Mijn oudste is 5,5, ik ben nu zo inmobiel dat ik hem niet meer naar school kan brengen. De jongste wordt over twee weken twee ... En zit sinds een kleine twee maanden in de peuter puberteit .. Geloof me das niet te doen in mijn zw met weeenremmers, bi, verplichte rust.. Mijn man heeft zorgverlof gehad en nu nemen m'n ouders de kids overdag over. Hier ging t dus vanaf ong 28 weken niet meer. Het ligt aan je zw maar ook hoe je peuter is..
Ik zou proberen zover het kan het normale ritme aan te houden en juist nog te genieten van de laatste tijd met je dochter alleen. Juist wanneer de baby er is heb je al minder tijd voor haar en zou zonde zijn dat ze dan veel tijd op het kdv zou doorbrengen terwijl jij thuis bent. Hier gelukkig nog niet het idee gehad dat het niet ging met de kinderen.
Ik vindt het nu al zwaar, en zoals je ziet ben ik nog maar kort zwanger. Omdat ik veel moe ben, hele dagen misselijk en ook best wel chago ben...heb ik weinig energie en geduld voor me 2 jarige zoontje die overigens ook net in de peuterpubertijd is beland :S ... nu gaat hier hopelijk nog verbetering in komen als ik de 3 maanden ben gepasseerd en deze klachten zullen afnemen...maar verwacht ook weer bekkeninstabiliteit (voel het al lichtelijk opkomen) waardoor het weer lastig wordt om her en der naartoe te gaan en me kind te tillen...al met al denk ik dat het zwanger zijn en het hebben van een peuter (of meerdere kindjes) gewoonweg zwaar is iig succes!
Bedankt voor alle antwoorden! Het lijkt erop dat het gewoon een kwestie van afwachten wordt, haha. Dat is natuurlijk ook wel logisch. Toch wel fijn om te lezen, dat er een paar mama's zijn die het tot (bijna) het einde relatief "makkelijk" hebben volgehouden . Logisch dat als je echt klachten krijgt, dat alles dan een stuk moeilijker gaat. Mn dochter is voor een peuter van 2,8 redelijk "zelfstandig" (raar woord in deze context, haha). Ik hoef haar in principe nooit meer op te tillen alleen als ze wil schommelen ofzo en dat is natuurlijk geen noodzaak. Het zwaarste vind ik nog wel het bukken om spullen op te rapen en haar op het potje te helpen (ze is net zindelijk aan het worden en nog wat onhandig). Ik denk dat ik het voorlopig dan nog maar even aankijk en pas als het echt lijkt te worden ga kijken voor de extra dagen. Hopelijk is het straks zo rustig, dat het alsnog kan en anders vind ik vast wel een andere oplossing (krijgt manlief een reisverbod opgelegd ).
Ik vind het nu al zwaar haha. Ik ben echt doodmoe. Ben blij dat de kleine man nog een flinke middagslaap doet, dan doe ik gewoon met hem mee
Ik vind het sinds een week of 2 fysiek pittig, maar ik leg hem gewoon uit als ik iets niet kan waarom dat is en hoe het wel kan. Ook merk ik aan zijn gedrag dat ook hij het spannend vindt dat de baby bijna komt en dat mama zo'n dikke buik heeft. Ik knuffel hem extra veel, want dat kan natuurlljk altijd. O ja en het begin vd de zwangerschap vond ik ook heel zwaar hoor, met misselijkheid en moeheid erbij, maar dat was bij een week of 22 weg en toen heb ik echt een periode erg genoten van mijn fitheid en de tijd met mijn zoontje samen
Begin totaal niet, maar juist het einde. Vanaf dat mijn verlof in ging begon mijn buik te groeien, mijn bekken begonnen wat gevoeliger te worden en ik was snel moe. Ik voelde me soms echt schuldig dat ik niet even weg kon met mijn zoontje, al was het maar een hele korte periode. Maar dan hebben we het echt over de zwangerschap vanaf 36 weken dat ik het zwaar begon te vinden.