Even getwijfeld of ik het hier zou plaatsen, maar ik doe het toch maar. We zijn sinds 4 weken de trotse papa en mama van onze zoon Lucas! Helaas hebben we vorige week een erg slechte week gehad met hem. Hij heeft dagen lang heel veel gehuild (5-10 uur!). Dit kwam voornamelijk door hevige krampaanvallen. We zijn daarom vorige week ook naar de huisarts en het ziekenhuis geweest en zijn nu aan het kijken of Lucas geen koemelkeiwit allergie heeft. Door deze zware week vorige week, ben ik een beetje aan het einde van mijn latijn merk ik. Ik geef volledige BV en voed ongeveer 7x per dag. Heb een keizersnede gehad na een totaal mislukte inleiding waarbij Lucas 14 uur weeen heeft moeten opvangen, waar achteraf bleek dat hij klem én scheef in mijn bekken lag, waardoor het nooit natuurlijk had kunnen lukken. Er is nog totaal geen ritme in slapen of eten, wat ik niet erg vind, dit komt denk ik ook door vorige week, omdat Lucas daar soms een voeding oversloeg/ slaap oversloeg vanwege het huilen....en hij is natuurlijk ook nog piep-jong! Lucas heeft zelf vorige week heel weinig slaap gehad, hij kwam maar tot 10 uur slaap per dag, wat natuurlijk veel te weinig is. Daar heb ik me erg zorgen over gemaakt...maar met die krampjes leg je zo'n kleintje ook niet in bed Overdag kom ik niet echt aan mijn rust, omdat Lucas dus de afgelopen week alleen maar huilend op mijn arm zat en ik ook nog een paar kleine dingetjes in huis wil doen/ even naar buiten wil/ een boodschapje wil halen. Nu merk ik sinds een paar dagen, dat ik erg gespannen ben als ons mannetje huilt. Ik heb heel wat tranen gelaten vorige week omdat ik gewoon zag dat hij echt pijn had en dat het niet zomaar huilen was, maar ik kon zo weinig doen behalve heel veel troosten. Gelukkig blijkt er dus ook wel wat aan de hand te zijn, al is er nog geen duidelijke diagnose gesteld (wel een vermoeddelijke dus, KMA). Hij heeft vaak voordat hij gaat slapen, even een paar minuutjes nodig om in slaap te komen. Dit doet hij vaak door even te huilen (en deze huil is HEEL anders dan de pijn huiltjes van hem). Soms is dat in 5 minuten klaar en dan slaapt hij, maar soms heeft hij ook wel een uur nodig. Hij huilt dan 5 minuutjes, is 10 minuten stil, huilt weer 5 minuten, is weer even stil enz.... Die momenten vind ik zo moeilijk, ik wordt daar zenuwachtig en gespannen van. Waarom precies weet ik niet, maar dat is dus sinds vorige week. Ik denk dat ik bang ben dat hij weer zoveel moet huilen en krampjes krijgt. Ik focus me zo enorm op de babyfoon, we hebben het geluid er al afgezet, want we horen hem toch wel, maar ik zie de blauwe lampjes wel steeds oplichten. Dit is overigens alleen overdag en in de avonduren, 's nachts is er meestal niets aan de hand, dan voed ik hem en leg ik hem daarna in zijn bedje terug, meestal slaapt hij dan snel door. Ik hou zielsveel van Lucas en geniet enorm van hem, daar ligt het dus niet aan! Vandaag heeft hij zoveel naar me gelachen en als we knuffelen dan kruipt hij nog net niet in me . We hebben het heel fijn samen. Het is een stukje onzekerheid, samen met wat er vorige week gebeurd is, maar ik voel me er niet fijn bij. Mijn ouders wonen helaas 100 km van ons af, maar mijn moeder probeert zoveel mogelijk langs te komen. Het is overigens niet zo dat ik niet alleen thuis wil/kan/durf te zijn met hem, want dat vind ik geen enkel probleem en dan geniet ik des te meer van hem. Het gaat dus puur om dat huilen. Het is mijn eerste kindje en alles is zo nieuw. Je wilt alles zo goed mogelijk doen en alle verschillende verhalen/ ervaringen van mensen maken het er niet altijd even makkelijk op. Zijn er vrouwen die dit herkennen???
Hier van mijn oudste zoon een zeer moeizame bevalling gehad en met 6 weken een piek van huilen, huilen, huilen. Droeg hem veel bij me maar als ik naar de wc moest gelijk weer huilen. Alles deed ik snel snel. Zelfs in de kinderwagen naar de winkel schreeuwde hij het uit. Ik had het gevoel dat iedereen keek en ik rende zo snel mogelijk de stad weer uit omdat ik zo gespannen was. Het zweet brak me uit. Toen het later wat beter ging had ik nog dat zware gevoel op mijn hart en schrik als ik een kik hoorde. Ben uiteindelijk met hem naar de osteopaat geweest en dat ging twee dagen slechter om vervolgens een flinke stap vooruit te gaan na elke behandeling. Toch is het geen garantie bij mijn tweede zoon deed het niet veel, maar die huilde ook minder en anders. Met 3 a 4 maanden nam het huilen af, maar het is nog altijd een heel gevoelig jochie gebleven. Als ik je verhaal lees heb ik geen oplossing voor je, alleen dat ik het erg herken en je zoekt naar een oorzaak en oplossing om het huilen op te laten houden. Het aanmodderen; kind oppakken weer neerleggen hopen dat ie slaapt, toch weer wakker enz. Voor mezelf kan ik zeggen dat het erg belangrijk is toch te relativeren en je ontspanning en rust te nemen. Je kind ook even aan je vriend of man over te laten. dan kun je opladen en er weer helemaal zijn. Onze derde huilt nu ook best veel (terwijl een makkelijk snelle bevalling) maar omdat ik weet dat het na 3 a 4 maanden over is is het voor mijn gevoel te overzien. Ik ben nu makkelijker en relativeer het meer. Al is het altijd rot al je kindje huilt. Heel veel sterkte!!!
JA Echt meid je bent niet de enige. Je bent nog maar pas bevallen. De hormonen gieren door je lijf. Je lijf hersteld zich nog van de ks. Geestelijk en emotioneel onder ga je de grootste verandering in je leven; mama worden. Je bent moe. En dan ook nog een baby'tje dat pijn heeft, veel huild en niet slaapt. Natuurlijk ben je gespannen. Dat is meer dan logisch. En je hebt er nu misschien niet zo veel aan. Maar dat gevoel gaat over en het wordt allemaal weer beter. Als ze straks weten wat er met je kindje is en daar wat aan gedaan wordt. Als jij je straks weer lekker ontspannen voelt. Zorg nu voor voldoende hulp. De prioriteit ligt bij jou en je kind. Het huishouden en dat soort dingen moet een ander nu maar even regelen. Rust zoveel als je kan. Houd je baby'tje lekker veel bij je. Gewoon op de arm, op/tegen je aan liggend, in een draagdoek. Net wat voor jou het beste werkt.
Ik heb helaas geen oplossing maar kan je wel zeggen dat het allemaal heel normaal is!! bij mn oudste liep ik weken op mn tenen door mn huis om dat het een erg prikkelbare baby was die licht sliep, een periode veel heeft gehuild, bang om hem wakker te maken. ik kan je zeggen dat dat er zo in is gesleten!! Als ik m al even hoorde snikkendan kreeg ik letterlijk hartkloppingen en schroeg de schrik in mn lijf. En dan had ik nog geeneens een huilbaby, maar je bent labiel, net bevallen, de hormonen gieren door je lichaam en je voelt je onzeker door al het nieuwe, je slaapt weinig, je wilt niks liever dan een tevreden baby... En dan had ik nog geeneens en huilbaby! met mn jongste ging het al makkelijker, maar toch zit het in je natuur om meteen alert te zijn als je baby huilt. Misschien komt het door de moeilijkere leriode van mn oudste dat ik bij het minste of geringste baby huiltje zo gespannen als een snaar raak, maar toch kan ik je zeggen dat het minder wordt! in jouw specifieke geval lijkt het me belangrijk om de oorzaak van het vele huilen uit te zoeken, maar daar ben je al mee bezig. En verder is het ook een kwestie van tijd (zucht...) en wennen. er komt een dag dat je je beseft dat je een soort van voorspelbaarheid in je dag krijgt en ontdekt dat je je kind begint te leren kennen! En dat geeft je de zekerheid om het beter te handelen! sterkte!
Hoi, Ik denk dat elke mama dit wel herkend, mijn oudste is 4 1/2, de jongste dus bijna 11 maanden en als hij 's avonds een beetje blijft jammeren in bed wat 7 van de 10 keer toch overgaat in steeds harder huilen dan krijg ik het ook al benauwd...omdat ik ook even mijn rust wil of zo. Over je eerste baby kan je al snel een boek schrijven, er kom zooo veel op je af en het is zoooo heftig....vooral ook een keizersnee...onze tweede is dus ook met ks geboren en ik kan je zeggen dat ik het al heel goed van je vind dat het gelukt is met de bv. Ik had zo'n pijn op dag 2 en 3 na de ingreep dat ik het gewoon niet erbij kon hebben, er kwam dan ook niet veel melk hoor maar dat terzijde...ik vond het nog al wat allemaal, die pijn. Ik denk dat je er even niet te veel van moet verwachten, het huilen bereikt vaak z'n piek rond 6 weken en samen met krampjes en de mogelijke kma gaat het even duren voor je een balans gaat hebben, en dan opeens vanaf een week of 10 zal je merken dat het beter gaat en rustiger wordt in huis. Maar die eerste weken zitten vrijwel elke nieuwe ouders met hun baby op schoot, zeker vanaf 16:00 tot de laatste fles van 23 uur, het hoort er gewoon een beetje bij. Ik zou, vanwege de moeilijke bevalling en het feit dat je kindje vast heeft gezeten, hem even laten nakijken door een osteopaat. Het kan in ieder geval geen kwaad. Ons zoontje lag lang in stuit en zat zo vast onder mijn ribben dat zijn hoofdje er nu nog plat van is aan een kant, en er een knoop in zijn nek zat aan een kant waar hij pijn aan had. Zo'n osteo manipuleert dat dan heel voorzichtig en kijkt even alles na, eventuele knelpunten etc. Met de kma ben je al bezig natuurlijk... Qua ritme dat duurt ook gewoon even, met 6 weken wordt het duidelijker qua voedingstijden en kan je makkelijker gaan sturen en met 3 maanden krijg je gewoon meer routine. Vergeet niet dat ze echt heel snel na de voeding weer gaan slapen in het begin, ze raken snel overprikkeld dus even knuffelen, schone luier en goed naar de signalen kijken. Bij de 3de geeuw ben je al bijna te laat bij wijze van.. Voor jezelf zou ik toch wanneer het redelijk rustig is in de avond even wat voor jezelf gaan doen, ook al ga je maar een blokje om. Even diep ademhalen buiten en je schouders laten zakken. Het kan heel verfrissend werken en ben je even weg. Ga er maar een beetje in mee want zoals je leest, iedereen heeft er last van. In het begin is het zoeken, zoeken. Wat zou hij hebben? krampen of toch honger? moe of wat dan ook, krijgt hij de verkeerde voeding? Veel sterkte en focus maar op het voorjaar, loop je lekker buiten met een baby die helemaal blij is Charlie
dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Krijg al bijna tranen in mijn ogen als ik het lees. Het is ook allemaal nieuw, en ik weet dat ik het tijd moet geven, ik wil het zo graag goed doen. Ik hou verschrikkelijk veel van mijn ventje en wil voor hem sterk zijn, soms heb ik het gevoel alsof het bij iedereen zo makkelijk was (als ik collega's hoor dan hebben die allemaal nergens 'last' van gehad)
meis een dikke knuffel en probeer door een lekkere massage van je man of een lekker bad met kop thee ff een beetje te relaxen zo waar mogelijk is mama worden.....niemand heeft gezegt dat het makkelijk zou zijn
Ja maar daar moet je niet naar luisteren want bij sommige mensen gaat alles vaak gewoon goed terwijl dat helemaal niet zo blijkt te zijn. Die durven er gewoon niet voor uit te komen of zo of zitten er gewoon anders in. Ik ben ook zo dat ik wil dat alles goed loopt dus als hij verdrietig is dan wil ik zo snel mogelijk weten hoe en wat en da zit ik al weer op dit forum naar antwoorden te zoeken...dat zit gewoon in je en is heel normaal. Je doet het toch ook gewoon goed? je luister naar je gevoel, bent al bij de hA geweest en doet gewoon je best. Ons zoontje had zulke krampen dat ik dacht: dit is toch echt niet normaal maar we hadden de juiste voeding, en we deden alles prima maar het is gewoon de ontwikkeling van de darmen en het heeft tijd nodig. Het heeft dus ook niet te maken met wat je eet als je bv geeft. Mijn thaise vriendin heeft een baby van 1 maand, geeft bv en eet zo een salade met 4 rode pepers.....dus ja... Vergeet niet goed voor jezelf te zorgen als je bv geeft. Je moet echt meer eten voor je eigen reserves en 2 liter water drinken, anders droog je uit. Het vergt heel veel energie van je lijf dus denk daar ook aan. Misschien kan je kolven en een voorraadje aanmaken zodat je vriend/man ook een keer kan voeden als jij vroeger naar bed gaat. Zorgen voor hulp en hulp aanvaarden. Ik heb toen ik wist dat het een ks werd tijdelijk hulp in de huishouding gehad, 4 maanden of zo. Hadden er geen geld voor maar heb het toch gedaan voor mijn eigen rust en herstel. Charlie
Hier een baby gehad die veel huilde, op het ergst krijste ze van ongeveer 19u tot 23u... Ontroostbaar, onophoudelijk en ze had veel pijn, maar we konden niets doen. Ik wist dat het uiteindelijk beter zou worden, maar zag het vaak even echt niet meer zitten, was helemaal op en ik vond Lisa even helemaal niet zo leuk, maar ik wist dat het beter zou worden en daar hield ik me aan vast. Ik denk nog geregeld aan hoe ik me destijds voelde, kan het me nauwelijks nog voorstellen, ben echt dol op haar, ze is zó ontzettend leuk en lief!!!
ik dnek dat het heel normaal is om gespannen te zijn als je kindje huilt en helemaal na afgelopen week. ik heb het ook een hele tijd gehad dat ik het niet goed kon verdragen en het door mijn hele lijf voelde als hij huilde. dat wordt minder hoor. het leven is nu zo drastisch verandert. daar moet je niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk erg aan wennen. komt goed meid. ik hoop dat je voor je kindje snel wat meer duidelijkheid krijgt over zijn krampen
Heb je er vrede mee als hij er een uurtje over doet om in slaap te vallen? Zo ja, laat je man de babyfoon in de gaten houden en ga lekker iets anders doen waar je helemaal in opgaat. Bijvoorbeeld dat bad Zo nee, kun je natuurlijk best eens kijken of je hem kunt helpen in slaap vallen? Beetje aaien, of nog even knuffelen, even uitzoeken wat hij nodig heeft. Of misschien was het nog even te vroeg voor hem, hij is nog klein en heeft geen ritme. Etc. Ik zeg niet dat je dat moet doen hoor, alleen dat het MAG als het je niet lekker zit en je denkt dat je hem kunt helpen. Verder sluit ik me aan bij de rest hoor! En wat zielig dat hij echt zo extreem kramp heeft, fijn dat hij goed onderzocht wordt. En je denkt dat je kma-dieet aanslaat, dus? Dat zou super zijn. Meestal groeien ze er ook vanzelf overheen, uiteindelijk, duurt wel even
Ooohhhh wat klinkt je verhaal bekend!! Bij mij begon het ook bij de bevalling... ingeleid en ging niet helemaal soepel. Daar was ons zoontje dan in een keer. Je bent in een keer moeder en alle hormonen gieren nog door je lijf. De bekende roze wolk kwam bij mij pas maanden later. Ons manneke heeft ook KMA maar wij kwamen daar pas met 10 weken achter. De eerste 3 maanden van zijn leventje heeft hij heeeeeeel veel gehuild. Je word er zelf gewoon zo verdrietig van omdat je niet meer weet wat er is en wat je kunt doen. Bij ons was het slapen ook nog een heel groot probleem dat hij alleen maar bij mij wou liggen en allesbehalve in zijn bedje. Ik had/heb dat ook nog steeds dat als hij huilt ik gespannen word. Dan denk ik weer aan hoe het was en dat ik het niet fijn voor hem vind dat hij moet huilen. Ook ben ik dan soms ook wel eens bang dat hij "terugvalt" naar toen want dat was erg heftig. Wat bij ons heeft geholpen is dat we zijn tempo zijn gaan volgen. Wij hebben ook hele dagen en avonden met hem op de arm gezeten en ja het is een aanslag op jezelf maar ik sliep gewoon een beetje mee. Het werd uiteindelijk beter en nu zitten we op het punt dat hij in zijn eigen bedje in zijn eigen kamertje slaapt. Laten huilen heb ik nooit gedaan. jengelen wel maar niet huilen. Geef het tijd en vooral geef veel liefde en dat is wat je doet dus voel je nergens schuldig over. Maak ook genoeg tijd voor jezelf vrij want je moet ook goed voor jezelf zorgen. sterkte ermee!
Het zou eerder raar zijn als je er niet nerveus van werd! Herkenbaar hoor, onze oudste huilde wekenlang meer dan 8 uur per etmaal Dan word je gespannen of je wilt of niet. Komt goed! Geef het de tijd, het hoort er allemaal bij.
Heeeel herkenbaar, hier ook mijn eerste kindje, wekenlang gehuild. Uiteindelijk overgestapt op andere voeding (tegen krampjes) en nu is ze veel rustiger met natuurlijk wel haar huiluurtje.. Maar nog steeds als ze dan dat huiluurtje heeft dan word ik helemaal gespannen en kan ik er gelijk al niet meer tegen. Vooral na haar laatste fles om 21.00 dan kan ze er wat langer over doen om in slaap te vallen en juist dat uurtje breekt me helemaal op. Dan stort ik een beetje in voor mn gevoel. Eigenlijk heb ik helemaal geen klagen want ze slaapt dan ook tot 7 uur 's ochtends, maarja, als je al de hele dag aan het wandelen bent buiten en je doet je best om haar te vermaken overdag, dan breekt het je ff op. Ik zat hier ook wel ff mee, nu ik dit topic lees ben ik ook blij dat ik niet de enige ben.
Ja hoor heel herkenbaar! Hier een kindje met reflux en het huilen ging door merg en been. Mijn vriend kon haar vlot even laten liggen als ze huilde en wij aan het eten waren (kon dus ook gewoon een vervelings huiltje zijn) maar dat kon ik geen minuut. Meteen was mijn eetlust weg en snelde ik naar de kleine om met haar rond te gaan wandelen. Nu nog kan ik het heel moeilijk horen. Niet omdat ik het irritant vind ofzo, puur omdat ik het zo erg vind dát ze huilt en dat er dus iets is. Onze kleine heeft trouwens ook een inslaaphuiltje standaard. Ik heb lang gevonden dat ze niet hoefde te huilen dus ging haar troosten of er uit halen maar het werd enkel erger. Sinds ik weet dat ze dat gewoon even nodig heeft gaat het veel beter. Vaak is het maar 5 minuutjes en niet eens echt huilen maar meer wat jengelen/jammeren.
Ja heel herkenbaar! Mijn zoontje heeft de eerste 6 weken ook erg veel gehuild (uren achter elkaar... ). Oorzaak niet gevonden en na 8 weken is dit ook gestopt. Maar ik merkte wel dat ik vooral in de weken daarna ook enorm gespannen werd van zijn gehuil als hij ging slapen. Ook mijn zoontje huilt even voordat hij in slaap valt. Maar als ik hem dan naar bed bracht en hij ging huilen, werd ik er letterlijk misselijk van. Alle spieren in mijn lijf spanden aan en kreeg geen hap weg als we nog moesten eten. En ik zat ook op de bank met hem mee te huilen. Het huilen was helemaal niet hard en overduidelijk meer mopperen om in slaap te komen, maar toch... En dan sliep hij en als ik dan na een uurtje ofzo de blauwe lampjes weer zag flikkeren werd ik direct weer misselijk en gespannen... Idd de onzekerheid denk ik, want nu mijn zoontje bijna 5 maanden is gaat het veel beter. Ik kan de huiltjes ook beter onderscheiden en weet wanneer ik hem moet gaan troosten en wanneer ik hem beter kan laten liggen. Geef het even tijd! Je zult zien dat het over 1 maand al zo veel beter gaat . Jullie moeten elkaar natuurlijk ook nog leren kennen. Komt allemaal goed, de spanning zal na verloop van tijd echt minder worden!
Fijn om zoveel reacties te lezen en dat ik dus niet de enige ben!! Vanmorgen heeft hij weer zo'n krampaanval gehad, ik heb hem lekker bij me in bed genomen en samen hebben we toch nog een uurtje geslapen (hij ligt dan tussen van die schuimblokken zodat hij niet kan omrollen). Na de voeding van half 12 net heb ik hem in bed gelegd. Hij was heel moe want was flink aan het gapen. Nu is hij eindelijk pas stil, dat is dus 45 minuten later!!! Het is niet echt huilen wat hij dan doet, meer jammeren, het lijkt soms wel op een poesje hihi. En vaak is het 5-10 min stil en dan is hij weer even aan het jengelen. Dit gaat dus soms een uur door. wat ik merk, is dat als ik naar hem toe ga, hij echt hard gaat huilen en dan is het troosten veel moelijker....dus laat ik hem maar. Gekke is dat ik er overdag ook beter tegen kan dan in de avond. En wat betreft het eten wat ik van velen lees, is hier ook, als hij gaat huilen krijg ik geen hap meer door mijn keel en is mijn eetlust weg, terwijl mijn man gewoon rustig kan eten. Hij zegt ook heel nuchter: bekijk het zo, als we hem horen, weten we tenminste dat hij nog leeft! Er is nog nooit een baby dood gegaan aan huilen....dat weet ik ook wel maar mijn gevoel zegt wat anders. Ook omdat we dus in de medische molen nog niet klaar zijn. Hij heeft sinds een paar dagen ook echte gele korsten op zijn gezicht, tussen zijn wenkbrauwen in. Dit wordt steeds erger, en zit nu ook boven op zijn hoofd, tussen zijn haren, en begint nu ook op zijn oren (oorlel en de overgang van zijn oorlel naar het hoofdje, lijkt wel zo'n scheurtje wat daar zit). Op het CB wuifde ze dat weg als baby-acné, maar dat is het volgens mij echt niet. Hij heeft nl ook acné op zijn hele gezicht maar deze plekken zijn echt wel anders.....hoe dan ook, er broeit nog iets heb ik het idee en ik ga dinsdag pas weg uit het ziekenhuis als we duidelijkheid hebben. Nu is alles heel onduidelijk voor me. Het dieet voor de KMA slaat wel aan denk ik, maar hij heeft toch nog wel 2 uur per dag heftige krampen. Horen deze er dan gewoon bij, ondanks mijn dieet??
Ohh je verhaal klinkt zo herkenbaar.. ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien is het al gezegd, maar tegen het huilen zou ik je een draagdoek adviseren. Dat is heerlijk voor die kleintjes, zeker als ze last van pijn hebben. Dan krijgen ze ook meteen de kans om die enorme mama-honger die zulke kleine baby's hebben te stillen. Onze zoon huilde ook zoveel de eerste weken, ik weet nu nog niet wat het was, honger, oververmoeidheid, echt geen idee. Het is wel goedgekomen gelukkig . Ik kreeg dan ook echt geen hap door mijn keel en zat tijdens het eten met hem op de arm omdat hij daar tenminste wat rustiger werd. Goed van je dat je hem zo goed laat onderzoeken! Heel veel succes dinsdag in het ziekenhuis.
ja, hoor! Chloe heeft 3,5 maanden veeeeel gehuild, en zelfs nu nog (7 maanden verder) als ze begint te huilen, loopt het kippenvel me over de rug! kan er helemaal nerveus van worden! ze huilt nu gelukkig bijna nooit meer maar als ze een minder dagje heeft.... ze had last van krampjes, gilde het uit van de pijn maar sinds we de dr Brown fles zijn gaan gebruiken, waren de krampjes over! huilen ging door, waarom weten we nog steeds niet maar zo op een dag zei ik tegen mijn man; he, ze heeft helemaal niet gehuild! en toen was het over!
Ach, wat zwaar moet dat zijn! Het is toch volkomen normaal dat je gespannen wordt hiervan. moeder natuur heeft ons ook zo gemaakt, dat onze hartslag stijgt en dat er hormonen vrij komen, als je baby huilt. Dat moet er voor zorgen, dat je je kindje snel oppakt en kalmeert. En als dat niet lukt, dan is dit natuurlijk heel erg stressvol, logisch Gelukkig geef je BV, en tijdens de BV komen er hormonen vrij die jou wat kalmeren, echt waar! Lekker blijven doen dus Verder zal het misschien best zoo zijn dat er nog nooit een baby is doodgegaan aan huilen, maar hij voelt zich blijkbaar wel miserabel. Wat je (of papa ) kunt doen, is toch zoveel mogelijk hem bij je houden. Zelfs als een baby huilt, hebben ze ontdekt dat hij veel minder gestresst is tegen mama aan dan wanneer hij het alleen zou moeten doorstaan. Heb je bijvoorbeeld al eens gedacht aan het dragen van je kindje? Bijvoorbeeld in een doek of (ergonomische) drager. Het kan best zijn dat het huilen dan minder wordt. En zelfs als dat niet zo is, weet hij maar mooi wel dat je dichtbij hem bent, en heb jij je handen vrij. hier kun je daar meer over vinden. Sterkte in deze moeilijke tijden!