Hoi, Is er iemand die ook voelt wat ik voel? Of gevoeld heeft. Afgelopen vrijdag ben ik bevallen van een gezonde dochter met 33 weken en 3 dagen. Zij moet in het ziekenhuis blijven en ik ben thuis. Dat is heel moeilijk. Ik merk dat iedereen alleen belang bij de baby heeft en mee wil naar het ziekenhuis, maar niet de interesse heeft in hoe het met mij gaat. Misschien zijn het de hormonen, maar het voelt wel heel vervelend. Ik moet de hele situatie een plekje geven en ben steeds in de weer in naar het ziekenhuis terwijl ik op bed zou horen te liggen. Ik krijg geen kraamhulp en de familie heeft het allemaal te druk met het regelen van dingen voor kerst (kapper dinner etc). Sorry moest even mijn verhaal kwijt. Zijn dit mijn hormonen? Groetjes Mariska
Ten eerste gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Ik vind dat je familie wel wat meer rekening met je kan houden. Tis natuurlijk niet nix... Bevalling en daarna heen en weer naar het ziekenhuis. Als je het echt niet trekt, zou ik er gewoon wat van zeggen!
Hallo, Als eerste van harte gefeliciteerd met je dochter. 33 weken is wel erg vroeg, fijn dat ze gezond is.Als ik je verhaal zo lees, zijn dit niet je hormonen. Tuurlijk is iedereen blij en gaat er veel aandacht uit naar je dochter, maar jij bent er ook!je bent net bevallen en dat is niet niks.ik merk het ook wel in mijn omgeving hor dat mensen vaak met hun eigen dingen bezig zijn en dat is niet leuk.Ik vraag me af of je die mensen kan veranderen. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je je dochter snel mee naar huis kan nemen. liefs jenny
Ik heb ook te vroeg geboren kindjes gehad en ik was alleen maar met de baby bezig ook, dus herken het opzich niet, wel dat de hele kraamtijd en genieten aan je voorbij gaat, en dat ik er heel veel moeite had mijn baby achter te laten.
Gefeliciteerd met je meisje! Ik kan me zo vreselijk goed indenken hoe je je voelt, heb je je kindje al die tijd bij je gedragen, ben je ineens van haar gescheiden. Kan me zo voorstellen dat het bijna fysiek pijn doed. Ik heb zelf te horen gekregen dat ik grote kans heb op een prematuurtje, en ben dan ook echt blij dat ik nu al 35 weken ben. Ik hoop echt de minimale 37 weken vol te maken, want het lijkt me heel erg om mijn kindje in het ziekenhuis te moeten achterlaten. Brrr, thuiskomen in een leeg huis, terwijl je het je zo anders had voorgesteld... Ik wil je heel veel sterkte wensen, en dat je je kleintje maar snel mee naar huis mag nemen!
Mijn zoon is geboren met 26 wk en 6 dagen hij woog 860 gram heeft 7 maanden in het ziekenhuis gelegen bij mij was het zo het kon me niets schelen wat er om me heen gebeurde was veel met mijn kleine bezig tuurlijk wil je de aandacht van mensen voor je nieuwe baby maar dat komt wel, geloof me zodra mijn schatje thuis was leek het net of hij die dag geboren was mijn hele huis was vol met mensen . veel liefs sofaan p.s mijn schatje is nu 3 en je zou niet zeggen dat hij ooit zo klein was hij is helemaal gezond
Ik heb van meer vrouwen gehoord dat na de bevalling kennissen en familie alleen maar geintereseerd zijn in de baby en niet meer in de moeder. Ik weet niet of het door de hormonen komt. Ik denk dat het zoiezo vervelend is als je je nog niet zo goed voelt en niemand lijkt er iets om te geven. Daar komt nog bij dat je nu gescheiden bent van je kindje dat is ook niet makkelijk.. Wel ben ik heel blij dat het goed gaat met je dochter. Van harte gefeliciteerd! En voor jezelf, probeer rustig aan te doen en zeg tegen mensen om je heen dat je nog niet helemaal de oude bent en toch echt nog wat hulp nodig hebt. Ik weet zeker dat sommige mensen best willen helpen maar gewoon niet in de gaten hebben dat je hulp nodig hebt.
Hoi Mariska, Ik ben 7 oktober 10 weken te vroeg bevallen van een zoontje. Hij heeft 8 weken in het ziekenhuis gelegen en is nu ruim 2 weken thuis. Iedere keer dat ik weg ging uit het ziekenhuis deed weer pijn. Reacties om mij heen waren heel verschillend maar het is ook moeilijk, hoe reageer je....? En vergeet niet dat voor de meeste mensen het leven van alle dag gewoon door gaat, jou leven staat even stil, voor jou zijn de dagelijkse dingen niet belangrijk op dit moment, maar dat kun je natuurlijk niet van je omgeving verwachten. Zij beleven dit vanaf de zijlijn. Misschien kun je ze vertellen hoe je je voelt, je zult zien dat ze het niet met opzet doen. Zeker de eerste tijd na de bevalling (bij mij een keizersnee) draait alles om je kindje, ik heb dan ook niet het gevoel gehad dat het bij iedereen alleen om de baby ging. Ik heb heel veel mensen buiten de deur gehouden, juist omdat het bij mij alleen om hem ging en ik geen tijd, energie en zin had mij met anderen bezig te houden. Wat ik wel super irritant vond is dat sommige mensen niet konden begrijpen dat zij niet naar het ziekenhuis mochten komen in het begin (het risico was gewoon te groot, hij lag niet voor niets op de IC). Ik heb dan ook de eerste weken geen bezoek toegelaten bij hem, tot dat hij sterk genoeg was en van de IC af was. Het is moeilijk om alles een plekje te geven, je moet inderdaad naar het ziekenhuis en je kunt niet op bed liggen en kraamvrouw zijn, maar het is niet anders, ik heb me daar ook rot onder gevoeld (en nog steeds af en toe...wat heb ik allemaal gemist!) maar het beste is om de gedachte los te laten over hoe het had moeten zijn, daar ga je je namelijk niet beter door voelen (makkelijker gezegd als gedaan). Het is zoals het is, je kindje is gezond daar gaat het om. Nu moet ze lekker gaan groeien en voor je het weet is ze thuis. Ik heb dagen dat ik me super voel maar je blijft dagen hebben dat je toch weer gaat piekeren, dan heb je weer een dip, maar dat zullen inderdaad de hormonen wel zijn en de vermoeidheid van al die weken ziekenhuis. Ik weet dat ik er ook nog lang niet ben en ook nog een hoop moet verwerken, maar als ik in het wiegje kijk en mijn kerel zie slapen, kan ik alleen maar zeggen (cliche) dat het het allemaal waard is geweest. In de loop van de tijd zal het steeds makkelijker worden om dingetjes een plekje te geven. Heel veel sterkte de komende tijd, het komt heus allemaal goed! Liefs Natasja