Inderdaad. En misschien wil ts wel gaan werken als juist de kids een keer bij hun vader zijn. (ken ook een gescheiden moeder die dat doet) Hij heeft nu eenmaal 5 kinderen en niet 3 of 2 of 1. Hij went er heus wel aan.
ik vind alles of niets. je kan het die kids niet aandoen om apart te gaan. en daarbij jij doet het toch ook alleen 5 kids. dan hij ook. lekker makkelijk op deze manier. nee ik zou mijn poot stijf houden. stel dat je ze wel laat wisselen wanneer heb jij dan echt een dag vrij!!
Ik ben het met TS eens dat het alles of niets is. Daar heb je gewoon gelijk in . Maar . Wil je gelijk krijgen, of ga je ervoor dat de kinderen hun vader regelmatig zien? Want ik denk dat als je het zo gaat spelen dat hij ze óf allemaal tegelijk heeft óf helemaal niet, dat hij dan gaat kiezen voor 'dan maar niet'. En volgens mij is dat niet wat je wilt, toch??
Persoonlijk zou ik onder de gegeven omstandigheden toch kiezen om ze opgesplits naar hun vader te laten gaan. Ik snap alle argumenten van "alles of niks" wel, maar de realiteit is dat de vader dat niet wil. Dat betekent dus dat het "niks" zal worden. Zoals bolkje ook al zegt, is dat waarschijnlijk niet wat ts wil. Bovendien, de reden dat je ze naar hun vader wil laten gaan, is in de eerste plaats dat je wil dat ze hun relatie met hun vader houden / opbouwen. Als ze in groepjes van twee of drie gaan, kan hij hen meer persoonlijke aandacht geven, en bereik je makkelijker dat doel. Als hij de jongste tweeling heeft, kan hij echt tijd aan hen besteden en wordt hij veel meer gedwongen een band met hen op te bouwen, dan wanneer de oudere drie er ook bij zijn. Als hij ze alle vijf heeft, is hij waarschijnlijk de hele tijd alleen maar aan het stressen / regelen en dan hebben de kinderen toch weinig quality time met hun vader. Natuurlijk zou je (op lange termijn) willen dat hij regelmatig ook gewoon de zorg voor al zijn kinderen op zich neemt, zodat ze ook met al hun broertjes en zusjes bij hun vader een gezin zijn en ts af en toe echt tijd voor zichzelf heeft. Ik betwijfel echter of dat een realistische wens is, aangezien - zoals anderen ook al schreven - het ts tijdens hun huwelijk al niet lukte hem meer voor de kinderen te laten zorgen, en dat nu na het huwelijk dus zeker niet meer gaat lukken. Je wil ook niet dat als je kinderen over 10 jaar vragen waarom ze geen contact meer met hun vader hebben, je dan moet zeggen dat hij wel contact wilde, maar dat jij het niet in kleinere groepjes wilde laten gaan.
Ik zou ze ook in groepjes laten gaan..het gaat hier om een band tussen vader en kinderen op te bouwen op die manier hoe jij dat wilt gaat dat niet lukken. Laat staan dit afdwingen bij de rechter ik vind het eerlijk gezegt ook al snap ik je gevoel wel wat overkomen om hem terug te pakken
dus je ex keek niet om naar de kinderen, daarop besloot jij bij hem weg te gaan om die reden en nu wil je gaan eisen dat hij alle kinderen gelijk ziet of helemaal niet. Ik begrijp je wel maar is dit echt de beste oplossing? Wie gaat daar gelukkig van worden? Je ex kan het niet handelen, dus je kinderen gaan het daar niet naar hun zin hebben. Hoe voel jij je dan vraag ik me af, wanneer je ex overspannen is en je kinderen niet happy?
Alles of niets vind ik juist een belachelijke oplossing. Die man kan het gewoon niet aan en dat is waarschijnlijk een belangrijke oorzaak van het einde van hun huwelijk. Moet die een burn out met alle nare gevolgen van dien. Je kan wel zeggen, hij moet maar, maar zo simpel is dat helaas niet. De kinderen worden ook echt niet gelukkig van zo'n vader. Daar gaat het toch ook uiteindelijk om; het geluk vd kinderen. En wat is helemaal niets dan? Kinderen zien hun vader nooooit meer?? Wie wordt daar uiteindelijk gelukkig van? Niemand!! Tuurlijk einde relatie is ook echt einde maar in situatie van ts lijkt mij dat het allerbeste voor de kinderen. Ik bekijk het ook alleen maar vanuit het oogpunt v ad n de kinderen. Die willen een sterke band met hun vader blijven houden, ga ik van uit,en als dat alleen op deze manier kan, dan moet ts dat maar overwegen tijdens hun gesprek bij de mediator bijv.
Jeetje TS wat een moeilijke situatie! Ik ben van mening dat iemand die bewust kinderen op de wereld heeft gezet ten alle tijde op de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt gewezen kan worden En dus ook zichzelf op de tweede plek noet zetten als het gaat om de zorg voor kinderen. Ik word heel boos als ik hoor dat een vader, in dit geval, die verantwoordelijkheid niet wil nemen en zichzelf niet kan wegcijferen. Het vervelende is dat als twee mensen uit elkaar gaan en er zijn kinderen, de hoofdverzorgende toch altijd degene lijkt te zijn die de 'eindverantwoording' heeft. In dit geval de moeder. Omdat zij de hoofdverzorgende is, kan zij de vader niet dwingen voor zijn eigen kinderen te zorgen omdat hij dit ook moet willen. Dit betekent dan dat zij alleen staat inde verantwoordelijkheid en dat zij een oplossing moet vinden die het beste is voor de kinderen. Dit alleen al maakt mij heel boos, omdat het toch logisch is dat ook de vader zoekt naar een oplossing die het beste is voor de kinderen (en niet voor hem). In mijn directe omgeving zie ik ook een vader die gewend is geraakt aan het niet zijn van de hoofdverzorgende en alles uit handen geeft zolang er niets aan de hand is. Als er iets met de kinderen is, is hij wel heel snel met zijn wijzende vingertje en is de moeder degene die het niet goed doet en vertelt hij wel even hoe zij het moet doen. Hij vindt dat hij alle recht heeft zich te bemoeien met wat moeder doet, beslissingen te nemen die het leven van moeder radicaal beinvloeden, maar andersom mag moeder niets zeggen over hem want zij zijn nu eenmaal niet meer getrouwd. De dubbele moraal vind ik stuitend. Zou een vader die geen hoofdverzorgende is, alweer gewend zijn aan het leven zonder constante verantwoordelijkheid voor de kinderen, dat hij niet meer ziet/ weet/voelt hoe het moet zijn voor de moeder? Vele vaders vinden ineens dat ze geen vader meer kunnen zijn na een scheiding, het is allemaal te moeilijk, maakt dat ze hun leven niet kunnen leiden zoals ze zouden willen en zijn niet in staat zich te verplaatsen in het leven van de hoofdverzorgende. Ik vind dit echt heel, heel, heel sneu. Uiteindelijk is er door dit gedrag van de vader altijd iemand de pineut. Dit kunnen de kinderen zijn, de moeder of allebei. En echt, ik vind serieus dat dit wel eens goed onderzocht moet worden en duidelijk gemaakt aan de vaders die zo onwillend zijn. Laat ze verplicht voorlichting krijgen ofzo, over de consequenties van hun acties. Excuus voor mijn monoloog, is een gevoelig onderwerp Maargoed, ik denk dat als jij het belang van de kinderen voorop stelt, jij zelf het onderspit delft. Omdat het dan zal gaan zoals jouw ex wilt, en niet hoe jij het wilt. Alhoewel ik het geen goed iets vind dat kinderen apart naar hun vader gaan, zien ze hem iig wel en de mogelijkheid om toch een band met hun vader op te bouwen is belangrijk. Heel belangrijk.... Sterkte!!!
Volgens mij gaat het niet over 'in kleinere groepjes', maar wil hij de jongste twee niet 'omdat ze het toch nog niet meekrijgen' en TS bang is dat ze zo geen band krijgen met hun vader. Ik heb het aan mijn man voorgelegd en die zei meteen: Niet opsplitsen, tenzij het om tieners gaat. Jonge kinderen nooit opsplitsen, want dat is niet goed voor de kinderen.
De ex zegt dat hij het niet kan handelen. Dat is wat anders. In mijn ogen een laffe smoes om er onderuit te komen. Maar als TS het 365 dagen per jaar aan kan, dan kan haar ex het toch zeker wel een paar weekenden per jaar? Dat is een aanname. Denk je echt dat kinderen beter af zijn wanneer ze hun vader helemaal niet meer zien, of (misschien) op hun verjaardagen?
Dus jullie vinden het serieus 'in het belang van de kinderen' dat je zegt tegen 3 van de 5 kids dat ze wél naar papa mogen en dan wél bij papa mogen logeren maar dan wel tegen de andere 2 zeggen dat ze dat niet mogen? Want helaas jullie zijn te lastig? Te veel? Nou dat lijkt me voor die kinderen, voor alle 5 overigens, nog veel erger! Als die kerel een echte vent is, een echte papa is en zn kids echt mist en ervoor wil gaan (wat elke normale papa zou doen) dan haalt die ze echt alle 5 wel !
Maar stel de andere 2 kinderen waren van ts en een andere man, dan moesten die andere 3 alsnog hun broertjes of zusjes missen. de band tussen de vader en kind is belangrijker, dan ze alle 5 mee te nemen terwijl die band dan misschien niet komt. overigens vraag ik me af of ts haar ex wel er achter stond dat ts opnieuw zwanger zou worden
De rechter denkt volgens mij aan het belang van de kinderen. Het is in hun belang om hem te zien, het is ook in hun belang dat hij de zorg aankan. Ik kan het me goed voorstellen dat de rechter van oordeel is dat hij ze niet allemaal tegelijk kan hebben maar dat ze steeds in kleine groepjes komen. Er moet dan wel een eerlijke verdeling zijn zodat de kinderen hem evenveel zien. Dit lijkt me voor de kinderen de beste oplossing. Ik snap ook niet zo goed waarom hij ze perse alle vijf tegelijk moet hebben.
het is zuur hoe het nou gaat maar ik zou voorstellen aangezien jij ook wel wat mag bijtanken en je eigen tijd mag hebben. oudste 3 een weekend jongste 2 een weekend en als ze ouder zijn een weekend allenmaal. zo is het voor hem makkelijker aandacht verdelen en hebben jullie allebei een weekend om even je ding te kunnen doen.
Ik vind dat je je wel iets begripvoller op mag stellen tegenover je ex. Extra kinderen betekent toch ook dat er extra geld in het laadje moet komen? Na een tijdje samen te zijn, leer je elkaar toch wel kennen en had je zelf kunnen inschatten of deze afspraken door hem zouden worden nagekomen. Jij was er ook bij dat je nog een keer een kind wilde. En zelfs dan, dan vind ik dit echt geen reden om uit elkaar te gaan.. alleen omdat hij in jouw ogen niet genoeg doet? (en jij dan, kun jij niet werken?) Weet je zeker dat er niet meer speelt? Het is natuurlijk verschrikkelijk om bepaalde kinderen op deze manier voor te trekken, maar zou hij dat niet juist doen uit verantwoordelijkheidsgevoel? Misschien is hij gewoon bang om het verkeerd te doen, of bang dat hij het niet aan kan... en zo was jullie rolverdeling ook. Waarschijnlijk zorgt hij nog steeds voor jouw inkomen? Misschien kun je afspreken dat je eerst nog een paar weekenden met de kinderen naar hem toe komt zodat je hem het een en ander kan leren! (als in uitleggen, niet het maar gewoon van hem overnemen en hem toe laten kijken, maar hem dingen uitleggen en zelf laten doen/oefenen) Daar ga je verder mee komen dan een afstand tussen jullie behouden omdat hij in jouw ogen verkeerd is.
Precies, dat bedoel ik ook. Het gaat er toch niet om, dat de kinderen elkaar missen! Het gaat er om, dat de andere twee kids achtergesteld worden op de oudste drie. Die krijgen wel aandacht cq. liefde van hun vader. Van dezelfde vader van de jongste twee! Jeetje... eventjes goed lezen in TS haar eerste bericht: Mee eens. Dat vind ik dus géén argument in de discussie omtrent een ouderschapsplan. Als je nog samen bent, heb je toch ook geen eigen tijd om bij te tanken? Je bent toch fulltime moeder? Als WIJ eens willen bijtanken, dan gaan de kids uit logeren of zo. Dat kan net zo goed als je uit elkaar bent. Dat de kids naar de andere ouder gaan, is omdat die andere ouder daar recht op heeft en de kinderen recht op de andere ouder. NIET omdat de ene ouder het recht heeft om bij te kunnen tanken. Anders had je niet aan kinderen moeten beginnen.
Dacht dat ik er als enige zo over dacht. Niet dus. Ben het met je eens. Hij was er ook bij toen jullie ervoor kozen voor nog een kindje te gaan toch? Moet hij ook de verantwoordelijkheid nemen. Vind het heel zielig als alleen de oudste kinderen bij hem zouden kimen, hoe moet dat wel niet voelen voor de jongsten. Sterkte ts.