Alle mama’s herkennen het vast wel, je bent altijd druk als mama. En naast mama ben je ook werknemer, echtgenoot/partner, huishoudster en organisator. En je doet alles met liefde want je wilt goed zorgen voor je kinderen en je man. Maar wat nou als het teveel wordt? Wat doe je dan? Wij hebben drie kinderen, de oudste van 6 heeft autisme en daar zijn we altijd al veel mee bezig geweest. Hij krijgt nu elke week begeleiding maar dit is helaas nog niet voldoende. Onze middelste zit in de fase ik ben 2 en zeg nee. Lief mannetje dat ook echt wel eens driftbuien heeft. En onze jongste dochter van 1, zij is geboren met een hersenafwijking en heeft een moeilijk behandelbare vorm van epilepsie. We zitten heel vaak ik het ziekenhuis, bij dokters, met specialisten enz. Nu eet ze al een maand bijna niks en ligt ze in het ziekenhuis voor sonde voeding. Ook denken ze dat het syndroom van west heeft. We staan machteloos. Elke stap die ze maakt beleven we heel intens maar helaas na een stap vooruit zet ze ook weer een stap achteruit. Zoveel zorgen. En we maken er het beste van, genieten van haar zoveel als we kunnen, het is lastig om niet te weten hoe haar toekomst er uit zal zien. Ik werk ongeveer 30 uur in de week en heb helaas een baas die geen waardering of begrip toont. Dit heb ik hem vandaag ook aangegeven moeilijk te vinden maar hij was heel simpel, wat privé speelt is niet van belang hier. Dit is werk. Dat mijn kind in het ziekenhuis ligt maakt voor hem geen verschil. Ik brak echt, en bedacht me dat mijn dochter mij harder nodig heeft en ben naar het ziekenhuis gereden om bij haar te zijn. En dan heb ik een ex, de bio papa van de oudste. Mijn oudste kent zijn bio papa niet en ziet mijn huidige partner (met wie hij is opgegroeid) als papa. Mijn ex heeft mij toen ik zwanger was op straat gezet. Hij was er niet voor zijn kind. Pas na 6 jaar wilde hij ineens zijn kind zien. Geen idee waarom na 6 jaar ineens wel. Het contact tussen hem en mij verloopt heel moeizaam. Vooral omdat hij meer bezig is met wat hij wilt en totaal niet denkt aan het gevoel/belang van onze zoon. Ik heb daarom besloten pas weer in gesprek met hem te gaan als er begeleiding,m bij is. Van de rechter mag hij overigens zijn kind (nog) niet zien. Alles bij elkaar word me te veel, een paar weken geleden had ik ineens een paniekaanval, daar ben ik heel erg van geschrokken. Ik moet ergens een streep gaan trekken maar weet niet zo goed hoe ik dat moet doen omdat ik door alle bomen het bos niet meer zie.
Kan me voorstellen dat het je teveel word. Het IS ook enorm veel! Ik kan geen concrete tips geven. Kan alleen zeggen dat ik er ws voor zou kiezen om me ziek te melden op mijn werk. Met zoveel moeilijkheden in m'n gezin zou ik niet meer kunnen functioneren op m'n werk, en om instorten te voorkomen. Als je instort kun je er niet meer voor je gezin zijn. Sterkte.
Heftig zeg! Onwijs veel sterkte! Is het mogelijk om te stoppen met werken of iig te minderen? Ik vermoed dst het veel energie van je vraagt en zeker als je een hork van een baas hebt jn dit geval.
Zo zeg ik schrik van de reactie van je baas! Ik vind het nogal wat. Ik zou een andere baan zoeken. Of me misschien eerst ziek melden, enigszins tot rust komen en dingen proberen op een rijtje te zetten. Maar sowieso ander werk.
Ik zou ook gaan kijken naar een andere baan. Eventueel kijken of het mogelijk is even niet of minder te werken? Je gezin komt op de eerste plek, en daar hoort ook jouw eigen gezondheid bij. Probeer grenzen te stellen in zaken als werk en vriendschappen, even jullie op nummer 1. Heel veel sterkte in deze moeilijk periode! En wat een *piep* is je baas zeg.
Jee, jij hebt je bord vol zeg! Ik vind mensen snel zeuren met moe/moeilijk/kan niet maar met twee kinderen met extra aandacht waarvan er eentje in het zkh zeg ik trek aan de rem! En als je werkgever zo niet empatisch en redelijk is, is dat zeker niet door minder uren te vragen of ontslag te nemen maar dan kun je niet anders dan je ziek melden in belang van je kindjes én jezelf. Veel sterkte en wijsheid!
Volgens mij heb je meer dan genoeg redenen om je ziek te kunnen / moeten / mogen melden. Respect hoor, hoe je het flikt!
Je schrijft het zelf, het wordt je teveel. Je bent al zover over je eigen grenzen heen gegaan dat je zelfs een paniekaanval kreeg. Je bent je balans kwijt, wat ook niet zo gek is na alles wat je meemaakt. Je hebt genoeg reden om je ziek te melden meid, zo raak je overspannen als je het al niet bent. Zorg ten alle tijden voor jezelf, bouw ruimte in voor jezelf. Wat zou jou nu helpen? Wat zegt je gevoel? Wat levert het je op als je zo doorgaat? Vragen die je jezelf kan stellen, en neem een besluit hierin en durf voor jezelf te zorgen. Je verdient het!
Het is echt veel op je bord! Zolang je dochter in het ziekenhuis ligt heb je recht op zorgverlof https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverlof/vraag-en-antwoord/zorgverlof-aanvragen?utm_campaign=sea-t-familie_zorg_en_familie-a-zorgverlof_aanvragen&utm_term=zorgverlof&gclid=CjwKCAjworfdBRA7EiwAKX9HeL0Q5eZU8QQ2gzFPp_D0DJ58UFDuHTBnORYC7daAS89bEV9dgV7ehRoCs8sQAvD_BwE En ik ben er van overtuigd als je voor andere moet zorgen kan dat pas als je ook voor jezelf blijft zorgen! Heel veel sterkte!
Let hier mee op hoor TS. Volgend mij, en dat lees ik in de link ook nergens als ik het snel door lees, heb je officieel geen recht op zorgverlof als een kind in het ziekenhuis ligt (dat veel werkgevers hier wel zorgverlof voor geven is natuurlijk weer een heel ander verhaal). De reden dat je er officieel geen recht op hebt is dat JIJ niet degene bent die voor je kind moet zorgen op dat moment. De artsen en verpleegkundigen doen dat namelijk, of je er nu wel of niet bij bent. Als ze uit het ziekenhuis komt en jou zorg nodig heeft, waarvoor je niemand anders kan regelen, is dit natuurlijk weer een ander verhaal.
Dit is helaas een misverstand. Je hebt er gewoon geen recht op. Gelukkig gaan de meeste werkgevers hier uiteraard flexibel mee om, de werkgever van ts valt daar duidelijk niet onder. Sowieso verdient die meer de classificatie "lompe l*l".
Dank jullie voor de reacties, zet me wel aan het denken. Zat eerst te denken om met iemand te gaan praten maar weet ook niet hoe dat zal helpen aangezien het niet iets is wat in mijn hoofd zit. Het is meer dat ik een stukje rust wil, even een beetje kan bijtanken. Had niet aan ziekmelden gedacht maar misschien is dat helemaal zo gek nog niet. Meer omdat ik werk wel als fijne afleiding zie, even weg uit alle zorgen. Maar aan de andere kant frustreerd het me wel dat er dan vanuit de leidinggevende geen begrip of waardering is. Vind het zelf moeilijk maar moet nu wel iets gaan dan doen want ik wil niet instorten. Het belangrijkste is mijn gezin en ik moet ook zorgen dat ik er voor hen blijf staan, dat wil ik. Zij hebben mij het hardste nodig. Kan een huisarts hier ook mee helpen?
Wij als werkgever zouden je niet eens op kantoor willen zien en als je dat zelfde wilde, alleen het hoognodige... Natuurlijk is dit teveel! Als je leidinggevende niet meebuigt, dan zou ik me zeker ziekmelden, en je hoeft niet te zeggen wat je hebt en hoe lang het gaat duren!! Je bent gewoon ziek. Hiervoor hoef je niet naar de huisarts, misschien is het wel fijn voor jou omdat het een bekend persoon is.
Zorgverlof krijg je niet als je kind in ziekenhuis ligt. Want die wordt daar al verzorgd. Mijn man kon ook naar fluiten met onze dochter in de couveuse. Omdat het jezelf betrekt zou nogmaals aangeven bij je werkgever. En je anders ziekmelden met overspannings klachten waarvan je nog niet weet wanneer je hersteld bent. Dan kan arbo arts samen met jou kijken naar belasting /belastbaarheid en daarvoor plan op stellen.
Wat heb je het zwaar. Van alle dingen op je bordje kan je er maar 1 wegschuiven.. je werk. Een ziek kind moet verzorgd worden, een autistisch kind hoort bij je gezin.. maar ziekmelden en dus even niet naar werk dat kan gewoon. Egoistisch? Misschien maar doorlopen tot je een burnout hebt geeft meer ziektedagen dan nu een tijdje minderen. Sterkte!
Poe hé, wat klinkt dat zwaar! Elk mens zou begrijpen dat dit teveel wordt om langere tijd vol te blijven houden, behalve je leidinggevende, wat een hork! Dat soort mensen wens ik bijna zelf eens toe te ervaren hoe het is zware pech te hebben met prive moeilijkheden Echt, kies voor jezelf, meld je even ziek, 50% als je afleiding wil blijven houden of 100% als je gewoon echt even rust wilt, wat je behoefte is. Of vraag zelf een consult aan bij de bedrijfsarts, dat zou mogelijk moeten zijn. Je hebt draaglast en draagkracht, en je bent nu duidelijk uit evenwicht. De last van je werk is de makkelijkste keuze te verminderen. Je gezin heeft er niets aan als je compleet instort. Ik zou wel langs de huisarts gaan om het even te bespreken, misschien dat de praktijkondersteuner tijdelijk hulp kan bieden? En zodra je 'ziek' bent gemeld, ben je verplicht behandeling te zoeken dus dan heb je daar meteen aan voldaan. Om je leidinggevende zou ik me niet druk maken, ziek = ziek! Jammer dan voor hem, mede door zijn gedrag zou ik nog makkelijker zeggen van jammer helaas, ik ben er niet, ik ben nu ziek! En even een compliment en heel veel sterkte, je doet het supergoed, vergeet dat niet! Hopelijk krijgen jullie wat geluk komende tijd
Nog een kleine tip: meestal kun je via het ziekenhuis van je kindje terecht bij maatschappelijk werk. Zij weten veel van wat je mee maakt, ook van werkgevers. Even een gesprek kan verhelderend zijn en handvaten geven. Meestal is er dan ook geen wachtlijst zoals via de huisarts (doorverwijzing) er wel vaak zijn. Sterkte meid, jullie komen hier door heen!
Meld je eerst maar eens een weekje (of 2) ziek. Het grote deel van de tijd die je normaal aan het werk bent ga je gebruiken voor je jezelf: praten met een maatschappelijk werker (kan je huisarts je ook verder mee helpen) en dingen doen die jij nodig hebt. Slapen, iets leuks doen voor jezelf, met vriendinnen afspreken, avondje doorzakken, wat je ook maar nodig hebt om bij te tanken. Neem die tijd echt even voor jezelf, daar heb je recht op. Voor je gezin zorgen betekent ook voor jezelf zorgen. Veel sterkte met alles.
Ach wat pittig.. Ik zou idd toch ziekmelden bespreekbaar maken. Je mag het best op je werk aangeven dat je op je tenen loopt. Als je je daar loopt sterk te houden, hebben ze misschien helemaal niet door in welke bochten je je wringt en dat het ergens ophoudt om zo op je tenen te moeten lopen. Verder kijken of je wat meer tijd voor jezelf kunt nemen? Misschien overwegen of je (tijdelijk) een schoonmaakster kunt nemen, zodat je (een deel van) de momenten waarop je poetst, in ieder geval voor jezelf hebt. Verder kijken voor hulp zodat je je verhaal kwijt kunt, en misschien advies kunt krijgen. Wellicht is er via de gemeente wel iets te regelen oid! Succes!