Brrr, de rillingen lopen me nog over de rug als ik aan dat gevoel denk toen. Gelukkig ben ik er uit gekomen zonder een dergelijke ramp als deze vader. Onbegrijpelijk dat iemand daar zo over kan oordelen. In een ideale wereld zouden jonge gezinnen meer hulp krijgen, wanneer nodig. Hoe vaak zal dit niet voorkomen terwijl het net wel goed afloopt? Denk dat mensen het moeilijk kunnen toegeven. Als je fluitend en met minimaal slaapgebrek door de eerste jaren heen komt, besef dan dat je gewoon enorm veel geluk hebt.
Ik ben het met je eens dat sommige mensen teveel willen en te druk zijn. Maar je hoeft jezelf toch niet te veroordelen tot een leven volledig in dienst van je kinderen zonder werk, sport, sociale contacten of wat dan ook? Er is ook altijd nog een tussenweg. En wat te denken van een meer evenwicht tussen beide partners? En borstvoeding kan juist heel makkelijk gaan. Er hoeven zeker geen bijkomende problemen te zijn. Je kind dat op voorhand al ontzeggen omdat het teveel tijd of (nacht)rust zou kosten vind ik erg slecht.
Dat mag je best slecht vinden, er waren nog meer redenen hoor, maar het zorgde er hier sowieso voor dat ik veel geruster en relaxter was vanaf dag 1. Een van mijn kinderen was nog geen geweldige drinker, maar omdat ik exact wist wat er in ging was dat geen zorg. En je hoeft jezelf geen sociaal leven te ontzeggen, ik geef aan dat je daarin keuzes hebt. Ik merk wel dat destijds toen mijn kinderen baby waren en nu nog trouwens dat kersverse ouders alles willen. (Nee niet allemaal natuurlijk, maar ik zie echt een trend) - beiden veel werken - naast al het werken iets anders willen zijn dan ouder en dus ook minimaaln1 of 2x per week s avonds weg. - meerdere keren per week sporten Enz enz. Ik vind gewoon dat jonge ouders veel hooi op hun vork nemen, daarmee zeg ik dus niet dat een burnout je eigen schuld is voordat er nog meer zo overtrokken wordt gereageerd zoals een paar posts hiervoor. En ik zie dat niet als je leven volledig in dienst van je kinderen zetten maar gewoon in een bepaalde levensfase zitten. Toen wij voor kinderen gingen (en ik spreek dus voor ons persoonlijk) was dat HETgene waarvoor wij ons op dat moment inzetten. Veel werken of carriere maken pastte daar niet in destijds. En ook geen mega druk sociaal leven. Al zaten we ook niet avond aan avond thuis op de bank. Ik werkte 2 dagen en mijn man is van baan gewisseld omdat zijn baan destijds inhield dat hij elke week 4 dagen op hotel zat ergens in NL. Hij wilde een baan waarbij hij in principe elke avond thuiskomt. Wij waren heel bewust ook vrij jong toen we de oudste kregen. Het geeft heel veel rust om je op 1 ding tegelijk te richten in je leven. En dat heb je uiteraard niet volledig in eigen hand, maar wel voor een groot gedeelte. Inmiddels zijn onze levens al een hoop veranderd. Mijn man heeft een carrierestap gemaakt, ik heb mijn eigen bedrijfje. Mijn man barst inmiddels van de bezigheden en hobby's en ik ook. Er zitten bij ons wel wat beperkingen aan vanwege de kinderen maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.
Het gaat hier ook nog eens over Amerika. Veel mensen werken daar veel meer uren dan wij hier. Of dubbele banen. Om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat kun je ook niet vergelijken met hier
Ik denk dat je nu erg voorbij gaat aan het issue waarover het hier gaat. Mensen met een huilbaby of een baby met slaapproblemen, die schroeven álles terug. Alleen maar om te overleven. Deden wij toch. Maar die job, dat valt gewoon niet voor iedereen terug te schroeven.
Ik heb natuurlijk niet over je baan terugschroeven op het moment dat je een baby met slaapproblemen krijgt. Ik denk dat je mijn punt ook niet helemaal snapt. Kortgezegd merk ik dat veel stellen met een kinderwens denken: oke dit is ons leven en dat willen we straks met een kind erbij. Zitten vol plannen, carrieremoves, verbouwingen,weet ik wat. Je moet voor de gein eens weten hoeveel stellen uit onze omgeving die voor een kindje gingen/zwanger waren ineens een andere opleiding gingen doen, promotie maken oid. Echt ongelooflijk. Misschien zijn wij raar, maar voor een kind gaan was hier al een project op zich Dat was op dat moment HET ding in ons leven. Daar passen al die andere plannen niet bij. Natuurlijk kun je met gewoon je baan en een lastige baby ook hartstikke moe worden maar in de praktijk is het heel vaak een samenloop van.
De tweede post van @tuc klinkt al anders. Ik ben het er ook wel mee eens dat je beiden (dat zie ik dus zelden het is vaak de vrouw) je leven aanpast en een stap terugdoet. Bij een kind past wat mij betreft ook geen bomvolle agenda en 2x fulltime werken. Wij hebben ook gekozen voor een evenwichtige verdeling van werk en prive. Dus beiden minder werken, andere verdeling van sport/sociaal. Maar niet alles laten vallen om bijna volledig thuis te blijven. Ik denk zeker niet dat een kind iets is wat je erbij doet naast een vol leven (hoewel niet iedereen dat heeft natuurlijk). En dat teveel ballen hooghouden wel degelijk kan zorgen voor een burn out.
Ik ben het helemaal met je eens. Je kunt niet alles hebben. Maar mijn verhaal (en dat van andere dames hierboven) ging over het begrijpen dat slaapgebrek je écht kan nekken. Zelfs als je níet, zoals jij opsomt, én kinderen én jobs én én een druk sociaal leven en en en wil. Jij denkt dat de meerderheid van de vermoeide ouders te veel wil en dat de oorzaak dus bij hen ligt. Ik ben daar niet zo zeker van.
Voor onze tussenwoning hebben wij 2 (parttime) salarissen nodig en onze laatste vakantie was een jaar geleden, op een weekendje weg na. Om nu naar de andere kant van het land te verhuizen voor lagere woonlasten om tbm te kunnen zijn en ver weg van opa en oma te zijn vind ik te ver gaan. Het zijn deels keuzes, maar echt niet altijd even makkelijke keuzes. Geef je je baan op, ben je volledig afhankelijk van 1 inkomen, valt dat weg heb je andere problemen. Pas achteraf weet je wat goed is geweest. Soms valt het leven niet te sturen. Hier is beide van toepassing. Mijn man is bijna klaar met zijn studie van 4 jaar en zoontje wordt in oktober 5, andere zoontje zal deze maand geboren worden en we hebben ook nog een ander huis gekocht... locatie en ruimte zal niet snel nog een keer voorbij komen. Had mijn man dan 8 jaar moeten wachten en dus nog 8 jaar ongelukkig moeten zijn in zijn werk? Natuurlijk had hij de opleiding beter kunnen volgen toen hij 18 was, maar soms loopt het leven anders. Zijn motivatie voor een opleiding ontstond na weken verblijven op de NICU en het overlijden van onze zoontjes. Was het een makkelijke periode? Nee! Is het aan te raden? In sommige situaties wel. Ben ik blij dat het nu anders wordt? Ja! Deze man heeft levenslang, en dat is vreselijk.
Ik vind het vreselijk dat er 2 kindjes dood zijn. En dat bedoelde ik ook met mn allereerste bericht. Alles lijkt nu te draaien om de vader en hoe erg het voor hem is, maar die kindjes zijn wel dood he?
Nee. Het gaat erom dat je door hem te veroordelen als slechte vader die waarschijnlijk te veel wou en daardoor zijn kinderen gedood heeft, die kinderen niet terugbrengt.
Dat zeker niet. Maar ik vind het overgrote deel van de reacties van medelijden niet gepast. Maar daar worden we het dus niet over eens.
Zolang het vrijwillig, gelijkwaardig en met respect gaat. Verder is het denk ik ook maar net waar je (algemeen) interesses liggen en of je introvert of extravert bent. Een volle agenda zou voor mij geen vol leven betekenen.
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk. Maar na de geboorte van ons tweede kindje viel ik in een zwart gat. Het leek alsof ik vanuit een tunnel naar mijn kindjes keek. Ik zág dat het goed ging, maar voelde het niet. Ja ik gaf borstvoeding, en ik was oververmoeid van de nachten, want de oudste sliep ook nog steeds niet door (zij had als baby overigens flesvoeding gehad, maar goed). Ik was zó moe dat ik het gewoon niet kon beschrijven. Ik geloof ook niet dat moe de juiste woordkeuze is. Ik miste gaten van de dag, Had hele rare angsten. Een keer was ik bij de bakker en ze waren daar brood aan het snijden. Een paniekvlaag overviel mij omdat ik opeens als de dood was dat mijn baby in de broodmachine terecht kwam. En als ik dan zo'n bericht zoals van deze vader hoor krijg ik het spaansbenauwd. Want als ik aan deze periode terug denk, die ruim 9 maanden geduurd heeft, geloof ik ook echt dat het mij had overkomen. En dan nu, de derde is een jaar oud en na die bevalling had ik nergens last van. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik het eigenlijk zwaarder heb nu met 3 kinderen en avonddiensten. Maar ik voel me goed en helder! Het loopt allemaal op rolletjes. Wat betreft jouw opmerking over het aanpassen van je (sociale) leven, ben ik het er helemaal mee eens. Mijn stapavonden met vriendinnen komen over 10 jaar wel weer als al onze kindjes wat ouder zijn Maar wat ik probeer te zeggen, is dat het heel moeilijk is om je voor te kunnen stellen dat zoiets je overkomt. Dan kan je wel alles zo goed als kan gepland hebben, maar als je hormonen het overnemen...die winnen.
Inderdaad. Ik ben thuisblijf moeder en als de kinderen klieren roep ik wel eens als jullie niet stoppen zoek ik een baan en gaan jullie naar de opvang. Maar qua sociale contacten ben ik er niet op achteruit gegaan hoor. Ik heb geen collega's meer maar dat waren 9 vd 10 keer toch geen mensen die ik buiten werk om graag zou willen zien of zonder werk wel contact mee zou hebben. Toevallig denken veel van mijn vriendinnen er net zo over. Mijn 4 beste vriendinnen, zus en schoonzusje zijn allemaal thuisblijfmoeder. Onze kinderen hebben allemaal dezelfde leeftijd dus helemaal toen ze klein waren en nog niet naar school gingen zagen we elkaar meerdere keren per week met de kinderen om wat te ondernemen (zwemmen, binnen/speeltuin, dierentuin, pretpark of gewoon bij 1 van ons thuis aan een wijntje terwijl de kinderen lekker speelden). Sporten kon in de avond als man thuis kwam, maar als ik had gewerkt had dat ook niet overdag gekunt en dan had ik in de avond waarschijnlijk ook niet gegaan omdat ik de kinderen dan de hele dag ook al niet had gezien. Toen het schooltijdperk was aangebroken groeide de groep sociale contacten en ging ik vrijwillig helpen op school wanneer het mij uitkwam. Ik heb echt in geen enkel opzicht het gevoel mezelf te kort te hebben gedaan door te stoppen met werken. Het is voor mij de beste stap ooit geweest waar ik nog dagelijks van geniet en waarvan ik me besef dat ik gezegend ben dat ik in die positie zit zonder dat ik er andere dingen voor heb hoeven laten.
Ik las gisteren een stuk dat het waarschijnlijk niets met te veel druk te maken heeft gehad maar met schakelen in patronen. Ik weet niet of ik het goed overbreng nu maar zo heb ik het begrepen; Je hersenen hebben drie soorten geheugen. Het geheugen waar je afspraken in opslaat zoals een verjaardag volgende week, het geheugen dat routines onthoud zoals elke dag om 8 uur de deur uit om naar je werk te gaan, en het geheugen die herinneringen van vroeger opslaat. Ik 9 vd 10 gevallen waarin een ouder zijn/haar kind in de auto vergeten is kwam dit doordat deze ouder afweek van de normale routine. Normaal bracht bijv. moeder altijd op dinsdag, nu vader wat normaal nooit gebeurde. Je kent het wel als je een route rijd die je heel vaak rijd dat je dat bijna op de automatische piloot doet. Dit gebeurt dus ook vaak in deze situaties, de ouder gaat op automatische piloot en doordat de 2 geheugens die horen samen te werken die koppeling even niet maken kan dit dus gebeuren. Neemt niet weg hoe verschrikkelijk het is voor de 2 kinderen, de ouders en de rest van de hele familie!