Ik weet dat ik ontzettend onredelijk ben, en ik schaam me ook echt helemaal kapot, maar ik heb er heel erg veel moeite mee; Vanavond moet ik voor het eerst bij iemand op kraamvisite. Ik ben nu 2 jaar bezig met mijn kinderwens, die door omstandigheden en PCOS nog niet in vervulling is gegaan. Aan het eind van deze maand gaan wij de MMM in.. En nu, nu gaan we vanavond voor het eerst bij iemand op kraamvisite.. De schoonzus van mijn vriend is vannacht bevallen, ze hebben een zoontje gekregen. Natuurlijk ben ik blij voor ze, ik gun iedereen een kindje, en het is ook niet zo dat ik het niet eerlijk vind dat zij wel een kindje hebben mogen krijgen, en dat ik nog niet zwanger ben geraakt, maar ik voel me zo schuldig als ik me bedenk dat m'n vriend nu wel oom is geworden, maar dat ik hem nog geen vader heb kunnen maken (hij is niet de vader van mijn eerste). Het ligt aan míjn lichaam dat ik nog niet zwanger ben. Ik weet wel dat we in vergelijking met een heleboel anderen nog niet zo lang bezig zijn, en dat we nog niet eens begonnen zijn in de MMM en dus nog een heleboel kansen hebben, maar oh, als ik me bedenk dat m'n vriend vanavond zo'n klein babytje in z'n armen krijgt, wat natuurlijk best logisch is als je op kraamvisite gaat, terwijl we zo graag willen dat we zélf zo'n klein hummeltje mogen verwelkomen, ik vind het écht heel erg moeilijk. Ik voel me echt zo'n ontzettend jaloers kreng, zo'n gemeen kutwijf, terwijl ik helemaal niets aan deze gevoelens kan doen. Ik realiseer me best dat ik me aanstel, maar toch, eigenlijk zie ik gewoon ontzettend tegen vanavond op.. Ik heb geen vriendinnen die al kinderen hebben gekregen, geen jonge familie om me heen dus daar worden geen babytjes meer geboren, dus dit is echt 'de eerste keer'. Daarbij komt ook nog dat ik de broer van m'n vriend en de schoonzus van m'n vriend nog nooit heb ontmoet, het is een beetje een afstandelijke familie, dus de spanning van hen voor het eerst ontmoeten komt er ook bij. Ik wist niet zo goed waar ik dit topic moest plaatsen, dus maar even hier.. Zijn hier misschien meiden die in eenzelfde situatie hebben gezeten? Ik weet natuurlijk dat ik babytjes niet kan vermijden, en dat ik hier echt nog wel vaker mee geconfronteerd zal worden, maar vanavond komt het zo dichtbij.. Hebben jullie misschien tips voor hoe ik hier het best mee om kan gaan? Hoe ik het een beetje van me af kan zetten?
ik heb geen tips of ervaring hiermee maar wil je wel heel veel succes wensen vanavond en sterkte als je de mmm in gaat dikke knuf
Ik denk dat het heel gewoon is dat je die gevoelens hebt dat je er tegen opziet om op kraamvisite te gaan...... Maar meis jij kunt er toch niks aan doen dat jouw lichaam je in de 'steek' laat voor een zwangerschap! En ik moet zeggen 2 jaar bezig, nou petje af hoor........(zou zelf denk ik na een half jaar de moed al verliezen) Nu kun je denken ja makkelijk praten, zij is zwanger....... maar ik kan me je kinderwens zo voorstellen. Mijn beste vriendin was zwanger mijn schoonzusje.... inmiddels zijn ze bevallen en wat zag ik er ook tegenop om daar hen te gaan, toen was mijn man nog niet om zeg maar......... dus daar zat ik dan met klotsende eierstokken..... Succes vanavond en ik hoop echt dat jouw kinderwens heel snel in vervulling mag gaan!
Dank jullie wel. Mijn vriend blijft inderdaad ook volhouden dat hij mij niets verwijt en dat het niet mijn schuld is, maar het voelt wel zo. Ík heb overgewicht, en dat is waarschijnlijk de oorzaak van m'n PCOS. Als ik slanker was geweest, was er misschien wel helemaal niets aan de hand geweest.. Misschien maak ik mezelf wel onnodig gek, maar dat knagende gevoel he.. Het verlangen is gewoon zo enorm!
Hé meis hier ook iemand met overgewicht...... maat 50, nou gooien ze het altijd maar op je gewicht als je niet zwanger kunt raken! Laat je niet gek maken! Er zijn ook genoeg slanke vrouwen bij wie het niet lukken wil! Moed houden hoor!
Tja, hier maatje 34 en zie onderschrift Als je overgewicht blijft knagen, zoek een goed, haalbaar dieet waarmee je afvalt en hopelijk komt je cyclus dan weer op orde. Niet zozeer om af te vallen, maar om het jezelf minder kwalijk te nemen. Voor de kraamvisite... Ik ga altijd op een moment dat ik het aankan De truc is wel om niet te lang te wachten, dan wordt de drempel alleen maar over. Accepteren dat het bij jullie nog niet lukt. Accepteren dat het bij hen wel is gelukt. Het los van elkaar zien... om blij te kunnen zijn voor hén zonder dat te koppelen aan je eigen wens. Maar het is niet makkelijk.. Succes en het komt vast goed! Als je er eenmaal bent, is het natuurlijk ook een schattig klein neefje, kan je hem mooi mee naar huis smokkelen
Oh enne.. je bent geen "vreselijk rotwijf".. je wilt gewoon zelf ook graag een kindje; niet dat je niet blij bent voor hén, maar je wilt zelf ook. Dat is waarschijnlijk wat je voelt en dat maakt je vooral heel menselijk
Jeetje, jij moet dus ook heel wat doorstaan Heb je er wel een beetje vertrouwen in dat ze je in Gent zullen kunnen helpen? Wat je in je 2e berichtje ook zegt, ik ben ook inderdaad gewoon blij voor hen. Vind het niet erg dat het bij hen wel gelukt is, al kregen ze 3 kinderen achter elkaar en was het telkens de eerste ronde raak, dat gun ik hen, of wie dan ook, van harte! Maar is wel héél confronterend om een babytje van zo dichtbij mee te maken. Wij gaan dus inderdaad vanavond al op kraamvisite in het ziekenhuis.. Mocht ik het niet trekken, dan kan ik altijd zeggen dat m'n zoontje onrustig wordt en we dus maar even naar de gang gaan zodat zij gewoon rustig kunnen praten e.d.
Ik heb wel vertrouwen dat ze me in Gent kunnen helpen ja, dat dat de beste kans geeft Thanks. Tuurlijk is het confronterend van zo dichtbij terwijl je zelf ook zo'n wens hebt. Ik denk dat ze het ook prima begrijpen! Hoe is het gegaan?
daar hoef je je helemaal niet voor te schamen... is toch logisch dat je dat zo voelt?? Misschien iets langer uitstellen, of zou het dan nog moeilijker worden? Veel sterkte iig.
Het is goed gegaan! Lief dat jullie dat vragen! Het heeft ontzettend geholpen dat dr ouders ontzettend beschermend waren en dat niemand het babytje vast mocht houdrn.. Zelfs de oma niet, terwijl het haar eerste kleinkind is en ze dat ontzettend graag wilde.. best sneu. Dat was echter wel het moment waar ik het meest teenop zag, mijn vriend met een babytje in zn armen, maar daar ben ik dus nog niet mee geconfronteerd. Mijn zoontje mocht met de moeder van mn vriend een ballon gaan uitkiezen in het winkeltje beneden, en toen ze terug waren vertelde zij dat zoveel mensen hadden gevraagd of mijn zoontje de 'stoere grote broer was'.. Niemand van mijn vriend's familie weet dat wij bezig zijn voor een kindje en dat we de mmm ingaan e.d., dus het was absoluut niet kwetsend bedoeld, maar het was wel even een pijnlijk momentje.. Nouja, hopen dat het ons, en natuurlijk alle andere meiden die zo graag (nog) een kindje willen, ook snel gegund mag zijn!