Ik wil ook wel graag meekletsen met jullie. Wij zijn al een tijdje bezig voor een tweede. In januari 2013 bevallen van een zoon, was in de eerste ronde meteen zwanger (helemaal niet verwacht), maar die tweede laat nogal op zich wachten. We hadden al besloten dat we in ieder geval meer dan 2 jaar tussen onze zoon en een tweede kindje (mocht dat ons gegund zijn) wilden laten zitten en ook een beetje de hoop op een baby in de zomermaanden. Maar toen het moment daar was om eraan te beginnen, waren we er allebei nog niet klaar voor (ons mannetje nog zo klein, druk met werken etc). Twee jaar geleden rond april gestopt met de pil en de eerste maanden nog beschermd (ontpillen en die hoop op een zomerbaby) en in augustus ervoor gegaan en toen was het weer meteen raak. Dat voelde ik ook een week of zo na het klussen. We zijn op vakantie gegaan en de eerste week van onze vakantie besloten nog niet te testen. Ik heb die hele week allerlei symptomen gehad en ik wist gewoon al dat het raak was. In onze tweede week vakantie, op de eerste dag, op 9-9, testte ik positief. Op 10-9 ging het mis. Dat hadden we zo niet zien aankomen en er ook totaal geen rekening mee gehouden (dat die mogelijkheid ook bestond). Daarna duurde het even voordat mijn cyclus weer op gang was en toen weer proberen. Hele zware menstruatie, een paar keer over tijd en elke keer negatieve testen. In december weer een positieve test en weer mis. (ik twijfel of ik toen überhaupt wel zwanger was, want die test was echt een tuurstreepje in de ochtend, in de middag al niks meer en ook totaal geen signalen/symptomen). Ik was er even helemaal depri van en toen hebben we in januari besloten om het even te laten, zodat mijn lichaam zich kon herstellen en ik er zelf ook weer klaar voor was (teleurstellingen doen heel weinig goed voor je gemoedstoestand). In mei hebben we het weer opgepakt en nu is het oktober. Ik zou aankomende woensdag mogen testen, al verwacht ik niet dat het raak is. Vorige maand was mijn cyclus ineens langer dan de cyclus ervoor en dat is helemaal rot, want de testen bleven Omo wit. Ik ben nu 35 en ik voel gewoon dat die klok steeds harder gaat tikken. Ik ben er nu ook erg krampachtig mee bezig en dat is ook helemaal niet leuk meer. Ik heb dit ook aangekaart bij de huisarts, maar zij deed er heel luchtig over. "Jullie hebben al een gezond kind, dus er zijn geen redenen waarom een tweede niet zou lukken". Dat snap ik wel, maar toch voelt t niet zo dat het zomaar even lukt... Sorry voor het lange verhaal.