Hoi, Het is al weer even geleden dat ik 'hier' was...terwijl een paar jaar geleden dit nog een van mijn grootste verslavingen was Maar dacht ik ga nog eens even neuzen..kijken of ik nog 'oude bekenden' zie! In mijn onderschrift staat ons verhaal wel zo'n beetje..door endometriose en 'zwak zaad' wil het krijgen van kinderen niet zo lukken zeg maar...altijd geroepen dat ik er 4 wil, maar helaas is het er nog steeds maar 1. Begrijp me niet verkeerd he, daar ben ik echt dolgelukkig mee!!!! Maar toch...zou zo graag nog een brusje willen.. Na de derde poging zijn we gestopt met de mmm, allereerst omdat we toch echt even moesten gaan sparen voor eventueel een vierde, maar vooral omdat het hele traject een behoorlijke invloed heeft gehad op onze relatie, zijn een tijdje uit elkaar geweest, maar nu toch weer al een jaar weer gewoon een gezinnetje. En langzaamaan merk ik dat het toch steeds weer meer aan me gaat vreten...bij de psycholoog heel hard geroepen dat ik het afgesloten had en dat het zo goed was, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo Dus....nu zijn we een hele tijd verder, is mijn schoonzusje inmiddels bevallen van de 2de, raken vriendinnen zwanger en komen toch steeds vaker de vragen "jullie nog geen 2de?"...... En ik merk dat ik het niet los kan laten.... Terug de mmm in is eigenlijk geen optie, dat heeft te veel kapot gemaakt...maar wat dan? Slik nu de pil door om de endo te onderdrukken..dus spontaan gaat hem ook niet worden..... Ppppfffff en nu weet ik het even niet, toch stoppen met de pil en kijken wat er gebeurd...maar die kans is eigenlijk nul komma niks....of het echt loslaten...en hoe dan??? Mensen met ervaring?
Hoi mus, Helaas (of gelukkig?) heb ik geen ervaring in het loslaten van je kinderwens voor een brusje, maar ik snap je wel... Ik ken het gevoel van: gaan we er nog voor of laten we het los? (Zie m'n handtekening, we zijn ook al bijna 2 jaar bezig en de MMM is slopend!) In ieder geval heel veel sterkte met jullie beslissing! Liefs
Hoi muzieknootje, Kan ik me heel goed voorstellen, zo heb ik het ook zeker ervaren. En ik hoop ook niet dat ik hiermee mensen voor het hoofd stoot, want ik heb inderdaad al een gezond kindje, waar ik dolgelukkig mee ben!! En er zijn helaas genoeg mensen die nog helemaal niet dat geluk hebben.. De mmm heeft ons eigenlijk niets opgeleverd dan ellende....en toch...de wens is zo sterk.... Wens je in ieder geval heel veel sterkte ook in deze tijd en hopelijk loopt het voor jullie wel positief af!
Hoi Mus, Wat een herkenning in jouw bericht. Ik probeer ook nog zo min mogelijk hier te lezen, maar toch blijft het trekken. Het verlangen naar een 2e kindje zit zo diep, wanneer kan ik het loslaten ? Ook omdat er al een kindje is, heb je het gevoel dat je niet mag zeuren en blij moet zijn met wat er wel is. Maar oooooh wat is dat moeilijk. Het is zo'n onzichtbaar gemis. Verstandelijk gezien weet ik dat ik het moet loslaten, maar mijn hart wil en kan het nog niet. Hier ook uitbehandeld na 4 pogingen voor een brusje, waarvan de laatste geëindigd is in een miskraam bij 9 weken. Proberen het nu op de natuurlijke manier nog, maar het ziekenhuis gaf al aan dat de kans nihil is bij ons (slechte eicelkwaliteit). Dus tja waar hoop je dan nog op hè ? Ook zou ik eigenlijk vanwege een andere aandoening aan de pil moeten (zou beter zijn voor mijn gezondheid), maar dan is het zo definitief over en uit, terwijl ik nu elke maand in wezen valse hoop heb. Mijn zoontje zit nu ook in een fase, waarbij hij bijna dagelijks om een broertje/zusje vraagt. Zou het hem zoooo graag willen geven.... Ook al weet ik wel dat hij helemaal niet beseft wat het inhoudt om een broertje/zusje te hebben. Pas zei hij ook: ik ben altijd alleen, pfff dan breekt je hart hoor! Manlief heeft het hoofdstuk brusje allang afgesloten, wil nu ook alle babyspullen op zolder gaan opruimen. En ook de hele medische malle molen heeft een enorme impact gehad op onze relatie. Hij is blij dat alles achter de rug is en we vrolijk door kunnen gaan, terwijl ik nog aan het "rouwen" ben. Dat maakt het lastig elkaar te begrijpen. Over 2 weekjes heb ik een afspraak bij een psycholoog, misschien dat zij mij kan helpen in het acceptatieproces. Al weet ik heel goed, dat ik het zelf moet gaan doen, alleen hoe hè ? Mus, ik hoop dat wij beiden over een tijdje kunnen zeggen, dat het goed is zoals het is. Ik kan niet wachten tot het zover is.....sterkte meis !!
Mus, heel herkenbaar! Wij hebben na een lang traject een mooie zoon gekregen, en na een jaar gaan proberen voor een tweede. Binnen een paar maanden 2 miskramen en daarna niks meer... Nu bijna 3 jaar verder gaan we begin volgend jaar starten aan onze laatste ivf. Ik ben zo bang dat ik daarna ook afscheid moet nemen van de wens voor een tweede. Daarnaast zal ik ook blij zijn als die duidelijkheid er is. Ik heb nu het gevoel stil te staan terwijl de rest doorgaat. Ik heb ook elke keer de hoop dat het spontaan lukt omdat het al wel eens gelukt is maar ja verder niet. Het is heftig, wil je een dikke knuffel geven!
Hier precies hetzelfde Mus. Zojuist heb ik onze 4e poging en 6e tp voor een brusje ook weer in een mislukking zien eindigen. We zijn al 7 jaar bezig met het zwanger worden, 9 ICSI's voor onze dochter en 4 ICSI's voor een brusje, hebben in totaal al 16 tp's gehad van in totaal 26 embryo's. En daaruit hebben we gelukkig(!!!) 1 gezond kindje mogen krijgen. Al die jaren MMM is bijna een 'way of life' geworden. Ik ben er zo aan toe om het af te sluiten. Maar 'het opgeven' lukt me nog niet. Ik kan het nog niet loslaten. En ja, ook hier heeft het een weerslag op onze relatie. In mijn slechte tijden kan ik ook enorm verwijtend zijn. Nooit gedacht dat die wens zo sterk kan zijn... Fijn om herkenning te vinden!
Wat fijn dat er zoveel herkenning is! En tegelijk ook niet, want dat betekend dat meer mensen dit meemaken en dat is natuurlijk niet zo als het zou moeten zijn.. Inderdaad carientje78, dat vind ik vaak ook nog het moeilijkste hoor, ben altijd bang om te veel te zeggen of zo, want waarom ben ik niet 'blij genoeg' met een gezond kind? Zeker na de derde poging + miskraam was dat wat ik steeds hoorde van iedereen (incl. Mijn man); "wees blij dat je er een hebt, geniet daar nou maar van!" Alsof er een soort taboe op rust....natuurlijk ben ik blij met mijn zoontje en natuurlijk geniet ik daarvan!! Dat maakt de wens voor een tweede niet minder toch?! Maar dat is misschien ook wel iets Nederlands of zo...maar vooral niet laten zien dat je er verdrietig van wordt... Mijn zoontje zegt dat ook regelmatig hoor, in de speeltuin, ga je nou meespelen, want ik ben altijd maar alleen...zeker nu ook zijn neefje een broertje bij heeft gekregen is hij er mee bezig...mijn neefje ook trouwens, want waarom heeft d... Eigenlijk geen broertje of zusje mama?....ppppffff idd.. Wat naar dat jullie ook niet op een lijn liggen dan zeg...moeilijk hoor, enige advies wat ik kan geven is, blijf erover praten!! Anders ga je ieder je eigen leven lijden en groei je steeds verder uit elkaar....maar ja, hoor mij Heel goed dat je naar een psycholoog gaat hoor, zij kunnen je toch wel een goede richting op sturen, al moet je het toch zelf doen is mijn ervaring. Succes hoor!! Ik hoop het ook inderdaad, voor jou ook veel sterkte!! Nijntje5...killing is het hè, die hoop...en die blijft...ook na de 'duidelijkheid'...tenminste dat is wat ik nu merk...eigenlijk weet ik allang dat het niet meer gaat gebeuren, maar toch blijft die hoop.....nog een poging voor jullie in het vooruitzicht...ik duim met je mee!!!! Sikki, zaten we niet ook allebei in "bruuske topic"? Bij jullie dus ook nog geen succes?....kl*te hè! Inderdaad wel fijn om herkenning te vinden...we staan niet alleen!
We staan zeker niet alleen... Tis gewoon zo moeilijk! En ik zou nooit en te nimmer zeggen tegen iemand met een wens voor een tweede van: je hebt er toch al 1?! Ik zou dat niet zeggen, want het gaat om het gevoel dat je je niet compleet voelt.. Je gezinnetje is niet compleet nu dus natuurlijk is dat een gemis als er geen brusje komt. Wat ik wel moeilijk vindt, is dat ik nog nooit heb ervaren hoe het is om zwanger te zijn.. Hoe het is om moeder te zijn.. Ik zou dat zo graag willen voelen/ervaren. Ik probeer, hoe moeilijk dat ook is, te kijken naar de dingen die we WEL hebben.. We hebben een mooi huis, lieve familie en vrienden en tof werk . En we proberen het geluk te zien in kleine dingen Dus de zon schijnt en daar gaan we nu heerlijk van genieten! Fijne zondag! Liefs
Hoi muzieknootje, Dat kan ik me ook heel goed voorstellen! Het is zo bijzonder om dat te ervaren..wij hebben het ook over adoptie gehad, maar ik wil eigenlijk ook gewoon heel graag dat kindje in mijn buik...ik heb me, door de endometriose, nog nooit zo goed gevoeld als tijdens mij zwangerschap...zou dat zo graag nog een keer meemaken@ Hoe staat het er nu voor bij jullie? Ga je verder met icsi? En moet je daar dan nog lang op wachten? Heel goed dat je ook zo kunt genieten van de kleine dingen! Is heel belangrijk in zo'n traject!! Heel veel sterkte!! Ik ben inmiddels wel gestopt met de pil, had zo weinig invloed op de endo...maar ik ga er niet vanuit dat het spontaan gaat lukken hoor, al zit er stiekem toch nog steeds een stukje hoop...
Hey mus, Wij hebben het ook even over adoptie gehad maar m'n man voelt meer voor kid.. Zelf ben ik er nog niet over uit, maar wat me gerust stelt is de gedachte dat icsi nog niet het laatste traject is waar we in stappen. Helaas moeten we inderdaad nog lang wachten voordat icsi begint ben ik bang. We hadden een afspraak staan bij de androloog op 17 oktober maar helaas vorige week een brief binnen gekregen dat de afspraak niet door kon gaan en is het verzet naar 21 november. Dit soort kleine tegenslagen moet ik wel even verwerken. 5 weken later lijkt niet lang op een traject van twee jaar maar het voelde zo ontzettend rot En dat stukje hoop voel ik ook elke maand opnieuw... Maar dat is niet erg.. De eerste dag van de menstruatie is een rotdag maar daarna volgen weer 30 'goede' dagen Het enige waar ik de laatste weken mee zit is dat iedereen z'n wereldje gewoon doorgaat, en ik heb het gevoel dat ons wereldje zo stil staat.. Ken je dat gevoel? Liefs en veel roze sprinkels wie weet helpt het
Hoi Mus, Wat herkenbaar jouw verhaal. Hier ook endometriose en bezig voor een brusje (zie onderschrift). Ons meisje vraagt ook regelmatig of ze al grote zus is en dan moet ik met een brok in mijn keel uitleggen dat ze dat (nog) niet is. Wij zitten nu net in onze eerste ivf/icsi traject dus wat dat betreft nog best wat hoop dat het nog gaat lukken, maar toch ook de angst dat het fout zal gaan. Hoe gaat het met je pijn nu je niet aan de pil bent? Trek je dat wel? Bij mij groeide de endo alleen maar aan en werd de pijn steeds erger waardoor de gyn toch voorstelde ivf te proberen in de hoop dat het sneller gaat lukken en de endo niet te veel doorgroeit. Liefs Celia
Jeetje muzieknootje, wat balen dat je nu weer zo lang moet wachten!! Inderdaad vijf weken is niks in vergelijking, maar elke minuut dat je moet wachten op je grote wens is er een te veel toch! Dat vond ik ook wel het moeilijkste van het hele traject hoor, dat je er zelf helemaal geen controle over hebt, je moet alles maar ondergaan en hopen op een goede uitkomst.... Ik ken dat gevoel heel goed!! Merk dat nu het een tijdje geleden is bij ons misschien nog wel sterker, in het begin zijn mensen er toch nog wel wat mee bezig en vragen hoe het gaat enz. Maar ook nu zou het nog wel eens fijn zijn als mensen er aan denken, maar nu is er echt niemand meer mee bezig (ook heel begrijpelijk hoor, daar niet van!!) want ons traject is dan wel klaar, maar mijn wens en mijn gevoel is er nog steeds...snap het heel goed..hoop dat er snel een beetje vooruitgang in komt voor jullie, al weet je maar wanneer je mag beginnen, dan heb je ook iets om naar toe te leven...sterkte met wachten!! @celia, jeetje jullie zijn ook al een tijd opweg...is de endo pas na je eerste zwangerschap ontdekt? Wat een traject heb je ook al achter de rug zeg...en dan nu nog beginnen met ivf..wel fijn dat je nu echt verder kan dan, ben je al aan het spuiten? Hoop echt voor je dat het snel lukt!! De pijn was er toen ik aan de pil was ook hoor, dus wat dat betreft is er niet veel veranderd, bij mij werd het ook steeds erger en ben toen weer aan de pil geweest (ook allerlei andere dingen geprobeerd hoor, maar dat had ook geen effect) maar ik wil het toch weer even proberen zo...begint al weer te rommelen, dus zal in de herfstvakantie weer wel last hebben op zich trek ik het wel qua pijn, ik weet ook dat het na een paar dagen weer over is, maar wat ik wel echt moeilijk vind is dat ik 2 dagen echt vrijwel niks kan en dus ook niet goed voor mijn zoontje kan zorgen (voor mijn gevoel in ieder geval)..dat vind ik echt heel lastig... Hoop dat het snel aanslaat voor jullie en wens je heel veel sterkte meid!!