Zou het niet gewoon zijn karakter kunnen zijn? Misschien is hij gewoon wat "lui" aangelegd en toont hij in het algemeen weinig initiatief? Zet dat met een assertieve vrouw in een relatie en dan komt er nog minder uit.... Bovenstaande is bij ons het geval, mijn man is met alles heel afwachtend en schuift altijd alles voor zich uit en ik ben juist heel ondernemend en assertief. Resultaat: mijn man deed vrij weinig in huis, met de kinderen, klusjes.... en heel eerlijk gaf ik hem ook vaak gewoon de kans niet eens; voordat hij ook maar iets kon doen had ik het al geregeld Sinds ik dat in zie gaat het hier stukken beter. Ik probeer mijn man bij zaken van de kinderen te betrekken en geef hem ook thuis de kans om wat te doen. Vaak geef ik hem ook gewoon een "opdracht" (als jij de stofzuiger door het huis haalt, doe ik de boodschappen...). Ik had laatst een hele lijst met dingen die ik nog voor het gezin moest regelen, kon hij mooi de vakantie boeken Soms laat ik zaken ook gewoon los. Net als met die verjaardag van je schoonvader, je hebt het gezegd en hij doet er niks mee.... tsja meer van je toch ook niet doen! Natúúrlijk ging dit niet binnen 1 week goed, maar huidige situatie werkt voor ons allebei veel beter. Hij geen mopperende vrouw én ik geen luie vent
Ik heb uiteindelijk niet alle reacties afgelezen, maar voor mij lijkt dit heel erg op ASS (autisme). Van ADD weet ik niet zoveel, maar mij lijkt het dat je het in die hoek moet zoeken ipv een depressie. Probeer hem bij de huisarts te krijgen en een diagnose traject in te krijgen, want dan kan je gericht hulp zoeken. Bij veel mensen is het dan houdbaar in de relatie en voor sommigen niet. Maar ik zou het niet fair vinden om uit de relatie te stappen zonder dat je de oorzaak nu weet. (Tenzij je trekt aan een dood paard natuurlijk...)
Ik wil graag een kleine aanvulling doen op wat er al geschreven is. Ik lees heel sterk dat je hem ook alles uit handen neemt en het lijkt alsof je zijn moeders rol op je neemt. Ik heb ook in jouw schuitje gezeten, dus ik begrijp heel goed dat sommige dingen niet ongeregeld kunnen blijven. Maar betreffende zijn eigen zaken.. laat hem toch. Waarom maak jij je druk over een appje van hem naar zijn vader? Laat hem lekker in vieze kleren lopen, hij krijgt vanzelf commentaar. Geef hem de ruimte om te leven ipv alles voorgeschoteld te krijgen. Alles maar moeten regelen en opdwingen is voor hem niet fijn, maar ook voor jou niet. Steek die energie lekker in jezelf, zodat je zelf wel blij blijft. Sterkte!
Ik weet niet of het genoemd is, maar bespreek je zorgen ook met je man. Kans is groot dat de gesprekken vaak gaan over wat er niet goed gaat i.p.v. wat jullie als gezin nodig hebben. Zo kan je hem ook meteen motiveren om naar de huisarts te gaan.
He meiden, Wat een fijne reacties zeg. Ik ga niet op iedereen los reageren naar even de dingen die worden gezegd/gevraagd op een rijtje. Werk: hij werkt bij deze baan nu een jaar of 5. De baan ervoor vond hij ook niet leuk en die daarvoor ook niet. Hij zou ook niet weten wat hij zou willen voor werk. Vindt eigenlijk nios leuk. Ik heb hem een aantal keer geholpen met solliciteren maar bij voorbaat hoopt hij dan dat hij niet wordt uitgenodigd want dan moet hij met een onbekende praten.. Moeder: ik probeer juist niet als een moeder voor hem te zijn maar als zijn broek zowat rechtop in de gang gezet kan worden geef ik toch wel even een seintje dat het in de was moet.. ik ruik ook.. Sociale contacten: ja misschien moet ik dan niet zeggen dat hij zn vader moet appen maar ik heb afgelopen jaren al zoveel vrienden zien vertrekken omdat hij het contact niet onderhoudt... om eerlijk te zijn heeft hij nu dus geen 1 echte vriend meer... Tips: ik ben echt blij met alle tips. Ik ga dit weekend het gesprek met hem aan. En dan inderdaad niet over wat mis gaat maar vooral denken in mogelijkheden en ook dat ik me zorgen maak. We hebben het hier natuurlijk al vaker over gehad maar meer op verwijtende toon Iemand vroeg zich af of het dan wel verstandig was dat ik ook nog vrijwilligerswerk doe.. nouja dat is dan zeg maar een soort 'vlucht' omdat ik toch alleen maar nee krijg op leuke weekend ideeen en er dan maar even voor mezelf uitga.
Ben benieuwd waarop je dat baseert. Ik weet niet heel veel van ADD, dus kan daar niks over zeggen, maar ik zie ook zeker wel signalen die op een depressie of burn out kunnen wijzen. Ik vraag me dus oom af waarom je het volgens jou niet in die hoek moet zoeken. Ben het verder met je eens dat een ha een goede stap is om in een diagnosetraject te komen.
Ik heb me ook pas laten testen op m'n 43e,daar is veel inwendige strijd aan vooraf gegaan Mijn oudste heeft ADHD, mede daardoor mezelf overgehaald.. AD(H)D is erfelijk, ik heb het overduidelijk van mijn vader geërfd. Voorafgaand aan deze diagnose ook al eens anti-depressiva geslikt (jaar of 7 terug, toen zat de verdenking van ADD nog in de verrekijker) , omdat ik en de dokter dachten aan een depressie/burnout.. Dit hielp maar even, daarna weer bergafwaarts, ik verdronk gewoon in mijn gedachtenbrei en neerwaartse spiraal. Dit is ook kenmerkend bij mensen met ADD, dat vaak gedacht wordt aan een depressie, omdat het gelijkenissen vertoont, alleen de medicijnen werken heel anders.. Ik heb ook de meds voor ADD geprobeert, maar voel me niet fijn bij bijvoorbeeld de langwerkende variant. Ik heb wel standaard de kortwerkende liggen, soms is het gewoon heerlijk om te nemen. Ze betekenen stilte in mijn hoofd en geven mij de mogelijkheid om de dingen aan te pakken die nog wel eens blijven liggen.. Maar het allerfijnste van de diagnose is toch echt het begrip en de mogelijkheid die ik nu heb om aan te geven wanneer ik overprikkeld ben en even ruimte voor mezelf nodig heb. Zou voor jou man ook fijn zijn Plus dat ik mezelf nu eindelijk beter leer kennen, "ik ben niet gek, mijn hersens werken gewoon een beetje anders" en ik kan daar wezelijk niets aan doen, maar kan mezelf wel trainen met bepaalde dingen, echt fijn..
Ik heb veel ervaring met autisme en kan me zeker voorstellen dat iemand met autisme tegen deze problemen aanloopt. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat jouw vriend autisme heeft ! Wat wel duidelijk uit jouw verhaal naar voren komt is dat jouw vriend niet lekker in zijn vel zit. Ik zou hierover met hem in gesprek gaan en inderdaad kijken wat hem kan helpen, zoals al voorgesteld wordt.
Mag ik vragen wat voor gelijkenissen dat dan zijn? Waar je dan last van had, waardoor jullie eerst dachten aan een depressie?
Negatieve gedachten, nergens zin in hebben, chaos in mijn huis, huilen, stemmingswisselingen (van verdrietig naar heel boos) moe, moe en nog eens moe, wel blij zijn met mijn relatie en gezin, maar er totaal niet van kunnen genieten, kort lontje, energieloos, totaal geen zin in andere mensen na bezoek uitgeput zijn en ik kan nog wel even doorgaan.. Mijn ADD klachten zijn heviger geworden nadat ik kinderen heb gekregen, achteraf logisch omdat kinderen voor mensen zonder ADD soms ook al een uitdaging zijn. Maar eigenlijk loop ik heel mijn leven al tegen het gevoel aan "anders" te zijn..
Wauw, echt bizar om je eerste alinea te lezen. Is echt heel herkenbaar, maar hier dus geen ADD maar een depressie (o.a.). Ja, dan kan ik me goed voorstellen dat het lastig was om vast te stellen wat de oorzaak was.
Mijn vriend heeft ook de kortwerkende variant en gebruikt ze vooral op het werk in drukke periodes. Zijn diagnose zorgt vooral voor veel begrip en een manier vinden om hier mee om te gaan. Ook voor mij is het fijn om te weten want op den duur ga je echt twijfelen of hij het niet expres doet en overal lak aan heeft, niet dus. Ik leer nu dingen anders te vragen zodat hij het meteen doet, als het vrijblijvend is dan gebeurt het niet omdat hij het weer vergeet. Het is ook voor mij ook een leerproces.
Totaal ontopic. Tenminste gedeeltelijk. Lees hier veel over ADHD. Ik hoop me in sept daarop te laten testen. Maar vind de dingen die Loetje op noemde behoorlijk confronterend. Zo herkenbaar!! Ik heb zelf wel steeds een lange vaste baan. Maar omdat ik me ook in de kenmerken verdiept heb weet ik dat juist van baan verwisselen steeds óók een kenmerk van ADHD is. Wat ik lees bij de man van TO. Verder wil ik niet het topic van haar overnemen. Ik hoop TO dat je man openstaat voor een traject evt.
Daarom wordt ADD ook nogal eens verkeerd begrepen door de buitenwereld, het lijkt op een depressie, dus uiteindelijk moet het toch eens overgaan.. Maar helaas En niet alleen door de buitenwereld hoor, ik heb ook lang gedacht af en aan depressies te hebben Voor mij is het wéten al zo'n wereld van verschil, mijn leven is een stuk leuker, fijner en gezelliger geworden. Niet persé makkelijker, maar daar blijf ik aan werken. Met vallen en opstaan
Wat heerlijk voor jou man dat hij ook een partner heeft due dit samen met hem doet. Dat is hier ook zo, ben ook echt dolblij met mijn man. Onze relatie alleen nog maar sterker geworden hierdoor.. @heidiane ; de eerste keer dat ik over ADD las, heb ik vreselijk zitten huilen. Dat ging echt over mij en mijn leven.. En wat je zegt over baan wisselen... Een ADDer zit liever lekker lang in 1 baan. Vertrouwd, weten waar je aan toe bent en vooral geen ruis van nieuwe indrukken die een nieuwe baan geeft. Ik zit al 21 jaar bij mijn baas Ik zal verder het topic inderdaad ook niet overnemen, vooral omdat ADD niet is vastgesteld bij de man van ts. Ik hoop vooral dat hij de moed gaat vinden om toch die stap tot onderzoek te durven nemen. Al is het alleen maar om meer begrip te krijgen en niet aangezien te worden voor bijvoorbeeld een mankind, mócht zijn gedrag een medisch onderliggende reden hebben
Nemen jullie het topic maar lekker over hoor. Ik ben al erg opgelucht met alle luisterende oren hier en de adviezen. Mijn vriend is op dit moment een afspraak aan het maken met zijn broer om een biertje te drinken.
Ik pak er even een aantal dingen tussen uit. Heb alleen de OP gelezen. Dat gebeurt hier ook grotendeels. Alleen werken we beide 40 uur, maar mijn man werkt tot 01.00 en pas rond 02.00 thuis. Mijn werktijden kan ik zelf indelen incl thuis werken, dus opzich vind ik het niet zo gek. Mijn man ziet veel dingen niet eens, maar ik roep dan wel eens: als jij even stofzuigt dan pak ik de vaatwasser uit. Waarom vind je dit zo belangrijk? Mijn man boeit dit ook geen ene reet dus dan kan ik het hem wel leren, maar hij slaat het dan maar half op. Ik zou dit loslaten. Ik denk in héél veel huishoudens dat de partner niet weet hoe of wat mbt de financieen. Vervelend, maar laat dat los. Je hebt het gezegd, niet jouw verantwoordelijkheid. Hier is het juist andersom. Mijn man is een sociaal dier en ik houd van rust. Een feestje met onbekende mensen vind ik echt vreselijk! Wij laten elkaar daarin in elkaars waarde. Misschien is het een idee om je man eens met iemand te laten praten? Je geeft aan dat hij zo futloos is etc. Misschien is hij wel overspannen oid.