He meiden, ik moet gewoon ff van me afschrijven. Vorig jaar heb ik met een heftige burnout thuis gezeten. Er is heel veel gebeurt de laatste 15 jaar en dat heeft zn tol geeist. Ik heb toen hulp gehad van een eerste lijns psycholoog en het ging langzaamaan de goede kant op. Uiteindelijk is die behandeling ook gestopt. Maar toch merk ik dat ik er nog steeds niet ben. En dat het voor mn gevoel soms zelfs weer erger wordt. En dat wil ik dus absoluut niet. Mn jongste is nu bijna 2 en als ik al na ga hoeveel ik daarvan gemist heb, door mn eigen gevoel niet van heb kunnen genieten, dan begin ik alweer spontaan te janken. Ik wil WEL vrolijk zijn, genieten van mn leven en mn kinderen. Maar dat doe ik dus niet. Ik zie alles eerder zwart dan wit, glas halfleeg ipv halfvol, op zondagochtend me al naar maken dat t weekend bijna voorbij is en daardoor ook niet kunnen genieten van de lekkere zondag die voor me ligt. Ik zit hier al een hele tijd mee te worstelen en ik heb de knoop doorgehakt.. Ik heb een afspraak gemaakt met een psycholoog. Ivm vakantie enzo kan ik er over 2 weken terecht. Pff, ik ben opgelucht dat ik de knoop heb doorgehakt, maar ik voel me ook weer beschaamd. Het is lastig uitleggen, maar het speelt nu al zo'n tijd, iedereen vraagt nu: hoe gaat het nu, je zult er wel overheen zijn ondertussen. En dat wil ik ook zijn, dus met mn grote bek roep ik dat allemaal hartstikke goed gaat. Terwijl vanbinnen dat niet zo is. En mn naasten merken dat ook wel (man en kinderen...) Dus ja, schaamte kun je t wel noemen. Manlief en ik hebben ook gezegd dat we t niet openlijk aan de grote klok hangen dat ik weer naar een psych ga. Als mensen er achter komen, prima, maar ik wil t nu gewoon even verder niet in openbaarheid over praten... Ik hoop dat het zn vruchten af gaat werpen, want ik zou toch graag wel weer eens wat lol en positiviteit in mn leven voelen.... Iemand die dit herkent toevallig? Liefs Chris
Het is absoluut geen schande om naar de psycholoog te gaan en dus ook zeker niet iets waar je je voor moet schamen. Opkrabbelen gaat met vallen en opstaan en het is toch niet erg dat je daar nu even wat hulp voor nodig hebt. Ik vind het juist dapper als mensen hulp zoeken ipv maar aanmodderen.
Leg de lat voor je zelf niet te (HOOG). Uit ervaring kan ik zeggen dan ook al knap je op je altijd bedacht moet zijn op een terug val. Na mijn eerste depressie bijna 11 jaar geleden heb ik er denk een jaar of 3 over gedaan voor dat ik zij ik ben er. Maar nu met mijn tweede is het toch in een lichte mate weer terug gekomen. Daarbij dat gevoel van een gemis naar een van je kinderen toe je zult het een plekje moeten geven voor je zelf en ja het blijft altijd een gevoelig onderwerp( waarom heb ik niet kunnen genieten) O ja een dingetje maar niet zo onbelangrijk ik ben nooit meer geworden van voor de depressie. Je draagt toch altijd dit bij je. Maar je kunt er mee leren om gaan. Vind het verder top dat je terug gaat naar je psyg en je hoeft je totaal niet te schamen. Ik zelf denk vrouwen/mannen die emotioneel of wat dan ook wel eens met zich zelf in de knoop liggen de lat altijd al te hoog hebben gelegd in het leven het is de kunst om het voor ons dragenlijker te maken. Heel veel sterkte en je komt er wel.
Wat ben ik blij dat ik even alleen zit op mn werk, want ik zit nu dus ff te janken.. Ik weet het, dat het niet meer wordt zoals ervoor. En dat vind ik moeilijk. Ik was altijd een sterke, zelfverzekerde, vrolijke meid. En nu ben ik vaker chagrijnig dan vrolijk, stil ipv gezellig, moe ipv zin om iets te doen. En vooral onzeker, alles en iedereen kan me raken en ik trek me dus ook alles veel te veel in het persoonlijke aan. Niet goed, maar ik weet nog niet hoe ik dat NIET moet doen...
Meid, je hoeft je absoluut niet te schamen! Het is toch juist hartstikke knap van je dat je er echt wat aan wil doen? Psychologen zijn er voor om mensen die ergens mee zitten te helpen! Ik hoop dat je je over een tijdje weer beter voelt, dat is niet alleen voor jou fijn maar ook voor je man en kinderen. Heel veel succes, en ik vind het heel dapper van je dat je ondanks je (onterechte) schaamte deze stap toch neemt!
Ach meis toch. het zit je idd erg hoog. Het komt wel weer. Accepteer een beetje van je zelf dat het niet lekker gaat. Probeer te genieten van de dingen die nu wel goed gaan. Als is het maar een kus van een van je kinderen probeer daar wat kracht uit te putten. Knuf.
Thnx meiden. ***snuit neus***pakt zich bij elkaar***gaat proberen met frisse moed dag door te komen***
Hoi Chrissie, goed dat je weer gaat praten. Ik herken het wel. In 2010 heb ik ook een aantal weken met een burn out thuis gezeten, ik heb toen van mijn dokter tijdelijk antidepressiva voorgeschreven gekregen en ben toen een aantal keer met een psycholoog gaan praten. De antidepressiva was voor mij niets, ik werd er alleen maar moe en down van. De gespreken hebben wel wat geholpen. Ik herken je verhaal wel. Van onbezorgde jonge vrolijke zelfstandige meid, naar bezorgde, angstige en onzekere moeder. Ik ben na 3 weken weer begonnen met werken, soms heb ik het idee dat dat ook weer te snel was. Maar ja, dat heeft weer te maken met het feit dat ik de lat voor mezelf nog steed te hoog leg. Ik ben gedeeltelijk wel opgeknapt, maar heb toch soms het idee dat het nooit helemaal weg gaat. De dagen zijn wisselend, maar ik kan wel heel erg genieten van mijn zoon. Helemaal weggaan doet het volgens mij nooit, maar ik heb ook mijn verwachtingen bijgesteld. Je kunt nu eenmaal niet iedere dag vrolijk, gelukkig en energiek zijn. Af en toe heb ik gewoon dagen dat ik helemaal niks kan en dan is het maar een troep thuis en loopt het huishouden maar achter, maar daar kan ik me echt beter bij neerleggen. Ik hoop dat voor jou het zonnetje weer snel gaat schijnen. sterkte.
Het is heel herkenbaar. Ik ben zelf ook vaak bang voor een terugval. Wees niet te streng voor jezelf en probeer te accepteren wie je bent en hoe je bent. Leef in het nu, niet in het verleden of in de toekomst. Wat je hebt gemist krijg je niet meer terug, maar vandaag heb je nu in je handen! Het is zo makkelijk gezegd en zo moeilijk om te doen... en toch ligt daar de oplossing. Heel veel sterkte en geluk.
Hey meiss, Ik begrijp je volkomen.. ik zat eraan te denken net een bericht op zp te plaatsen.. voel me zooo depri en dat gevoel wil ik niet meer.. het liefst zou ik vandaag overeden willen worden door een bus maar dat mag niet niet voor mijn familie (mr t is mijn diepste wens).. HOe moet je beter voelen, ik heb werkelijk geen idee wat te doen, ik zit thuis nu (onder het mom van ik voel me niet lekker maar er liggen stapels werk op mij te wachten en door het niks doen wordt het alleen maar meer alleen hoe kan je je ertoe zetten.. ik ben ook zooo moe ik kan dit niet meer.. dus ik weet niet hoe ik jouw een tip kan geven... Maar vind het heel dapper dat je naar een psycholoog gaat!!!!!! liefs een lotgenootje
Het zit idd hoog. Ik baal ervan, en vind het moeilijk. In mn omgeving 'snapt' ook niemand. Het speelt al zo lang en iedereen vind dat t nu toch wel eens klaar zal zijn. Aan die zijde heb ik dus weinig uitlaatklep, en dan krop ik t maar op en op en dan wordt het alleen maar moeilijker. En ik wil mn man er niet ook elke keer mee blijven bezwaren. Hij vindt het niet erg hoor, hij is er voor me en steunt me (meestal dan ) maar ik merk wel dat als ik voor de zoveelste keer met hetzelfde gevoel bij m aanklop, het voor hem moeilijker wordt om positief te blijven en er voor me te zijn.. Thnx voor je opbeurende woorden. X Chris
Ik ken je gevoel. Ook ik betrap mezelf erop dat ik wel eens denk dat de wereld beter af is zonder me... En dat was voor mij toch wel een teken om hulp te zoeken. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe t is voor de achtergebleven mensen wanneer iemand weg valt, en geloof me, dat wil je NIET. Heb jij al hulp gezocht? Want doe het, neem dat nu maar van mij aan!
@anne: Weet je, ik heb ook heel lang dat soort ideeën gehad. Niet omdat ik dacht dat de wereld beter zou zijn zonder mij, maar omdat ik het leven te zwaar vond. Dan vond ik het een geruststellende gedachte dat ik zou kunnen besluiten nooit meer wakker te hoeven worden, als ik het écht te moeilijk zou vinden. En met die gedachte hield ik het toch vol om door te blijven gaan. Nu kan dat echter niet meer. Ik zou mijn kinderen nooit moederloos willen achterlaten. En dus móet ik volhouden (ik zou ze ook noooooooit met me meenemen, ik gun ze een lang en rijk leven). Om dat te kunnen moet ik goed voor mezelf zorgen, zodat het nooit meer zo donker om me heen wordt. Gelukkig kan ik hier met m'n vriend wel over praten; hij schrikt er niet zo gauw van. We hebben 10 jaar geleden een vriend van ons verloren door zelfdoding, juist in een tijd dat ik ook depressief was. Dat was vreselijk en tegelijk bracht het mensen dicht bij elkaar. En toen wist ik voor mezelf zeker: ik kan erover nadenken, maar dat is niet wat ik wil doen. Ik ben het eens met chrissie: praat erover, zoek hulp. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen en het hoeft niet altijd zo donker en zwaar te zijn. Ik zie in je onderschrift dat je in de MMM zit. Wordt er van daaruit geen psychische hulp geboden? Want het is nogal wat: de onzekerheid, de teleurstellingen, maar ook alles wat de hormonen met je kunnen doen. Kaart het eens aan, bij een arts of hulpverlener, hoe je je voelt. Je bent niet de enige! En er is zo veel mogelijk om ervoor te zorgen dat jij je beter kunt voelen. Je moet er alleen zelf in geloven dat het kan. Liefs.
Inderdaad heel herkenbaar! Ik heb twee jaar geleden een burnout gehad. Ook veel meegemaakt de afgelopen 15-20 jaar, eindelijk rust gevonden bij mijn man en na twee jaar kwam de klap, waar ik al die jaren zo bang voor was en tjonge wat was die hard. Met behulp van gesprekken met een psycholoog en mijn man ben ik er weer bovenop gekrabbeld, maar ik merk ook echt dat ik er nog niet ben. Ik heb hele goede dagen dat ik zelfs van de kleine dingetjes kan genieten, maar ook hele slechte dagen waarop uit bed komen me al te veel is. Ik merk ook dat sinds we besloten hebben om voor een kindje te gaan, ik weer veel meer aan mezelf twijfel (kan ik dit wel aan en zou ik wel een goede moeder worden) en of alles wel goed komt (want als het niet lukt, ligt dat natuurlijk aan mij (in mijn hoofd dan, want ik weet wel dat dat niet zo hoeft te zijn, maar toch)). Gelukkig heb ik meer goede dan slechte dagen en kan ik er heel goed over praten met mijn man, maar het blijft moeilijk en het wordt inderdaad niet meer zoals het voor de burnout was. Sorry voor mijn hele verhaal, ik weet niet of je er wat aan hebt, maar wilde je laten weten dat je niet alleen staat. Ik vind het ontzettend knap dat je hulp zoekt en kan me voorstellen dat je dat niet aan de grote klok wilt hangen. Het is niet iets om je voor te schamen, maar het is juist erg dapper dat je merkt dat je het niet alleen kunt en je hulp zoekt! Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je snel opknapt zodat je weer lekker kunt genieten van je 2 boefjes!
ik heb al vaak hulp gehad.. ook antidepressiva.. het lullige is dat ervoor gestudeerd heb dus hulpverlening is lastig (als je de tips en trucs kent...) ik ga het ook niet doen, maar het lijkt me gewoon heerlijk een verademing geen druk meer van alles om je heen, geen baan waarin je moet presteren niet perfect te hoeven zijn.. maar ik weet dat het niet mag en kan om zo te denken.. dus ik probeer zo door te gaan elke dag is er weer een overleefd... dus ik begrijp hoe meiden zich voelen in deze situatie alleen hoe kom je eruit (accepteren dat het bij je hoort?) hoe ga je dingen oppakken die je nog moet doen, ik weet echt 1000 dingen die nog moeten maar ik zit maar als een aardappel/ zoutzak op de bank en kom tot niks, herkenbaar? Ik wil dat ik dingen zou doen, ze nog leuk zou vinden ook. Plezier beleef aan de dag, werk enz maar het lukt gewoon niet....
super dat je de knoop hebt doorgehakt..is toch stap 1 op weg naar herstel meid!! Veel succes en als jij al de wil hebt dan komt het vast goed!
@anne: het enige wat ik kan bedenken is dit. Kom in beweging. Stap van die bank af, ga naar buiten en voel de wind en de zon op je huid en door je haar. Laat je huis en je werk maar even voor wat ze zijn. Dwing jezelf ertoe iedere dag minstens een half uur buiten in beweging te zijn, ongeacht het weer en wat je allemaal te doen hebt. Doe het 's ochtends, misschien wel op een vast tijdstip. Wandelen, fietsen, hardlopen, wat je maar wilt. En voor de rest ben je wie je bent en je mag er zijn, met al je imperfecties.