Ego topic: Kan het nu nooit eens normaal?

Ik vind mezelf nu echt even zielig....klaag klaag. Sorry, dit wordt een beetje een cynisch stukje vrees ik. Waarom kan een zwangerschap nu nooit eens normaal bij mij? Gewoon zwanger worden, lekker zwanger zijn met de bijbehorende kwaaltjes, gezellig een beetje mutsen bij de VK en op zwangerschapsgym en daarna thuis er een baby uit gooien.

Zwanger worden is het probleem niet bij mij. Bij m'n dochtertje was ik in ronde 2 zwanger, en nu weer in ronde 2. Daarna begint het geouwehoer. Bij mijn dochtertje vanaf week 7 in de hoog risico poli van het ZKH, vanwege een groot risico op HELLP en vroeggeboorte. Mijn zusje heeft het 2 keer gehad, mijn moeder tijdens mijn zwangerschap. Bij mijn zusje is het de eerste keer zo vroeg gekomen dat haar dochtertje is overleden, mijn moeder is bij mijn geboorte bijna overleden en lag twee weken in coma. Dus vanwege verhoogd risico alleen maar dikke vette stress. Hopen dat je de 27 weken haalt, want dan is het kindje levensvatbaar. Vanaf week 9 constant bruinverlies gehad tot half week 11, is ook niet echt goed voor je gemoedsrust. En toen nietsvermoedend naar de 20 weken echo, want dan ga je toch alleen kijken wat het geslacht is van je kindje? 'Mevrouw, ik zie op de echo dat het niet goed is. Uw kindje heeft schisis'.

Ho, wacht eens even. Ik had toch alleen stress of ik een levend kind zou krijgen en niet zelf het loodje zou leggen. Nu vertellen ze me dat mijn kind gehandicapt is? Ja dus. En na 2 weken wennen aan het idee slik je dit ook en ga je verder. Accepteren dat mensen enorm zullen schrikken van je kind en je de eerste 3 jaar alleen bezig bent met operaties en logopedie, en in de jaren daarna alleen met kaakchirurgie en orthodontie. 'Maar ze kunnen veel hoor, tegenwoordig' Ja dank je de koekoek. Het grootste voordeel was dat ik iets anders had om me druk over te maken in die weken to week 27.

Met 27 weken de vlag uitgehangen. Hoera, mijn kindje is levensvatbaar. Als dank hiervoor direct op dezelfde dag opgenomen met HELLP symptomen. Uw placenta doet het niet goed. Uw kindje is dysmatuur, veel te klein en te licht. Af en aan opgenomen. Vanaf 29 weken volledige bedrust. Met 33 weken opnieuw opgenomen met de boodschap dat ik niet meer naar huis mocht. Met 33+2 zo’n knijter van een HELLP schupp gehad dat het woord ‘spoed sectio’ wel van toepassing was, rennen door de gangen, direct volledige narcose etc. Ik dacht dat ik dood ging, zo’n pijn.

L. geboren. Ik heb haar schijnbaar gezien op de dag van de geboorte zelf want daar zijn foto’s van. Ik weet niets meer, heb uiteindelijk met behulp van mijn medisch dossier de boel weer een beetje samengepuzzeld. Ik nog 2 weken in het ziekenhuis, L. nog een weke of 5. Ik kon zelf niet lopen, douchen, autorijden of wat dan ook, maar wel 2 keer per dag naar het ziekenhuis. Zo ziek dat ik de geluiden van de couveuse op de neonatologie niet eens kon verdagen.

L. uiteindelijk naar huis, een ienieminie pre- en dysmatuurtje met een gapend gat in haar gezicht, en een moeder helemaal in de kreukels. Maar niet klagen alles komt goed als je maar gewoon afwacht. Dus rust voor moeders, meerdere operaties en ziekenhuisopnames voor L. en na een ongeveer een jaar waren we beide zover opgeknapt dat manlief en ik wel voor een tweede wilden gaan.

Ronde 2 zwanger. Met 6 wk en 4 dg bruinverlies. Oh ja, dat het herken ik nog van de vorige keer. Gisteren een echo gehad omdat ik me zorgen maakte en een mooi kloppend hartje gezien. ‘Dit is geen garantie voor een goede zwangerschap hoor mevrouw, het is een momentopname’ zei de gyn nog. Een uur later krijg ik een miskraam.

En nu ben ik het gewoon even zat en voel me zielig. Is het teveel gevraagd om een keertje een normale ‘ouders van nu’ zwangerschap te hebben? Waarin het ergste dat er gebeurd is dat je misselijk bent en maagzuur hebt? Dat je klaagt dat je met 12 wk al in zwangerschapskleren moet? Ik heb nooit in zwangerschapskleren gelopen, mijn placenta werkte zo slecht dat niemand zelfs maar gezien heeft dat ik zwanger was! Grrr ik heb er gewoon eventjes groots de pest in.


(maar het lucht wel op om dit eventjes van me af te schrijven )

 

Dank jullie wel dames! Ik baal er vooral van dat ik meestal wel redelijk rustig met zulke dingen om kan gaan maar dat ik nu echt het gevoel heb dat ik mijn breekpunt heb bereikt....het slaat natuurlijk nergens op om jaloers te worden op vrouwen met een makkelijke zwangerschap. En ik mag niet klagen, ik word ten minste zwanger, dat is ook niet iedereen gegeven (zoekt wanhopig naar haar positieve inslag)

 

Je hebt gelijk, ik heb mezelf ook even lekker een 'ik-ben-zielig' dag toegestaan. Dochtertje naar de opvang, een grote stapel tijdschriften gekocht, een zak met mini chocolaatjes en een pot thee en lekker in bed. Knapt wel op, moet ik zeggen.

 

Alleen heb ik nu, naast de buikpijn van de miskraam, ook last van misselijkheid van de chocolade

 

Zo, net mijn kleine smurf van de opvang opgehaald. Meintje had wel gelijk, die even een lekkere knuffel geven helpt ook.

 

Ik voel me al weer een stuk beter vandaag, even lekker van je af schrijven en een zielig-dag helpt. Het helpt ook dat het bloeden van de MK minder wordt, op de een of andere manier is het wel fijn dat het toch zo'n langere periode duurt en dat het vanzelf minder wordt....op de een of andere manier vertelt je lijf je keihard dat de hoop op een goede afloop echt wel voorbij is, maar laat het dan zo heel langzaam overgaan zodat je echt goed kunt wennen aan het idee.