Het lijkt alsof de peuter pubertijd hier met 1,5 jaar is begonnen... Hij luistert nauwelijks naar ons. Zegt om de haverklap nee (soms weet ik niet eens waarom ) en soms ook schreeuwen. Vaak negeer ik dat maar een beetje. Maar wat hij ook erg veel doet is knijpen. En dan echt met zijn nageltjes en trekken en auw erbij zeggen. Ik zeg namelijk altijd: auw niet doen je doet mama pijn. Hij bijt ook ineens weer vaak. Vooral tijdens het spelen samen, als hij wild wordt. Of als hij aandacht wil hebben geloof ik.. Ik word soms zo boos, het doet super pijn en ik vind het onwijs vervelend! Ik probeer rustig te blijven en hem apart te zetten en iig te zeggen dat hij me pijn doet en dit niet mag. Maar t lijkt alsof het hem niets doet. Hij vermaakt zich slecht, moet steeds iets voor hem zoeken om te doen en ben vaak zo moe na een werkdag (werk fulltime). Ook omdat hij niet makkelijk/zelfstandig kan inslapen. Is dit vervelende gedrag misschien een fase? Of moet ik wel degelijk ingrijpen? Soms voelt het alsof ik continue boos ben en uiteindelijk ben ik te vermoeid om nog wat leuks met hem te doen. Wie heeft er tips?
Het klinkt alsof je in een negatieve spiraal bent beland. Je zoon heeft energie en hij kan er niks aan doen dat jij te moe bent om wat met hem te doen. Ik herken het gedrag niet maar wat je op deze leeftijd wel vaak ziet is dat ze frustraties hevben die ze niet altijd kwijt kunnen daarnaast hebben ze vaak ook energie die ze kwijt willen. Wat we hier vaak doen, is buiten spelen, na het middag slaapje vaak buiten spelen met buurtkinderen (hij kijkt toe en gaat er op loopfiets achteraan) maar ook vaak na het avondeten nog een stukje wandelen, naar speeltuintje of rondje loopfiets. Als we dan terug komen thuis is zoon een stuk rustiger en kan hij wel zelf spelen met zijn auto's en/of duplo. Ook wil hij dan vaak nog wat boekjes lezen. Ik zou de dingen die echt niet mogen consequent nee zeggen maar ook afleiden en juist wel leuke dingen met hem doen. Hij wil aandacht maar jij bepaalt hoe je dat geeft. En een dreumes snapt helaas nog niet dat zijn moeder moe is.
Ik begrijp je meis. Is echt een vervelende fase. Maar het hoort er wel bij. Wat je wel moet doen is telkens consequent blijven en zeggen dat het niet mag, dat pijn doen niet mag, dat mensen elkaar niet bijten. En als je dat gezegd hebt even de aandacht van het negatieve wegnemen en hem bijvoorbeeld naar een ander stuk speelgoed "leiden" (als hij het doet uit verveling). Ik begrijp ook dat je moe bent na een werkdag. Ik werk ook fulltime en het is heel moeilijk te combineren. Vooral om daarna ook nog eens te spelen terwijl je weet dat je nog andere dingen moet doen. Probeer je wel een half uurtje uit te trekken om alleen maar met hem te spelen bij thuiskomst? Ik weet dat het hier hielp om gewoon bij het thuiskomen even alles maar dan ook alles te laten staan en met zoon te gaan spelen. Dus niet eerst iets eten/drinken of omkleden of koken etc. Gewoon even puur zoon-time. Na een half uurtje was hij hier op weg en kon ik dingen gaan doen. Soms ook niet hoor, hangt af van de leeftijd en de fase waar ze in zitten. Dat gaat wel beter naarmate ze ouder worden. Wat hier op die leeftijd enorm hielp was stukken speelgoed in de keuken zetten. Terwijl ik dan afwaste of kookte zat hij (en nu zij ook) te spelen en dan was het goed want ze konden me zien. Of ze mochten de lade met tupperware leeghalen en weer alles erin zetten, vonden ze ook leuk. Dat gevoel dat je continu boos bent heb ik ook vaak trouwens. Maar dat heeft vooral ook met ons tijdgebrek te maken en als ik me erop betrap probeer ik me echt te corrigeren. Het heeft echt een averechts effect. Wat ik nu doe en wat bij zoon goed werkt is niet roepen of boos worden maar praten en uitleggen waarom mama iets niet wil of toelaat. Op de leeftijd van je zoontje kan dit nog niet maar je kan hem wel even berispen en afleiden. En nu zeg je "ja, allemaal goed maar wel makkelijker gezegd dan gedaan". Dat vond ik ook. Iedereen moet er zijn manier in vinden. Ik kan je in ieder geval geruststellen dat het gedrag van je zoontje echt niet abnormaal is. En ik zie dat je ook in Spanje woont. Welke regio?
Elk topic wat ik van jou lees herken ik zoveel in alsof het mijn zoontje is! Hier de peuterpubertijd ook in volle gang (denk ik) ik lees even (weer) mee
Ten eerste: pick your battles. Van mij mag mijn dochter met de afstandsbediening spelen en het licht aan en uit doen (achter elkaar hè). Ik vind het prima dat ze af en toe met van alles en nog wat aan het slepen is. Vraag je af wat er eigenlijk zo erg aan is wanneer hij bepaalde dingen doet. Laat hem een keer die ene lade leeg halen (bijvoorbeeld). Sommige dingen, zoals anderen pijn doen of wanneer er gevaar dreigt, zijn een hele duidelijke nee. Mijn moeder roept heel vaak: maar ze moet toch leren dat het licht/afstandsbediening etc niet is om mee te spelen? Klopt, uiteindelijk leert ze dat wel. Maar voor nu vind ik het prima dat ze op deze manier de wereld ontdekt. Het scheelt mij heel veel strijd. Ik wil geen politieagent zijn de hele dag. Ook merk ik dat ze een aantal dagen eindeloos het lampje aan en uit kan doen en dan ineens is het over. Ze hebben het dan gezien en ontdekt. Zonder tranen en krijsen omdat het niet mag. Ten tweede: afleiden en keuzes geven Moet hij zijn schoenen aan? Kies 2 paar en vraag hem welke hij aan wil. Zo vraag ik mijn dochter elke ochtend in welk bordje ze haar pap wil. Ze vindt het prachtig dat ze dat zelf mag kiezen. Probeer hem af te leiden op het moment dat hij boos of verdrietig wordt. Stel dat hij wil spelen met een mes en jij zegt nee. Dan niet boos worden maar rustig zeggen dat het gevaarlijk is. Ennn... jij hebt iets heel anders leuks gezien om te spelen! Zullen we samen een mooie toren bouwen. Wil jij die dan omgooien? Kom, gauw de blokken zoeken! Op die manier leid ik af. Het is ook een fase hoor. Er komt een tijd dat hij weer wat beter zelf kan spelen.
Hier hetzelfde! Mijn zus zegt dan dat Dafne te vaak haar zin krijgt, ik denk bij mezelf: wat maakt het uit als ze de afstandsbediening vast heeft. Zij roept de hele dag nee mag niet en wordt boos, dat snap ik dan weer niet, want vaak gaat het om onbenullige dingen. Met dingen die echt niet mogen, ben ik wel heel erg consequent. Afleiden doe ik heel vaak, en helpt echt goed. Ik werk 34 uur en heb soms inderdaad ook weinig energie. Maar daar kan zij ook niks aan doen. Dus ik laat de zooi na het eten voor wat het is en hou me dan alleen met haar bezig. Meestal lekker naar buiten, als het echt zeikweer is, lekker binnen. Gewoon even tijd voor elkaar, dat hebben we op mn 4 werkdagen al te weinig. De zooi opruimen doe ik dan wel als zij in bed ligt. Ik herken je frustraties hoor, zit er soms ook middenin. Heb er maanden over gedaan het te accepteren en meer met haar rekening te houden, meegaan in wat zij dan wil. Sindsdien lijkt er bij allebei wel een knop om te zijn gegaan. Ik voel me rustiger, zij lijkt dat ook te hebben. En het hoort ook een beetje bij de leeftijd en het gekrijs en nee roepen komt nog vaak zat voor, haha. Maar ik probeer het te relativeren en er soms maar een beetje om te lachen.
Speeltuin is erg handig voor teveel energie. Bij gedrag dat voort komt uit verveling spelen wij even 10 minuten met hem. En als hij dan eenmaal opgaat in zijn spel lopen wij weg. Ook gaan wij de basis dingen nog even na zoals honger, dorst, slaap etc. Maar een ander pijn doen of spullen vernielen zijn wij heel streng. Dan gaat hij even is zijn stoel. Maar dat gedrag heeft hij al heel snel afgeleerd. Bij grijze grenzen doen wij aan ombuigen en achterhalen. Maar slaan is nooit gerechtvaardigd.
misschien mist hij je (je werkt fulltime begreep ik?). wie is er overdag bij hem? papa, opa/oma, opvang? Het kan een manier zijn om aandacht te vragen. overigens is het voor een kind onder de 2 moeilijk om (ook al begrijpt hij het misschien wel) zich te beheersen (die van mij is ook 1.5 moet ook heel vaak zeggen dat iets niet mag). Neemt niet weg dat het goed is om te blijven zeggen dat iets niet mag zoals bv knijpen, maar probeer wel rustig te blijven. Op de gang zetten heeft wat mij betreft nu nog geen zin, maar je kan hem wel van je schoot halen om te laten merken dat je het niet leuk vindt. ik zou ook kijken naar wat meer rust voor jezelf. Dan kan je ook meer hebben van hem. Kan je misschien wat minder gaan werken? succes
Bedankt voor jullie reacties! Ik ga ook vrijwel altijd even met hem naar buiten want ik weet dat hij dat leuk vindt en dan kan hij idd ook even zijn energie kwijt. Een enkele keer heb ik echt geen zin en dan blijven we thuis na de crèche. Helaas slaapt hij slecht in en gaat hij de laatste tijd (mede daardoor maar ook ivm de warmte) wat later naar bed. Daarom vind ik het soms zo vermoeiend ook omdat ik dus weinig tijd over hou op die manier om even te relaxen. Als hij eenmaal slaapt wil ik zelf ook douchen en langzaam aan richting bed dus probeer toch daarvoor al af te wassen en op te ruimen etc. Papa werkt helaas ook Savonds dus ik sta er dan alleen voor. Gelukkig zijn we over een paar maanden weer een paar maanden vrij zodat ik een beetje meer rust heb hopelijk dat is trouwens een goede tip om eerst even goed aandacht te geven wanneer ik thuis kom, voor een goede start. Niet meteen gaan zitten en wat eten/drinken, omkleden etc.. Kan idd ook ietsje later wel. Vandaag ging het door deze punten al wel beter vond ik! Vind het soms gewoon lastig als ik moe ben en hij zo vervelend doet, mijn geduld te bewaren. Nu klinkt het wel negatief hoor, hij is een heel lief mannetje, die buien horen er ook gewoon bij! Maar het bijten en slaan wil ik wel consequent mee zijn want dat vind ik gewoon niet goed. Idd wordt hier verder ook alles aangeraakt, bekeken, licht knopjes aan en uit, keukenkastje met bakjes en pannetjes leeg gehaald. Maar dat vind ik eigenlijk allemaal niet zo erg, hoort idd bij het ontdekken en niet de moeite waard om boos op te worden
En ja hoor.. weer schrijf je over ons kind haha. Nee niet helemaal maar herken weer zoveel. Vandaag is t ook weer kak. Ze is zo boos en eet niets. Ik las hierboven dat ze ons misschien missen. Ik heb van dinsdag tm vrijdag gewerkt. Misschien is t echt wel even een fase dat ze boos zijn als mama er niet is. Ook hier veel samen doen in huis, echt overal bij betrekken. Doe haar t allergrootste plezier met buiten lopen, zelf lopen
Allemaal erg herkenbaar en even mee gelezen..... Onze zoon is ook een actieve dreumes die de hele wereld aan zijn voeten heeft. Vooral aan het einde van de dag dan is het soms erg lastig omdat hij dan moe is, veel zelf wil doen en dan lukt het niet.... nou... jullie snappen het wel. Het woordje "Nee" heeft hier ook zijn intrede gedaan.... en het driftig worden omdat iets niet lukt komt steeds vaker voor. Ze zijn nog zo klein en willen in hun hoofdje zo veel....
Oh jaaaa ik herken t ook!! Madre mia, wat een heethoofd is het de laatste tijd. Gelukkig vermaakt die van mij zich wel een poosje alleen tegenwoordig. Maar het bijten doet hij ook weer heel veel (z'n hoektanden komen ook door, maar het mag natuurlijk niet). Ik lijk de hele dag wel op repeat te staan. "Mag niet, leg neer, afblijven". Alles waarvan hij weet dat t het niet mag en tot voor kort vanaf bleef, moet weer aangeraakt/opgepakt worden. En eten? Wat is dat? Oh en z'n speen, hij vraagt nu zo vaak z'n speen en die mag hij alleen in bed en in de auto, dus heel veel drama! Ook wij proberen hem veel zelf keuzes te laten maken en veel herhalen en consequent blijven. Maar t is vermoeiend!!!
Ja haha precies! Eten doet hij hier god zij dank nog steeds gewoon goed. Maar idd een heethoofd is het hier af en toe ook behoorlijk.. De ene dag wel erger dan de andere. Afgelopen twee dagen ging het eigenlijk heel goed en kon hij zichzelf ook gewoon goed vermaken. Alleen het inslapen is nog steeds een probleem. Hij blijft net zo lang staan en jengelen , mama roepen tot ik kom en bij hem blijf. Als ik even naar m toe kom en weer wegloop begint ie weer te huilen
Kom je eten? NEE! Kom, dan doen we je jas aan. NEE! We gaan even een schone luier aan doen. NEE! Hier is een hapje bloemkool. NEE! We gaan in badje. NEE! Zucht. Ik word er moedeloos van. Vandaag is het hier weer raak. Hoe doen anderen dat? Ik heb helaas geen engelengeduld. En ook geen zin om 100.000x de strijd aan te gaan met mn dreumes van 19 maanden. Herkenbaar?
Vast voor een hele hoop mensen Ik probeer niks te vragen, maar mede te delen. Zo van, we gaan nu eten. En ik bereid vast voor: als dit liedje klaar is, ga je slapen. Dat soort dingen. En ik probeer keuzes te geven: wil je dit of dat op je brood, wil je die of deze schoenen aan. Keuzes waarvan mij het niet uitmaakt wat ze kiest, maar ze is dan helemaal blij dat ze mag kiezen.
Herkenning dus! Hier probeer ik het ook door veel te laten kiezen. Maar dat kan niet bij alles. Zo wil ze nu alleen maar knakworst op brood. Tsja ze eet in eens echt beroerd. Dat was ik niet gewend... Verder heeft ze ook echt hele leuke en lieve kanten. Ze geniet ook echt van buiten spelen, kinderboerderij, speeltuin etc. Dus we zijn veel op pad.
Ja, wij zijn ook veel buiten en op pad. Haalt ze zelf mijn en haar schoenen en jas, als niet zo subtiele hint, haha. Hier ook laatste tijd wat minder eten. Ik geef er geen aandacht aan, eet ze niet of minder, dan is dat maar zo. Als ze honger heeft, eet ze wel bedenk ik me dan maar. Ze kijkt van mij geen alternatieven aangeboden. Ze groeit en ontwikkelt goed, en ik zie bij kennissen wat teveel focus op eten doet.