hoi hoi dames, ik moet ergens mijn verhaal kwijt. het is best lang en mss overdrijg ik maar ik moest het ff kwijt. ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd. na een moeilijke start in mijn huwelijk ging alles goed daarna. omdat de moeilijke start deels door mij kwam ben ik heel makkelijk geworden voor me man. ik dacht altijd zolang hij blij is en zolang hij niet meer aan het begin terugdenkt, is het goed. ahum. ik ben daarna zwanger geworden. alles verliep tijdens de zwangerschap goed. een zware bevalling gehad die niet verliep zoals gepland maar eind goed al goed. me schoonmoeder kwam gelijk de eerste dag van de kraamweek. toen ik naar beneden kwam zag ik haar druk heen en weer aan het 'opruimen'. (had alles al voor de bevalling opgeruimd) ik netjes geantwoord van dat dat niet hoeft, want ze heeft al een zwakke gezondheid. ze antwoordde dat ze blij was met haar nieuwe kleinkind en het graag wou doen. ik heb haar toen netjes bedankt en ben naar boven gegaan. voor mij geen enkel probleem hier toch? nou mevrouw vond het niet leuk dat zo tegen haar sprak. alsof ik haar de huis van haar zoon ontnam ofzo. dit heeft ze tegen mijn man gezegd. die natuurlijk woedend was dat ik zo met zijn moeder omging. halloo, al had ik haar afgesnauwd dan nog was het niet haar recht om dit uit te huilen bij haar zoon. ik was high van bevalling en had verschrikkelijke last van mijn hechtingen. maar ja. mvr de schoonmoeder wou heel graag een feestje voor de baby. ik wou niet en me man in het begin ook niet. zij zat tegen mensen te vertellen dat er een feest kwam en ik zat weer te vertellen van niet. een vriendin van hun kwam in de kraamweek langs en vroeg me over het feest. ik zei dat ik niet wou maar dat het nix uitmaakt. afijn, schoonma wist mijn man over te halen en de feest kwam. alles werd door hun georganiseerd. ik werd er helemaal niet bij betrokkenen. geen probleem, was zowiezo te druk met de kleine. de feest zelf heb ik absoluut niet van genoten. ik was de hele tijd bezig met de kleine. ik merkte aan me schoonmoeder dat ze wat raar deed. steeds wanneer ik de kleine aan me moeder wou geven pakte ze haar af. een schoonzus met wie ik nu een jaar geen contact heb was de hele feest chagarijnig. alsof ze me elk moment kon killen. er was genoeg eten over dus vroeg ik aan me schoonmoeder of ik wat mee kon geven aan me moeder. ze begon gelijk van alles te lullen dat er niet genoeg was, dat ze niet weet hoeveel er over was. uiteindelijk zei ze dat we de volgende dag het wel gingen brengen? ik heb me moeder met lege handen de deur uitgestuurd. wat me verschrikkelijk pijn heeft gedaan. na afloop van de feest kon ik niet wachten om naar huis te gaan. eindelijk kwam me man en we gingen weg. ik merkte dat hij verandert was. ik deed gewoon normaal tegen hem maar hij bleef kortaf. om 1 uur snachts nog gevraagd wat er was maar hij wou niet praten en bleef beneden slapen. dan niet dacht ik. het deed me zo een pijn dat ik niet wist waar zijn reactie vandaan kwam dat ik maar ook ging negeren. normaal ben ik iemand die het heel snel goed maakt maar ik dacht als meneer niet wil vertellen wrm dan niet. op dag 3 heb ik geeist wat er was en toen ontplofte te bom. 'ik heb aan mensen zitten vertellen dat ik geen feest wou, ik heb geen respect voor zijn moeder, ik zonder me af van mensen, ik mag zijn zussen niet, ze hebben me altijd goed behandelt, ik heb teveel vrijheid, ik ben verwend, hoe durf ik zoiets in me hoofd te halen, ik mag geen contact met mijn moeder meer, dat ik comentaar in de kraamweek aan me schoonmoeder heb gegeven over het opruimen, blablabla' ik zat er echt zo bij WTF high van de kraamhormonen barste ik in huilen uit en begon te zweren dat dit allemaal niet waar is. helemaal in shock dat dit was gebeurt en dat mijn schoonmoeder mijn man heef ingepraat terwijl ik haar altijd een lieve vrouw vond. in de avond begon meneer gelijk weer normaal te doen en grapjes te maken en dat ik dit moest vergeten want in elk huwelijk zijn er wel conflicten. ik kon het niet en antwoorde dat ik dit nog ff moet verwerken en dan hadden we ook nog de kraamtranen. de volgende dag had me man zijn broertje geappt dat ie zich niet zo lkkr voelt. me schoonmoeder kwam langs. gaf me geen aandacht. had enkel eten voor me man meegenomen en ging na 10 minuten weg. toen ze weg was begon me man gelijk met wrm ik niet normaal antwoordde tegen ze moeder, dat ze moeder geen vlieg kwaad doet. (wrm kwam ze enkel om te kijken bij haar zoon en niet de schoondochter die 4 weken terug bevallen is) we hebben het proberen uit te praten. ik heb mijn verhaal gedaan. ik heb enkel tegen hun vriendin gezegd dat ik geen feest wou omdat dat onze planning was en sindsdien heb ik het met niemand over gehad. kennelijk heeft die vriendin tegen hun op de dag van de feest gezegd dat ik geen feestje wou. en natuurlijk schoot dat de verkeerde gat in omdat ze alle moeite hadden gedaan. (voor hun zelf want ik wou echt geen feest) maar goed ik heb het uitgepraat met mijn man. hij heeft mijn verhaal bij zijn ouders gedaan. en sindsdien niet meer over gehad. ik heb ook zelf niet met mijn schoonma erover gepraat omdat alles via mijn is gegaan. en ik mocht er niet met mijn ouders erover hebben. me man denkt nu vergeven en vergeten. maar wat hij niet weet is dat ik de volgende dag na het hele gebeuren mijn spullen heb ingepakt en mijn vader heb gebeld dat hij me mag komen ophalen. dat ik het niet waard om over gelopen te worden nadat ik pas bevallen ben. terwijl ze weten hoe een zware bevalling en herstel ik had. mijn vader gaf me als advies dat ik moest afkoelen en moest kijken hoe het verloopt. dat heb ik gedaan en ik ben er nog steeds hahaha. ik ben verder gegaan met me leven met me man maar de liefde die ik eerst voelde is weg. ik lach en praat tegen hem en zeg ik hou van je maar ik meen er nix van. mijn respect voor hem is compleet weg omdat hij zich zo heeft kunnen laten manipuleren door anderen. ik heb hem gewaarschuwd dat dit de eerste en laatste x is. ik denk ook vaak dat ik alleen gelukkiger zal zijn en dat ik helemaal nix ga missen zonder hem in mijn leven. ik krijg soms zelfs de gedachte dat ik de fout van mijn leven heb gemaakt om met hem te trouwen en een kind te krijgen. ik weet niet. mss dat ik overdrijf hierin. maar hij heeft me echt heel veel pijn gedaan. pijn waaraan ik vaak denk en nooit zal vergeten. en mocht er weer zoiets gebeuren ik weet 100% dat ik dan weg ben. dankje voor het lezen. xxx
Oh meid dikke knuffel. Dit is echt niet leuk en zeer begrijpelijk een grote domper in jullie huwelijk. Het *klinkt* alsof er toch een soort generatie- of cultuurkloof zit tussen jou en je schoonfamilie waarin je man ook niet het kaf van het koren weet te scheiden. Heb je al eens open met hem over je gevoelens gepraat? Dat je geen kwaad wenst naar je schoonmoeder maar je je door hem in de steek gelaten voelt? Sterkte, laat niet over je heen lopen en het lijkt me voor jouzelf ook gezonder om even goed na te denken of je wel echt zo wil leven zoals je in de laatste alinea zegt.
Dit klinkt als het verhaal van een goede vriendin van mij, dat is een nederlandse meid die een kindje heeft gekregen met een Turkse jongen. Haar hele leven werd overgenomen door zijn familie, moesten halsoverkop gaan trouwen etc etc. Als je echt niet van hem houd en denkt gelukkiger te zijn zonder hem dan moet je je voor jezelf een beslissing maken. Niks is zo erg als een liefdeloos leven
IK vrees dat dit het begin van het einde is.. Maar serieus,laat niet zo over je heen lopen! Je bent verdorie meer waard dan alleen een voetveeg!! Sorry,maar kan hier zo ontzettend boos om worden! Jij word zo behandeld,en je laat het nog toe ook! Kom voor jezelf op,en zeker nu je een kindje hebt.. het is niet meer de tijd om over je heen te laten wandelen. Wandel maar eens flink terug,en als je het niet meer ziet zitten. Jouw keus!
kom voor jezelf op! ik heb ook van die bemoeials in mijn (schoon)familie en ik sta liever bekend als de b*tch dan als de voetveeg. als jouw man er niet mee om kan gaan dat jij zegt wat je wil (op een respectvolle manier) dan zoekt hij het maar uit hoor! niet gaan buigen voor dat soort mensen.
Dat klinkt inderdaad als een cultuurprobleem. Komt je man uit een andere cultuur? Dat hij zo tegen je tekeer is gegaan is niet goed. Je bent verdorie net bevallen! Ik hoop dat hij zich dat ook realiseert en dat hij jouw kant van het verhaal goed begrijpt. De relatie tussen mannen en hun moeders komen qua logica soms van een andere planeet. Soms is dat heel erg vervelend! Mijn vriend komt uit een Aziatische cultuur en ik uit de Westerse cultuur. De eerste jaren ging het goed, maar nu komen er bepaalde dingetjes naar boven. Hier moeten wij dan (zeer) goed over praten. Wederzijds respect is dan (zeer) belangrijk. Mochten wij ooit een kindje krijgen, dan denk ik dat zijn cultuur (en mijn cultuur) meer naar boven komt, en belangrijker blijkt te zijn dan dat we dachten. Dan moeten we ervoor zorgen dat er een goed balans komt en blijft!
Oei Dat klinkt heel rot... Ik denk dat jij nog eens een heel goed gesprek moet aangaan met je man en hem duidelijk moet vertellen hoe jij erover denkt en hoe jij je voelt. Dan mag hij de keuze maken of hij voor jou wilt vechten of niet. Zo niet; lijkt me dan een duidelijke zaak. Kies voor je eigen leven. Liever een gelukkige moeder, dan een moeder die niet voor zichzelf op kan komen. Wees een voorbeeld voor je kind. Wat voor boodschap wil je meegeven?
Mijn advies: probeer voor jezelf goed helder te krijgen hoe het komt dat je je zo voelt naar je man toe. Komt het alleen door dit incident (hoe vervelend ook)? Dan zou ik het rustig met hem uitpraten en jouw kant van het verhaal nog eens belichten. Je moet hem wel duidelijk maken hoeveel pijn hij jou gedaan heeft. Ik kan me niet voorstellen dat een huwelijk stuk loopt op een (weliswaar naar en uitgebreid) misverstand. Of zit het dieper en zijn de gevoelens voor je man al een tijdje minder aan het worden? Dan is het een ander verhaal. Dan nog zou ik alles een kans geven: je hele leven staat nu op zijn kop met net een kleine erbij. Wacht even af wat er gebeurt als je aan je nieuwe leven gewend bent. Succes!
Sorry hoor, maar jij MAG geen contact meer hebben met je moeder??! Excuse me?? Wie denkt hij wel niet dat hij is! Zelf zich zo laten beïnvloeden door z'n moeder. Dat is geen volwassen vent, dat hij het niet voor zo'n vrouw en kind opneemt! Hij hoort zich kapot te schamen door jou zo te behandelen! Daarnaast vind ik wel dat jij dit zelf ook te ver hebt laten komen. Je hebt nu ondervonden dat doen wat een ander wil, niet altijd maar de beste oplossing is en blijkbaar is het toch allemaal niet goed wat je doet. Kom voor jezelf en je kind op en laat niet zo over je heen lopen! Dat je schoonma in jouw huis komt en jou negeert toen je man ziek was, zou bij mij al een grens te ver zijn. Ze is in jouw huis! Nee, ik zou een heel goed gesprek met je man aangaan dat dingen nodig moeten veranderen en hij nu niet meer bij z'n ouders woont, maar bij jou en jullie kind en dat hij voor jullie moet opkomen ipv zijn moeder. En respect hoort wederzijds te zijn he?
Wauw, wat heftig! Wat er hierboven ook gezegd wordt, kom op voor jezelf en je dochter. Laat niet over je heen lopen, echt niet. En zet op een rijtje wat je eigenlijk wilt met betrekking tot je man en schoonfamilie. Succes
Uiteindelijk moet je altijd voor jezelf en je kind(eren) kiezen!! Ik hoop dat je een goede keuze gaat maken, want zo door blijven leven is echt niks. Jij wordt er niet gelukkiger van en je kindje ook niet. Beter nu de knoop doorhakken dan bij elkaar blijven. Wie weet wat er nog gebeuren gaat en wat je kindje daarvan meekrijgt! Sterkte!
Nou ik wist het wel. Ik liet niet zo over me heen lopen. Jouw man zit onder de plak bij zijn familie (zo lijkt het) en reageert een en ander af op jou. Praat met hem, dat je ongelukkig bent en je een gevangene voelt in je eigen huis. Doe dat op neutraal terrein. Zorg dat je een plek hebt waar je heen kunt mocht dat gesprek in het verkeerde keelgat valt. Laat hem ook zijn verhaal doen, want elk verhaal heeft 2 kanten en ik lees ook veel frustratie bij hem naar jou toe. Schoonfamilie zou ik voorlopig even buiten de deur houden, dat is wel het laatste waar jullie nu behoefte aan hebben. Maar een waarschuwing... zoals ik het lees kon het wel eens heel erg moeilijk worden voor jou mocht het idd tot een scheiding komen, niet zozeer met je man, maar meer met getouwtrek door je schoonfamilie om jullie kind. Probeer het uit te praten en je gevoel naar elkaar terug te vinden en draai het contact met schoonfamilie wat terug. Wordt dit hem niet, dan zit er niks anders op dat voor jezelf een beslissing te nemen. Heel veel sterkte.
dank jullie wel voor jullie steun en advies. het ging wat beter. maar ik merk dat ik nog steeds niet gelukkig ben. dat bij hem het belangrijkst is dat hij gelukkig is en ik maar zo moet blijven leven. heb hem van de week wat duidelijk gemaakt dat ik niet tevreden ben met zijn gedrag tegen over mij. maar zoals meeste mensen erkent hij zijn slechte kanten niet en ben ik degene die alles verkeerd ziet. ik heb het mijn moeder over gehad dat ze niet moet gaan schrikken als ik kom aankloppen met het bericht dat ik wil scheiden en ze begrijpt me gelukkig volledig. ze heeft gezegd dat ik ook meer voor mezelf moet opkomen en dat ik nergens bang voor hoef te zijn, zoals dat ik er strx alleen voor sta ofzo. ik ga het nu een tijdje aanzien. effe kijken wat hij met mijn advies gaat doen. verandert hij niet dan ga ik zeker maatregelen treffen want ik wil niet zo leven. niet dat ik over 15 jaar terug kijk met spijt over mijn keuzes. pffff waarom kon het niet makkelijker. het hebben van een kind samen maakt alles gewoon moeilijker.