Advies, of mening gevraagd..al 3 jaar durende vechtscheiding. Nu willen we verhuizen.

Hoi hoi,

Na erg lang niet actief te zijn geweest hier, plaats ik toch weer een berichtje.. Het is een nogal ingewikkeld verhaal, als het ergens onduidelijk is laat het gerust weten.. Als ik misschien van iemand advies kan krijgen, of gewoon een mening..Misschien wil ik gewoon ook even mijn hart luchten..

Mijn ex en ik zijn 3 jaar gescheiden, wij hebben een dochter van bijna 5.
De scheiding ging al erg moeizaam, maar we leven ook na de scheiding in een continue strijd met elkaar. Net na de scheiding was ik er zodanig kapot van dat ik een wanhoops poging heb gedaan, waar hij mij tot de dag van vandaag nog steeds van beschuldigt. Niks betrekking tot onze dochter overigens. Ik was compleet de weg kwijt, voelde mij ontzettend in de steek gelaten, dan denk je niet bepaald helder na bij de dingen die je doet of zegt. Hoe dan ook is dit niet iets waar hij het recht voor heeft om zo lang mij er schuldig over te laten voelen. Buiten dat ben ik inmiddels al zo'n 2.5 jaar onder behandeling bij de GGZ. Ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis en ADHD, niet dat dit compleet nieuw nieuws was voor mij..Maar nu was het meer duidelijk dan ooit dat ik dit niet alleen aan zou kunnen en hulp nodig had.

En sindsdien is het ook veel beter gegaan met mij en ben ik veel zelfverzekerder geworden. Waardoor ik ook meer tegengas ben gaan geven tegenover mijn ex, wat hij niet van mij "gewent" is. Ik ging vaak overal in mee. Dit is dus ook een van de redenen waarom wij zo in strijd leven.

Ik kreeg na een tijd een nieuwe relatie, toen het serieus werd had ik hem dit verteld. Vervolgens kom ik er een aantal maanden later achter dat ook hij rond dezelfde tijd als ik een relatie had gekregen, maar hier ben ik achter gekomen via onze dochter. Dit vond ik alles behalve netjes en ben hier behoorlijk boos over geweest. Zijn argument: Ik hoef mij niet tegenover jou te verantwoorden.

Ik heb zware BI gehad tijdens mijn zwangerschaps. Mijn dochter had in die tijd logopedie, ik was niet meer in staat om met haar er naar toe te gaan. Dit was elke week op de vrijdag, dezelfde dag dat zij naar haar vader toe gaat. Toen ik hem had gevraagd of hij alsjeblieft het totdat ik weer goed ter been zou zijn wou overnemen, kreeg ik als antwoord dat hij dat alleen wilt doen op "zijn" vrijdagen. De zwangerschap en BI was verder mijn "keuze" en mijn probleem en de overige vrijdagen moest ik dan maar zelf uitzoeken. (hij woont nog geen 10 minuten bij mij vandaan) Dit terwijl de logopedie zo belangrijk was voor haar en ik geen gelegenheid had om iemand anders met haar te laten gaan..

Mijn vriend en ik hebben een zoontje gekregen. Kraamtijd was erg zwaar en moeizaam i.v.m moeilijk lopende BV, een week na mijn bevalling heb ik mijn ex een berichtje gestuurd over de geboorte. Hier was hij boos over. (maar ik hoor wel pas 6 maanden later via onze dochter dat hij een relatie heeft..juist)

Het probleem met mijn ex-man is, is dat hij overal op de hoogte van wilt zijn maar er zelf totaal geen moeite voor wilt doen. Ik heb diverse keren overleggen gehad met verschillende instanties over mijn dochter waar hij gewoon bij mocht zijn, maar hij had nooit tijd. Vervolgens verwacht hij wel een verslag van wat er is besproken. Een tijdje geleden hoorde ik echter dat hij met de jeugdverpleegkundige een gesprek had aangevraagd om even te spuien waar hij het allemaal niet mee eens was..dus dat kan ineens wel..

We hebben een keer een enorme ruzie op de gang bij mij thuis gehad, mede omdat hij boos was dat hij van mij niet had gehoord dat er een informatie avond was op onze dochter haar school. Stom, finaal vergeten. Later hoorde ik van mijn dochter haar juf dat hij zelf allang zijn mail adres had doorgegeven en dus ZELF de informatie mails ontving, dus ook over de informatie avond. Na deze ruzie heb ik het besluit genomen om hem niet meer persoonlijk te zien en te spreken wanneer hij onze dochter weer thuis brengt. Dit om ruzies zoals deze, die al vaker zijn gebeurt, te voorkomen. Dit is namelijk alles behalve goed voor haar en brengt enorm veel stress bij mij. Mijn vriend verwelkomt haar sinds die tijd op zondag, wat tot nu toe nog steeds goed gaat en een hoop spanning scheelt.

Nu is het zo dat ik mij al een tijdje zorgen maakte over hoe het bij hem er aan toe ging, Met name de "sancties", wanneer zij bij hem is, mede door de dingen die ik van mijn dochter zelf wel eens te horen krijg. Ik heb hem dit gevraagd en hij vertelde mij dat zij alleen moet eten aan tafel, omdat ze anders te afgeleid is. Toetjes mag ze niet, ze mag onder de douche spelen als ze goed heeft gegeten. En als ze niet goed luistert krijgt ze een aantal waarschuwingen, dan moet ze op de trap zitten en daarna een uur alleen op haar kamer zitten.

Vooral door dit laatste ben ik erg geschrokken..een 4 jarig meisje voor straf een uur alleen op haar kamer laten zitten, is het meest belachelijke wat ik ooit heb gehoord. Hoe hij het goed praat: "ze heeft enorm veel om mee te spelen".... Dus het is niet een echte straf aangezien ze gewoon gaat spelen. Maar vervolgens word ze dus ook een uur opgesloten. En ze komt hier ook regelmatig mee thuis..dat ze heel lang alleen op haar kamer moest zitten.

Het is nu onderhand ook zo dat zij regelmatig aangeeft dat ze niet naar papa toe wilt, omdat papa en M. (zijn vriendin) elke dag boos zijn op haar.

Wat moet ik hier nu mee?! Hem er op aanspreken heeft geen zin, aangezien hij mij zo'n beetje volledig negeert nu. Het is ook nu al 3x voorgekomen dat ik zodanig vieze kleding mee terug krijg dat ik het kan weggooien. Als ik hem hier op aanspreek via de mail, krijg ik geen reactie. Het interesseert hem niks.

Goed..Even over de titel in mijn onderwerp: Mijn vriend heeft al bijna 11 jaar een hele stabiele baan in Rotterdam. Hij is niet geschoold, maar heeft zich goed omhoog gewerkt en zit erg dicht tegen een promotie nu. Nu is het zo dat het hele bedrijf gaat verhuizen naar Apeldoorn.
Wij hebben een verhuis regeling aangeboden gekregen, waarin zo'n beetje alles geregeld zal worden en het ons vrijwel niets zal moeten kosten.

Wanneer hij dit niet accepteert, zal hij of 3 uur per dag moeten reizen of hij is zijn baan kwijt. Niet bepaald een beslissing die je makkelijk neemt natuurlijk, zeker niet in deze tijd.
Daarbij komt dat wij al sowieso willen verhuizen aangezien wij letterlijk uit ons huis groeien. (2 kamer appartement)

Goed je raad het al..Mijn ex is het er niet mee eens. Maar dan is hij het er zodanig niet mee eens omdat hij vertikt haar zelf op te halen daar. Hij verwacht dat wij volledig verantwoordelijk zijn voor het brengen en halen. Dit vanwege zijn "angst stoornis" waardoor hij niet zo ver zou kunnen rijden. Maar ik weet wel en heb bewijs dat hij wel een weekend met zijn vriendin naar assen heeft gereden.

Als ik zelf een rijbewijs en auto zou hebben zou dat nog een optie kunnen zijn, maar dat heb ik dus niet. Met het openbaar vervoer zou ik circa 6 uur onderweg zijn heen en terug.

Dus heb ik inmiddels al een adovcaat..Een goede motivatie geschreven en hij is nu bezig met het verzoekschrift. Maar mochten we deze vervangende toestemming niet krijgen, zal dit echt enorme gevolgen gaan krijgen op ons gezin.

pff..Echt sorry voor het gigantische verhaal maar het zit me echt tot hier. Ik maak me ontzettend zorgen om mijn dochtertje, wat voor effect dit allemaal heeft op haar en daarbij ook de stress die dit heeft op ons gezin..

Mocht iemand zich hier in herkennen op wat voor manier dan ook, zou ik het echt heel fijn vinden om wat advies eventueel te kunnen krijgen..of gewoon je mening.

Lieve groetjes, Iris

 

Nee, hij wilt helemaal niet rijden. Dat hij geen zin heeft om te rijden is begrijpelijk, maar geen reden om het volledig te weigeren. Hij geeft trouwens niet aan dat hij geen zin heeft, maar niet kan rijden. Wat dus volslagen onzin is..Wij zijn toendertijd ook vaak genoeg weekenden weg geweest en hij is zoals ik zei afgelopen maand naar Assen geweest, wat ruim 2 uur rijden is. Overigens hebben wij aangeboden om de helft van het benzinegeld mee te betalen en inderdaad om haar zelf op zondag op te halen. Ook een voorstel gedaan om de omgangsregeling aan te passen naar om de week, zodat hij niet elk weekend hoeft te rijden. En om de tijd die hij dan minder heeft te compenseren vakanties met haar door te brengen, aangezien hij tot nu toe nog nooit haar in een vakantie heeft gehad. (ook niet om gevraagd)

Hij kwam zelf met het voorstel om haar dan op zaterdag te brengen ipv vrijdag. Wat ik ongelooflijk bizar vind..aangezien dit juist nog meer onrustig is voor haar, om 2 dagen achter elkaar 1.5 uur in de auto te moeten zitten en ze ziet haar vader dan ook nog eens 1 volledige dag minder.

De verhuizing is dus ook niet zozeer een keuze, aangezien de bedrijfsverhuizing geen keuze is van ons maar een stabiele baan ontzettend belangrijk is.

Ja, er is een ouderschapsplan. Maar die is opgesteld tijdens een zeer moeizame periode. Hij heeft dat plan helemaal zelf opgesteld, ik ben overal mee akkoord gegaan zonder er eigenlijk echt onderzoek naar te doen. Ik wil dus ook al een behoorlijke tijd een nieuw ouderschaps plan.

Mediation hebben we trouwens ook allang gehad, tot 4 keer toe. Dat leek opzich goed te gaan, tot het laatste gesprek. Wij hebben toen een gesprek van bijna 2 uur gehad waarin we het nieuwe ouderschapsplan bespraken. De laatste 10 minuten kwam hij er toen dus mee dat hij er alleen mee akkoord ging mits wij haar zelf brengen en halen..Hele mediation dus voor niks want daar konden we niet uit komen. Gang naar de rechter was dus helaas onvermijdelijk..

Buiten dat.. Als het gaat om onze dochter haar opvoeding, kan een mediator ons daarin niet helpen aangezien zij geen pedagogen zijn. Ook daarmee heb ik overleggen en gesprekken gehad, waar hij ten alle tijde bij mocht zijn maar geen "tijd" had. Een tijdje geleden kwam er het voorstel om een gezamelijk gesprek aan te gaan..Met onze partners erbij en 2 mensen die pedagogisch zijn opgeleid. Dit heeft hij zelf geweigerd omdat hij vond dat het geen "zin" had en er niet voldoende wederzijdse motivatie was...?! Terwijl het verzoek vanaf mijn kant kwam.

 

Precies! Daar kan ik dus ook niet tegen. Het lijkt alsof hij alleen maar moeite doet om zich te focussen op haar opvoeding terwijl hij al zo weinig tijd met haar doorbrengt. Vervolgens hoor ik ook dat hij het gevoel heeft dat hij elke keer dat ze bij hem is, "het gevoel heeft weer opnieuw te moeten beginnen"...Dus kortom, ik verpest haar Ik verzorg haar de hele week, krijg ook ondersteuning bij de opvoeding, doe echt ontzettend mijn best maar hij heeft het idee dat hij hoofd verantwoordelijk is voor haar opvoeding. Juist..erg logisch. En de manier waarop hij het doet, met name dus de sancties, ziet hij geen kwaad in. Zijn vriendin heeft "pedagogie gestudeerd" en daar gooit hij het op..Dat zij er verstand van heeft. Enig idee hoe woest ik was, toen ik te horen kreeg dat zijn vriendin beter zou weten wat goed is voor mijn eigen dochter dan haar eigen moeder?..bah

 

Bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik geen pasklare oplossingen zal krijgen, dat is ook niet te doen Het is in iedergeval al erg fijn dat ik even flink kan spuien haha..En dat ik in iedergeval word begrepen..Na zo'n tijd zit je namelijk echt nu met de handen in het haar..Ik voel me zo machteloos af en toe. Ik moet gewoon toekijken en afwachten wat er allemaal zal gaan gebeuren..De enige "hoop" (weet even geen beter woord) die ik heb is dat wanneer ze zelf oud genoeg is, zij zelf ook een stem zal krijgen hierin. (ik heb het nu dus over zijn manier van opvoeden)

 

Bedankt voor je reactie. Geloof me dat ik het vechten nu al 3 jaar meer dan zat ben hoor Daarom heb ik ook het besluit genomen om elkaar niet meer fysiek te zien bij het brengen/halen van onze dochter..aangezien de conflicten zich vooral dan steeds voordoen.

Ik heb al talloze pogingen gedaan om hem in te laten zien dat hij verkeerd bezig is, hij blijft er echter geen kwaad in zien. Hij vind dat ze stenge regels nodig heeft.

Voor het verhuizen is inmiddels waarschijnlijk een oplossing gevonden i.v.m het vervoer..Dus als die rechtszaak kan worden vermeden is dat al heel wat. Hoe zij word behandeld bij hem thuis echter, ik sta er machteloos bij.. Niemand kan er wat aan doen namelijk, behalve hijzelf. En mijn dochter zelf op een dag.. Als hij zo door blijft gaan is het onvermijdelijk dat ze misschien uiteindelijk helemaal niet meer naar hem toe wilt gaan namelijk.