Hallo, Ik zit even enorm met deze situatie. Mijn vriend heeft eigenlijk helemaal geen band met mijn zoontje. Vanaf de geboorde is hij vrijwel direct weer aan het werk gegaan en hij werkt keihard waar ik alleen maar respect voor kan hebben. We hebben ook duidelijk de afspraak gemaakt dat ik er zal zijn voor ons zoontje en (voorlopig) niet ga werken. Ik ben wel 3 middagen in de week met mijn hobby bezig en mijn zoontje gaat dan naar oma/tante etc. Dit vind ik allemaal prima, maar als ik een avondje weg wil gaat dit met enorm veel moeite en heeft mijn vriend het liefst dat ik oppas regel. Laatst een middag op verjaardag bij een vriendin en heb hem uiteindelijk meegenomen omdat ik hem niet eens zo lang bij hem dúrf achter te laten. Hij is namelijk zo bang dat hij gaat huilen en hij kan hem dan niet troosten. Hij kan niet met ons zoontje omgaan, ik weet ook wel dat hij het eng vind maar hij probeert het niet eens! In de kraamweek met de kraamverzorgster heeft hij hem 1x in bad gedaan en aangekleed, erna misschien nog 1x aangekleed toen ik zelf onder de douche was met hem en erna nog zelf even kon blijven staan. Áls hij al een keer met moeite de fles geeft wil hij hier het liefst zo weinig mogelijk voor doen, ligt languit op de bang, zoontje op hem allebei naar de tv kijkend en ziet dus niet eens of het flesje er wel goed in zit, gister wilde ik even zijn kamertje stofzuigen dus vroeg na de fles of hij even met hem wilde spelen; kom ik weer beneden en zie ik dat ze allebei weer richting TV liggen (wat ik dus niet goedkeur als vermaak voor zo'n kleintje) etc. etc. etc.. Ik moet hem dus constant corrigeren en hij is het ook niet altijd met mij eens (even tv kijken bijvoorbeeld) en als ik hem dus vraag om hem vast te houden krijgen we ruzie omdat ik het niet moet forceren en het komt vanzelf wel...maar wanneer dan? Ik heb ook besloten om het zo te laten want ruzie vind ik erger. Er gaan soms dagen voorbij dat ze elkaar bijna niet zien, (werktijden/slaaptijden) en dan nog moet ik hem er op wijzen; je zoon ligt in de box hoor en dan gaat hij hem wel een kus geven. Mijn zoontje heeft een moeder, en dan een oma en opa en tante, en dan pas een vader. Dat is toch erg eigenlijk? Niet op zoek naar reacties als schop hem er uit, gewoon achter laten met je zoontje etc. Ik hoop op wat ervaringen en dat het uiteindelijk beter gaat?
Ik vind het wel heel erg... Je kind heeft namelijk 2 ouders, niet 1. En dat zou ik heel duidelijk maken richting je vriend. Ik kan soms niet eens begrijpen waarom sommige vaders (en moeders) de rol van de vader zo onderschatten. Het is toch erg om te lezen dat je kind zich niet laat troosten door zijn eigen vader? En het gaat niet om de verzorging, een veilige hechting is van levensbelang voor een kind. En die beperkt zich niet tot de moeder. Jij bent maar de helft van zijn ouders. Elk kind heeft recht op een sterke hechting met beide ouders, vooral als ze beide gewoon in 1 huis wonen! Ik zou een heel goed gesprek met hem voeren en uitleggen dat een vader veel meer is als sperma- en geldleverancier. Zoek een manier zodat je vriend een zijn zoon veel meer tijd met elkaar kunnen doorbrengen. En daar hoef jij niet bij te zijn. Last hem zijn ouderlijk instinct in zich opzoeken, laat hem echt contact maken met zijn kind. Bijv samen in bad zitten, samen een dutje doen, samen buidelen (baby ligt bloot op de blote borst van je vriend te slapen), allemaal dingen die goed zijn voor de hechting.
Tja, er is maar één manier om het te leren.. door het te doen. Je vriend moet aan de bak en jij moet afstand nemen. Ga toch maar naar die vriendin (Laat haar je heel goed afleiden) en je vriend moet zich dan maar even redden.. en wedden dat het wel lukt.. het is tenslotte geen exacte wetenschap. En je zoontje? Die redt zich ook wel echt waar. Begin eens met twee uurtjes
Ik herken er een klein deel van bij de situatie hier. Mijn partner moest nog zo ontzettend wennen aan de kleine en hij durfde gewoon niet goed. Let wel; jij hebt 9 maanden aan het idee kunnen wennen en werd er dag in, dag uit mee geconfronteerd. Vanaf het moment dat jij wist dat je zwanger was, transformeerde jij in een mama. Papa daarentegen is nog steeds een beetje flabbergasted van de bevalling, is het kindje 'echt-echt', niet zo abstract als een echo en nu kan hij hem ook zien, voelen, vasthouden en mee knuffelen etc. Dat is vreemd, raar en wennen. Ik heb hier een partner die nooit ergens bij stil gestaan heeft tot op het moment dat hij een klein prutsje in zijn handen had. En hij gedroeg zich ook een beetje zoals jouw partner maar zat daarbij ook nog onder de slaappillen voor 2 weken lang. Ik heb hem toen 1x streng toegesproken, één en ander duidelijk gemaakt (wat hier boven onder meer wordt verteld over het zijn van een papa en niet alleen één van de kostwinners) en daarna was het klaar. Hij is nu echt een papa. En hoe ouder het kindje wordt, hoe leuker ze het vinden. Eerlijk is eerlijk; ik heb hem erom vervloekt, maar hij zei: ik vind er nog niks aan, hij kan nog niets, hij is te klein en hij heeft op dit moment alleen zijn moeder nodig. En ik kon hoog of laag springen, maar het veranderde niks. Ondertussen is onze schat 5 maanden en hij hoeft papa maar aan te kijken of papa smelt met een brede glimlach en gaat leuk met hem spelen. De band, die jij allang en breed hebt, moet gewoon nog wat groeien. Het komt wel, geef hem ook een beetje de tijd. Ondanks de 'slechte start' zul je zien dat het strakjes veel beter kan gaan. Mijn kindje kijkt namelijk elke keer zo verliefd naar zijn papa:
Inderdaad gewoon doen. Wellicht is het niet eens dat hij het niet wil maar het best heel spannend vind? Maar hij zal er toch aan moeten.Het is jullie kind en dus is hij ook verantwoordelijk voor de verzorging. Hij wil toch ook dat zijn zoontje weet wie papa is? Dus...ga lekker boodschappen doen (uitgebreid) en laat hem daar mee beginnen. Gaat dat goed, dan een middagje weg.Dan zal je vriend zelf ondervinden dat hij een superpapa voor zijn zoon kan zijn
Een vader heeft ook 9 maanden om aan het idee te wennen. Hij voelt het kind niet in zijn eigen buik, maar voor de rest zijn het diezelfde 9 mnd. Dezelfde tijd van schopjes voelen met de handen, echo's kijken, spullen uitzoeken, namen bedenken, kamer klaarmaken, kleren kopen enz. Het gaat puur om de betrokkenheid, en eerlijk gezegd ook om de ruimte die de moeder geeft. Als Mama alles tot op de puntjes op haar manier wil hebben is er weinig ruimte voor de inbreng van de vader. Mijn man heeft bijv de eerste pakjes van onze kinderen gekocht, ik was er eens niet bij. Er zijn maar weinig moeders die dat zouden 'toelaten', maar het kind is net zoveel van zijn vader als van zijn moeder. En die ruimte geven, ook bij ts, scheelt al enorm veel.
Het is bij jouw vriend misschien een beetje extreem, maar ik denk dat de meeste papa's dit hebben hoor. Ze kunnen gewoon niet zo goed met kleine kindertjes omgaan! Het gaat echt vanzelf wel over! Mijn vriend wist niet hoe snel ie zich uit de voeten moest maken als onze kleine huilde. Echt een botte hark was het dan. Hij liet hem gerust de hele dag huilen, ja sorry, dat is niet de bedoeling, natuurlijk. Maar ik kon het hem ook niet echt kwalijk nemen. Ik had af en toe al moeite met een huilende baby en hij komt nog wel uit mijn buik, hij moest de band met ons zoontje nog helemaal opbouwen en die ontstaat niet zo een twee drie. Pas toen baby iets minder baby was en inderdaad ging lachen, brabbelen en draaien werd het voor mn vriend leuker. Ik denk dat je je vriend vooral wat tijd moet geven en misschien moet proberen om eerst samen met hem en de baby moet zijn, leer hem hoe het moet, probeer hem er zoveel mogelijk bij te betrekken en laat hem zien hoe leuk het kleintje eigenlijk is. Zodra je zoontje wat meer kan en doet zal het voor je vriend ook leuker zijn. Ik zou wel respecteren dat hij niet alleen met de kleine wil zijn, als het echt angst is dat het niet goed gaat moet je hem niet in de situatie duwen, daar maak je het misschien alleen maar erger van. Pas als hij wat zekerder van zn zaak is zou ik dat doen. Succes en sterkte in ieder geval, ik vind je een bikkel dat je het zo in je eentje red!
jeetje vervelende situatie. maar hier moeten jullie wel mee aan de slag, want hoe langer je wacht hoe lastiger het word. praat er samen over en zet die tv uit, maar bijv radio aan dat je toch nog muziekje hebt en het niet helemaal stil is. ik denk dat jij degene bent die hem het vertrouwen moet geven, leer hem hoe de dingen werken. kleed je kindje samen aan, eerst doe jij het voor en volgende keer hij. laat hem zien hoe jij het doet en dat het helemaal niet erg is als het 3 x zolang duurt of verkeerd gaat. en als het vertrouwen er bij allebei is, kun je hem eens even alleen laten. ga even een boodschap doen, al is het maar een half uurtje dat je weg bent. en dan langzaam uitbreiden. verwacht niet dat hij het in 1 x allemaal doet en goed vind. mijn vriend is van het begin af aan helemaal super betrokken erbij, maar ik heb lang in de kinderopvang gewerkt, dus weet veel en heb aankleden enzo handiger als hem, dus hij schuift het snel op mij af omdat het sneller gaat maar in het weekend heb ik alle tijd dus mag het langer duren en de kleine vind het juist super leuk samen gek en lomp doen met papa! en als hij heel veel werkt en jij thuis bent vind ik niet dat je kan verwachten dat hij hele avonden,nachten weekenden met de kleine bezig kan zijn, hij heeft ook zijn rust en ontspanning nodig.
Hoi Pn2012! Ondernemen jullie ook wel dingen met z'n allen als gezin? Uitstapjes maken met de baby erbij? Wellicht is het juist een idee om hem meer interactie met de baby te laten hebben als jij er gewoon bij bent en elk moment in kan springen. Misschien is het 'alleen' zijn met de baby een raar idee voor hem en kiest hij dan voor de makkelijkste oplossing bv. tv kijken. (en over tv kijken zou ik me nu nog niet al te druk maken wanneer dit gewoon af en toe is) Als jullie samen zijn kan jij hem laten zien wat leuke spelletjes zijn en hoe hij 'meer' kan doen met een baby van zo'n jonge leeftijd. Ik heb bij ons thuis gemerkt dat mijn man dan een stuk meer ontspannen was. En het is in meeste gevallen zo dat hoe meer de baby kan des temeer zal de vader interesse gaan tonen. Blijf jij nu thuis vanwege je verlof? Bij ons ben ik na 3 maanden weer begonnen met werken en heeft mijn man een 'papa' dag. De eerste weken was dat een ramp en vond hij het vreselijk. Maar het is gewoon een beetje gewenning. Nu gaat het prima. Hopelijk zal je vriend na wat 'kennis en gewenning' zich meer betrokken voelen/tonen
Op de eerste plaats kwamen wij er pas achter toen ik al 2 maanden zwanger was, dus die 9 maanden red je hier al niet meer. Verder ben ik gezegend met de perfecte zwangerschap dus de vele lichamelijke klachten waren niet aanwezig. De druk op mijn blaas was voor hem niet te voelen en het getrappel in mijn buik ook lang niet altijd en sowieso pas toen ik al halverwege de zwangerschap was. Spullen kregen we van alles en iedereen; zelfs nog voordat we zelf konden gaan zoeken en kleding kregen we in tassen vol. Daar hoefden we weinig aan te doen. Ook het 'klaarmaken' van de kamer betekende in dit geval even een bedje en een commode halen, and thats it. Het is misschien moeilijk te bevatten; maar niet iedereen heeft de luxe om een grote voorbereiding/transformatie te ondergaan wat betreft een babykamer of het shoppen op zich. Jij kan het wijten aan betrokkenheid, maar soms loopt het allemaal iets genuanceerder dan dat. Mijn partner had honderd andere dingen aan zijn hoofd dan het CONTINU 24-7 betrokken zijn met de groei van ons kind in mijn baarmoeder. Hij voelde het niet, voor hem was het allemaal abstract en omdat ik weinig klachten had, kon hij er soms ook even niet aan denken. Misschien zou je je eens wat meer in kunnen leven in een andere situatie die wat verder van je bed is, in plaats van de man in kwestie gelijk neer te slaan en als waardeloos in een hoek te gooien. Bij sommige mannen moet het echt groeien, neem dat maar aan. Misschien niet bij jouw partner, maar dat is dan een ander verhaal. Sommige mannen voelen het echt zo. Dat wil niet zeggen dat ze niks om hun vrouw/kind of wat ook geven. Het is voor hen een hele andere overgang die ze op hun eigen tempo moeten maken. En nee; ik zeg ook niet dat hij dit 18 jaar moet doen, maar het kindje van TS is nog geen 3 maanden oud... Geef het wat tijd. Over bijvoorbeeld 3 maanden is de situatie misschien al heel anders. Ze hoeft niet acuut de scheiding in gang te zetten.
+1! Enne... zeg nou eerlijk, er zijn zat moeders van de roze wolk gedonderd, nou dat kan wat mij betreft een man net zo goed gebeuren. Als je kleintje straks meer kan wordt het leuker voor je man, is hier de ervaring. Tis nu zelfs papa voor en papa na. Waarschijnlijk vind je man het enorm spannend, is hij "bang" dat hij niet weet wat hij moet doen. Misschien wat onzeker. Helpt het: - als benoemd dat jij ook niet altijd precies weet wat je moet doen met de baby, als je soms ook maar wat "aanklooit"? - als je weggaat (wel doen hoor, heb je ook nodig) je een briefje klaarlegt met wanneer een flesje te geven? En andere dingejtes opschrijft? - zelf iets meer loslaten, het maakt natuurlijk niet zo heel erg veel uit of het broekej en shirtje mooi bij elkaar passen - hij meer andere dingen doet om je te onlasten (boodschappen ed) zodat jij meer tijd over houdt voor de baby en zelfs andere dingen? dat geeft ook wel rust. Bovenstaande zijn natuurlijk suggesties, ik weet niet wat wel en niet werkt, doe ermee wat je wil: )
Ik vind het heel begrijpelijk dat een vader aan die rol moet wennen, maar daar heeft hij zelf ook zijn verantwoordelijkheid in. Daar moet hij z'n best voor doen, tijd voor vrij maken etc. En als hij alleen zijn met z'n kind eng vindt, dan grijpt hij de kans om die band op te bouwen als mama er ook is. Ik vind het veel te makkelijk om te zeggen 'dat komt wel' of 'mannen hebben soms gewoon niks met van die kleintjes', pardon? Het is zijn kind he! Dus; praten! En hem de ruimte geven het op zijn manier te doen. Dan maar de tv aan, dat kan echt geen kwaad hoor.
Volgens mij zou jij mijn reactie even opnieuw moeten lezen??? Je qoute mij wel, maar wat je schrijft heeft helemaal geen betrekking op datgene wat ik heb geschreven..
Zeer herkenbaar hoor, Mijn vriend moest de eerste maanden ook echt niet alleen gelaten worden met de kleine. Hij is nu 1.5 jaar en ze zijn een super team, vader en zoon! En met onze dochter nu weer hetzelfde. Ze is nu 3.5 maanden en hoef haar echt niet een middag alleen te laten met haar. Hij voelt zich daar niet goed bij en het bezorgd hem bergen stress. Ze zijn nu ook nog zo klein! Waarschijnlijk wordt het een stuk beter als ze groter worden! Hier tenminste wel! Ik vind zelf trouwens dat je elkaar daarvoor de ruimte moet geven.
Ik herken dat ook wel een beetje. Als ik Pappamuis vraag de fles te geven moet hij altijd net even naar buiten om te roken, of hij heeft net gerookt en heeft koude handen, of hij zou net even dit of hij ging net even dat. Ik heb hem er mee geconfronteerd en ben tot de conclusie gekomen dat hij het een beetje eng vindt. Het wordt nu wel beter nu Babymuis groter wordt maar hij vindt het nog steeds een beetje eng om hem vast te houden. Als de kleine in de box ligt of in zijn wipstoeltje zit staat hij erboven te koeren en te kirren tegenwoordig, dus ik denk dat het wel bij trekt en als de baby niet zo teer meer is komt het wel goed denk ik. Maar het viel me wel tegen; ik had dit ook niet verwacht.
Ik herkennen het Gelukkig niet ! zou idd hem echt duidelijk maken hoe je erover denkt , ik snap dat hij keihard werkt, en daar heb ik ook altijd bewondering voor maarja je kindje gaat toch voor neem ik aan. Misschien kunnen jullie als gezin er even tussen uit ? of ieder geval iets leuks doen ?
Hier was het in het begin ook zo, maar naar wat gemopper kwam het er wel uit dat mijn man gewoon niet met de situatie om kon gaan. Was bang de kleine pijn te doen, de fles niet goed te maken en daarbij moest alles ook heel precies. Dus de kleine moest precies zoveel graden schuin liggen, altijd naar boven kijken de fles moest precies een hoek van zoveel graden hebben (nadeel van tot op de mm precies moeten werken) etc. Nou bijna iedereen kan zich voorstellen dat dat dus onmogelijk is met een bewegend kind. Dus het werd alleen maar stress. Uiteindelijk heb ik bij beiden het eerste jaar voornamelijk de verzorging op mij genomen. Mijn man heeft de verantwoording van het boodschappen doen en het koken op zich genomen en zo kwamen we eruit. Misschien niet het beeld dat ik had maar goed soms gaan dingen gewoon anders. Toen de kinderen zo rond een jaar waren begon mijn man zich pas in zijn element te voelen.
Bij ons is het ook zo dat vriend fulltime werkt en meer van huis is en onze dochter dus minder ziet. Ik heb hem wel vanaf het begin juist overal proberen bij te betrekken. Niet alleen omdat ik niet de enige ben die al het 'werk' moet doen, maar vooral omdat ik wil dat ze een band krijgen samen. Ik snap ook best dat mannen de eerste weken erg onder de indruk zijn, maar dat heb ik als vrouw ook gehad. Mijn wereld draaide zich ook in een dag helemaal om. Het verschil met mijn vriend en mij is denk ik dat ik meteen het gevoel had dat ik hierin mee moest gaan en dat het allemaal moest. Mijn vriend leunde en leunt nu ook nog, veel op mij. Hij gaat er vanuit dat ik me in dingen verdiep zoals wat ze wel en niet mag eten, wanneer ze moet slapen etc. Ik denk dat hij dit doet omdat hij erop vertrouwt dat ik er voor zorg. Het klinkt gemakkelijk en dat is het soms okk. Hierover hebben we de eerste weken wel eens mot gehad. Ik was ook heel onzeker en voelde me er een beetje alleen voor staan. Niet dat ik alles alleen moest doen, want als hij van het werk thuis komt dan helpt hij meteen mee, maar meer dat ik overal alleen aan moest denken en oplossingen voor moest bedenken. Dat lag ook deels aan mezlef, vind het lastig om dingen los te laten. Dat heb ik nu steeds meer gedaan en heb hem nu ook vaker alleen met de kleine thuis gelaten. Wel met een briefje, want dat gaf mij een goed gevoel. Maar het lukt hem alkemaal prima alleen. Hier gaf hij oo in het begin aan dat vooral de eerste weken meer voor de moeders leuk is, nu wordt ze beweeglijker, brabbelen, draaien en kan er wat 'wilder' mee gedaan worden. Dat is voor hem een stuk leuker. Maar ik denk wel dat je met hem moet praten. Jullie hebben samen voor een kind gekozen neem ik aan. Dus jullie moeten ooo even samen door deze periode heen. Ik moet ook wel zeggen dat ik vooral de eerste 3 maanden pittig vond met alles. Evht wennen en mijn draai vinden, ook voor mijn vriend.