Van twee naar drie

Hier 3 kids ... de 3e was niet gepland. De oudste twee schelen 12 maanden (net 2 en 3 geworden) en de middelste en de jongste schelen 15 maanden.

De overgang van 2 naar 3 ging hier prima. Hij draaide mee in het ritme dat we al hadden, had hij ook geen keuze in. Dat hebben we van t begin af aan zo gestuurd. Ik heb geen borstvoeding gegeven maar meteen de fles dus dat maakte het ook rustiger voor mij. Letterlijk, maar ook gevoelsmatig. Heb ik wel het geluk dat mijn kids goed slapen ‘s nachts. Lijkt me erg zwaar als je een baby hebt een 1 of 2 van je andere kinderen slapen niet goed.

Ik werk niet (althans geen betaalde baan want fulltime met 3 jonge kids is wel hard werken) dus daar kan ik niet over meepraten. Als je nog iets wilt weten vraag maar raak.

 

Hier ook 3 kindjes met weinig leeftijdsverschil. De 3e gaat wel mee in het ritme, maar het was toch wel even zoeken.

Ik vind het wel retedruk, maar erg leuk. De 2 oudsten gaan erg leuk met hun zusje om. Ik werk nog niet, dus daar kan ik niet over mee praten. En als ik straks weer ga werken, werk ik alleen 's avonds en in de weekenden. Alledrie slapen ze redelijk goed door, dus dat is ook heel fijn.

 

Wij hebben drie dochters van 5,5, 3 en nu 6 maanden. Ik vond de overgang best pittig, vooral omdat de jongste ook wel eens moet wachten en daar voel ik me soms schuldig over. Maar de interactie tussen de zusjes is geweldig om te zien. Vooral de oudste is niet bij haar zusje weg te slaan.

Ik geef wel bv en heb nooit ervaren dat dat meer stress zou opleveren. Maar de jongste is ook heel tevreden en sliep al snel de nachten door. Ook ben ik nog thuis, ga in maart weer beginnen met werken (4 dagen), dus dat geeft ook rust. Ben benieuwd hoe het straks zal gaan..

 

Wij hebben 3 kindjes van 3,5 1,5 en 3 maanden. Ik vond de overgang van 2 naar 3 makkelijker dan van 1 naar 2.
Het is pittig ook omdat mijn middelste kwakkelt met dr gezondheid en hierdoor niet los loopt nog en vaak huilt en ontevreden/boos is.

Ik werk nu nog 24u en straks 32 en mijn man werkt in zijn bedrijf heel veel uur. Het is pittig, de baby komt ‘s nachts ergens tussen 3 en half 5 voor een flesje en onze dag begint weer tussen 6 en half 7.

De oudste 2 vinden de baby heel erg leuk en de interactie tussen die 3 laat mij alle drukte en stress weer vergeten

Op mijn vrije dag bereid ik het eten vast voor voor de volgende dag en anders doe ik dit ‘s avonds.

Ondanks deze drukte proberen we nog een beetje te verbouwen en ga ik nog 3x in de week sporten.

 

Niet helemaal vergelijkbaar want er zit veel meer leeftijd tussen bij onze kinderen, maar ik vond van 2 naar 3 ook veel makkelijker dan van 1 naar 2. Maar een en ander ligt ook erg aan je kinderen en je eigen instelling. Mijn derde is veel tevredener en makkelijker te troosten dan mijn tweede was. Dus ondanks dat ze nog niet doorslaapt ben ik niet urenlang bezig elke nacht zoals bij de tweede. Dat scheelt natuurlijk een hoop. En verder vond ik het veel makkelijker loslaten. Je bent al gewend aan het feit dat er altijd wel iemand moet wachten, dus dat vond ik deze keer minder zwaar, minder alsof ik faalde.

Ik werk 4 dagen en dat gaat prima, maar mijn man doet de meeste opvang zaken, dat scheelt een hoop, hij werkt veel minder (buitenshuis).

 

Persoonlijk vond ik de eerste heel heftig. Niet in praktische zin maar het besef dat je voor zo'n klein, prachtig en kwetsbaar wezentje mag zorgen.
De overgang naar de tweede en derde ging eigenlijk vanzelf.
Maar wellicht heb ik makkelijk praten hoor. Onze kindjes kunnen heel goed zelf spelen, ik werk niet buiten de deur en ml helpt actief mee

 

Ik vond van 0 naar 1 en van 1 naar 2 allebei best heftig. Van 2 naar 3 vond ik echt een eitje, die derde deed ik er gewoon bij. Maar sowieso is V onze makkelijkste geweest, moest ook wel, want er was natuurlijk ook gewoon minder aandacht omdat er nog twee ukkies rondliepen. Maar ze deed gewoon mee in het schema van de oudste twee en dat ging prima. Ik zag haar altijd echt als het cadeautje.

Ze spelen super leuk samen. Vooral M trekt veel naar V toe en andersom. Maar ze kunnen ook heel goed zelf spelen gelukkig.

Ik werk 30 uur per week en m’n vriend meer dan fulltime en vind het prima te combineren.

 

Wel grappig om vaak te lezen/horen dat een derde kindje (of nog verder in de rij) vaak veel makkelijkere en tevredenere kindjes zijn. Deze gaan gewoon in het bestaande ritme mee, moeten nu eenmaal soms wachten, slapen bijv. een keertje makkelijker in de draagzak/kinderwagen want oudste moet ergens heen, zien genoeg van de eerdere kindjes etc.
Het lijkt wel of kindjes daar dus eigenlijk vaak veel beter op gedijen dan teveel je ritme naar je eerste kind creëren, teveel in rust/regelmaat/reinheid schieten etc.
Het zal echt niet altijd zo zijn maar in dit soort topics lees je het heel vaak. Ook in mijn omgeving hoor ik het echt al jaren.

 

Hier is de 3e juist het minst makkelijk..

En in tegenstelling tot de anderen vind ik het wel heel zwaar... ja ze gaat mee in het ritme van de anderen, ze moet wel.
Maar dat loopt echt niet altijd soepel.

Vooral het gesleep met 3 kinderen vind ik vermoeien en zorgen ervoor dat ik zo weinig mogelijk doe eigenlijk...
Bijvoorbeeld zwemles... de oudste beetje sturen/helpen met omkleden, ondertussen scharrelt de peuter rond en probeert 5x een andere kant op te rennen en de baby is aan het huilen in de maxi cosi... nou echt waar, raap me op.

Ik ben blij als we een jaar verder zinn

 

Snap ik, ik kan me ook niet voorstellen dat het altijd een eitje is.
En ik schreef inderdaad al, het zal ook echt niet altijd zo zijn. Maar je hoort/leest het wel heel veel. En dat is ergens wel interessant vind ik.

 

Dat soort momenten zijn er absoluut. Sta ik een poepluier te verschonen, wil de tweede stante pede iets te drinken en de oudste is boos omdat we niet naar de bieb kunnen. Afschuwelijk dat soort momenten. Maar op zich vind ik het gewoon wat makkelijker loslaten. Toen ik de tweede kreeg had ik het gevoel constant mijn verontschuldigingen te moeten aanbieden omdat het niet lukte, nu zeg ik gewoon glashard, nu heb jij even pech, jammer maar helaas. Daardoor is het voor mij makkelijker.

 

Er zit bij mij ook wat meer leeftijdsverschil tussen de eerste 2 en de derde, maar even cru gezegd functioneert mijn oudste op een duidelijk jonger niveau dus qua gedrag een klein kind.

Ik vond de babytijd best wel ontspannen. Wel druk omdat je alles 3x hebt (tasjes klaar maken, eten klaar maken, troosten, naar bed brengen, douchen/wassen, etc) en je bent nog meer tijd met je kinderen bezig (tijd voor mezelf? Nihil). Maar 3e baby was niet moeilijkste en hobbelde wel mee in ritme (je bent ook zelf een stuk meer ontspannen ). Kon haar ook gewoon in box of kinderwagen zetten, en dan kun je makkelijk je aandacht ergens anders op richten.

Dat veranderde hier heel duidelijk toen de jongste begon te kruipen, optrekken en lopen e.d. en niet zo lang daarna de peuterpubertijd begon... Oef! Mijn 3e is erg temperamentvol, ijzersterke eigen wil en ondernemend. Maakte veel lawaai (erg pittige driftbuien), zat overal aan, pakte af, duwde, trok en sloeg, wilde alles wat grote broer/zus ook hadden (maar was vaak nog te klein ervoor). De interactie tussen de kinderen verliep soms heel moeizaam, ze reageerden allemaal heftig op elkaar (als 1 begon te huilen... dan begonnen ze allemaal) en ik kwam echt handen te kort. Was ik tussen kind 1 en 2 aan het bemiddelen, dan ging kind 3 achter mijn rug om (vul maar in), etc. Kon niet met 3 kinderen alleen de deur uit.

Nu zijn ze ouder en gaat het wel iets beter , maar ik vind het nog steeds (erg) druk en ik werk met moeite 16 uur in de week. Maar eerlijk is eerlijk: dit komt grotendeels door de (flinke) zorgbehoeften van mijn oudste. En alles daarom heen (afspraken, overleg, artsbezoeken, beheren PGB).

 

hmm ik ben bij de 2e al een stuk makkelijker geworden haha, dus daar valt niet zoveel meer aan te veranderen..

Misschien scheelt het nog dat de 2e oudsten niet langer dan 15 min per dag leuk samen met elkaar kunnen spelen
en het dus alleen maar heel de dag is, ' niet doen' ' hou ermee op' ' laat elkaar met rust' 'de ander kan niet altijd precies doen wat jij wil' en nog veel meer van dat soort gezeur

 

Dan hier even een tegengeluid. Onze jongste en 3e was een draak van een kind. Hij heeft ons leven tijdelijk echt wel even flink op zijn kop gezet. Uiteindelijk was het uiteraard alle moeite waard en is hij ons kersje op de taart, maar makkelijk, echt niet.

 

De overgang van 0 naar 1 ging hier vlekkeloos, er veranderde echt niks in ons leven, voor ons gevoel.
De 2e ging er ook best makkelijk bij.
En toen kwam de 3e. Iedereen riep: de derde is altijd zó makkelijk!
Helaas, bij ons dus niet Hij heeft 1,5 jaar erg veel gehuild, nachtenlang 10 keer eruit voor hem. Hij was en is pittig. Maar zó ongelooflijk leuk en humoristisch. We genoten en genieten elke dag van hem. Maar eerlijk is eerlijk, het was soms echt te pittig. De andere twee zijn heel wat aandacht tekort gekomen. En dat gaf mij een nog vervelender gevoel dan ik al had.
Nu ze allemaal wat ouder worden wordt het wel makkelijker, ze zijn zelfstandiger, ik heb wat meer mijn handen vrij. Het blijft erg veel geduld hebben, hij wil veel net even anders dan dat ik het wil, maar dat is vooral grappig (nouja, niet altijd ), en ik denk dat ik het helemaal prima vind als hij over een jaar naar school gaat.

 

Helemaal herkenbaar. En het gaat hier wel echt stukken beter sinds hij naar school gaat.

 

Haha oh man! Na het lezen van dit denk ik Uhm Neuh laat die derde maar weer Ik vond 0 naar 1 heftig maar dat was ook een huilbaby reflux obstipatie niet slapen ik onzeker. Vreselijk. Nummer 2 doen we erbij echt een modelbaby vooralsnog. En nu denken we nou met nog zo een wil ik er wel nog 1 bij. Maar als ie zoals nummer 1 wordt dan vinden we het een minder goed idee Dat was voor niemand leuk

 

Dat is zò afhankelijk van hoe je leeft, hoe je eigen karakter is, hoe de baby is, hoe de andere kinderen zijn....

Maar nee, ik vond het niet druk over het algemeen genomen. Nu bij de 4e vond ik het wel zwaar maar dat kwam omdat de zwangerschap echt niet makkelijk was en hij de eerste weken gigantisch veel huilde en plakte. Maakt dat 4 kinderen zwaar? Hm denk het niet, tuurlijk wel iets zwaarder dan wanneer hij de eerste was geweest maar zou ik alleen zulke baby's hebben als nr 1 kon ik er wel 10 aan, van nr4 was 1 soms al teveel Overigens zegt babykarakter niks over later, oudste word bijna 8 en wil daar nu echt geen 10 van hebben

Mijn mening: het is van te voren niet te zeggen of het zwaar is of niet.

 

Ach, mijn man zegt regelmatig: 'zullen we nog een keer voor een vierde gaan in de toekomst? Dat gedoe die eerste 1,5 jaar zijn we al weer vergeten, kijk eens hoe leuk hij opgedroogd is'
Dus blijkbaar is hij de ellende al weer vergeten, ik steeds meer, en als ik bedenk dat een eventuele vierde net zo makkelijk is als de eerste, dan zou ik er nog wel over na willen denken, maar als ik me indenk dat het weer zo een als de derde wordt, dan ga ik gillen