Zat net naar EditieNL te kijken en hebben ze een onderwerp: Spijt van je kind?! Er zijn moeders die spijt hebben van hun kind Ze moeten blij zijn dat ze nog een kind hebben,wij hebben net 4 weken geleden ons zoontje verloren van 5 weken oud.
Verschrikkelijk zeg dat er mensen kunnen zijn die spijt hebben van hun kind... Dat begrijp ik ook niet hoor! Die mensen hebben geen idee hoeveel stellen moeite moeten doen om zwanger te raken! Zij hebben geen idee dat er ook mensen zijn die nooit kinderen kunnen krijgen! Heb medelijden met die kinderen... Echt zielig! En Denice... wat verschrikkelijk dat jullie jullie zoontje hebben verloren van 5 weken! Heel veel sterkte!!!
Verschrikkelijk om zoiets te moeten lezen/zien. Als je je kindje verliest, zul je waarschijnlijk nooit antwoord krijgen op de vraag waarom??? Maar als je zoiets ziet, dan kan ik er niks aan doen om mezelf dat weer af te vragen. Heel erg confronterend. Denice, waaraan is jullie zoontje overleden?
Ik heb het net gelezen inderdaad... Echt hartverscheurend. Ook hier wil ik je heel veel sterkte wensen!
Ik werd er zo boos van! Maar dit komt ook omdat ik vandaag een gedetailleerd verhaal heb geschreven voor de advocaat en dan komen al die beelden van Zevenaar weer voor je en word je zo kwaad en verdrietig.
Ja, dan heb je al zoveel verdriet, onmacht en pijn... Kan me voorstellen dat zo;n bericht er dan keihard inhakt! Sterkte meid!
Ik kan me voorstellen dat zo'n bericht je zwaar valt als je een kindje verloren bent. Of als je al lang met een onvervulde kinderwens rondloopt. Maar dat neemt niet weg dat er mensen zijn die blijkbaar met dat gevoel rondlopen. En die help je echt niet door daar boos om te worden of te roepen dat ze gewoon blij 'moeten' zijn. Je kunt je gevoelens nu eenmaal niet dwingen.
Ben het ook met Tupp eens, ik ken ook mensen die t totaal onderschat hebben! Moet zeggen dat ik bewust alleenstaand ben, en ik totaal geen spijt heb, ik vind t geweldig hihi Heel veel dachten ook dat ik er spijt van zou krijgen..als dat zo was had ik nooit 3 kids gekregen en nu bezig voor een 4e haha
He, ik snap t wel, veel mensen beseffen niet hoe kostbaar een leven is en hebben niet die intense moederliefde die daar aan ten grondslag ligt. Zeker als je afscheid hebt moeten nemen van wat voor ons het kostbaarst in ons leven is beleef je dat gevoel nog veeeel intenser.
TS Allereerst heel veel sterkte gewenst met het hele grote verlies.... wat onmenselijk... over de aflevering... heb hem even gekeken op internet... Spijt van je kind - Editie NL - RTL.NL en ik vind dat RTL de titel fout gekozen heeft.... het gaat er niet over dat deze vrouwen ECHT "spijt hebben van het krijgen van hun kind".....en terug zouden willen naar een kindloos bestaan, maar dat het hun even zwaar valt... en dat ze moeten omschakelen.... Denk dat dit ook wel normaal is... dat het soms zwaar kan zijn... als het anders is als je van te voren in gedachte had...
Ik heb dat ook een tijd gevoeld (wellicht mede door een pnd??) Nu gaat het gelukkig beter maar er zijn ook momenten dat dat gevoel me nog wel eens bekruipt.
TS, heel veel sterkte toegewenst.. Tja, die opmerking dat je na 100 slapeloze nachten écht niet meer kan genieten van je kind... Ik weet zelf (nog) niet wat het is, buiten logeerpartijtjes van neefjes en nichtjes die om 5 uur 's morgens wakker zijn, maar ik verwacht echt niet dat als de kleine er is, ik nog 10 uur in een nacht kan slapen hoor Wat had ze dan verwacht?! Natuurlijk snap ik wel dat het af en toe zwaar kan zijn, maar dat weet je toch van te voren? (met een pnd is het natuurlijk een ander verhaal..)
Tjongejonge, wat een belachelijk item! Een carrieredame die even een kind op de wereld wil zetten en vervolgens weer verder wil gaan. Maar ja, dan zit het tegen en huilt je kind vaak. Oh oh oh. Denk je dat zo'n kleintje dat bewust doet??? Ik word hier zo boos van. Ik heb ook een carriere, hobby's etc. Maar na drie jaar MMM wilden we toch echt heel graag een kleintje. En ja, het viel best even tegen want ons kleintje moest lang in het ziekenhuis liggen (hersenbloeding, bijna verloren) en huilde veel. Maar ik had altijd in mijn achterhoofd, hoe beroerd ik me ook voelde, dat het kindje je niet pest en bewust kliert met huilen. Ze kan er ook niets aan doen dat ze met huilen duidelijk moet maken waar ze pijn heeft, honger heeft of wat dan ook. Ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik spijt had. Alleen het woord al. Ik word er echt boos om. En ik snap heel goed dat er moeders zijn die bijv. een pre- of postnatale depressie krijgen en dat je dan anders denkt, maar dat doe je niet met je volle bewustzijn. En dan de laatste zin van die presentator; gelukkig staat een slechte start veel moeders niet in de weg om een tweede kind te NEMEN. Wat nou NEMEN?? ARGJHH, ik heb me even afgereageerd. Vat het niet persoonlijk op, maar ik irriteer me er behoorlijk aan.
had het ook gezien ja. is toch een keuzen die ze hebben gemaakt en achteraf als het kind er is krijgt het de schuld.het kind huilt te veel enz
Ik heb zelf ook heel lang moeten wachten tot Thijmen eindelijk langs kwam (5/6 jaar met van alles en nog wat aan medisch gedoe), maar ik denk zelf wel eens dat ik het moederschap daardoor onderschat heb. We waren alleen nog maar bezig met zwanger worden en hadden daardoor geen oog meer voor hoe moeilijk het zwanger zijn (ik kreeg last van extreme misselijkheid), het bevallen (hele lange bevalling met rugweeen en geen persdrang) en het moeder zijn zou kunnen zijn. Bepaalde dingen, de combinatie werk/gezin/zelf of de gewone dagelijkse dingen vallen me toch wel behoorlijk zwaar (niet willen slapen, super vroeg wakker zijn, steeds dingen doen die niet mogen, gooien met speelgoed, slaan) vooral na een lange dag. En het moeilijke vind ik daarbij dat het soms toch nog lijkt dat je het niet moeilijk mag vinden, dat je alles voor je kind over moet hebben en alles voor je kind opzij moet zetten.