Hallo beste mensen, Ik ben 19 jaar en mijn vriend is 24 jaar, sinds vandaag weten we zeker dat ik zwanger ben! (Een ongelukje) Ik heb vandaag 3x een test gedaan en alle 3 zijn ze duidelijk positief! Mijn vriend en ik moesten het even laten bezinken, maar we willen er allebei voor gaan!!! Abortus en adoptie zijn voor mij geen optie! Alleen... Ik heb geen idee hoe ik het mijn ouders en broer moet vertellen!! Mijn vriend en me ouders hebben al bijna een jaar ruzie met elkaar, en mijn vriend mag ook al bijna een jaar niet meer bij me thuis komen... Dit maakt het voor mij moeilijker om het te vertellen! KAN IEMAND ME A.U.B HELPEN????
Aller eerst gefeliciteerd met jullie wondertje.. Ik zou toch voorzichtig om de tafel gaan zitten en het vertellen na dat ze van de schrik be komen zijn.zullen ze toch een beetje bij moeten draaien helemaal omdat je je Keuze gemaakt hebt. Heel veel succes.
Dank je wel Ja dat os sowieso een goed idee.. De 27e komt mijn psycholoog bij me thuis om ook met me ouders te praten, ik zat er aan te denken om het dan te vertellen! Dan is er tenminste iemand bij die mij en me ouders ondersteunt! Maar wacht ik dan niet te lang met vertellen?
Wat geweldig dat je kindje mag blijven. Gefeliciteerd!! Onze derde is ook een... gelukje... zeg maar. Das even schrikken. Maar via-via is een boel op de kop te tikken wat betreft babyspul. Als mensen eenmaal weten dat je wel wat kan gebruiken krijg je vanzelf van alles. Je ouders moeten zich er maar bij neerleggen. Het is erg moeilijk als je ouders tegen je relatie zijn. Mijn vriend vaarde en was ook een flapdrol in de ogen van mijn pa. Menig ruzie om gehad. Maar nu (dertien jaar later ) houdt ie best van hem. Geef het tijd.... En al vinden ze je vriend niet tof, dan nog. Je hebt hun kleinkind in je buik. En dat verdient alle liefde. Net als jij. Een kind steun je onvoorwaardelijk....
Allereerst: gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat je zoiets niet altijd plant, maar dapper van je om tóch door te zetten! Hopelijk kun je straks ook lekker genieten Mijn tip: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Met andere woorden: z.s.m. met iedereen op tafel en de kwestie op tafel gooien. Praten (niet beschuldigen!) en proberen er samen uit te komen. Het gegeven is er nu, dus nu constructief een "oplossing" gaan zoeken. Je geeft zelf al heel stellig aan dat abortus en adoptie geen optie voor je zijn en maak dat ook gelijk duidelijk naar je omgeving toe. Heel veel succes en sterkte!
Hey meid, Hier ook een mevrouwtje van 19 met een..... gelukje idd! Ik vond het doood eng om het te vertellen (mijn vriend is trouwens 25 jaar en we zijn dik 2 jaar samen). Ik kan je vertellen, niet iedereen was positief de meningen waren zeer verdeeld, de ene was blij de ander zei waar ben je aan begonnen. Ik heb heel lang getwijfelt aan wat voor mij het beste zou zijn, voor de baby en voor mijn vriend. Ben ik blij met heb... wil ik dit samen met hem? Wil ik mijn relaxed leven opgeven voor een hummeltje? In mijn hart schreeuwde ik continue ja!!!! Maar durfte het niet echt te laten zien aan de rest van de wereld want iedereen heeft een verbitterde mening! Ik ben samen met m'n vriend naar Siris gegaan, dit is maatschappelijk werk en voor onbedoeld zwangerraken of bij vervelend nieuws kan je daar langs gaan! Zeker aan te raden, deze mensen zijn redelijk blanco en kijken hoe jij in het leven staat! Zij gaven mij een goed gevoel en waren positief waar door ik ook meer kon genieten!! Het enige min puntje van m'n zwangerschap was dat m'n vader tot zeker 25 weken of langer continue negatief zijn gaan doen, wou er niets van weten, was gefrustreerd zag me al in de goot liggen en was bang dat ik heel m'n leven naar de knoppen zou gooien!! Maar nu hij mijn huisje ziet, gewoon 1 gezins woning 3 slaapkamers, zolder alles er op en dr aan, was hij toch wel trots en ik blijf goede cijfers halen want ik vind het belangrijk dat ik me diploma haal!! Nu 31 weken zwanger van een gezond (druk) dametje!! En ik kan dr eigenlijk niet meer weg denken uit ons leven!! Succes met wat er gaat komen, sta niet bij iedere mening stil, je onderbuik gevoel is soms veel belangrijker, volg je eigen gevoel! Praat over je onzekerheden en niets is gek!! Liefs, ps. je kan me altijd een PB sturen
Gefeliciteerd met je gelukje! Het is een klein wondertje dat in in je buik gaat groeien! Heel knap dat je de keuze hebt gemaakt om samen met je vriend er voor willen te gaan! Ik zou zo snel mogelijk gaan praten met je ouders, je vriend erbij en eventueel de psycholoog, laat aan je ouders zien dat je er echt over hebt nagedacht en probeer ook alvast aan de toekomst te denken, dan zien zij dat het eeen weloverwogen beslissing is. Misschien zal het voor hen even wennen zijn maar uiteindelijk zullen zij vast en zeker achter je beslissing staan en je steunen! Veel succes en geniet ervan!
Heej, gefeliciteerd!! Als jij met de 27e 27 mei bedoeld is dat zeker niet te laat of te lang wachten hoor.. Sommige mensen vertellen het hun ouders pas met twaalf weken (weet niet hoever je bent natuurlijk maar neem aan nog niet zo ver..) Kan me voorstellen dat je het fijner vind om te vertellen als de psycholoog erbij is omdat mensen zichzelf dan misschien minder snel helemaal laten gaan. Succes in elk geval! Hier ook een ongeplande zwangerschap. Was dan wel 21 jaar maar ook nog bezig met studeren (vriend heeft wel een vaste baan en we woonden ook al een paar jaar samen) en vond het doodeng on te vertellen.. Ondertussen is ons hummeltje nu bijna drie weken en de opa's en oma's lopen dolgelukkig de deur plat! Hoop dat jij uiteindelijk ook gewoon positieve reacties krijgt van je ouders.. Maar geef ze even tijd, het kan even schrikken en wennen zijn voor ze