Ik weet niet of ik dit hier goed plaatst.. Mijn man en ik zijn altijd een iets wat bijzonder stel geweest. Zo extravert als ik ben, zo introvert is hij. Ik probeer overal het positieve van in te zien; hij ziet vooral wat er mis is, mis kan gaan of anders kan. Ik wil nieuwe dingen proberen, hij houdt het liever bij oud en vertrouwd. En nog veel meer verschillen. Dit gaf altijd al wel regelmatig spanning, maar ik dacht het een soort van geaccepteerd te hebben. Maar sinds de kindjes er zijn, vind ik het steeds zwaarder om met hem samen te leven. Ik ben zo vaak boos, verdrietig, teleurgesteld. Het verstikt me en ik ben mijzelf volledig verloren. We hebben erg veel mee gemaakt met onze kindjes (medisch gezien). Bijna alles is op mijn schouders terecht gekomen. Hij ziet veel gewoon niet. Het is echt een goede jongen met de beste bedoelingen, maar leeft erg in zijn eigen hoofd. Ik heb zo vaak aangegeven dat het zo niet verder kan. Gevraagd om in therapie te gaan, voelde hij niet veel voor. Gesmeekt mij meer te helpen enz enz. En toen er weer een zwaar teleurstellend momentje was, toen we in de dierentuin waren, was de koek op. Er knapte iets in mij. Ik heb later 's avonds met mijn man gepraat en verteld zo echt niet meer verder te willen. Ik kan echt niet meer verder. Maar hij vond dat ik het niet kon maken om uit elkaar te gaan met 2 kleine kindjes. Hij leek zich echt niet te realiseren dat ik het echt meen. Zoveel gesprekken verder beseft hij ook dat ik het meen, dat ik het echt niet meer zie zitten. Ik ben bij de huisarts geweest en daarna op gesprek geweest bij de praktijkbegeleider om met haar te praten over eventuele hulp voor mij. Ik ben mijzelf echt helemaal kwijt en vind het zo moeilijk om helder te denken. Zij vind dat we echt in relatie therapie moeten. Alleen ik zie dat echt niet zitten. Niet meer. Ik heb hem al zo lang geleden geprobeerd zover te krijgen. Voor mij een gepasseerd station eigenlijk. Dan zou ik hem weer een echte kans moeten geven. En ik wil niet weer gekwetst worden, mij weer zo teleurgesteld en eenzaam voelen. Maar ik begrijp ook dat we voor de kindjes alles moeten proberen. Ik ga binnenkort in therapie om voor mijzelf weer wat dingen op een rijtje te krijgen en patronen te doorbreken. Ik heb een erg heftige jeugd gehad en ben ontzettend hard voor mijzelf en vind het daardoor zo moeilijk om in mijzelf en mijn eigen kunnen te kunnen geloven. Ik ben gaan hardlopen tussendoor om wat meer voor mijzelf te doen en dit vind ik heerlijk! Even wat tijd voor mijzelf. Tijdens het rennen kan ik mijn hoofd wat leger maken en wat helderder nadenken. Maar nu Ik vind het zo ongelofelijk doodeng om echt weg te gaan. Ik voel me zo schuldig. Zo schuldig naar mijn kindjes, naar mijn man, naar de families om ons heen die ik ook op z'n kop ga zetten. Niemand van de familie weet er nog van. Mijn dochtertje vraagt bijna altijd, zodra we thuis komen, waar is papa? Ik denk dan steeds; je kan het toch niet maken om haar papa elke week zoveel dagen te laten missen. Dus ik schuif alles maar zover mogelijk voor me uit. Maar het hangt steeds als donderwolk boven mijn hoofd. Tussen mijn man en mij gaat het oke. Wat inhoudt dat er een wapenstilstand is zeg maar. We maken geen ruzie, we praten wel gewoon. Verder is het raar en afstandelijk. Mijn man is voor het eerst op het punt dat hij beseft dat er echt iets moet veranderen, dat hij mij echt onwijs in de steek heeft gelaten. Zeker de laatste jaren van onze relatie. Maar ik weet niet meer wat ik er mee moet. Ik heb een heel moeizame verhouding met mijn ouders. Dus met hun kan ik er zeker niet over praten. Vrienden hebben allemaal zo hun eigen visie. Ik weet niet hoe ik duidelijkheid in mijn hoofd moet krijgen. Ik ben zo verdrietig en wil zo graag weer gelukkig zijn. Mij niet zo eenzaam voelen als ik de afgelopen jaren heb gedaan. Omdat het zo slecht met mijn zoontje ging, ben ik gestopt met werken en mijn dochtertje gaat het ook nog helemaal niet goed. Maar zonder baan kan ik ook niet zomaar andere woonruimte regelen. En mijn dochtertje naar de opvang wordt echt loodzwaar voor haar. En zo gaan de redenen maar door waarom ik vind dat ik het eigenlijk niet kan maken, om definitief te gaan scheiden. Alleen komt de reden, 'ik hou zoveel van mijn man' er niet in voor. Ik ben ontzettend bang dat ik spijt krijg, maar dat is vooral denk ik omdat het mij doodeng lijkt om weer alleen te zijn. Om het als moeder allemaal alleen te moeten doen. Geen idee wat ik hiermee wil. Het opschrijven lucht al iets op. Misschien is er iemand die ook ooit in deze positie heeft gezeten?
Geen tips maar wil je heel graag sterkte wensen, lijkt me ontzettend moeilijk om door te zetten maar ik begrijp het wel, zoals hoe je je voelt maar als je op bent - ben je op en dan moet je inderdaad echt voor jezelf en je kinderen kiezen Waarschijnlijk zou therapie voor jou eerst alleen ook meer zin hebben dan om gelijk in relatie therapie te springen - vooral als je het al meerdere keren aangekaart heb (misschien ook gewoon goed even flink wat afstand tussen jullie te creeëren zodat je echt weer even tot jezelf kan komen) En over je kinderen, ja die zullen er natuurlijk ook aan moeten wennen, maar het komt wel goed Wil je heel veel sterkte wensen en vind je echt ontzettend dapper dat je zo'n stap durft te maken. Je komt er wel !
Als je echt niet meer wilt heeft relatietherapie ook geen zin meer, merk ik in elk geval bij de stellen die bij mij in therapie zijn (geweest). Blijven zitten in een relatie die niet werkt komt vaker voor dan je denkt juist vanwege de angt aleen te zijn. Maar...niet kiezen is ook een keue maken.... Praktische redenen kunnen erg belangrijk zijn om beslissingen uit te stellen soms ook terecht maar als jij echt niet meer achter de relatie staat creeer je uiteindelijk ook veel spanningen in huis. Mogelijk is er echter toch nog ergens een geven om waardoor t toch moeilijker is om je echt los te maken....
Ik geef ook nog wel om hem. Maar ik ben ook echt het vertrouwen in hem en daarmee onze toekomst kwijt. Dankjewel voor je berichtje.
Bij ons was de situatie echt heel anders, maar toch herken ik wel veel van je gevoelens, vooral het kwijtraken van jezelf. Ik heb uiteindelijk de stap gezet om er echt definitief meeste stoppen, en zeker het eerste jaar was echt onwijs zwaar, maar achteraf gezien was het de beste beslissing die ik had kunnen nemen. Inmiddels heb ik een onwijs leuke partner, ik zit lekker in mijn vel en ook de praktische kant is op orde, en dat had ik 6 jaar geleden echt niet durven dromen. Wat voor mij echt opvallend is geweest is dat mijn kinderen zich ook veel gelukkiger voelen en echt zijn gaan opbloeien naarmate ik dat deed. Toen waren ze angstig, ontwikkeling liep niet altijd even soepel, klampten zich enorm aan mij vast, zij voelden mijn angst en stress! Vanaf het moment dat ik ben weggegaan zijn ook zij enorm gaan groeien, ze zijn veel vrijer geworden, waar hun groei leek te stagneren kwam dat ineens weer op gang, en ze hebben veel meer vertrouwen in zichzelf. Die zorgeloosheid die ze voorheen misten is er volledig. Wat zij achteraf gezien nodig hadden was het juiste voorbeeld, een ouder die er voor koos om weer opnieuw gelukkig te gaan worden. En dat terwijl ik ook dacht ze de stabiliteit van het 2oudergezin nodig hadden! Het is echt onwijs zwaar geweest hoor, dat ontken ik niet, maar in mijn geval was het een jaar afzien voor een hele toekomst, en dit was het echt waard! Veel sterkte!
Dank je voor je reactie. Poeh, je raakt me wel heel diep hoor. Ik moet het 'rode' stuk even gaan laten bezinken. Dit is mijn grootste angst en de drive achter het willen breken met mijn huwelijk. Ik ben zo bang dat hun voelen wat ik voel en dat mijn dochtertje daarom zich zo aan mij vast klampt en mijn zoontje zo faalangstig is en voorzichtig. Je wil zo graag jezelf wijsmaken dat, als je geen ruzie maakt waar de kindjes bij zijn en geen moeilijke gesprekken voert, je het bij ze weg houdt. Maar je gevoelens draag je hoe dan ook met je mee. Ik maak mezelf steeds wijs dat ik het niet kan maken om nu hun leven overhoop te gooien. Dat zal iedereen me ook voor de voeten gooien, denk ik, als ik besluit er definitief een punt achter te zetten. Maar jouw stukje geeft me ook hoop, dat ik er ook juist goed aan kan doen. Mag ik vragen hoe het nu tussen jou en je ex(man) is? Mijn man is inmiddels wel zo ver dat hij inziet dat het menens is en geen boosheid. En hij ziet ook in dat we echt zo niet verder kunnen, maar heeft ook geen idee hoe dan wel. Dus ook hij gaat steeds meer richting het punt van scheiden. Maar dat maakt de gesprekken wel 'prettiger'. Omdat hij dan echt mee denkt over hoe verder na een eventuele breuk ipv verzetten er tegen.
Ik wil je veel sterkte wensen met je keuze, het is zeker niet makkelijk. Ik snap je volledig, zit zelf ook in twijfel welke keuze het beste is.
Nu gaat het wel redelijk, we hebben onze verschillen maar kunnen redelijk door een deur. In het begin heeft hij zich er echt tegen verzet, maar we hebben toen een training gevolgd om beter te leren communiceren als ouders (dus hele andere insteek als bijv relatie-therapie) en daar hebben we echt wel een hoop aan gehad!
Ik zal eens opzoek gaan naar zo'n training hier in de buurt. Klinkt goed en sluit veel beter aan bij wat ik wil! Dank je voor de tip
Jij ook heel veel sterkte. Wat een moeilijke keuze he. Heb je wel iemand om mee te praten? Al weet ik niet of dat het nou echt makkelijker maakt. Ik raak best in de war van alle 'adviezen' en reacties van de mensen om ons heen.
Dank je wel. Dat herken ik wel ja, al die adviezen en tips maken het niet even makkelijk. Maar ik kan gelukkig mijn verhaal bij veel mensen kwijt en dat lucht wel wat op maar uiteindelijk zal ik zelf keuzes moeten maken.