Dreumes oost-indisch doof?

Misschien is het normaal hoor, maar soms begin ik echt te twijfelen aan m'n dochter.
Ze is echt niet dom en begrijpt een heleboel, maar soms reageert ze totaal niet op me.
En dan twijfel ik: Oost-indisch doof, niet begrijpen of iets anders.
En het ergste (voor mij): Ze reageert ook totaal niet als ik boos wordt (en dan word ik soms nog bozer). Geen schrik-reactie, niet stoppen met waar ze mee bezig is, niets. Dan zet ik haar wel eens in het hoekje bij de kamerdeur (voor echte time-out vind ik haar te jong) en dat vindt ze dan niet leuk.
Maar omdat ze dus totaal niet reageert op mijn boosheid, twijfel ik of ze wel begrijpt dat ze iets doet wat niet mag. En dan vind ik 'de straf' weer zielig (en nutteloos).

Vind het moeilijk te omschrijven. Soms lijkt ze in een eigen wereldje. Alleen gefocussed op zichzelf en de dingen die zij ziet. Als ze op de bank klimt om iets te pakken wat niet mag, en ik zeg er wat van (van afstand of van dichtbij, maakt niet uit), dan lijkt ze zo gefocussed op dat ene ding dat ze wil pakken, dat de rest van de wereld niet bestaat.

Tenminste, dan is de ene kant van mijn benadering. Ze kan natuurlijk ook oost-indisch doof spelen...

Vanmorgen gooide ze de prullenbak om.
Dus ik kniel naast haar, pak haar bovenarmpje en zeg op beetje boze toon: 'Nee Anne-Lynn, je mag de prullenbak niet omgooien'.
Ipv dat ze onder de indruk is van mij, kijkt ze langs me heen en roept heel enthousiast: 'Poppetje!' (ziet poppetje liggen op de grond). Na drie keer heb ik het opgegeven, want dan is het incident alweer zo lang geleden dat ik niet geloof dat ze het verband nog kan leggen.

Wie herkent dit? Normaal dreumes-gedrag? Wat kan ik hiermee?
Ik ervaar het wel een beetje als probleem namelijk. We hebben er net een kleintje bij en ook voor haar veiligheid wil ik dat Anne-Lynn naar me luistert. Geen duplo gooien in de box, niet wild over me heen klimmen als ik borstvoeding probeer te geven, dat soort dingen.