Even een berichtje om hopelijk het vervelende gevoel van me af te kunnen schrijven. Opvoeden; ik vind het echt zo lastig en ik twijfel of ik het allemaal wel kan. Thuis met mijn man en dochtertje gaat het 'goed'. Onze dame kan soms flink uitproberen en bozig zijn als ze haar zin niet krijgt; prima, dat mag. Mijn man en ik zijn consequent in wat we willen en met de bozige buien van mijn dochter weet ik nu ook wel om te gaan. Het bozige gedrag negeren werkt bij haar het beste en na een minuut of 2 is het weer over en gaan we weer op de 'gezellige' toer verder. De 'problemen' komen als er andere mensen bij zijn of als we ergens op visite gaan. Mijn dochter is niet echt verlegen en gaat graag op onderzoek uit. Het eerste half uurtje is vaak nog leuk, ze kijkt een beetje rond, drinkt een sapje en is gezellig in de omgang. Maar daarna gaat het mis. Dan gaat onze meid zich lekker uitsloven en opeens dingen doen die ze thuis niet doet. Bv: toch weer aan die bos bloemen zitten, opeens gaan lopen met drinken terwijl ze altijd moet zitten met haar drinken, snel laten vallen en dan lachen om zichzelf, net weer even dat voetje op de tafel, speelgoed harder neerzetten dan dat mag, etc. etc. Dan begint de strijd waar ik dan zo van baal. Ik heb op dat moment al mijn voelsprieten uit staan, 10 paar ogen in mijn hoofd. Ik moet haar steeds corrigeren en bij de derde keer is het vaak huilen omdat ik dan bozer wordt, iets afpak of haar even apart zet. Dan zit ik weer bij een kennis met een huilend kind dat zich op de grond laat vallen en dramaqueen speelt. Dan is het gezellige uitje naar een kennis of vriendin voor mij al geen lol meer en zou ik het liefst verdwijnen... Ik "schaam" me dan en ben dan alleen maar bezig met de gedachten dat ze mijn lieve dochter maar een vervelend kind zullen vinden. Vandaag deed zich dit dus ook voor bij visite bij de buurvrouw en nu zit ik echt met een rotgevoel op de bank. Mijn dochter wilde dus ook geen dankjewel zeggen toen ze iets lekkers kreeg (moet ik dit van haar eisen bij andere mensen? Moet ik het dan afpakken en pas terug geven als ze dankjewel heeft gezegd??? Achteraf denk ik had ik dit maar wel gedaan want ik ben er niet blij mee dat ik het maar heb laten zitten) Ik twijfel zo erg aan mezelf en ik baal ook van mezelf. Kan ik het allemaal wel en voed ik mijn kind wel goed op? Sorry voor het lange verhaal. Groetjes shampoo
ik denk dat dit voor veel ouders herkenbaar is, en dus ook voor degenen met kinderen waar jij op visite gaat Het is idd vervelend en je denkt meteen dat ze jouw kind vervelend vinden. Het beste (en het moeilijkste) is niet aan je dochtertje te laten merken dat jij onzeker bent. Dat voelen ze aan nl. En dan gaat ze nog meer rottigheid uithalen. Duidelijk je grenzen aangeven, ook al ben je op bezoek, dat het niet verwarrend voor je dochtertje wordt.
Herken het zeker wel, en denk wel meer ouders. Maar ik ben dan net een tandje strenger, en maak al heel snel duidelijk dat ze ook bij de visite een gang hebben. Juist om te laten zien dat ook bij de visite de regels worden toegepast. Ik heb dan even flink maling aan de visite, en gebruik de regels. MOet nu wel zeggen, dat ik nu nog vaak alleen een waarschuwing hoef te geven.
ik denk ook dat je niet te graag wil dat ze dank je wel moet zeggen. Doet ze hier ook niet. Dus zeg ik maar dank je wel. Zo stond ik vandaag in de winkel en ze moest aan alles zitten. Dus ik zeg kijken met de ogen niet met de handen pakken. Maar ze kan het niet laten om het even aan te raken met de vinger. Ok dan ga ik voor de gulle midden weg en sta dat toe. Maar denk echt dat ze voelt dat je onzeker ben. Tot 4 jaar zijn ze nog zo emotioneel verbonden aan je.
Ook hier heel herkenbaar hoor. Mijn dochter vertoonde dit gedrang tussen 1.5 en 2 jaar. Vond dat echt geen leuke leeftijd. Als we ergens op visite waren had ik er zelf geen lol aan. Ze sloofde zich uit, trok alle kasten open etc. Wel heb ik het altijd belangrijk gevonden te corrigeren. Dus idd net als thuis op de gang, idd dankje wel zeggen en anders krijg je niks etc.etc. Maar ook ik had weleens de tranen in mijn ogen als we op een verjaardag waren en er zat een hele groep kindjes samen lief te spelen en die van mij liep te draken. En weet je, toen ze 2 was viel me ineens op dat ik steeds vaker lekker kon zitten, ze zich steeds beter gedroeg en het steeds vaker echt gezellig met haar was. Kortom, blijven corrigeren en het is echt een fase.
en mocht er iemand wat van zeggen: zoals mijn kind doet dat nooit...nou ieder kind is anders, en bedenk zo. Het is juist heel fijn dat ze zich net zo gedraagt als thuis want dat betekend dat ze zich heel snel thuis voelt bij iemand.
weet je wat het is, dat zei ik vanmiddag al in een ander topic ook. Op die leeftijd is het vaak niet zo erg wat het gedrag is maar wel wat de reactie van de ouders hierop is. Als een kind zich misdraagt neem ik persoonlijk dat kind niks kwalijk maar wel de ouders als deze het kind niet corrigeren. Het is nl een kind en die moeten nu eenmaal nog leren. Dus waarschijnlijk zal op deze leeftijd nog niemand jouw kind erop veroordelen en jouw ook niet als je erop inspeelt
ja toestaan dat nooit maar je kan het wel leuk corrigeren. Hier zijn ook zat vriendinnetjes vn mijn dochter in de hoek gezet.
Ik vind je verhaal heel herkenbaar toevallig had ik het er ook nog over vanavond met mijn man. Maar ik denk inderdaad dat vele ouders dit hebben. Als jij er maar een goed gevoel bij hebt en consequent en duidelijk bent en blijft dus ook bij visite doe je het vast helemaal fantastisch. Die kleintjes gaan nu gewoon in deze fase echt uitproberen en grenzen opzoeken (helaas).
Als ik terugkijk moet ik wel zeggen dat ik inderdaad minder consequent ben dan thuis en dus meer "toelaat". Bijvoorbeeld met opruimen. Dan doe ik het uiteindelijk zelf terwijl mijn dochter haar jas aantrekt. En dingen die ik aan haar vraag (bijvoorbeeld om even een doekje voor haar neus te pakken) die laat ik dan na een aantal keer vragen zitten en doe ik het zelf. Dat is natuurlijk niet goed van me. Stom zelfs. Ik wil dan niet hele taferelen en word dan dus iets makkelijker. Hier ga ik dus vanaf nu verandering in brengen! Ze doet dit soort dingen dus niet bij (goede) vriendinnen van mij die ze vaker ziet. Misschien komt dat omdat ik me daar op mijn gemak voel en zij dit dus ook weer aanvoelt??? Ook bemerk ik dit gedrag bij mensen waar "niets" te doen is. Ik neem een hele tas met speelgoed mee, maar de verveling slaat dan toch snel toe. En dan gaat mevrouw op onderzoek uit en gaat dus niet gewenst gedrag vertonen. Bij vriendinnen met kinderen (dus leuke dingen doen) komt dit gedrag ook niet voor. Dan kunnen we uren op visite blijven...
Het klinkt eigenlijk ook alsof je er heel erg mee bezig bent met hoe het zal gaan op visite en of mensen op jou en je dochter letten of wat ze denken. Zoals je het omschrijft heb je voor jezelf ook veel regels bedacht waar je dochter zich dan aan moet houden (jouw voorbeeld van hoe hard ze haar speelgoed mag neerzetten vind ik bijvoorbeeld wel frappant). Misschien moet je ook proberen om het een beetje los te laten en een paar hoofdregels bedenken waar je dochter zich aan moet houden. Die kun je ook vooraf bespreken en ook aangeven wat er gebeurt als ze zich daar goed aan houdt (misschien een beloningssysteem oid?). Wat ik zelf trouwens ook merk is dat Thijmen vervelender wordt als de gastheer/vrouw zelf ook heel onduidelijk is in wat wel en niet mag. Ik zit dan ook op hete kolen omdat ik niet weet hoe zij het zelf zien. Bij mijn ouders is Thijmen bijna nooit vervelend en laat hij alles staan omdat zij zelf heel duidelijk zijn in wat wel en niet mag, maar bij mijn schoonmoeder (die dus heel afwachtend is en niet veel corrigeert) is hij veel vervelender. Terwijl hij daar dezelfde hoeveelheid speelgoed heeft. Misschien kun je dat dus ook vragen aan de gastvrouw om aan te geven wat zij wel en niet wil hebben (denk dat ik dat ook maar ga doen als we de volgende keer naar mijn schoonmoeder gaan ).
Oh zo herkenbaar, net of je niets anders doet dan als je op visite bent, corrigeren, nee zeggen enzo... Ik merk aan mezelf ook dat dat te maken heeft met niet weten wat die vrienden/kennissen zelf acceptabel vinden. B.v. afgelopen zondag bij mijn oma, pakte hij van een tafeltje een bronzen vogeltje. Dat wilde ik in eerste instantie niet hebben, maar mijn oma vond het geen probleem. Tja, dan mag het van mij ook wel hoor, scheelt mij een heleboel "stress."
@ ROSAO: met speelgoed hard neerzetten bedoel ik niet harder dan anders o.i.d. ( lijkt me ook een beetje een raar iets om te vragen van mijn kind) maar baldadig speelgoed op de tafel "gooien". Het is gewoon opvallend aandacht trekkend. Je wilt toch niet dat iemand een flinke buts/ put in zijn tafel krijgt omdat dingen expres hard neergezet/ gegooid worden.
ik kan me inleven in jou gevoel. tegenwoordig let iedereen heel erg op elkaar en voel je je al gauw bekeken als moeder zo van "hoe doet zij dat" of opmerkingen achter je rug. los van het feit of dat nu echt waar is, of niet. als je daar gevoelig voor bent dan kan je dat jeel erg gaan belemmeren. mijn eerste reactie naar jou toe is dat jullie duidelijk concequent zijn en dat dat dus heel goed is, maar dat ze met vreemde erbij flink gaat uitproberen hoe jullie daarop reageren en wellicht ook merkt dat je onzeker wordt dan. misschien kun je bij het cb eens vragen naar de cursus positief omgaan met de peuterpuberteit. hier kan je zoals ik het begrepen heb van gedachte wisselen met andere ouders en wat handvaten krijgen. maar ik denk dat vooral het eerste misschien wel fijn zou zijn voor jou.ik heb ook al 2 keer gelezen hier op het forum dat sommige cb's een programma hebben wat stevig ouderschap ofzoiets heet. misschien reageren die personen nog wel en misschien is dat iets voor jullie?
HOI shampoo. Ik kom haar nooit bij vrienden zonder en kinderen die komen maar naar mij. ook vanwege t speelgoed tekort. Wat ik kan niet verwachten dat ze speelt met het speelgoed wat ze al kent. Als ik afspreek met iemand zonder kinderen dan doen we dat in de stad, lekker lunchen, of ik zeg we moeten naar een speeltuintje. Tja is niet anders. ze dealen er maar mee.