Hallo allemaal, Ik wil graag mijn situatie delen in de hoop op steun of tips van mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Ik ben moeder van twee kinderen. Mijn dochter van 9 is niet van mijn ex, maar onze zoon, 16 maanden, wel. Ik heb een ontzettend moeilijke tijd gehad met mijn ex-partner. Ik heb er ontzettend lang over gedaan om bij hem weg te gaan. Toen ik de stap uiteindelijk had gezet heeft hij meerdere s-pogingen gedaan omdat hij het niet meer zag zitten zonder mij. Zijn familieleden en crisisdienst zijn toen betrokken geraakt en ik ook weer, uit schuldgevoel en plichtsgevoel. In deze periode ben ik zwanger geraakt. Tijdens mijn zwangerschap was er veel stress door zijn manipulatieve gedrag en constante juridische dreiging. Hij dreigde eerst met rechtszaken rondom abortus en later over co-ouderschap. Aan het einde van mijn zwangerschap ben ik mijn huis uitgegaan vanwege zijn stalkgedrag en tijdelijk bij mijn moeder gaan wonen. Inmiddels verblijf ik al meer dan een jaar bij haar. Nu zit ik midden in een juridische strijd. Mijn ex wil erkenning, omgang en mogelijk gezag over onze zoon. Hij heeft cerebellaire ataxie (ADCA), een neurologisch degeneratieve aandoening die hem in de toekomst steeds verder zal beperken. Hoewel hij probeert over te komen als “onhandige maar liefdevolle vader” weet ik uit ervaring hoe manipulatief hij kan zijn. Ik heb bijna drie jaar lang psychische en emotionele mishandeling door hem ervaren, wat een grote impact op mij maar ook op mijn dochter heeft gehad. De omgangsmomenten die nu plaatsvinden zijn begeleid. Onze zoon kent zijn vader nauwelijks, en hoewel hij tijdens de momenten zich soms laat troosten, raakt hij daarna gespannen en klampt hij zich thuis aan mij vast. Mijn grootste angst is dat er aan het einde van dit traject onbegeleide omgang wordt toegewezen. Ik zie niet hoe mijn ex, met zijn beperkte inzicht, gezondheidsproblemen en geschiedenis van destructief gedrag, op lange termijn een veilige omgeving kan bieden aan onze zoon. Toch lijkt er in dit proces meer aandacht te zijn voor zijn belangen dan voor de kwetsbaarheden van onze zoon of de enorme impact die dit op mij en mijn gezin heeft. Ik voel me soms niet gehoord, en de constante juridische dreiging hangt als een donkere wolk boven mijn hoofd. Zijn er anderen die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten? Hoe zorg je ervoor dat je grenzen bewaakt blijven en je kinderen beschermd blijven, terwijl je toch open en constructief blijft in zo’n proces? Ik sta open voor advies of verhalen van mensen die weten hoe het is om in zo’n unieke en ingewikkelde situatie te zitten. Alvast bedankt voor het lezen.
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar wilde ook niet zomaar weg klikken. Lijkt me heel zwaar! Wil je veel sterkte wensen!!
Geen ervaring, maar wil je in ieder geval veel sterkte wensen. Dit stukje: Toch lijkt er in dit proces meer aandacht te zijn voor zijn belangen dan voor de kwetsbaarheden van onze zoon of de enorme impact die dit op mij en mijn gezin heeft sprong er voor me uit. Helaas ken ik uit mijn omgeving meer verhalen waar de wens beide ouders te betrekken bij een kind en ouderverstoting te voorkomen, hoe begrijpelijk ook, ten koste lijkt te gaan van het belang van het kind zelf. Ik zou inzetten op het verzamelen van documentatie over zijn ziekteproces en de invloed die dit heeft op zijn rol als vader en over zijn gedrag naar jou toe (heb je aangifte of melding gedaan van stalking?) Eventueel zou je ook met een familierechtadvocaat kunnen praten over je mogelijkheden mocht er een juridische procedure komen. Niet om op voorhand de boel op scherp te stellen maar om op de hoogte te zijn van je rechten en plichten.