Wie heeft hier ervaring met kind(eren) 9-11 jaar. Ik zit in een situatie waar ik moeite heb hiermee om te gaan. Het betreft mijn stiefzoon. Hij is dyslectisch en heeft HSP. Ik ben van mening dat er teveel focus gelegd wordt op zijn HSP. Er hoeft maar 1 ding te gebeuren en ja het is omdat ie HSP heeft. Vorig jaar heb ik moeten slikken dat ie ons pasgeboren zoon link aan keek en zei wat ben jij irritant zeg. Ik heb dr niks van gezegd en nu moet ik weer horen dat de baby zeurt. Er zijn zoveel dingen waarbij ik water bij de wijn doe en mijn mond hou. De bekende druppel die de emmer deed overlopen was toen ik hem voor het eerst streng heb aangesproken voor iets heel onbenulligs. Hij vond het nodig om een bericht te plaatsen op facebook da hij er niet meer tegen kan en dat ie boos en verdrietig is. Sowieso ben ik van mening dat je op zo'n jonge leeftijd geen fb hoort te hebben en al helemaal als je niet weet op beter gezegd het is je niet bijgebracht wat wel en niet kan op fb. Ik was kapot die dag. In alle jaren dat ik bij mijn man ben, nog nooit is er iets gebeurt dat mij zo heeft doen huilen. En toen werd ik kwaad. Want ik hou rekening met alles en als ik dan iets zeg, breekt de hel los. Mijn vraag wie heeft ervaring met kinderen met HSP en heeft er iemand tips, want ondanks alles wil ik mijn best blijven doen. Maar ben ik ook terecht boos, ik vind van wel eigenlijk, want ik pik echt heel erg veel. Dingen die mijn dochter nooooooit in dr hoofd moet halen. Voel me echt zijn voetveeg. Heb maar paar dingetjes benoemd nou, maar er is zoveeeeeel meer. Sorry voor t lange verhaal, maar hoop dat iemand mij begrijpt en/of tips heeft.
Iemand heeft geen hsp maar ís een hsp. Ik heb een korte cursus gevolgd ivm mijn oudste, hij is hs en mb/hb. Heb ik heel veel aan gehad.
Mijn nichtje en vriend zijn hooggevoelig. Er zijn hele fijne boeken over hoe je met zulke kinderen (en volwassenen) om kunt gaan. Boos worden heeft geen zin maar uitleggen waarom iets je verdrietig maakt bijvoorbeeld wel.. kan zo snel even niet op een titel komen maar Google brengt vast uitkomst
Onze jongste is hs, maar de dingen die jij schrijft in je post hebben er naar mijn idee weinig mee te maken. Ook kinderen die hs zijn kunnen zich gewoon fatsoenlijk gedragen.
Euhm misschien een hele stomme vraag, maar is het niet gewoon de pubertijd? Dan zijn ze wel eens opstandig en voelen ze zich onbegrepen. Ik denk dat als ze er midden in zitten ze wel ergere dingen kunnen zeggen. Wel vind ik dat hier gewoon corrigerend om mag en moet reageren.
Daar ben ik het wel mee eens...regels gelden ook voor hs kinderen. Ik heb wel de ervaring dat boos worden idd alleen maar averechts werkt. Vaak horen ze dat niet eens.
Afgezien van het feit dat het bestaan van HSP wetenschappelijk nog nooit fatsoenlijk is aangetoond, lijkt HSP me geen reden om je asociaal te kunnen gedragen. Als het al bestaat is het gewoon een variatie op hoe men op (al dan niet emotionele) stimuli reageert en zeker geen handicap...Als kinderen met HSP overgevoelig reageren is het voor hen alleen nog maar belangrijker om hun emoties te leren reguleren- anders gaan ze hun leven lang problemen houden met hun sociale en/of werk omgeving. Mijn inziens moet je stiefzoon niet anders behandeld worden dan andere kinderen die zulk gedrag zouden vertonen en kun je hem gewoon uitleggen wat ongewenst gedrag is en waarom. Als je echt veel last hebt van hoe je partner met zijn zoon omgaat, zou je partner wellicht eens met een goede ontwikkelingspsycholoog kunnen praten om wat meer handvaten te krijgen om met zijn zoon om te gaan? Succes!
Naar mijn mening hoeft niet alles met de mantel der liefde worden toegedekt (wat je ook hebt). Geef eerlijk je mening.. opvoeden doe je natuurlijk samen maar het moet niet zo zijn dat je niks kan of mag zeggen van het gedrag van je stiefzoon. Ga met hem zitten en leg duidelijk uit waarom iets niet mag en wat voor gevoel je daarbij hebt. Daar bereik je meer mee dan boos worden want idd dat word vaak niet gehoord. Heel veel succes!
Ik heb idd gekeken om een cursus te gaan doen. Want ik wil wel mijn best blijven doen. Maar ik mag toch wel verwachten dat een kind zich fatsoenlijk gedraagt en aan de regels van mij huis houdt. De regels worden nu voor mij bepaald. Ik heb hem alleen streng aangesproken en verteld waarom ik zo reageer. Hij heeft 6 mensen on speed dial en kiest er toch voor om op fb te posten. Ik ben dan van mening dat hij geen account op fb moet hebben, maar zij denken er anders over. Wij kunnen hem met z'n allen blijven beschermen en klein houden, maar de wereld doet dat niet. En mij man ja die zit in t midden, want hij mag eindelijk contact met zijn kind. Dus als zij zeggen spring, zegt hij hoe hoog. Tegen mij zegt ie het ene en tegen hun het ander. En zelfs oma die loopt dingen op fb te zetten. Het is gwn niet eerlijk. En ondertussen hou ik mijn mond en vreet t me op van binnen.
Waarom mag hij zijn gevoelens niet op facebook plaatsen? Is een uitlaadklep, en vaak toegankelijker dan iemand bellen om er over te praten Hij MAG jouw baby toch irritant vinden, waarom niet? Hij heeft nooit om een baby in zijn leven gevraagd en als hij het vervelend vindt en dat uit is dat alleen maar goed.. Dan kun je met hem praten over wat hij dan irritant vindt en samen oplossingen bedenken.
Ik ben het met Tommo eens. Ik ben juf van kinderen in die leeftijd. Facebook hoort er nu eenmaal bij niet bij alle kinderen maar wel veel! Verder denk ik dat het ook beginnende puberteit is. Die start ook steeds vroeger helaas.
Denk dat hrt tijd word om op 1 lijn te komen met dochter en szoon. zij mag dingen niet die hij wel zou mogen straks kun je daar veel problemen mee krijgen. hij wel zij niet. misschien eens rond de tafel gaan met szoon en ook vertellen hoe jij je voeld dat hij bijna niet gestraft word en dochter wel dat jij dat niet eerlijk vind tegen over je dochter. En op jou manier misschien snapt hij het beter
Hij mag zijn eigen mening hebben EN respect met fatsoenlijk zijn. Het gaat op de manier hoe hij iets zegt. Ondanks het feit dat hij dat is, denk ik echt dat ie er af en toe misbruik van maakt. Vind het hard om te zeggen, maar zo denk ik er nou eenmaal over. En ben echt van mening dat ze meer moeten investeren in hem opvoeden dan hem te paaien met kadootjes en leuke dingen. Alles om maar te zorgen dat hij niet verdrietig wordt. Leer hem om te gaan met wat ie heeft.
Helemaal mee eens. Ik heb zelf hsp. Ik was juist een heel gesloten kind. Door te praten over emoties en dat emoties er mogen zijn leerde ik beter om te gaan met het leven.. Praten en goed communiceren is erg belangrijk Tegewoordig heb je veel boeken en cursussen voor kinderen. Kijk op internet wat er in de buurt gehouden worden.
Ik denk dat dit misschien meer met de leeftijd te maken heeft. Tenminste ik herken het wel dat het je dan niet veel geeft om hoe je dingen zegt, het je niet veel uitmaakt dat je er mogelijk iemand mee kwetst (al helemaal niet bij je eigen ouders/stiefouders) en dingen uiten via toen msn, nu fb. Als volwassene mankeert er nu weinig aan me op sociaal gebied hoor, was echt de leeftijd en daar hebben mijn ouders toen best wat verdriet van gehad etc. Dus ik snap (als nu zelf moeder-zijnde) heel goed dat het moeilijk, kwetsend, verdrietig kan zijn.
Ik ben het hier ook mee eens. Ook denk ik dat je moet oppassen dat je niet alles op één hoopt gooit. Dat het zwaar is, kan ik me goed voorstellen. Je man, met wie je eigenlijk op één lijn wilt/moet zitten, heeft één van zijn twee "kostbaarste bezittingen" weer in zijn leven. Kan me voorstellen dat je daar heel veel voor over hebt. Maar jij ziet dat het mist gaat, dat is ook verschrikkelijk om te moeten aan zien en zelfs aan mee moet werken. Maar.... Daar heeft jouw stiefzoon niet om gevraagd. Een kind neemt, wat hij krijgen kan. Probeer het echt van elkaar te scheiden en te beginnen met een paar simpele, maar vaste regels. Bijv. als hij bij jullie is: geen facebook. Sterkte, je zit in een lastige situatie meid!
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik zie het gewoon misgaan en niemand luisterd naar mij. Bijvoorbeeld, hij begint net een beetje goed te lezen. Zij laten hem de Donald Duck lezen. Ik heb hem een boek voor beginnende lezers gegeven. En kijk in 2 weken had hij het boek uit. Zijn eerste boek ooit. Mijn dochter is 1 jaar jonger maar zit een groep hoger. Ik signaleer dingen waarvan ik denk, hej knul je kan het wel. Ik probeer ook aan zijn zelfvertrouwen te werken. Maar het is niet goed genoeg. Ik ben opgevoed met veel respect voor mensen die ouder zijn en met u aanspreken, met 2 woorden spreken etc. Mijn normen en waarden laat ik varen, het is he, wat, je, huh ...ik zeg er niks van. Maar na het plaatsen van t fb bericht heb ik tegen mijn man gezegd, mijn huis, mijn regels en moet ie maar aanpassen. Want als je een kind met wat voor aandoening of beperking niet opvoed en dingen leert, zijn de gevolgen niet te overzien. Ik wilde in het begin al zeggen geen fb als hij hier is. Had ik me maar aan mijn eigen huisregels gehouden dan was dit niet gebeurt. En voel me totaal niet gesteund door mijn man. Die is erg druk bezig een band op de bouwen aan de ene kant en hier valt zijn gezin uit elkaar. Ik begrijp hem en gun het hem absoluut. Hij is zo verschrikkelijk bang dat ie hem dadelijk niet meer kan zien. Ze gebruiken hem echt als marionet. Zoon is erkend door een ander, moeder is inmiddels gescheiden en wie betaald er al 10 jaar vrijwillig alimentatie?? Juist mijn man dus. En hij mocht hem zelden zien. Nu pakt hij zijn kans met beide handen en is hij bezig met paaien, blij houden. Die durft dus ook niks te zeggen.
Als eerste, jij bent niet de moeder, dus sorry, maar jij kunt niet bepalen wat hij wel en niet mag. Je kan er met je man over praten, maar hij en zijn moeder zijn de enige die er over kunnen beslissen. Het is niet jouw huis, het is jullie huis en je man heeft over zijn kind het laatste woord, niet jij. Daarnaast is er niets mis met de Donald duck, kinderen lezen juist beter als ze iets erg leuk vinden. Mijn kinderen krijgen helemaal geen leesonderwijs (of ander regulier onderwijs) maar leren op de manier waarop zij dat willen, en ik ben daarbij om te ondersteunen. Oudste heeft zichzelf leren lezen, met behulp van stripboeken want dat interesseerde hem, niet die droge Biff and chuck boekjes.
Lekker fel hoor Maar eigenlijk is het wel jammer dat ik niet echt zijn moeder ben. Had ik hem kunnen opvoeden en manieren bijbrengen. Hem ondersteunen en zijn krachten belichten, niet zijn zwaktes. En ik bepaal wel de regels in mijn huis, zeker als het schadelijk is voor mijn dochter. Dat mijn man verblind is door zijn blijdschap prima! Maar er zijn nog 2 kinderen in het spel en zij mogen niet de dupe ervan worden. Trouwens moeders is het kind geneens zelf aan het verzorgen, want het kind woont niet eens bij haar, maar bij anderen. Als je als moeder vind dat niemand iets te zeggen heeft tegen je kind, hou je kind dan lekker bij je! Je kan je kind niet wegsturen en voor iedereen gaan bepalen hoe ze het moeten doen! Oja hij was zo trots als een pauw toen hij zijn eerste boek af had. Dat van stripboek gaat hier niet echt op