Tja, dan moet hij toch echt een stap gaan zetten, naar de huisarts, solliciteren, weet ik wat, want er moet wat veranderen. Als je ook allerlei oplossingen aandraagt en hij keurt alles af dan moet hij nu zelf maar eens met een oplossing of idee komen. Hij ziet alles nu wel erg negatief in, zijn werk is stom, maar hij wil ook niet minder werken en bij de kinderen zijn of thuis zijn, kortom, alleen maar klagen, nergens zin in hebben en ook geen enkel initiatief tonen om iets aan de situatie te veranderen. Misschien is hij depressief, burn-out, of weet ik wat de oorzaak is, daar kom je alleen niet achter als je er niets mee doet. En voor jou en je kinderen ook heel vermoeiend die negativiteit en lusteloosheid.
Een aantal negatieve dingen die ik lees ervaar ik zelf niet als negatief Doktersbezoeken, tandarts, de administratie, het huishouden doe ik zelf. Dit verwacht ik van mijn man ook niet, omdat hij een zware fulltime baan heeft. Zou ik dit van hem verwachten, dan zou hij het vast wel doen, maar hoeft van mij niet. De administratie is voor mijn man niet weg gelegd en zo te lezen voor jou man ook niet, voor mij kost dit niet veel moeite, dus heb ik er voor hem geen verwachtingen van. Schoolbezoeken doe ik meestal, maar als deze Savonds gepland staan buiten werktijd wil mijn man ook wel mee. En vraag ik mijn man klusjes te doen dan doet hij het ook altijd wel. Het niet in de was doen en laten slingeren van kleding is een bekend mannenprobleem Als je man te lang in dezelfde kleding rond loopt, dan kan zijn werk situatie daar wel mee te maken hebben, gezien je schrijft dat hij het niet naar zijn zin heeft op zijn werk, futloos en moe is, nooit zin heeft om wat leuks te doen, geluiden niet verdraagt.. Dan kom je toch weer bij het administratie puntje, probeer eerst de mogelijke oorzaak op zijn werk aan te pakken door je man te helpen / ondersteunen met solliciteren. Als hij een nieuwe baan krijgt waar hij het wel naar zijn zin krijgt, dan zal hij thuis ook beter gehumeurd worden. Laat je het zo, dan zal hij alleen maar depressiever raken. Voor nu zou ik me dus richten op de positieve dingen die hij wel doet en hem helpen met solliciteren. Als laatste wou ik nog even toevoegen dat je het gevoel hebt dat je het erg druk hebt, is vrijwilligerswerk naast een baan van 24 uur en je gezin met 3 kids dan wel zo handig?
Wij kunnen niet voor jou beslissen of je hier mee kunt leven. Ik wens jullie heel veel liefde toe, want dat gaan jullie nodig hebben als jullie dit samen willen oplossen
Vreselijk, en tegelijk vreselijk knap dat je er geduld voor kan opbrengen. Hebben jullie ook nog een liefdesleven? Genegenheid, seks? Als dat ook nog eens een nee is zou het voor mij einde oefening zijn en zou ik de energie en tijd bewaren voor je kinderen en niet je kindpartner.
Ik lees 2 dingen. Je man zit echt niet lekker in zijn vel. Als je zoekt op kenmerken depressie zul je mogelijk een hoop gelijkenissen lezen. Daarbij ben jij wrs ook wel iemand die de lat voor zichzelf wat hoog legt? Daardoor neem je alles op je schouders, en als je niet oplet, ga jij er zelf aan onder door.
Zonder eerst te zoeken naar een mogelijke oorzaak? Ben blij dat mijn man niet zo snel weg was toen ik depressief was. Als het zijn karakater is ok, ja, dan snap ik dat je het niet meer ziet zitten, maar het kan best zijn dat er meer aan de hand is.
Tja ehh wij zijn nu bijna gescheiden. Jouw verhaal kan zo de mijne zijn . De achtertuin moet al 8 jaar gedaan worden , ik heb een handicap en ben volledig afgekeurd dus ik ka. De fysiek zware dingen niet zelf en er is absoluut geen geld om iemand anders iets te Laten doen. Check mijn handtekening bij zoon.. mijn bijna ex man heeft zeer waarschijnlijk add ( psychiaters van zoon denken dit ook en hijzelf ook ) en wil hier niet aan werken geen medicatie Ok , mag hij waarschijnlijk ook niet ivm hohe bloeddruk , maar ook geen psycho educatie of hulp om beter te kunnen plannen.. Na 5 jaren lang 2 kleine kids te hebben en een puberman ben ik klaar .. hier is het erger geworden na burn out en het geregel om de kinderen nu due groter zijn.
Weet je dat ik me echt boos maak om die instelling? Als je getrouwd bent ga je toch voor elkaar door dik en door dun? Mijn man en ik hebben in ieder geval belooft elkaar lief te hebben in ziekte en gezondheid. Best pittig, nu ik een chronische psychische ziekte blijk te hebben. En ja, ook ons seksleven leidt daaronder. Ik ben blij dat mijn man meer inlevingsvermogen en compassie heeft dan jij. Het is vrij duidelijk dat de man van ts niet lekker in zijn vel zit. Het klinkt inderdaad als een mogelijke depressie. Een van de kenmerken daarvan is passiviteit, geen dingen meer willen (kunnen) ondernemen. Het is niet makkelijk om daar uit te komen en niet iedereen kan dat zonder hulp. En misschien speelt er ook wel iets anders, maar daar kom je niet achter door het op zijn beloop te laten. Een bezoek aan de ha lijkt mij een logische eerste stap.
Ik denk dat het gedeeltelijk een karakterding is, zoals niet zien wat er moet gebeuren en was opruimen etc. En gedeeltelijk dat hij echt niet lekker in zijn vel zit. Door die lusteloosheid en het willen dat de kinderen rustig zijn. Daardoor krijg jij meer op je schouders en misschien word het nu ook een beetje teveel voor je. Ik denk dat je relatie best te redden is maar wel dat er dan dingen moeten veranderen en nieuwe afspraken moeten worden gemaakt. Hoe en op welke manier het beste bij jullie past zullen jullie moeten uitzoeken. En ik denk dat af en toe een ultimatum stellen wel helpt. dus komend weekend even schilderen zou ik zeggen
Essentieel is dan wel dat de man in kwestie dat dan ook moet willen en er aan zal moeten werken of zouden jullie het prima vinden als de huisarts zegt ja je bent depressief of hebt een burn out . Ik adviseer een psycholoog en wil je over 3 weken graag even terug zien en de man in kwestie zegt later ik ga niet naar een psycholoog hoor . Ik ga gewoon in bed liggen en na een week ga ik computeren en weer 2 maamden later ga ik gewoon weer werken en dan thuis komen en slapen , werken , slapen , werken voor 5 maanden en dat was het..
Ik herken heel veel in jouw verhaal over mijn partner, heb lang erg het gevoel gehad dat ik zijn moeder was in plaats van zijn vriendin. We hebben ongeveer een jaar geleden een heel goed gesprek gehad dat het zo niet langer kon en vooral gesproken over het feit dat dit voor hem toch ook geen fijn leven is. Al die negativiteit en gemopper van hem en gemopper van zijn omgeving op hem. Op zijn werk liep het ook niet lekker en hij heeft de stap gezet en is naar de huisarts gegaan. Daar hebben we gesprekken gehad met de praktijkondersteuner en die gaf aan dat ze zat te denken aan ADD. Mijn vriend wilde juist wel weten wat hij eventueel kon hebben en wij zijn er dus via mediant achter gekomen dat hij inderdaad ADD heeft. Inmiddels gebruikt hij medicijnen (metylfenidaat) en heeft hij therapie en hebben wij samen therapie. Hij is nu een heel ander mens, voelt zich veel rustiger en kan veel meer hebben en verdragen. Wij leren om weer als partners met elkaar om te gaan en dat gaat heel goed. Op zijn werk gaat het ook beter omdat hij zich door die medicijnen meer kan concentreren maar hij weet wel dat zijn baan geen baan is wat hij tot zijn pensioen wil doen. Ook hij is nu druk aan het solliciteren. Ik ben heel blij dat wij deze stap gezet hebben.
Als add ook in de familie voor komt zou ik dit met hem bespreken en zeggen dat je dit samen uit wil zoeken. Als je weet waarom je je zo moe voelt, niks kan hebben kan een diagnose uitkomst bieden, naast medicatie begrip van een ander en acceptatie van jezelf werken aan jezelf.
Tuurlijk, heb je helemaal gelijk in. Je mag best van je partner eisen dat die hulp zoekt of op een andere manier aan zichzelf werkt en stappen zet om zijn leven op de rit te krijgen.
Je betrekt de situatie op jezelf, niet op TS . En ik ben zeker blij dat jij en je man aan jullie relatie werken ondanks dat het niet makkelijk is. Maar TS schrijft dat dit al 4 jaar duurt. Vier jaar, zonder enige verandering en inzet. Ja, dan zou ik er genoeg van hebben ja.
Maar we weten ook niet wat voor kansen de man van ts in die vier jaar heeft gehad. Misschien is er wel niemand in zijn omgeving - incl. hijzelf - die doorheeft dat hem iets mankeert. Misschien ziet hij zelf ook geen mogelijkheid tot een uitweg en is het voor hem al knap dat hij zich überhaupt staande houdt.
Ik lees een aantal dingen: 1: jij constateert bij heel veel dingen dat ze 'op jouw bordje komen', maar uit het verhaal lees ik niet hoe dit ontstaan is. - Deed jouw man eerst wel de administratie, huishouden, verzorging van de kinderen, en heeft ie ineens dit op jouw bureau gegooid? - Of heb jij deze taken zelf genomen vanaf het begin? - Hoeveel inspraak had/heeft hij in al deze processen, zowel thuis als rondom de kinderen? - Wie bepaalt? (Ik ken namelijk veel vrouwen die alles doen, dat vervelend vinden, maar bij elke nieuwe taak deze ook maar onder zich nemen vanaf het begin. Daar ben je echt zelf bij. Hoe hebben jullie bijv de opvoedtaken verdeeld nog voordat de kinderen zijn geboren, en voordat ze naar school gingen? Wie nam het initiatief?) 2. Het klinkt alsof hij absoluut niet goed in zijn vel zit. Ik zou jullie aanraden om eens met de ha te gaan praten. Lusteloosheid, oververmoeidheid enz vind ik geen reden voor scheiden, maar een vraag om hulp.
Ik zou zeker niet nu al de handdoek in de ring gooien. Wat al veel geopperd is; het zou kunnen dat hij niet lekker in zn vel zit. Mijn man is ook lui, zo noem ik het altijd Maar, maar dat wil niet zeggen dat hij zich niet wast en niets wil doen. Door privé omstandigheden die met name voor hem zwaar waren, is hij vorig jaar ook in een dal gekomen en eigenlijk kan ik alles wat jij nu noemt daarop plakken. Ik heb toen een paar hele pittige gesprekken moeten voeren om tot hem door te dringen. Ook aangedrongen dat hij hulp moest gaan zoeken als hij er niet zelf uitkwam. Ook heb ik hem een avond laten kiezen voor quality time avond voor ons beide. Vond hij eerst stom maar het hielp wel. Mobiel erg tv uit en aandacht voor elkaar. Na zo'n 4 maanden is hij eruit gekomen. Voelt zich nu stukken beter! Al is hij nog altijd lui hoor, ook stukje karakter haha.... Succes en hoop dat er nog wat te vechten valt!
Het is altijd makkelijk om met allerlei diagnoses aan te komen, maar onderschat niet hoeveel energie het kost om 40 uur per week met tegenzin naar je werk te gaan en hoeveel invloed dit kan hebben op je dagelijkse gemoedstoestand. Ben er zelf mee bekend hoeveel impact dit op een persoon kan hebben en hoeveel verschil / verandering het geeft als iemand wel met plezier naar het werk gaat. Het eerste wat ik had gedaan was helpen met solliciteren ipv de boel de boel laten. En het gesprek aan gaan met je man, over wat hij zelf wil. Wil hij eerst een andere baan vinden of ook met iemand er over praten.
Denk dat zij juist wel de situatie betrekt op ts .. Het kan wel al 4 jaar duren maar als er van beide kanten nog geen poging is gedaan om er wat aan te doen dan is het wel erg makkelijk om te zeggen ik stop er mee. Daar ben je toch niet voor getrouwd.