal. Maar zoals ik eerder al zei in dit topic: dankzij mijn kinderen heb ik jarenlang een stevig slaapgebrek opgebouwd. Helaas is onze maatschappij niet voorzien op zomaar maandenlang afhaken. Hoe word je geacht dat te doen? Geen dokter die je maandenlang thuis zet voor vermoeidheid. Je ontslag geven dan maar? En dan bovenop het slaapgebrek financiële moeilijkheden? Of, omdat je dan vaker thuis bent bij de kinderen, een groter risico op een gezinsdrama omdat de situatie nog uitzichtlozer lijkt? Eigenlijk toon jij in je posts dezelfde houding als de hele maatschappij: dit is jóuw probleem, dus los het op. Maar zo makkelijk is het helaas niet. Helaas.
maar is het de houding: het is heel vervelend maar ik kan er niks aan doen, jammer voor de andere mensen dan, beter?
Nee. Maar dit is een maatschappelijk probleem. Geen individueel. Of jawel: zoals je zelf al zei: je kan proberen het op te lossen door symptoombestrijding als «je handtas naast de baby zetten». Maar de aanpak van het probleem, dat kan je helaas niet altijd zelf. En de maatschappij draait er meestal zijn rug voor, en zegt je dat je maar wat flinker moet zijn. En als het dan fout loopt, dan ben je ook nog eens een slechte ouder. Terwijl je zo hard je best doet om alle ballen in de lucht te houden.