Hoi meiden, Zoals de titel al aangeeft heeft mijn peuter van 3 best wel extreme (vind ik dan) verlatings/scheidingsangst. Hij heeft dit al een tijdje en ik ben op zoek naar tips of herkenning, hoe ging het bij jullie? vanzelf weer over gegaan? op welke leeftijd? Even wat voorbeelden - wegbrengen naar KDV is drama, hij klampt zich vast, schreeuwt, huilt, slaat om zich heen, kruipt al huilend en schreeuwend achter me aan. Door de leidsters op dat moment ook niet te troosten of op te pakken. - op donderdag past oma op ook dan is het drama als ik weg ga, hij blijft dan thuis met oma en broertje. Laatste donderdag ook hier zoals beschreven bij het kdv. UIteindelijk heeft ze hem even naar zijn kamer gebracht. - hij is heel erg op mij gericht, ik mag hem alleen aankleden troosten en dat soort dingen. Naar boven om te sporten gaat de ene keer wel goed en de andere keer is dat ook drama Wel is het zo dat in alle situaties het na een paar minuten over is en hij de rest van de dag geen last meer heeft. Mijn mama hart breekt.. wat doen we allemaal al: - van te voren uitleggen dat ik zo weg moet en dat hij bij de kindjes (kdv) of bij oma blijft, dat ik later weer terug kom - ik ga niet gelijk weg maar als het moment daar is neem ik kordaat afscheid en ga ik ook gelijk weg. Ik ga niet meer terug - heb al beloningssysteem geprobeerd, werkt niet - negeren geprobeerd, werkt ook niet HELP! wat kan ik nou doen om het voor ons beide makkerlijker te maken, en als dat niet kan gaat het vanzelf over? Ik hoor graag jullie ervaringen en/of tips Alvast bedankt voor het lezen van mijn hele verhaal
Is het echt verlatingsangst of is het aanstellerij/aandachttrekkerij? Een kind op die leeftijd weet natuurlijk dondersgoed dat mama heus wel terugkomt, vandaar dat ik het vraag. Mijn kinderen zijn allebei erg gehecht aan mij maar als ik wegga terwijl ze bij oma zijn of naar school gaan vinden ze dat over het algemeen prima en geen probleem.
Naar mijn idee echt scheidingsangst. Hij raakt echt in paniek en huilt echt tranen met tuiten is echt echt verdrietig
Mijn dochter van 2 heeft dit ook best erg, maar nu we er strenger mee omgaan wordt het langzaam aan beter. Ik denk dat het bij haar een combinatie is van verlatingsangst met aandachttrekkerij, zoals Eylem ook al aangaf. Die kleintjes hebben snel in de gaten dat hun gedrag werkt en door er niet meer zo op in te gaan nemen we haar een beetje de wind uit de zeilen. Bij ons was het met name s'avonds met naar bed brengen en gaan slapen drama, maar sinds we haar een beetje laten aanmodderen en echt even laten brullen zonder aandacht aan te geven merken we dat het snel beter gaat en ze het sneller opgeeft en gewoon lekker zelf nog een boekje gaat bekijken en gaat slapen. Ik denk wel dat het een fase is en dat je er doorheen moet, maar volgens mij kun je ook (of misschien wel juist) in zo een fase sturen. We proberen altijd in te gaan in de behoeftes van onze dochter, maar er zijn grenzen en zodra we doorhebben dat ze het er om doet is het afgelopen en ook dat heeft ze snel door, haha.
Heel normaal volgens mij. Enoge manier om er vanaf te komen is oefenen. Dus ook papa mag weleens aankleden of helpen bijvoorbeeld. Dan heb jij het spontaan even druk met iets en moet het maar gedaan door papa. Verder... Het gaat echt over! Het is een fase En voor jezelf.. Het afscheid niet te lang rekken... Hoe langer dat duurt hoe langer dat drama. Kijk desnoods even stiekem door het raam nadat je weg bent.. Dan zul je zien dat het al snel beter gaat. Probleem is niet dat je er niet bent maar dat je weggaat. Echt waar.
Zoontje maakt er dan niet zo'n drama van als jou zoontje maar heeft op zich hetzelfde, heeft wel grote sprongen in de vakantie gemaakt want net weer voor het eerst naar de psz en ik kon zonder problemen weg, maar ik ga mee met wat @Saskia78 hier boven zegt...als papa op tijd thuis is brengt hij 'm bijvoorbeeld naar bed, of zoontje het er nou mee eens is of niet en eenmaal boven is de bui meestal snel weer over.
Heb je met hem erover gepraat? Hij is 3, dan kun je een prima gesprek hebben over zijn angsten en gedrag. Wat is ie precies bang voor? Denkt ie echt dat jij hem gaat verlaten? (want dat is verlatingsangst) Daarnaast lees ik hier niks over de vader, waar is hij in dit verhaal? Is de zoon net zo aan hem gehecht als aan jou? Anders zou ik daar met spoed iets aan doen.
Bedankt voor de reacties @adi, met zijn vader is hij niet zoals met mij. Komt denk ik ook omdat hij weg is voordat Jos wakker wordt en.pas rond 19 uur terug is van zijn werk. Dus samen doen we de jongens dan in bad en dan gaan ze naar bed. Ik heb hem wel degelijk gevraagd waarom hij zo moet huilen hij geeft dan aan dat hij huilt omdat ik wegga en hij me dan mist. Ik geef ook altijd aan dat ik terugkom maar dat helpt dus niet Ga toch eens meer door papa laten doen nu is het zo dat hij de jongste doet dan doe ik de oudste. Geeft papa de jongste de fles en ik leg de oudste op bed na een verhaaltje. Omdat het andersom zo'n strijd wordt laten we het eigenlijk zo. Misschien toch maar wisselen Meer tips zijn altijd welkom