meiden een vraag: Hoe is de relatie met jullie moeder tijdens de zwangerschap? Mijn moeder en ik begrijpen elkaar sws niet altijd maar nu ik zwanger ben..... Mijn moeder wil mij constant vertellen hoe dingen zitten. Ze is bovendien erg normatief. Dus 1 + 1 maakt : zij vertelt mij hoe t moet volgens haar norm en als ik dat dan niet vind dan ‘geef ik nooooit eens een keerje erkenning aan dat zij ook een goede moeder is’. Het zal ongetwijfeld ook door mij komen. Alleen geen idee wat ik dan anders moet doen en daarbij wil ik wel blijven bij wie ik ben. Hebben jullie dit soort dingen ook en zo ja hoe gaan jullie hiermee om?
Misschien het een keer benoemen: dat je haar een goede moeder vindt, maar dat dat niet automatisch betekent dat je het altijd met haar eens bent. En als je geen zwangerschapsadviezen wil horen (die je toch te pas en onpas van iedereen te horen krijgt), dat gewoon aangeven?
Mijn relatie met mijn moeder was tijdens die zwangerschappen heel koel. Zal wel hormonaal bepaald zijn want daarbuiten is het prima.
Mijn relatie met mn moeder lijkt juist beter te worden nu ze weet dat ik zwanger ben. Ze is super enthousiast en vrolijk over het feit dat ze oma word en ik kan alles met haar delen. Heerlijk gevoel. Ze probeert wel veel dingen te vertellen wat zij deed toen ze zwanger was, maar veel dingen ben ik het ook wel eens en anders dan zeg ik dat gewoon tegen haar en dan snapt ze het ook wel weer. Misschien moet je haar ook duidelijk maken dat je nu in een andere tijd leeft en dat alles anders gaat. Mijn moeder was anti vitaminepillen en regeltjes wat je niet mag tijdens zwangerschap. Ze zei dat ze die ook niet slikte en beide kinderen gezond zijn geboren. Toen heb ik haar uitgelegd wat de voordelen van zwangerschapsvitamines zijn vooral de foliumzuur en uiteindelijk was ze het wel eens dat als je de kans op afwijkingen kan verkleinen dat je gek ben als je het niet probeer. Ik denk dat ze ook veel leert van mij momenteel. Maar ik ben ook in alles ingelezen en weet precies hoe of wat en waarom ik dingen doe. En dat helpt wel, want dan heb ik altijd een rede klaar
Zeker je grenzen aangeven, maar probeer dit op een lieve manier te doen. Ik heb dit helaas niet gedaan tijdens mijn eerste zwangerschap. Hierdoor liep bij mij het emmertje over op den duur en is de bom gebarsten. Waardoor ik met mijn moeder de laatste 3 maanden van de zwangerschap en de eerste 6 maanden van mijn dochter geen contact met haar heb gehad. Iets wat ik heel erg vind, ze heeft al deze 'mooie' momenten moeten missen omdat wij niet goed konden communiceren. Ik let deze zwangerschap dus goed op, en als ze iets doet wat ik niet leuk vind, schud ik het weer snel van me af. Ik heb geaccepteerd dat ze anders denkt als ik denk en dat ze harde opmerkingen kan maken, ene oor in andere oor uit. Het is me namelijk niet waard om haar weer te moeten missen door zoiets stoms.. Dus mijn advies geef je grenzen aan, maar laat het ook vaak over je heen komen, door de hormonen kun je dingen uit vergroten, ze zal het vast niet allemaal rot bedoelen.
Hier altijd wel een beetje een dubbele relatie met mijn moeder gehad, buiten zwangerschap. Om die reden altijd beetje afstand gezocht en contact oppervlakkig gehouden. Nu ik zwanger ben merk je dat ze weer dichterbij wil komen en daarnaast haar (hele complexe) zwangerschap en kraamtijd op mij projecteert en eigenlijk verwacht dat alles gaat zoals bij haar (in het zkh al langs komen, dagelijks hier komen helpen en ondersteunen voor 6wkn, wedikwat allemaal) terwijl wij juist afstand willen houden. Ineens was er een logeerbed gekocht voor bij hun zonder overleg, bekenden van mijn ouders die ik niet kende die "met mijn ouders hadden afgesproken te komen babyknuffelen zodra baby mijn ouders was", brrr... Wat hier hielp was een gezamelijke hobby (mijn moeder heeft mij in mijn verlofperiode leren naaien met naaimachine) om iets te hebben dat bindt en niet specifiek over de baby gaat. En daarnaast heb ik uiteindelijk duidelijk aangegeven dat ik hoop dat ze accepteert dat wij onze eigen grenzen hebben en dat ik hun enthousiasme erg beknellend vond en me er niet goed bij voelde. Ik heb het redelijk luchtig benoemd en ook duidelijk benoemd dat ik weet dat het uit enthousiasme komt. Tot nu toe lijkt dat te werken en hoop ik dramas in de kraamweek zo toch te voorkomen. Bij situaties als die van jou benoem ik dat de richtlijnen nou eenmaal verandert zijn en dat ik me daar toch wel aan wil houden en verschuil me dan beetje achter vk en hun adviezen. Geen discussie die ze persoonlijk kan zien en dat werkt eigenlijk wel goed. Heb zo ook aangegeven dat wij eerst even rustig thuis willen komen en dat we niet te veel en te vaak bezoek willen de eerste week "omdat teveel prikkels in de kraamweek worden afgeraden ivm borstvoeding". Beetje creatief omgaan met adviezen van vk denk ik dan.
Wat rot! Ik heb geen tips. Mijn moeder liep na onenigheid, ik was 23 weken in verwachting van 1e kindje de deur uit en heb haar nooit weer gezien. Inmiddels 5 jaar geleden. Ik denk dat je het beste eerlijk kunt zijn. En dus je grenzen aangeven. Het is nu eenmaal een andere tijd waarin we informatie voor het oprapen hebben. Vroeger vroeg je alles aan je moeder Mijn schoonmoeder vond dit met name lastig en dat snap ik ook wel. Als daar wederzijds begrip is dan zou je dit gewoon moeten kunnen uitpraten eerlijk en oprecht. En misschien samen dingen opzoeken/lezen? Nu moet ik zeggen dat ik wel het type "mij hoef je niets te vertellen" type ben. Ik ben erg onafhankelijk en op mezelf. Dat maakt ook verschil natuurlijk.
Relaties tussen.moeders en dochters zijn vaak erg complex Zo ervaar ik dat ook met mijn moeder. We hebben altijd een warme maar oppervlakkige relatie, omdat we elkaar op emotioneel niveau vaak niet begrijpen. Toen ze oma werd van mijn dochter is die relatie wel veranderd. Ze is een super lieve, fijne oma die alles doet voor haar kleindochter (en binnenkort kleinzoon). Dat maakt voor mij een boel goed.
Thx meiden voor alle reacties. Benoemen en bespreken is dus wel duidelijk het advies. Nu nog even oefenen in hoe ik dat zo kan doen dat zij ook wil luisteren.... wordt vervolgd ;- )
Mijn relatie bleef hetzelfde. Mijn moeder bedoelt alles goed maar ze zegt wat ze denkt en snapt niet alles wat er in mij omgaat omdat ze niet goed luistert of hoe het er in de tegenwoordige tijd aan toe gaat ipv 35 jaar geleden. Als ik er tegen in ga zegt ze dat ik chagrijnig ben. Maar de ene keer denk ik: laat maar praten en de andere keer is ze gewoon teveel aanwezig. Met veel opmerkingen waarbij het glas halfleeg is. Maar.... ze staat wel altijd voor mij klaar en ze weet gewoon niet beter.
Mijn relatie met mijn moeder is niet heel goed. Er is veel gebeurd in het verleden waardoor er weinig vertrouwen in haar is bij mij en onze band oppervlakkig is. Ik zie haar niet heel vaak gelukkig maar ik merk dat ik het nog slechter trek om haar om me heen te hebben nu ik zwanger ben. Zij toont van haar kant ook niet veel interesse, ze is altijd erg veel met zichzelf bezig. Gesprekken gaan 9 van de 10 keer over haar, staat graag in de belangstelling. Ik hou haar bijvb niet op de hoogte van echo's en ik stuur haar geen foto's door (wel naar mijn schoonouders of goede vriendinnen). Laatste 2 weken moest ik voor extra controles naar het zkh, ook dit heb ik haar niet verteld, gewoon omdat ik daar geen behoefte aan heb. Soms vind ik het jammer, maar het is zoals het is. Gelukkig is mijn band met mijn dochters wel goed! ik zal er ook alles aan doen om te voorkomen dat onze band zo slecht wordt als die van mij en mijn moeder.
wat vervelend dat je in zn situatie zit, en begrijp dat het dan moeilijk voor je is. Ik zal gewoon goed met je moeder praten, en zeggen wat je denkt en voelt op een normale manier, dan kan het echt geen kwaad lijkt me? Ikzelf heb een hele hechte band met mij ouders, ook al voor mn eerste zwangerschap. Mijn moeder is niet alleen mn moeder maar ook mn beste vriendin, en kan alles bij haar kwijt. Maar mn moeder kan ook veel hebben, als ik bijvoorbeeld keertje uitval door de hormonen. Ze zijn gek op hun beide kleindochters en nog een kleindochter erbij. En doen alles voor ons, ik hoef een belletje te geven voor hulp en ze staan voor de deur, dat vindt ik wel erg fijn. Mijn vriend daarin tegen die vindt het soms wel eens moeilijk omdat hij het niet gewend is aangezien zijn ouders (mijn schoonouders) ook totaal geen belangstelling tonen in hem of hun kleindochter. En daar heeft hij meerendeels wat van gezegd maar hun trekken daar zich niks van aan. Dus hebben we het zo gelaten. Ik hoop dat jij er wel goed uit kan komen met je moeder. succes