Toen mijn man en ik besloten om voor een derde te willen gaan, heb ik onze kids eerst eens gepolsd hoe zij dat zouden vinden. De reacties waren zeeer positief gelukkig. Maar naar mate de tijd vorderde, bleek het niet zo makkelijk te zijn als we hadden gedacht. Regelmatig vroeg m'n dochter 'of er nou al eens een baby in mijn buik zat'. 'Nee, we doen ons best, maar soms duurt het gewoon even'. de laatste keer dat dit gesprek weer plaats nam, was ik inmiddels zwanger, maar wisten de kids nog van niks. En wat heb ik gelachen! 'zit er nou al een baby in je buik?' 'Nee, nog niet'. En wat zei mijn dochter? DAN MOET JE PAPPA EENS ZEGGEN DAT ÏE 'M NOU IN JE BUIK MOET DOEN! WE WACHTEN AL ZO LANG! Was ik ff blij dat het toen inmiddels eindelijk gelukt was Je wil mijn dochter niet meemaken als ze ECHT kwaad is!