Mijn vader was internationaal chauffeur. Alleen de weekenden thuis, dus wat dat betreft was hij altijd best eenzaam. Nu is hij elke avond thuis en de situatie gaat steeds verder achteruit. Hij dronk altijd al best veel bier. Vaak valt dit verkeerd en dit wordt afgereageerd op mijn zusje en mijn moeder. Niet lichamelijk maar verbaal en soms met het gooien van dingen. Mijn zusje heeft Asperger. Hij weet niet hoe hij hier mee om moet gaan. Het is soms ook moeilijk. Ze heeft vreemde gewoontes, stemmingswisselingen en vat bepaalde dingen verkeerd op. Hier botst het ook vaak tussen hun. De oplossing zou zijn dat mijn zusje op haarzelf gaat wonen, maar financieel kan zij dit niet bekostigen. Gisterenavond was voor mij de druppel. Mijn man, dochter, zusje en ik zijn een midweek op vakantie geweest. Mijn dochter zou bij mijn ouders blijven slapen omdat ze erg moe was en we moesten nog een stuk naar huis rijden. Mijn dochter was al in bad geweest en zat in haar pyjama melk te drinken. Mijn tante was er en wilde een filmpje laten zien op YouTube. Het lukte mij vader eerst niet het filmpje te vinden en daarna om het op de tv te krijgen. Mijn zusje erbij geroepen. Na zuchten en steunen kwam ze naar beneden en legde het uit en zei erbij dat ze het al een paar keer uitgelegd had. Toen werd mn vader pissig en mn tante zei dat hij het maar weer uit moest zetten. Het lukte hem niet om het filmpje te stoppen. Vervolgens kwam er een tirade van scheldwoorden en werd de laptop de kamer doorgegooid. Ik heb al eerder duidelijk gemaakt dat ik niet wil dat er scheldwoorden gebruikt bij mijn dochter in de buurt. Ze is nu 22 maanden en praat alles na. De situatie was zodanig dat ik mijn dochter heb opgepakt en weg ben gegaan. Wel met een flink schuldgevoel, want mijn moeder verheugde zich er op om op mijn dochter te passen. 's Avonds heb ik huilend mijn moeder nog opgebeld. Ik voel mij zo gekwetst door mijn vader. Hij heeft zijn dochter en kleindochter gewoon weggejaagd. Op de achtergrond hoorde ik mijn vader dat ik me maar niet moest aanstellen... Mijn vader gelooft totaal niet in psychologie, dus zal ook nooit zelf hulp zoeken. Ik weet gewoon niet meer wat we moeten doen. Mijn moeder past ook regelmatig op en mijn dochter slaapt daar dan ook. Ik ben nu gewoon bang dat dit nogmaals zal gebeuren. Sorry voor het misschien erg warrige verhaal. Ik ben erg emotioneel. Ik hou van mijn vader en wil hem niet kwijt, maar hij raakt me zo wel kwijt. Is er iemand die ervaring heeft met een soortgelijke situatie? Of is er iemand die weet wat we hiermee kunnen?
Pff wat een heftige situatie voor je. Helaas ken ik het... Kort samengevat: mijn vader is depressief, mijn broertje moet vanwege extreme gedragsproblematiek uit huis want dit gaat constant fout tussen hem en mijn ouders, vooral mijn vader. En mijn moeder zit er tussen in. Mijn vader heeft nu uiteindelijk hulp gezocht maar de anti-depressieva slaat nog niet aan. Voor mijn broertje is hulp m.b.t. een woning vinden en op zichzelf gaan wonen maar dit duurt ook allemaal best lang. Agressiviteit komt hier van mijn broertje af, niet van mijn vader. Je kunt eigenlijk weinig doen, behalve je moeder wat vaker bellen, haar verhaal laten doen, laten merken dat je er voor haar bent. Wat betreft je vader, voordat iemand hulp wil aannemen moet diegene eerst kunnen accepteren dat er hulp nodig is. En daar kun je zelf niks bij helpen is mijn ervaring. Wij zijn erover gaan praten tegen mijn vader toen hii zelf ook in zag dat het niet meer kon. Maar hier zijn in totaal jaren overheen gegaan. Dan ging het weer even goed en dan weer slecht. Totdat het alleen nog maar slecht ging. Wat betreft je zusje, hoe oud is ze? Is er al hulp van een instantie? Heeft ze überhaupt een inkomen? (Wajong?) Via het CIZ kun je proberen een indicatiestelling met verblijf voor haar te krijgen. Zij kan dan op haarzelf gaan wonen met begeleiding. Dit kan bijvoorbeeld aangevraagd worden door een maatschappelijk werker. Mocht er nog geen contact zijn met een maatschappelijk werker dan zou je misschien een instantie als MEE kunnen benaderen. Zij kunnen jullie verder op weg helpen. En heel lullig gezegd van mij, maar ik zou je dochter er voorlopig niet laten logeren. Kinderen voelen sfeer heel goed aan en dat is geen goede sfeer voor haar. Ik moet wel zeggen dat ik het vergelijk met de situatie hier en dat is constant een tijdbom in huis die elke dag wel een keer ontploft. Hoe graag mijn moeder straks op onze dochter zou willen passen en hoe goed ze dat ook zou kunnen; ik wil het pas als de situatie veranderd is daar. Wat ik als laatste nog even wil zeggen: jij stelt je zeker niet aan! Je hebt de beste keuze gemaakt voor je dochter en dat is wat een moeder hoort te doen. Sterkte!
Dank je voor je reactie Bailief. Mijn zusje is 23 en studeert nog. Ze zit nu in het laatste jaar van de HBO. Zodra ze klaar is met haar opleiding wil ze een huisje gaan zoeken. Nu heeft ze nog geen inkomen buiten haar stagevergoeding. Het is helaas erg moeilijk om met mijn vader te praten. Hij heeft een mening en dat is zo, het kan niet anders zijn. Wat dat betreft denk ik ook wel dat hij een vorm van autisme heeft, al vindt hij dat allemaal onzin. Mijn moeder zit vanaf april veel op de camping. Daar zijn wij ook veel (staan vlakbij elkaar). Ze voelt zich daar prettiger dan thuis. Het logeren van mijn dochter is moeilijk te vermijden. We hebben het zo geregeld dat zij om de week 2 dagen opvang is en we hebben geen vervanging. Volgende week is weer mijn moeder haar 'week'. Ik baal heel erg dat ik geen vakantiedagen meer heb Ik moet wel zeggen dat hij gisteren voor het eerst zo'n uitbarsting heeft gehad waar mijn dochter bij was, normaal gesproken is hij altijd heel lief voor haar. Mijn zusje heeft mij afgelopen week ook verteld dat een oud collega van mijn vader, haar vroeger dingen heeft laten doen die niet door de beugel kunnen. Ze moest hem kusjes geven op de mond en kreeg dan geld, dit is zelfs nog verder gegaan... Mijn moeder denkt dat het goed is dat ze dit ook aan mijn vader vertelt zodat hij haar misschien beter begrijpt. Ikzelf denk dat ze het niet moet vertellen, hij doet hem wat aan. Pfff, het is allemaal zo lastig!! Wel ben ik blij dat ik op deze manier mijn hart heb kunnen luchten en jouw woorden hebben me erg goed gedaan Bailief, dank je wel! Jij ook heel veel succes!
Ik heb geen ervaring met de situatie, lijkt me erg heftig.. Maar wat betreft het oppassen.. Kan je het niet zo uitleggen aan je moeder waarom je het niet wil en dan vragen of ze bij jullie thuis komt oppassen? Hoef je geen vervanging te regelen, heeft je moeder toch haar oppasmomenten, maar zit je kindje niet in die sfeer en niet bij je vader in huis..
Geen dank, van je af praten/schrijven is goed . Het oppassen vermijden wordt dan inderdaad wel onmogelijk... lastig! Misschien is de oplossing van Leo wel een goede! "Gelukkig" was dit de eerste uitbarsting in het bijzijn van je dochter. Je vader zal ongetwijfeld veel om zijn kleindochter geven en misschien heeft het hem wakker geschud dat jij toen weg bent gegaan. Ook al zal hij het zelf niet toegeven. Mijn vader is ook altijd zo geweest: ik ga niet naar een zielenknijper, daar heb ik niks aan. Medicatie begin ik al helemaal niet aan want dat heb ik niet nodig etc. Hij wilde er niks van horen of weten. Het was zo'n opluchting toen hij hulp wilde aannemen, ik hoop echt dat dit bij jullie ook gebeurt. Hoe lang speelt dit van je vader al als ik vragen mag? Het heeft hier meer dan 3 jaar geduurt voordat mijn vader zich open begon te stellen. Logisch dat je zusje nog niet uit huis gaat. Heeft ze er al wel aan gedacht om zich in te schrijven bij de woningbouwvereniging? Wat vreselijk dat je zusje dat heeft mee moeten maken. Ik denk dat jij gelijk hebt want het zou allemaal wel eens veel erger kunnen worden als je vader dat weet. Wil je zusje zelf dat je vader het weet? Als ik nou teveel vraag moet je het zeggen hoor ik probeer een beetje mee te denken . Helaas zijn dit geen situaties waar een pasklare oplossing voor is... Dankjewel!