Van beide evenveel maar het is een ander soort liefde. Dat komt denk ik vooral omdat de kinderen mij minder nodig hebben dan mijn man. Maar allen zijn zo'n grote aanvulling op mijn leven. Ik zou geen keuze kunnen maken.
Van mijn kinderen. Maar dat betekent niet dat, als ik moet kiezen, mijn man liever verlies dan mijn kinderen.
De liefde voor mijn partner is compleet anders als die voor mijn kinderen. Niet te vergelijken. Maar beiden zijn ze de wereld voor mij en onvervangbaar. Mijn kinderen omdat ze mijn kinderen zijn. Mijn partner omdat hij ook onvoorwaardelijk van mij houdt, en mij steunt. Hoe zwaar het soms ook is. Hij is er voor mij en de jongens. Zoals ik er ook voor hem en de jongens ben. Ik heb 'nooit bij stilgestaan' ingevuld, omdat ik liefde niet afweeg. Die is er gewoon voor alle drie " mijn mannen"
Van mijn kinderen houd ik onvoorwaardelijk en staan op nummer 1. Van mijn partner hou ik ook heel erg veel maar die liefde is toch anders.
Ik hou van alle drie even veel. Of eigenlijk alle 4 want mn vader staat ook op 1. Alleen de liefde die ik voor mijn man, kinderen en vader voel zijn verschillend. Niet qua hoeveelheid maar wel de reden en de verwachtingen. Ik bedoel bijv. Mijn vader is mijn vader, mijn held, mijn raadgever. Mijn man is mn partner, met hem ben ik intiem en hij is mn beste vriend. Mijn kinderen zijn een stukje van mij. Dat kun je niet op een bepaalde plek zetten in mijn optiek . Ik hou van allemaal 100%. Kan daar geen keuze in maken.
Als ik op mijn buik op een klif lig en mijn kinderen hangen over de rand aan mijn ene hand en mijn man aan de andere, en ik kan ze niet allebei redden.. dan ligt mijn man beneden hoor. En andersom ook. Dit hebben wij ook echt besproken zo.
Mijn kinderen! Liefde voor een partner kan over gaan. De liefde voor je kind niet. Als er wat met mijn kinderen zal gebeuren kan je mij opsluiten,
Absoluut mijn kinderen. Die liefde is zo alles overstijgend. Ik hou heel veel van mijn man en zou mij echt geen raad weten als hem wat overkomt maar de liefde voor mijn kinderen overtreft alles, dat gaat nooit meer over. Ik ben wel zo realistisch om mij te beseffen dat liefde tussen partners wel voorbij kan gaan. Als mijn kinderen mij ontzettend kwetsen en op mijn ziel trappen hou ik nog steeds evenveel van hun. Als mijn partner dit doet dan is het waarschijnlijk einde oefening en over met de liefde. Dus ja, makkelijke keuze, mijn kinderen.
Ik denk meer van de kinderen. Mijn man voelt meer als "vervangbaar", als hij dood zou gaan sluit ik een nieuwe liefde niet uit. Maar een nieuw kind als "vervanging", nee, dat verwacht ik niet zo snel. Maar ik wil ze allemaal houden
Van allemaal evenveel, maar anders. Ik zou helemaal gek worden als ik m’n man zou verliezen. Als ik er alleen al aan dank dat hij bijvoorbeeld met een ander naar bed zou gaan draait m’n maag om. Ook al zijn we beiden uit een relatie bij elkaar gekomen Laat staan als hij zou overlijden. Hetzelfde met m’n kinderen. Als ik die zou verliezen... Ik denk dat ik gek zou worden. Verhalen die ik hier weleens lees van moeders die hun kinderen verloren zijn... Ik kan me niet eens indenken wat zij moeten voelen.
Ik heb gekozen voor mijn partner maar eigenlijk klopt dat niet. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen, zal ze beschermen en voor ze vechten. Mijn man red zich gelukkig zelf Maar van mijn partner krijg ik liefde, armen om me heen en een gesprek op niveau. Hij zorgt voor mij terwijl ik hard voor de kinderen aan het zorgen ben. De kinderen gaan straks hun eigen weg, vormen hun eigen gezinnen en slaan hun vleugels uit. Dan blijf ik achter met mijn man, hierdoor plaats in hem ook op nummer 1 en hij minstens zo belangrijk als de kinderen. Misschien nog wel belangrijker...
Van mijn kind. Zoals een heleboel al zeggen, als ik bijv mijn kind of mijn vriend kan redden dan is dat zonder overna te denken mijn kind.
Ik riep altijd zonder na te denken ''mijn kinderen!''. Maar toen mijn partner overleed heb ik daar sterk aan getwijfeld. Me afgevraagd waarom er niet één van hen was gegaan in plaats van hem, dan konden we tenminste nog samen rouwen en hoefde ik niet in mijn eentje zielsveel van onze kinderen te houden. Inmiddels denk ik dat ik van beide evenveel houd. Alleen op een andere manier. Maar van allebei zielsveel. Mocht ik nu voor de keuze staan om mijn partner weer terug te krijgen, maar dan een kind te verliezen weet ik oprecht niet wat ik moet kiezen. Een partner is, in mijn ogen, net zo goed onvervangbaar als een kind. Maar nu dwaal ik af. Ik kies voor allebei evenveel.