Zulke mensen probeer ik maar gewoon weg te stoppen. Heb je niets aan. Ik snap best wel dat het moeilijk te begrijpen is maar om dan zulke opmerkingen te maken vind ik wel heftig. Haar billetjes waren wat mooier ingedroogd. Vandaag blijft ze nog even bloot liggen. Ze gaat overigens wel erg snel nu. Ze krijgt nu steeds als ze wakker is fles aangeboden, of als ik er ben de borst. Zodra ze alle voedingen zelf kan eten mag de sonde eruit en tja... dan is het naar huis gaan ook niet ver meer. Spannend allemaal hoor. Ze verslikt zich wel eens aan de borst en dan sta ik nog steeds doodsangsten uit. Wordt nog wat straks thuis ...
Wat jullie allemaal zeggen dat is zo waar! Ik moet eerlijk zeggen Yara word volgende week 10 maanden en merk wel nu ze meer naar een jaar toe gaat, ik wel steeds van die flashbacks heb! Over hoe het allemaal is gegaan, na mijn bv hele zware baarmoederontsteking en gelijk acuut moest stoppen met de bv omdat ik aan de zware ab zat en mijn borsten leeg moest knijpen! Heb ook al zoveel discussies gehad, (voornamelijk met mijn schoonzusje haar kleintje was ook prematuur) die vond het maar stom dat ik bv gaf! Ik heb het een kleine 2/3 wk kunnen geven en baal ervan dat het niet meer ging! Ook dat de mensen zeggen zo lekker lang vrij, ze vergeten wel dat je GEEN KRAAMTIJD heb, 3/4 keer op een dag naar het zh omdat je zoveel bij je kleintje wil zijn! Echt af en toe was ik in staat om de mensen gewoon gedag te zeggen en het laten bekijken! Vriendin van mij was 2 voor mij bevallen! Zeggen dat ze een zware bevalling heeft gehad van 8 uur! WTF ik heb er bijna 24 uur over gedaan een stuitbevalling gehad, vliezen vroegtijdig gebroken en een vroeggeboorte! Zo wat ben ik blij dat ik met jullie hierover mee kan praten! Zat op een forum met januari mama's maar die spreek ik alleen nog op fb! AS donderdag word mijn dochtertje geopereerd aan haar hoofdje omdat ze geboren is met een grote kale plek waar geen haar op groeit en het om kan slaan op goedaardige huidkanker! Ze gaat onder volledige narcose en word nummer 1 van de drie! Ik ben zo blij dat ik met jullie heirover kan praten, want heb het al die tijd opgekropt en iedereen zei je moet het over je heen laten lopen, maar merk nu wel dat ik er meer behoefte aan gaat krijgen om er over te praten! En als jullie denken pfff wat lult ze veel, zeg het maar gewoon hoor! Maar ben blij dat er meiden zijn zoals jullie die dit ook meemaken! xxx
Meid! Wat een verhaal. Wie is zij om te oordelen over wat jij doet of niet? Ik had in mijn zwangerschap besloten dat ik bv zou geven. Toen begon het hele geemmer met pre-eclampsie, ziekenhuis etc. Toen bedacht ik 'ok, ik had me de bv anders voorgesteld, nu ga ik dan toch maar over op fv. Vervolgens zie ik mijn meisje daar liggen, zo klein, zo hulpeloos nog. Toen besloot ik toch weer over te gaan op bv. Gewoon omdat ik zoiets had van alle extra's die ik dan kan geven aan haar is meegenomen. Moeilijk is het wel. Omdat ik eigenlijk weinig mogelijkheid heb om te herstellen, mensen in mijn omgeving weinig begrijpen en ik dus eigenlijk best steeds heel verdrietig ben en vooral zo verschrikkelijk moe, gaat het kolven niet altijd van een leien dakje. Resultaat: ik voel me vreselijk schuldig. Soms kom ik gewoon niet aan kolven toe omdat ik mijn ogen amper open kan houden. Omdat mijn lijf gewoon zo vreselijk moe is. Soms kolf ik toch ondanks dat ik zo moe ben en dan komt er niets of weinig uit. Vreselijk. Maar ik heb gewoon soms de kracht niet. Ik durf het op de neo niet eens te vertellen omdat ik (geheel onterecht overigens want ik geloof niet dat ze zo denken) me ervoor schaam. Het gevoel heb ook daar weer in te falen. En tja, andere dagen loopt het eruit en neem ik volle potten mee. Op de neo zeggen ze allemaal dat ik me niet rot moet voelen, alles is meegenomen, gaat het niet dan houdt het op. Ik snap zo ontzettend goed hoe dat voor jou gevoeld heeft. En dan zo'n baarmoederontsteking erachteraan. Jeminee, jij hebt het goed voor je kiezen gehad ook. Ben je inmiddels wel hersteld? Kraamtijd? Nee, die hebben wij inderdaad niet. Ook zoiets waar wij mee moeten dealen. Geen ooievaar hier in de tuin, geen slingers of wat ook. NIets van dat alles. Alleen maar uitkijken naar die momenten dat we bij het allermooiste mogen zijn dat we hebben. Daar probeer ik dan maar vooral aan te denken want oh wat hou ik veel van dat kleine meisje. Maar begrip vanuit de omgeving. Nee, dat is hier ook niet. Drie weken geleden keizersnede/PE/HELLP gehad. 3 dagen later liep ik weer buiten. Rusten? Herstellen? Vergeet het maar want zodra je weer uit het ziekenhuis bent ben je voor je naasten ook weer genezen blijkbaar . Tja....
Hoi, ik heb hier ff meegelezen omdat het onderwerp van dit topic me opviel. Mijn kleine meid is niet te vroeg geboren maar wel met een open gehemelte. Omdat ze daardoor niet op haar rug mocht liggen ( de eerste nacht is ze 2x bijna gestikt) heeft ze een weekje in het ziekenhuis gelegen, daarna mocht ze lekker mee naar huis, maar wel met een monitor voor hartslag en saturatie. Jullie verhalen van geen kraamtijd, wel of geen bv zijn zo herkenbaar. Na 4 maanden mocht ze van de monitor af, de eerste nacht was voor ons heel errug spannend. Zij heeft heerlijk geslapen, zonder vervelend stekkertje aan haar voet, maar ik heb de hele nacht naast haar bedje gezeten om te kijken of ze nog wel ademde. Het heeft wel een paar weken geduurd voor ik er gerust op was dat ze 's ochtends weer wakker zou worden. De eerste paar weken thuis mocht ze absoluut niet verkouden worden, wij hebben dus heel beperkt kraambezoek toegelaten. Als iemand maar een beetje verkouden was, kwam ie ons huis niet in, kinderen hebben we de eerste maand helemaal niet in ons huis gelaten. Dat heeft ons veel kritiek opgeleverd van mensen waarvan ik dacht dat t vrienden waren. Wij hebben ons dat wel aangetrokken maar dat was toen het beste voor ons meissie en dat is het allerbelangrijkste. Onze echte vrienden en familie begrepen het wel en maakte er dus ook geen probleem van. We zijn nu 2 en een half jaar verder, onze kleine meid wordt groot, het gaat supergoed met haar. En hoeveel problemen en zorgen we in de eerste paar maanden met haar gehad hebben, dat vergeet je spontaan als ze tegen je zegt " mama, ik vind jou zo lief". Ik wil hier eigenlijk alleen maar mee zeggen: hou vol, trek je niks aan van wat andere mensen vinden van jou keuzes (het is jou kind, en de keuzes die jij maakt zijn altijd de beste keuze voor je kindje), geniet van de momenten samen met je kindje en het wordt echt alleen maar beter en leuker.
hallo, ik zal als eerste bekennen dat ik niet alle pagina's heb gelezen. Mijn zoon is geboren bij 35+1 en was daarnaast ook dysmatuur (1880 gram). Hij kon nog niet ademen en heeft aan alle toeters en bellen gelegen. Het was echt superspannend toen hij van de monitor af ging, het vertrouwen dat het goed gaat moet groeien. Twee weken geleden ben ik bevallen van een dysmature dochter, ook zij heeft aan de monitor gelegen. Wederom was het spannend toen ze eraf mocht (overigens wel veel sneller dan destijds bij mijn zoon) want ze had af en toe nog apneu's. Bovendien heeft zij waarschijnlijk een hartritmestoornis (is nog in onderzoek, ze heeft goede en slechte ecg's dus we moeten nu het resultaat van genetisch onderzoek afwachten) en dat maakt het soms wel eng. Bij die hartritmestoornis is de kans op wiegendood vele malen groter dan zonder die ritmestoornis. Bij mijn zoon heb ik geen kraamtijd gehad, bij mijn dochter had ik nog recht op 2 dagen en ze hebben me 2 dagen verlenging gegeven wat superfijn was! Mijn beide kinderen zijn geboren met een spoedkeizersnede waarbij ik onder algehele narcose was, dus van beide kinderen heb ik de geboorte gemist. Mijn zoon zag ik voor het eerst na 12 uur, mijn dochter na 3 uur. Ik heb heel veel moeite gehad met de prematuriteit van mijn zoon en ook sommige reacties hierop. '35 weken valt best mee' > maar hij liep wel achter en qua rijpheid van de organen moesten we hem vergelijken met kindjes van 32 weken. Het is heftig allemaal, maar wanneer het vertrouwen groeit gaan de scherpe randjes er wel, bij mij tenminste, mijn zoon is ook al bijna 2. Ik heb er wel veel moeite mee dat ik blijkbaar niet goed ben in zwanger zijn, dat mijn kinderen het niet goed hadden in mijn buik en dat zij beiden hebben moeten vechten voor hun leven. Mijn zoon heeft oa een hartstilstand gehad, mijn dochter kreeg ritmestoornissen, het is allemaal niet niks.
@Schaapje: wow. Dat is ook niet niets. Erg is dat he als mensen het gewoon niet serieus nemen. Iets kan voor zo'n kindje levensgevaarlijk zijn maar daar mag je dan blijkbaar niet voorzichtig mee zijn. Onvoorstelbaar. Fijn dat het nu goed gaat. Is het verlies van zulke zogenaamde vrineden wel waard geweest denk ik of niet? @Mariekie: Heftig meid. Jij hebt idd onder gehele narcose helemaal niets mogen meemaken. Ben er stil van. Snap je gevoel zo goed. Geen kraamtijd, je wordt moeder maar het overvalt je en dan ook nog die zorgen en angst. En zo weinig mensen die het begrijpen. Ik weet niet hoe het bij jullie ging maar een ding heb ik wel waar ik heel dankbaar voor ben en dat is begripvolle verpleging en een maatschappelijk werkster in het zh. Gister zitten brullen als een kind bij de mw. Lief schrok er van. 's avonds bij de verpleegster nog eens mijn hart kunnen luchten. Ook aangegeven dat ik mijn best doe om te kolven maar dat ik regelmatig zo oververmoeid ben dat het me gewoon niet lukt. . Voelde me daar vreselijk schuldig over en nog steeds. Maar ze hebben me nu op het hart gedrukt op mezelf te passen. Doen wanneer het gaat en gaat het niet dan houdt het op. Wat heerlijk was dat om even alles eruit te gooien en wat heb ik een respect voor die meiden daar. Petje af en diepe buiging hoor. Zo fijnom begrepen te worden.
@cryptonism; het verlies van deze 'vrienden' was het zeker waard. Het is mijn kind en dus mijn regels. En als je die niet begrijpt en je niet welkom. Wat begripvolle verpleging betreft: die mensen zijn meer dan goud waard. Ons meisie had de beste zuster aller tjden. Ze zorgde niet alleen voor haar maar ook een beetje voor ons. Ik heb de eerste 4dagen gekolfd, omdat mijn dochter niet zelf aan de borst kon drinken. Na 3dagen werd duidelijk dat ze dat nooit zou kunnen. Toen heb ik heel erg getwijfeld of ik door moest gaan met kolven. De lactatiedeskundige heeft toen heel veel druk op mij uitgeoefnd, de verpleegster van mijn kleine meid heeft daar toen tegen gezegd dat ze daarmee moest stoppen omdat ik er helemaal doorheen zat. Het kolven ging niet echt en zij heeft ten gezegd dat ik alleen goed voor me kindje kan zorgen als ik zelf goed in me vel zit. Ik ben toen gestopt met kolven en dat is de beste beslissing geweest. Daarna kreeg ik meer rust, voelde ik me beter en kon ik echt gaan genieten van me meissie.
Wat een opluchting is dat he? Ik kolf nu als ik het aankan. Ben ik te moe dan laat ik het. Wat je zegt is zo waar. De verpleging zorgt in eerste instantie voor de kleine maar ook voor ons. Dat is zo fijn. Want het is het enige beetje zorg dat je kunt verwachten. Zo heeft de zuster gister weer zoiets heldhaftigs gedaan voor me. Ik heb een schat van een schoonmoeder. Ik hou nog net niet zoveel van haar als van mijn eigen moeder maar het scheelt niet veel. Mijn smoeder is hier nu twee maanden voor de kleine en om ons te helpen door alles wat er is gebeurd. Uit Griekenland. Zoveel liefde als dat mens toont voor haar kleinkind is onvoorstelbaar. Alleen.... soms een beetje teveel. Waardoor ik wat nerveus werd. Dan heb ik het over dingen als storen in haar slaap, storen bij het voeden enz. Ook blijft ze altijd staan als we er zijn en dat vinden ze natuurlijk op de neo ook niet fijn. Ik vond dat heel moeilijk om te zeggen. De zuster had dat dus door. Gister over gehad omdat ik alleen was en toen heeft ze ook gezegd dat als ik niet aandurfde om daar wat van te zeggen zij me daar bij zou helpen. Net dat laatste zetje wat ik nodig had. Ben naar huis gegaan en heb met lief over gehad dat de verpleging ons observeerde en zag dat dit niet goed was voor de baby en voor moeder. Moeder heb ik maar weggelaten want het blijven Grieken. Dan word ik weer niet serieus genomen . Nu gaat ze niet meer elke dag mee. Om de dag en dan maar 1 x. Als vader en moeder bezig zijn bemoeit ze zich er niet mee en ze moet zitten. Verder als de baby slaapt of gevoed wordt dan geen ge'koechikoe'. Ze had er alle begrip voor. Ik vond het zo moeilijk want heb zoveel aan haar te danken. Ze kookt elke dag voor ons, zorgt dat ik mijn rust kan nemen etc. etc. Dan is het niet makkelijk om iemand te kwetsen vind ik. Echt, die zuster draag ik op handen. Wat een schat is dat.
Kleine update. Van de monitor af gaat super. Wel ligt ze er regelmatig aan omdat haar billetjes maar gevoelig blijven . Dan moet ze met blote billetjes op haar buik. Maar verder gaat het super. Mij valt het tot zover ook nog mee maar dat heb ik echt volledig te danken aan de superbegeleiding van het ziekenhuis. Petje af voor die meiden. Ben trots op mijn meisje .