Geen roze wolk gevoel

Heel herkenbaar hoor Denk dat dit voor heel veel moeders geldt. Ik zat de eerste 7 weken eerder op een zwarte wolk. Hij wilde niet in zijn bedje slapen en was echt uren per dag aan het huilen. Tel daar je onzekerheid bij op, alles wat nieuw is, oververmoeidheid, het herstel van de bevalling, borstvoeding wat nog op gang moet komen, etc... Lijkt me logisch dat je het heel zwaar hebt! Wat ik je kan zeggen: het gaat echt beter! Toen mijn zoontje in zijn bedje ging slapen (vanaf een maand of 2) begon ik het veel leuker te vinden. Na deze eerste paar maanden krijg je ook steeds meer contact, gaat hij lachen naar je en je herkennen. Nu, 6 maanden later, is het nog steeds wel zwaar af en toe (vooral de nachten) maar kan ik gelukkig zeggen dat ik nu enorm van hem geniet. Het 'overweldigende gevoel' had ik in het begin zeker ook niet, maar het is wel gegroeid! Hij kan nu ook langer wakker blijven, dus ik kan steeds meer met hem ondernemen. Echt, geef jezelf de tijd om aan je kereltje te wennen en om de band en het gevoel van liefde te laten groeien. Het heeft tijd nodig, maar het gaat er zeker komen!

Ik vond zwanger zijn trouwens ook 10x niks. Was dolblij toen het over was

 

Oooh meis dit ken ik, mijn laatste zwangerschap was hels! Nu hopen dat het wat beter blijft gaan, ben iig nog niet misselijk!

En die roze wolk had ik ook niet bij mijn eerste! Wel heel sterk het oer-gevoel dat hij van mij was(man zelfs de kraam mocht niet aan hem zitten alleen als het echt moest hihi) maar die roze wolk heb ik gemist. Bij de tweede wel meer, maar ook prikkelbaarder geweest. Die arme man van mij heeft het echt zwaar gehad met mij hoor..

Het is ook heftig, huilbaby's zijn echt heel pittig(de jongste heeft een maand gehuild.. De horror, word nog steeds naar als er een kind op die manier krijst bij mij in de buurt..) en je hebt er een bom verantwoordelijkheid bij!

Maar het gaat weer over en komt goed, je bent echt niet raar! Dit heeft gewoon tijd nodig! Dikke knuffel!

 

Ik herken het (gelukkig) niet helemaal jou gevoel, maar vind het we; knap dat je het bespreekbaar durft te maken!
Ik had wel de 1e week hetzelfde; Naar de kleine man kijken en nog niet kunnen bevatten dat hij van mij/ons was en dat hij uit mijn buik kwam.. Had nog geen besef dat hij echt bij mij hoorde en mocht blijven.. Maar na de kraamweek ben ik echt op mn wolkje beland en zit daar nu nog steeds.. Maar het is echt niet altijd even leuk en fijn een pasgeboren baby, dat hoeft ook niet!
Maar hou wel goed in de gaten wat je gevoel zegt, want het kan ook zijn dat je bijv. een postnatale depressie hebt en een huilbaby wakkert dat natuurlijk alleen maar aan..
Pas goed op jezelf en ik hoop dat je je snel weer happy voelt!

 

heel veel vrouwen hebben geen roze wolk, dus voel je alsjeblieft niet schuldig!
ik ook niet, ik vond t helemaal niet leuk, ze sliep bijna niet (verborgen reflux) en de bevalling was een hel (spoedkeizersnee), ik vond de eerste weken vreselijk, mn man ging weer werken en ik zat thuis, moe, last van de ks, een persoontje dat de hele dag gedragen wilde worden. en maar vriendelijk lachen naar de mensen die even kwamen kijken....

maar..... t gaat over, echt, je leert je kindje kennen, je leert omgaan met de nieuwe situatie, je kindje gaat eens naar je lachen, je maakt contact. geef het tijd en probeer iets leuks te gaan doen, samen. babymassage, babyzwemmen, ga wandelen, frisse lucht.

en als je echt het idee hebt dat t te lang duurt, zoek dan hulp, praat er over, ga naar je huisarts

 

die roze wolk vind ik maar onzin, zweverig gedoe!
ik heb wel eens gedacht: zal dit dan die roze wolk zijn waar ze het over hebben? echt ik heb dat roze wolk-gedoe nooit begrepen.
ik geniet wel van dr begrijp me niet verkeerd maar toen ik nog maar zo kort was bevallen als jij nu vond ik dat ook moeilijk.

het genieten komt wel, echt, je bent nog maar net bevallen en het is allemaal nieuw, je hebt een totaal ander leven gekregen en dat is wennen.

Je bent hier niet de enige in, het lijkt alleen een taboe om erover te praten.

geef het de tijd, ze zeggen niet voor niks 9 maanden op, 9 maanden af.

 

Je bent idd echt niet de enige. Ik vind het pas sinds begin december leuk om een kindje te hebben (ondanks dat ik super veel van hem hou en ook altijd gehouden heb). En dat terwijl ik al jaren met een ik-wil-NU-een-kindje-gevoel rondliep. Ik wou het zo ontzettend graag en heb er gewoon niet van kunnen genieten. En daar heb ik me toch schuldig en verdrietig over gevoeld waardoor ik er nog minder van kon genieten.

Nou hebben wij een erg moeilijke start gemaakt met voeding en hulpverleners die alles ontkenden wat geeindigd is in een ziekenhuisopname. Sinds alles een beetje loopt en ik niet meer compleet de stress in schiet na een huilbui wordt het echt leuk.

Ik kan nu hij een half jaar is zo ontzettend van hem en het mama zijn genieten. Het komt echt nog wel!

 

Hier ook geen roze wolk hoor.
Ik heb dr na de geboorte alleen even kunnen zien, daarna moest ik snel naar de ok vanwege bloedverlies. Toen ik bijna 4 uur later weer bij kennis was had iedereen dr al vast gehouden behalve ik.
Bv lukte niet, deed erg veel pijn, verpleging deed lelijk, ik kan niet goed tegen narcose dus 2 dagen later was ik pas weer helder.
Het kon me allemaal wat, ik had niet het gevoel dat ze mijn baby was.
De laatste week pas eigenlijk. Heb nu ook vaak het gevoel als iemand dr vast heeft: geef hier, van mij
Kortom heel herkenbaar al zal niet iedereen dat toegeven.

Oh mijn zwangerschap was ook niet echt een feest dus dat maakt het extra lastig vond ik zelf.

 

Ons mannetje is nu 3 maanden oud en ook ik heb nog geen roze wolk gevonden hoor! Tot 2 weken geleden had ik iedere week wel een flinke huilbui en vond ik mijzelf helemaal geen goede moeder. Onze kleine huilt ook regelmatig, maar gelukkig maakt zijn leeftijd het er iets makkelijker op om hem weer zoet te krijgen. Er zijn kleine momenten dat ik ontzettend van hem geniet, maar dat neemt niet weg dat ik het allemaal best zwaar vind. Vooral 2 hele dagen alleen thuis met hem. Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar ik ben blij dat ik weer 3 dagen werk. Daarin laad ik me echt op om die twee andere dagen met volle overgave voor hem te zorgen. Maar dan ben ik ook echt gesloopt. Onze man heeft gelukkig nu 's avonds en 's nachts een lekker ritme (om 20:00 uur naar bed, 23:00 uur fles waar we hem voor wakker maken en dan slaapt hij tot 7 uur), maar overdag is die ver te zoeken. Ik probeer hem 3 slaapjes te laten doen van elk 2 uurtjes, maar deze eindigen soms al na een uurtje en dan begint het hele circus van hem bezighouden tot de volgende fles. Hoe vreselijk ik het ook vind van mezelf, ik kan de weken wel vooruit kijken. En zie echt uit naar een periode dat het/ik het allemaal wat makkelijker gaat/vind. Ik vraag me dan ook steeds af of ik ooit de behoefte krijg naar een tweede kindje....

 

Hier ook herkenbaar hoor! Ik heb de eerste paar weken/maanden bijna alleen maar in de paniekmodus gezeten (ook hele moeilijke eerste weken/maanden: jongetje wat niet wilde drinken, bv die daardoor slecht op gang kwam, eindeloos kolven, voeden, vingervoeden, lactatiekundige, en na 6 weken overschakelen op fv, verborgen reflux, huilen huilen huilen, niet willen drinken, en toen een hele hoop ziek zijn, 2 ziekenhuisopnames etc.). En bij alles wat niet goed ging, voelde ik me een slechte moeder, en raakte ik helemaal verlamd onzekerheid en schuldgevoel (en vermoeidheid). Niet leuk! Net als jij vond ik de zwangerschap trouwens ook vooral stressvol (veel gedoe gehad en ben er zo onzeker van geweest).

Wat het bij mij allemaal nog eens erger maakte was dat ik dan helemaal bol stond van de onzekerheid en de paniek dat ik het niet goed deed, en dat ik me daar dan ook nog eens schuldig over ging voelen 'want ik zou toch gewoon op die roze wolk moeten zitten; wat was ik nou voor moeder van lik-me-vestje'. Ik moest toch dankbaar zijn: ik had tenminste een kindje! (na een miskraam en een moeilijke zwangerschap). Daardoor raakte ik echt in een soort neerwaartse spiraal. Achteraf had ik misschien beter gewoon kunnen accepteren dat het nu eenmaal even niet anders was. Maar ja, achteraf is altijd zo lekker makkelijk praten he!? Dat vond ik trouwens ook lastig toen ik er middenin zat, dat iedereen dan zei: het wordt echt beter!

Maar het was wel zo: het gaat nu veel beter. Als mijn zoontje nu naar me toe komt lopen met een boekje dat ik dan voor moet lezen smelt ik echt

Bij mij waren het voor een deel toch ook echt de hormonen denk ik; dat 9 maanden op, 9 maanden af gold voor mij echt heel duidelijk. Voel me pas een maand of 3 echt weer mezelf.

Meid heel veel sterkte!!

 

ik denk dat de roze wolk ook soms wordt overdreven hoor.
de meeste gaan gebukt onder de slapeloze nachten, het gehuil etc.. en natuurlijk ben je blij dat je een kindje hebt. maar roze wolk vind ik een groot woord.
hier vond ik alles prima en leuk de eerste tijd maar daarna.... ze jammerde de halve dag door.. pff niet willen slapen en snachts er 3-7 keer uit. dat breekt je echt op.
het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn.
het gaat heus wel over en straks over een tijdje dan kun je echt genieten van je kindje! dat komt echt wel hoor!

 

Dat had ik ook heel sterk in de eerste paar maanden. Maar nu, 6 maanden later, is alles rustig, zitten we in een goed ritme en geniet ik enorm van mijn ventje. En het gevoel dat ik graag een tweede kindje zou willen word steeds sterker, ondanks dat ik zwanger zijn helemaal niet leuk vond en de eerste 2 maanden ook niet. Ik moet zeggen dat je alle nare dingen ook heel snel vergeet als het eenmaal goed gaat. Daar zorgt de natuur wat dat betreft heel erg goed voor, anders zou bijna niemand aan een 2de beginnen denk ik

 

Hoi TS,

Of anderen het nou ook hebben of niet, jij hebt het in ieder geval. Ik kan me niet voorstellen dat andere moeders je meteen een heks vinden omdat je niet meteen "het oergevoel" hebt. Je bent echt niet meteen een ontaarde moeder omdat je gevoel nog moet komen.

Gelukkig ben je ook niet raar, er zijn zat vrouwen met precies dezelfde onzekerheid. Net na mijn eigen bevalling kon ik totaal niet bevatten dat dit mijn kindje was. Het eerste gevoel was "hemel, wie heeft zijn kind hier achtergelaten?". Sterker nog, ik wilde er eigenlijk weinig mee te maken hebben, ik was vooral heel erg moe. Achteraf kwam de verantwoordelijk zo overdonderend op me af, ik wilde zo graag perfect zijn dat het mijn hele blijdschap overschaduwde.
Lang verhaal kort, Fay was behoorlijk heftige huilbaby, we kregen eerder goedbedoelde verwijten dan steun uit omgeving/van CB, mijn vriend ging na twee dagen alweer werken en ik zat totaal ontredderd thuis met een brok onzekerheid en woede dat dit kindje nu maar ineens mijn probleem was.

Het heeft bij mij best lang geduurd voordat de dagelijks zorg (en zorgen) overgingen in liefde en verliefdheid. De eerste maanden vond ik - achteraf begrijpelijk - echt afzien, het werd rond de 4 maanden al leuker en vanaf 6 maanden werd het dikke pret. Na ongeveer een jaar kreeg ik het gevoel dat dit echt mijn dochter was en ik haar moeder.

Dat is allicht geen modelverhaal, maar gewoon zoals het bij ons gegaan. Fay is qua aandacht, inzet, verzorging, knuffels, enz. niks te kort gekomen, maar we moesten echt even opstarten. Tja, dat ik zelf ook graag anders gezien.

Misschien is het hormonaal, of komt het omdat het een huilbabytje was, of is de roze wolk een mythe, maar het maakt me eigenlijk niet uit.

Het komt weer goed, het feit dat je je druk maakt over je gevoel geeft al aan dat je een goede mama bent. Ik vind het eigenlijk jammer dat je tijdens en voor de zwangerschap volgegooid wordt met verhalen van "roze wolk mama's" die happy zwanger zijn, op eeuwige dankbaarheid kunnen bouwen en meteen de oerband met het kindje hadden.... dat is volgens mij echt niet de gemiddelde ervaring. Jammer dat er voor de meer gecompliceerde start weinig aandacht is. Het staat natuurlijk ook niet zo sympathiek. We zien liever de mama met appelwangetjes in een hip jurkje en met borsten vol melk die niet kan ophouden met glimlachen, dan de totaal ontredderde mama die zich afvraagt wanneer het leuke gevoel nou eens komt. Toch is dat ook een volstrekt normale reactie, lijkt me. Alleen durven maar weinig mensen dat uit te spreken. Ik vind het superdapper van jou en de andere mama's dat ze zich hierover zo openlijk uit durven laten!

Geloof me, het wordt leuker... ook als je het nu nog niet leuk vindt. Maak je nu nog niet teveel druk over hechting(sproblemen), in deze eerste maanden is het veel belangrijk dat je voorspelbare zorg geeft (eten als je baby honger heeft, bedje als je baby slaap heeft en regelmatig aanraken en op schoot hebben). Dat jouw gevoel nog moet wennen maakt echt nog niet uit.

 

Ik geloof niet in een 'roze wolk'.
Mijn man en ik begonnen het pas met 4mnd leuk te vinden. En daar komen we ook eerlijk voor uit. En pas dán hoor je, dat ander het ook geen roze wolk vonden.

Maar laten we lekker de schijn ophouden tegen elkaar dat een roze wolk bestaat.... ik denk vaker niet dan wel! Goed dat jij het bespreekbaar maakt!

 

Ik ben bijna uitgerekend van de derde en verwacht ook deze keer geen roze wolk.. ik vind baby´s pas leuker als ze wat ouder zijn. Mijn dochter was een huilbaby, mn zoontje had reflux en zie er nu best tegenop omdat ik er straks tot s´avonds laat alleen voor sta met 3 kleintjes..

nee hoor, voel je niet schuldig

 

Het klinkt alsof jullie inderdaad een moeilijke periode hebben gehad, met heel veel huilen. En dat is zwaar. Daarnaast ben je lichamelijk gewoon niet op je best na een bevalling en de hormonen die nog je lijf beheersen helpen ook niet.
Zorg goed voor jezelf! Blijf praten over je gevoelens, want dat is niks om je voor te schamen of je schuldig over te voelen.
Wij hadden een prima start met onze zoon, maar ik vond de verantwoordelijkheid soms wel heel heftig. Gewoon het besef dat wij zijn ouders zijn en dat wij het 'allemaal moeten weten'. Ik heb me neergelegd bij het feit dat ik geen perfecte moeder ben, die bestaat namelijk niet !
Je geeft liefde, aandacht en genegenheid en daar kom je een heel eind mee.
Probeer om ook af en toe iets voor jezelf te doen, waar je jezelf mee kunt opladen. Heel veel sterkte!

 

Ook hier geen roze wolk.. Ik heb er toen ook een topic over geopend.. Voelde me zo schuldig want immers wordt het altijd zo geschetst dat je dit overweldigende gevoel meteen na de geboorte "moet" hebben.
Inmiddels zijn we 4.5 maand verder en groeit het beetje bij beetje steeds meer! Ik kan me een leven zonder hem niet zo goed meer voorstellen. Het wordt nu ook leuker omdat hij steeds meer contact maakt. speelt, lacht enz. Alleen de nachten zijn nog behoorlijk heftig.. Dat doet je gemoedstoestand ook niet altijd even goed.
Ben er ook wel achter dat heel vrouwen dit gevoel hebben en dit niet durven uit te spreken.. Schaam je er vooral niet voor en praat erover!!
Sterkte met alles! En schrijf het hier maar van je af!

 

Het gevoel is echt heel herkenbaar, vooral als je kleintje ook nog veel huilt wat hier ook was na enkele weken. Dacht (helaas) vaak genoeg waar ben ik aan begonnen, en wil ik dit echt. Gelukkig had ik in mijn omgeving wal eerlijke mensen die me gewoon vertelde dat het echt super wennen is een kleintje en dat die roze wolk niet zomaar meteen en vanzelf komt, en hier zaten ook mensen bij met een "makkelijke" baby. Ik vind het ook zeer vervelend dat iedereen altijd maar roept genieten etc. (werd er zelfs heel erg verdrietig van) want dat doe je de eerste weken echt te weinig, iig ik wel, en zo te lezen meer mensen. Lijkt wel een soort taboe om uit te spreken dat je moet wennen etc.

Dus voel je zeker niet schuldig!! Hier is de roze wolk of hoe je het noemen wilt uiteindelijk wel gekomen, hij doet het nu heel goed en huilt bijnan niet meer en binnen no time ben je al de slechte momenten weer vergeten, nu ben ik echt verliefd en zit lekker in mijn vel (dat heeft ook 4 mnd geduurd ofzo) Ook bij een huilbaby komt dat gevoel of iig het gevoel dat je het allemaal aan kunt en kun je volop genieten, weet ik uit mijn omgeving. Dus geef niet op. Je doet het zeker goed als moeder, en hier dacht ik idd ook zo vaak dat ik het verkeerd deed etc. Het is ook niet niets, het is de grootste verandering in je leven!

Het komt echt goed, het huilen gaat echt over en je bent echt een goede moeder!!!

Veel sterkte en ik hoop dat jou kleintje snel minder gaat huilen!