Mijn dochter is altijd al een makkelijke slaper geweest. Je legt haar in bed en ze gaat gewoon slapen. Af en toe heeft ze wel eens gehad dat ze wat ging huilen, maar als ik dan een keer naar haar toe ging was het goed en ging ze alsnog lekker slapen. Ook bij andere mensen thuis was ze heel makkelijk. We zetten het campingbed op, je legde haar erin en vertrokken was ze. Maar nu ineens is het afgelopen. We hebben nu 2x op rij gehad dat ze pertinent niet wil/kan/durft (te gaan) slapen. Beide keren was bij mijn vader en stiefmoeder thuis, dus het heeft er iig niet mee te maken dat het onbekend is, want we komen daar regelmatig en ze heeft er al heel wat keren lekker liggen knorren in het campingbedje. We leggen haar op bed als ze echt moe is, maar zodra je de deur uit bent gaat ze hartverscheurend huilen. Echt alsof ze ergens bang van is. En zelfs als ze bijna instort van vermoeidheid en ze haar ogen zowat niet meer open kan houden valt ze niet in slaap. Natuurlijk vind ik het zelf best lastig, maar ik vind het ook zo zielig voor Ayla'tje. Ze huilt echt met dikke tranen en ik hoor gewoon dat er echt iets is. Maar wát ? Iemand enig idee? Verlatingsangst ofzo? Maar daar heeft ze verder nooit last van, ook niet als ik haar afzet bij de gastouder. Nou ja, wie het weet mag het zeggen .
Ik lees mee... hier hetzelfde, blinde paniek... echt met zweetdruppels op zijn voorhoofd, helemaal schor, alles. In eigen bed heeft hij nergens last van.
Ik heb geen idee waar het door komt, maar mijn zoon had het een paar maanden terug ook ineens, ja. Hij is nu ruim 18 maanden, maar rond de 15 mnd begon het volgens mij. Nou slaapt hij niet vaak bij andere mensen, omdat wij meestal onze uitstapjes rond zijn slaapjes plannen, maar toen waren we toevallig eens 's avonds op pad en kwam het zo uit. We aten bij mijn vader en het was echt een drama. Uiteindelijk besloten dat we 'm 5 minuten zouden laten huilen, maar was hij toch binnen 3 minuten in slaap gevallen. Vrij kort daarna bij vrienden weer zoiets, maar dan overdag en toen weigerde hij echt pertinent om te gaan slapen. Hebben het toen ook maar opgegeven, want hij zat zich zooooo boos te maken - had totaal geen zin. Daarna hebben we het nog niet weer geprobeerd, eigenlijk. Ik ben er niet meer zo happig op Maar toch heb ik het gevoel dat het nu wel weer zou lukken, eigenlijk. Ik denk dat hij toen gewoon even in een 'sprong'/ontwikkelingsperiode/verlatingsangstfase zat ofzo, maar daar merk ik voor de rest nu ook niets meer van Sterkte!
Oh, dat heb ik juist nooit gek gevonden. Thuis ben je in je eigen omgeving, zie je de spulletjes en het behang die je elke dag ziet voordat je in slaap valt en vooral: je wéét dat mama en/of papa in de buurt is/zijn als je wakker wordt. Als je in een 'vreemde' ruimte te slapen wordt gelegd, dan weet je ten eerste al niet waar je bent, maar ben je ook meteen de zekerheid kwijt dat mama echt meteen bij je is als er iets is. Denk ik
Ik heb 1x de fout op vakantie gemaakt om haar zonder haar kamertje te laten zien in bedje te leggen. Toen wilde ze ook pertinent niet slapen. Dit heb ik toen opgelost door een rondje te gaan wandelen in de draagdoek. De dag erna heb ik haar uitgebreid haar kamertje laten zien van kijk hier slaap jij en hier liggen je knuffels en je speentje en die nacht is ze ook meteen gaan slapen