Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat zoiets gebeurt omdat iemand te moe is. In het verleden heeft een vrouw in Frankrijk vergeten haar kind naar de opvang te brengen toen ze net geleerd had dat haar vriend binnen een half jaar zou overlijden. In België was het een vader die net gehoord had dat hij als militair een half jaar uitgezonden zou worden naar oorlogsgebied. Er worden tegenwoordig zeer hoge eisen aan mensen gesteld en hoe iemand ook zijn best doet, het is nou eenmaal niet altijd haalbaar om continu 'scherp' te zijn.
Door een minder hoge druk op mensen te leggen; zoveel mensen met een burn-out tegenwoordig. Dat is toch zeker een maatschappelijk probleem.
Wat @nelta hierboven zegt. Of ook: langer ouderschapsverlof. Accepteren dat jonge ouders tijd en hulp nodig hebben.
Al die burn outs is zeker een maatschappelijk probleem. Al denk ik dat heel veel mensen die druk zelf opleggen omdat ze alleen maar meer willen, en en en en. Toen mijn kinderen zo klein waren had ik niet zo'n bruisend sociaal leven en ging niet veel weg. Sportte ook niet en heb een hele tijd niet gewerkt, wij accepteerden dat de inkomsten wat minder waren en gingen dus niet op vliegvakanties (scheelt dat we daar geen hol aan vinden), wonen in een simpele tussenwoning (ipv een 2 onder 1 kap of vrijstaand wat de norm lijkt te zijn) en meer andere keuzes waardoor ik overdag bij kon komen en mijn man fatsoenlijke nachten had. Bewust geen bv zodat alle voedingen verdeeld konden worden en we geen bijkomende problemen en ongemak hadden die vaak met bv komen. Ik weet dat dat vaak tijdelijk is, maar de eerste 2 maanden was ik al 100x relaxter dan alle vrouwen in mijn omgeving, scheelt icm slaapgebrek heel veel. Zijn zomaar voorbeelden, maar genoeg zaken die mensen zichzelf opleggen en het allemaal heel ingewikkeld maken. Iedereen wil carriere, een boeiend sociaal leven enz. Het is helemaal niet verkeerd om daar (tijdelijk) een keuze in te maken.
Dat is ook waar. Maar er zijn ook altijd zaken waar je geen invloed op hebt. Zo kreeg ik 2x een postnatale depressie, dat hakt er flink in en daar kun je niks aan doen. Komt ook best vaak voor.
Ik wil ook niet beweren dat je overal invloed op hebt hoor, maar op meer dingen dan mensen denken. Uitspraken als: ik zou nooit tbm willen zijn, weg sociale contacten en ik ben meer dan moeder enz. Dat legt op heel veel moeders of vaders een druk die stiekem best thuis zouden willen zijn. Ik ken er genoeg persoonlijk.
Tja, werken was mijn zekerheid om niet compleet gek te worden tijdens die eerste maanden. Maar of het veilig was?
Dat ligt er denk ik aan hoe gevoelig je bent voor de druk van buitenaf. En in hoeverre je dat door hebt van jezelf.
Ik denk dat die niet perse door de maatschappij komt maar dat mensen die zich zelf opleggen. Dat word mischien wel beïnvloed door de maatschappij maar het is nog altijd je eigen keuze hoe je daarin mee gaat.
Maar je hebt niet altijd een keuze om bijvoorbeeld minder te gaan werken enz. Ik ken genoeg mensen met een burn out en die hebben echt geen topbaan, over de top huis/lifestyle enz.
Dat gaat vaak idd ook niet als je kids hebt. Mijn leven is ook zo saai. Ik ben tbm en voorlopig zal dat ook zo blijven. Ik weet dat ik het niet ga trekken om erbij te werken. Met alle gevolgen van dien...
Ik zou wel graag willen toetsen of mijn burnout mijn eigen schuld was of niet. We hebben een tussenwoning, maar ja het had goedkoper gekund. Ik werk drie dagen per week. We gaan ieder jaar met de auto naar Frankrijk, maar heel eerlijk: soms ook een lang weekend tussendoor weg! Ik heb borstvoeding gegeven. Bij mijn werk gingen heel veel collega's weg en werd de werkdruk verschrikkelijk hoog. Mijn kinderen hebben me bij elkaar nu zeker vier jaar onderbroken en slechte slaap geleverd. Diep in mijn hart weet ik natuurlijk dat het mijn schuld is dat ze niet doorsliepen. Ik was vast niet streng genoeg / te streng. Een pauze in mijn carrière kon ik financieel niet aan. Met daarna de onzekerheid of ik wel weer een baan zou krijgen, aangezien ik mijn universiteit niet heb afgemaakt (faal faal) en daarna ook geen andere diploma's heb gehaald (faal faal). Ik had een sociaal leven maar dat heb ik redelijk snel opgegeven. Dus, was het mijn eigen schuld of niet? Het waren de weekendjes weg hé, zeg het maar eerlijk. (Hint: iemand met een burnout denkt eigenlijk altijd dat het eigen schuld is)
Ik snap je, ik heb getwijfeld of ik moest reageren omdat ik het echt behoorlijk kwetsend vond. Ik heb een burn-out, en die tekst is van iemand die ws niet weet wat het is (en gelukkig maar, want ik vind het echt verschrikkelijk moeilijk). Ik heb eigenlijk ook totaal geen zin om uit te leggen hoe mijn burn-out wel zit en om de discussie daar over aan te gaan. Maar de aannames die gedaan worden kloppen écht van geen kant
Het kostte me ook moeite, maar het is voor mij al een tijdje geleden dus ik heb nu beter zicht op wat me is overkomen. Veel sterkte en neem er de tijd voor!