Vooroordelen groot gezin

Herken vooral wel dat men denkt dat het gedrag van je kinderen door de opvoeding komt. Dat vind ik zelf ook heeeeel vervelend mbt onze oudste (heeft autisme). En je hebt nou eenmaal gezinnen waar de kinderen veel pit hebben. Alleen zien mensen die dat zelf niet hebben niet zo goed. Dus gewoon zo fijn doorgaan, je doet het hardstikke goed!!

 

O zo herkenbaar. Wij hadden onze jongste zoon aan tuigje. Hij wou altijd zelf lopen. Maar liep gewoon weg en ging overal overheen klimmen. Politie heeft zelf al keer mee gezicht. Hij dacht met twee jaar alleen naar Intertoys te kunnen. Maar lag echt aan mijn opvoeding. Toen heb ik hem een dagje uitgeleend. Waren reacties gauw over. Ze waren binnen 10 min uit oog verloren.

 

Ik herken dus vooral die vooroordelen.

 

Ik heb geen vier kinderen, maar herken de vooroordelen niet. Niet bij mezelf en niet bij anderen om me heen (met of zonder vier kinderen). Bij een groot gezin zie ik persoonlijk ook meer kinderen voor me dan vier...maar goed, volgens mij valt vier daar wel onder. Druk zal het vast zijn, dat is het met twee soms al, dat is voor mij meer een logisch gevolg dan een vooroordeel.

Als je op dergelijke opmerkingen wilt reageren dan zou ik zeggen wat je hier schrijft; dat het een bewuste keuze is en dat je er ook bewust mee om gaat. Dat je prima weet wat je doet en hulp zal vragen als je die nodig hebt. Tegelijkertijd zou ik niet te snel alles naast je neerleggen en afdoen ed, want soms zien anderen dingen met even scherper dan de persoon zelf. Ik neem aan dat een leerkracht dingen niet zomaar zegt en in het belang van het kind. Dus ik zou dan dmv vragen proberen te achterhalen wat ze precies bedoeld en waarom ze dat denkt ed. En ik zou in zo’n gesprek ook aangeven hoe je er zelf tegen aankijkt en ook bv. dat je het vervelend vindt dat ze ongevraagd advies geven (misschien heeft ze zelf behoefte aan coaching? ).

 

Ik heb maar 1 kind maar ik vind dat je wel echt even de juf duidelijk moet maken dat ze te ver gaat met zulke opmerkingen...
Wat een brutaliteit zeg.

 

Mss gedragen uw kinderen zich totaal anders op school en is haar beeld anders, dan dat van u ?
Of jij ziet niet meer hoe druk het echt is (wat volgens onze psychiater normaal is, als je dichtbij uw kinderen staat)

Ik luister wel altijd als leerkrachten mij aanspreken.
Soms zijn er interessante zaken en hebben ze wel eens een goed punt en andere momenten merk je duidelijk dat vooral zijzelf moeite hebben met onze zoon en dat het wat stroef loopt om hem aan te kunnen. Dit komt voornamelijk voor bij onze oudste (adhd, dyslexie, ass).

Ja mag bepaalde zaken niet zien als kritiek of commentaar. Een juf die zou doen alsof er niets is of die niet eens zou opmerken dat er mss wel iets speelt is eigenlijk nog een pak slechter, dan eentje die wat zoekt en vist.

 

Ik ben het hier wel mee eens. Wellicht voel je het zelf zo, dat men vermoed dat je 4 kinderen niet aan kunt? Ik weet niet of anderen dat ook zo bedoelen.
Ik merk aan mijn kinderen dat ik aan dingen gewend ben die heftig zijn voor andere mensen.
Overigens ben ik heel blij met juffen die het beestje bij de naam noemen. Wij hebben met de oudste nl lang rondgelopen met zorgen die niemand herkende. Ik kon de juf in groep 4 wel zoenen die het direct bespreekbaar maakte.

 

Dit zou precies mijn reactie kunnen zijn, heel herkenbaar, ik heb twee zoons met autisme.

(En een kleuter meisje wat zich volgens andere moeders voorbeeldig gedraagt, echt het is vaak gewoon een kwestie van geluk hebben.)

 

inderdaad, het is echt geluk hebben, ik zie het verschil al tussen onze kinderen. Maar ouders met alleen maar voorbeeldige kids denken vaak dat het aan hun opvoeding ligt.

edit: ook wel eens met @Neuzeke trouwens hoor, als het gaat om goedbedoelende adviezen van juf enz, misschien laten kinderen echt andere dingen zien op school en is daarnaar kijken helemaal niet verkeerd. Ik ben juist voorstander ook van ‘niet wegkijken’, dat doen mi ook veel te veel ouders.

 

Wij hebben 5 kinderen (waarvan 4 jongens) en ik hoor de vooroordelen nooit.

Ik krijg juist complimenten van de juffen, artsen etc dat wij elk kind afzonderlijk zo goed kennen.

Elk kind heeft zijn eigen problemen en mooie dingen. We proberen ze echt als individu te zien. Maar het is echt wel eens lastig met tijd en energie verdelen.

Ik werk ook niet (wel een aantal bestuursfuncties) en mijn man werkt al 1,5 jaar thuis ivm corona. Ons gezin heeft dat wel echt een hoop flexibiliteit gebracht.

 

Ik herken het gelukkig helemaal niet. En dat terwijl we ook een kind hebben met een meterslange ‘gebruiksaanwijzing’ (adhd, hechtingsproblematiek vanwege gebeurtenissen in haar vroege jeugd voor ze bij ons kwam wonen).

Ik denk dat @Neuzeke wel een heel goed punt heeft. Wij staan eigenlijk altijd wel open voor wat men aangeeft, vooral mbt onze jongste dochter. We zijn ook sowieso degenen die op voorhand al hulp voor bepaalde issues hebben gezocht. Dus alles wat school over haar verteld, en soms juist voorzichtig probeert te brengen, dat weten we al. Ik ervaar dat dus ook nooit als kritiek. Ze willen juist graag meedenken.

Ik zou je dan ook adviseren om juist eens met een meer open blik die gesprekken in te gaan. En met open blik bedoel ik zelf ook kritisch naar je kinderen kijken. En dan niet als in kritiek hebben op je kind, maar realistisch zijn in wat voor gedrag ze dus op school laten zien. En als dat gedrag om hulp vraagt op wat voor manier dan ook, dat niet als kritiek te zien op jou als opvoeder.

 

Wat jij zo benoemd over de opmerkingen over de opvoeding herken ik gelukkig niet.
Wel hoor ik weleens: "4?! Dat zijn er wel veel niet?" Of " nu is het wel klaar met kinderen krijgen, toch?" En "zo is het wel genoeg denk ik hè, het moet toch een keer ophouden" ...ehhh mogen wij dat zelf even bepalen
En dan zijn dit ook nog eens opmerkingen van vreemden. Dus mensen die ik bijvoorbeeld toevallig tegenkom met wandelen oid. Echt heel brutaal vind ik het.

 

Wij hebben 2 jongens en 1 meisje.
Vooral onze oudste is vrij druk en luidruchtig
Sowieso ontkom ik inderdaad er niet aan dat veel mensen voor mij invullen dat ik het wel heeeeel zwaar heb met drie kinderen. En of er ook nog een vierde komt. Ik werk ook niet buitenshuis. Dus dat zorgt ook al voor veel commentaar.

Mijn ervaring met school is dat het gewoon een heel verschil is welke Leerkracht er met je kind om gaat. In groep 1 veel stress gehad omdat hij volgens de Leerkracht opviel in de klas vanwege z'n concentratie. Ze gaf me ook de tip contact op te nemen met het cjg voor advies. Tja ik had geen advies nodig maar dat werd blijkbaar wel gedacht.. maar toen corona kwam ben ik daar dus nooit geweest. Thuisonderwijs en rust hebben hem juist heel goed gedaan. En nu in groep 2 speelt het probleem niet meer. Terwijl het nog steeds hetzelfde kind is. Ik vermoed bij hem ook iets van adhd of een motivatie probleem. Maar ik heb liever geen etiketten. Ik behandel hem net alsof hij dat heeft. Heb zelf een onderwijs achtergrond dus ik weet waar ik mee bezig ben. En hij vaart er wel bij. Voor mij heeft een diagnose geen meerwaarde. Hij is mijn oudste dat vind ik wel lastig. Alles is voor hem nieuw en moet hij als eerste doen. En dat vind hij moeilijk.

Ik lees ook veel over opvoeding en pas het ook in de praktijk toe.

Maar ik baalinderdaad ook van dingen die mensen soms zeggen. Ze hebben daar niks bin nodig. Het is mijn leven .. en ik voel me er happy bij!!

 

Niks anders dan respect voor mensen met meerdere kinderen of een pasgeboren meerling. Enige wat ik me kan afvragen "hoe doe je dat in hemelsnaam?!?". Gewoon alleen al op een willekeurige dag icm huishouden. Ik ben links klaar, rechts verder en als ik me omdraai lijk ik terug bij af.

Hier worden we al veroordeeld omdat we er 1 al pittig vinden...Inderdaad is uitlenen daar de beste remedie op.

Vriendin van ons heeft er twee waarvan 1 echt een paar dagen verschilt met die van ons. Mooi "vergelijkingsmateriaal"!

Toen ze met 3 maanden bij elkaar waren was t verschil als dag en nacht. Als die van ons zo rustig zou zij zouden we bij de spoedeisende hulp zitten omdat ze apathisch zou wezen. Terwijl voor dat meisje dát gewoon "normaal" was. Als die van hun zo alert zou zij als die van ons hadden ze de fles nagekeken of er redbull in zat ofzo. Het verschil was echt extreem en nog steeds is dat zo.

Tot zo ver de "opvoeding" want dat had op dat moment natuurlijk nog geen bal invloed. Onze kinderen waren niet in 12 weken ineens (her)opgevoed zeg maar en beiden waren ook zoals wij ze als ouders hadden leren kennen. Dat is gewoon puur karakter.

En ze is zeker niet onbeleefd of wat dan ook, maar gewoon geen enkel moment in een "pauze stand". Het beste zou je t kunnen verwoorden als "ze speelt, leeft, leert, danst, zingt en lacht alsof er geen morgen bestaat".

Dus als ik zou zeggen "dat lijkt me best zwaar!" dan denk ik de mijne in 4-voud en ben je gelijk geupgraded tot "master level" maar ik heb geen pedagogiek gestudeerd.

Overschreeuwen kan misschien ook door oorproblemen. Mocht dochter harder praten en zingen dan verwacht moesten we op lijmoortjes checken, is een bekende kwaal in de familie aan kant van mn man maar wordt/werd nog wel eens gemist. KNO artsen konden dat meestal pas goed zien. Als t niks medisch is of lijkt te zijn, en hij t gewoon goed doet zou ik t naast me neerleggen en er op houden dat hij altijd "goed op volume" is geweest.

Zo zijn er ook kindjes die heel zachtjes praten. Dat deed die van ons bij de KDV. Had niks met verlegen te maken, maar ze was er gewoon een beetje klaar mee. Als ze t naar dr zin heeft krijg je complete dansshows,theater voorstellingen en worden er liedjes spontaan verzonnen. Gewoon omdat ze dat prachtig vindt om te doen.

 

Ik denk dat het weinig te maken heeft met een groot gezin. Vooroordelen zijn er gewoon altijd.
Gewoon al op basis van je huis, je auto, de kleding van je kinderen, hun karakter. Whatever.

Als het je echt raakt moet je je afvragen of er misschien een kern van waarheid in zit.

 

Vooroordelen heb je altijd hoor. Ik heb bewust één kindje en daar vinden mensen ook altijd van alles van. Het is zielig want zo is ze alleen, ze is verwend omdat ze geen aandacht hoeft te verdelen, het was vast een moeilijke baby, ik heb vast problemen zodat ik niet meer kinderen aan kan, etc...

 

Dit dus.
En verder (niet onaardig bedoeld, maar meer als feedback). Je zegt over jezelf in je eerste post: ik was altijd al een moedertje. Ik vind dat best kleinerend en denigrerend. Hoezo, een moedertje? Ik zou dat niet over mezelf zeggen. Je bent een trotse moeder van 4 leuke kinderen. Punt.

 

Ik denk dat ze met ‘moedertje’ doelt op hoe ze bv als kind was; bv een zorgzaam meisje. Zo wordt dat hier wel eens gezegd over kinderen die bv heel lief en geduldig zijn met jongere kindjes.