+1 Hier precies hetzelfde.. Vader en dochter. Tot een maand of 4 moest ze huilen. Kon nog geen 3 meter zonder haar lopen. Maar nu..?! Pff.. ze zwaait nog net niet. Zo van: dag mama, papa en ik redden het wel Maar. Daar heb ik wel in gestuurd. Soms ongepland een middag voor mezelf, of poetsen zonder baby. Gewoon doen hoor. Anders lukt het niet meer.
Het is ook een beetje een kwestie van loslaten voor jouzelf. Dus wel naar die vriendin zonder baby, die twee uurtjes overleven ze allebei heus wel. En zonder mama erbij kan papa het gewoon op zijn eigen manier doen. Misschien voelt hij het onbewust toch een beetje als op zijn vingers kijken, als jij erbij bent en zegt hoe het moet (of juist niet moet). Mijn man was en is wel heel betrokken, maar ik heb zelf ook moeten leren om los te laten. Tja, hij geeft de fles niet in een houding die ik op prijs zou stellen, hij vertikt het om voor de baby een tikje aangepast te koken en geeft dan maar een potje, maakt ook geen vers fruit klaar, maar lepelt een potje erin. Ach, zolang de baby er niet echt slechter van wordt, is het ook allemaal niet zo belangrijk. Maar hij had er in het begin ook moeite mee dat ik allemaal zo goed wist hoe het moest en hem instructies liep te geven enzo. Op die manier vond hij er niks aan, haha, hij vond liever zelf het wiel uit. Soms moet ik nog wel eens op mijn tong bijten, maar het is net zo goed zijn kind en wie heeft bepaald dat mijn manier de beste en enige manier is?