Goedemorgen allemaal, Zag dat er een topic geopend is Hebben jullie ook een temperamentvolle baby en ik herken zoveel. Toch wil ik graag mijn verhaal delen zodat mijn hart weer gelucht is. Mijn dochter (8 maanden) is ook een temperamentvolle schat. Het "probleem" is dat dit iets in mij raakt. Ik besef me volledig dat dit mijn onzekerheid is en wil dat zo enorm graag loskoppelen van haar. Dit is mijn proces en mijn verleden en wil en mag haar daar niet mee belasten. Ze is enorm vrolijk, gek op mensen en dieren MAAR.. Ze kan soms zo tekeer gaan, ligt ze lekker op het aankleedkussen en ineens strekt ze haar hele lichaam en gaat mopperen, jengelen, gillen tot aan huilen. Ik benoem dit dan en probeer met een grapje (lieffie het is te koud om in je blote bibsie rond te rollen) de energie positief te houden. Zo ook als ze op de grond ligt te rollen of in haar box aan het spelen is, bij het naar bed brengen komt dit ook regelmatig voor. De afgelopen maanden knuffelt ze wel iets met me maar toen ze nog wat jonger was huilde ze uren per dag en overstrekte ze zich erg vaak als je haar optilde. Kregen dit ook terug van het KDV. Ik ben herstellende van een PND, had vrij snel na de geboorte al twijfels over of ik een goede moeder kan zijn, nu of ik haar signalen goed zie/aanvoel. Haar "gedrag" drukt op die blauwe plek, ik heb steeds de gedachte dat dit voorkomt omdat ik het niet goed doe. Niet snel of goed inspeel op haar behoefte en dat ze daarom zo reageert. Ze kan nu goed rolen maar nog niet kruipen, wilt heel graag maar lukt nog niet.
Ik herken er wel iets in hoor, al denk ik dat veel moeders eigenlijk heel onzeker zijn. Een kindje confronteert je nou eenmaal met je eigen zwakke plekken en "tekortkomingen". Zeker nu onze kleine man reuze aan het ontwikkelen is, merk ik dat mijn geduld met regelmaat op de proef wordt gesteld. Ik vind dat ook voor mezelf een goed leerproces. Ik weet overigens zeker dat hij enorm van me houdt, al wordt hier vanaf het begin al weinig geknuffeld. Ik wil wel, maar kleine man heeft er geen rust voor (ook geen geduld ?). Zodra hij zijn armpjes naar me uitstrekt, smelt mijn hart: we gaan knuffelen!!! Maar nog geen seconde later duwt hij mij al weer van zich af: er is gewoon zo veel te zien overal!!! Volgens mijn moeder had ik exact hetzelfde. Van lekker stil zitten bij mama of papa was nooit sprake, tenzij ik ziekjes was. Hier dus ook... Misschien komt het nog een keer, ik hoop het! Ik denk dus niet dat het voortkomt uit jouw onzekerheid, maar dat het gewoon het karakter is van je meisje.
Herkenbaar, geduldig en flexibel zijn daar wordt ik onder andere ook erg mee geconfronteerd. Het is nu half 12 en ik zit gesloopt op de bank, ik hoop dat ze nu langer dan een half uur slaapt zodat ik even bij kan tanken. Ben niet zo lekker dus dat maakt dat het zwaarder voelt. Gezond eten en dus goed voor mezelf zorgen komt ook erg sterk terug. Deze ochtend is er 1 met een hoop gegil, gejengel. Niks is goed. Ik voelde onmacht en tranen opkomen, mijn man had het door en kwam het van me overnemen. Ben naar buiten gegaan en even op adem gekomen. Ben daarna naar boven gelopen en heb sorry tegen mn dochter gezegd. Tis eigenlijk alsof ze al 8 maanden in een sprong zit
Zo herkenbaar! Probeer los te laten dat het door jou komt, want dat is absoluut niet zo! Zit gewoon in het karakter. Ik kan ook helemaal gek worden van dat gedrag soms. Probeer er nu maar de humor van in te zien. Ze doen het niet om ons te pesten! Je bent gewoon een goede moeder!
Dit idd. Ik heb precies zo'n zoontje als beschreven werd, maar het is een stukje karakter en ligt niet aan ons. En wat dat knuffelen betreft, hier 'moet' hij verplicht knuffelen soms Dan pak ik hem op en zeg ..knuffel.. En dan ligt ie 2 tellen heel stil tegen me aan en daarna is het over en mag hij weer spelen
Hahahaha, dat ga ik ook doen! Las vandaag in een app dat een aantal vriendinnen een heerlijke pyama knuffeldag met hun kleintjes hebben. Samen tegen elkaar in bed in slaap vallen. Toen dacht ik hahaha als ik dat met die kleine meid doe is het gillen, trappelen waardoor mama en kat maar weer snel naar beneden vluchten
Haha zo herkenbaar idd. Het heeft veel nadelen maar voor later ook vast voordelen denk ik dan maar, onze kindjes weten wat ze willen, laten niet over zich heen lopen en zijn zelfstandig zeer waarschijnlijk.. En dat is dan weer een voordeel. Ja ik doe dat knuffelen al vanaf een paar maanden toen hij zelfstandiger werd en zich weg kon duwen dus hij is het ook gewend En ja als hij ziek is, hebben wij pyamadag en hangen wij op de bank
Heel herkenbaar Mijn zoon heeft de eerste maanden ook alleen maar gehuild en gehuild en gehuild. We zijn er (ondanks een hele hoop onderzoeken) nooit achter gekomen waar dit nu aan gelegen heeft. Het was een verschrikkelijke periode, waar ik nog altijd met veel angst op terugkijk. Ik was echt aan het einde van mijn latijn en had er vaak gewoon "geen zin meer in". Maar ja, het leven gaat toch door. En zo'n klein mannetje kan er ook niks aan doen natuurlijk. Maar tot op de dag vandaag is mijn zoon erg onrustig. Kan niet lang met iets spelen, kan niet stil op schoot zitten (alleen als hij eten krijgt), houdt niet van knuffelen kortom altijd actief en beweeglijk. En ja, vooral met verschonen, afdrogen of wanneer iets niet mag van mij (zoals op de salontafel kruipen) krijgt hij een behoorlijke driftbui en huilt hij soms zo hard dat hij zijn adem inhoudt. Sommige dagen is dit erger andere minder. Ik denk dat als hij eenmaal wat kan praten en zelf kan aangeven wat er aan de hand is of wat hij wil, dit ook een stuk minder zal worden. Ik wordt ook nog wel eens boos hoor, dan heb ik het helemaal gehad. Dan kan ik nog wel eens onredelijk op hem zitten mopperen. Later voel ik me daar dan schuldig over. Je eigen frustratie/moeheid projecteer je natuurlijk ook naar je kind, dus probeer zoveel mogelijk positief te denken Ik weet dat het moeilijk is...
Heel herkenbaar. Mijn dochter is inmiddels twee, maar in het ziekenhuis zeiden ze gelijk al dat ze een temperamentvolle baby was. Dat hebben we geweten! Enorm prikkelbaar en veel huilen. Haren wassen, aankleden, tanden poetsen, etc, heeft ze altijd verschrikkelijk gevonden. Ze is net een spons, ze zuigt alles op. Ze ziet en hoort alles. Ze wil ook alles in één keer kunnen, lukt het niet vliegt het door de kamer. Wij dachten dat het beter zou gaan als ze kon praten. Nou dat kan ze inmiddels... Inmiddels zit ze midden in de peuterpuberen en wil alles zelf dien maar kan nog niet alles zelf. Dus het resultaat is gooien, slaan, gillen en huilen als het dan niet lukt. En ze kan zo'n bui behoorlijk lang volhouden. Op goede dagen weet ik het voor te zijn en kom ik een heel eind met een flinke dosis humor, creativiteit en flexibiliteit. Maar op slechte dagen.. Dan word ik echt wel eens goed boos. Maar nu heb ik alleen de "slechte" kanten genoemd. Ze is een enorme doorzetter. Geeft niet snel op en wil het zelf doen. Ze is echt een bezige bij. Ze ziet overal spel in en kan uren zelf spelen. Ze hoeft maar een keer iets te zien en weet hoe het moet. Als ik mijn jas over de stoel gooi, pakt ze hem op en hangt hem op aan de kapstok. Zo intens boos als ze kan zijn, zo uitgelaten vrolijk kan ze ook zijn. Eindconclusie; het is nu zwaar maar als ze straks groot is, dan komt ze er wel. Je kunt er maar beter een hebben die je moet afremmen dan een die je moet stimuleren zei een tante ooit. Die houd ik in mijn achterhoofd.
Ik herken je zin er geen zin in hebben. En hoe moeilijk en dubbel dit voelt. Want je houdt zielsveel van je kind. Ik schrik soms zo van het ineens heel hard huilen of krijsen. Ik vind het soms zo moeilijk om dan goed en zuiver aan te voelen wat ze wilt. Ik vind het nog steeds spannend als ik een hele dag met haar alleen ben. Wil mijn geduld liever niet verliezen of spanning ervaren want dat ervaart zij vast ook. Ben bang dat dat een soms moeizame dag nog veel lastiger maakt.
Wij hebben een kereltje van 4,5 die de goedheid zelve is bij hem kan je alles doen maar hij is haast niet boos te krijgen en je hoort hem nooit, ja soms veen dwars, Dan een meisje van bijna 8 maanden en wat een verschil zij is enorm tevreden daar ligt het niet aan maar wat een pit, alles wil zij zelf doen, heel erg fel naar haar broer toe, die op zijn beurt huilt als zijn zusje hem weer eens knijpt of aan de haren trekt. ook in ontwikkeling een enorm verschil dit ding staat al haar broer was iets trager