Twijfel over tweede kindje

Alhoewel ik i.t.t. jou niet zo lang geleden bevallen ben, denk ik ook wel eens aan een eventuele tweede. Ik heb ook zo mijn twijfels, maar ik heb met mezelf afgesproken dat zolang die twijfels er zijn, ik er niet aan zou beginnen. En ik denk dat ik dat iedereen kan aanraden. Je kunt uiteraard wel over je twijfels nadenken c.q. praten (sommige twijfels zijn namelijk ook gewoon gebaseerd op ongefundeerde angst), maar als je toch grote twijfels zou hebben, zou ik er persoonlijk niet voor gaan. Je stelt zelf dat als je mensen om je heen ziet met twee kinderen, dat dat niet jouw ideaalbeeld is (de mijne ook niet overigens).. Spijt hebben van een kind lijkt mij een van de meest vreselijke gevoelens, dus ik zou er pas voor gaan als je er echt volledig achterstaat. En jezelf niet laten verleiden met wat de maatschappij en/of jouw directe omgeving van jou "verwacht".

 

Ik ben het volledig eens met wat @Juneau zegt! Toch denk ik ook wel dat je misschien minder mag nadenken over wat bijvoorbeeld je oppas ervan denkt. Laat ik het zo stellen als ik de oppas was van jou kindje, dan zou het mij niet uitmaken of er één of twee waren.. Aangezien het mijn werk is.

Misschien is het goed om juist in gesprek met je man te gaan en aan te geven dat je het ook wel eng vindt gezien de vorige keer dat jij zo vermoeid raakte en dat hij er voor je gevoel veel minder was als verwacht. Ik kan me goed voorstellen dat daar ook je angst zit, als ik het even naar mijzelf ga verplaatsen, maar ik hoop hoe dan ook dat je uit deze twijfel gaat komen! Sterkte ermee meid.

 

Lastig. Het zal echt wel weer vermoeiend zijn en niet elke oppas wil op 2 kinderen passen. ..maar boeit dat?
Kijk voor jezelf of je het kan zien als een verrijking voor je leven als er een tweede kindje mag komen?
Zo zei mijn oud collega; nee, nooit een tweede. Vind 1 al zwaar zat, het is het niet waard.

Zelf keek ik daar juist anders tegenaan en dacht juist wel; oké, dat eerste jaar zal zwaar zijn en echt niet altijd leuk maar, je krijgt er zoiets mooi voor terug.

Mijn vk zei; toen de jongste 1,5 werd had ik het idee dat ik weer adem ruimte had. Dus ja; vermoeidheid, lange nachten, korte dagen.. ze zullen bij een 2de echt wel weer terug zijn. Dat is gewoon de waarheid. Wil je dat? Heb je dat over voor nog zo een lief snoetje?

Dat is de vraag en dat kan je alleen zelf invullen

 

Ja ze noemen het niet voor niets de tropenjaren. De eerste jaren zijn gewoon pittig. En nee, niet altijd leuk. En met een tweede ga je die ook krijgen. In welke mate is natuurlijk baby (en ouder )afhankelijk.
De vraag is, is dat onoverkomelijk?
Oppas e.d. zijn de praktische zaken die altijd wel op te lossen zijn. Het belangrijkste is dat je dicht bij je gevoel blijft.
En niet naar de omgeving kijken, wat wil jij?

En tja, wij hebben ook geen standaard-gezinnetje, wij doen ook lekker waar wij ons goed bij voelen
En ja, bij elk kind ook twijfels gehad van: waar begin ik aan? Het is natuurlijk geen pakje boter wat je ff aanschaft..maar ik heb dat best bij veel belangrijke beslissingen..dus ik zou ook nagaan of het twijfelen iets is wat bij jou hoort, of dat het alleen in dit specifieke geval je twijfelt.

 

Ik heb ook heel erg mijn twijfels gehad over een 2e. Vooral vanwege de achtergrond van het zwanger worden bij mijn dochter. Ik kreeg een slechte uitslag van het uitstrijkje en mijn gyn liet me naar het ziekenhuis komen voor een gesprek. Als ik kinderen wilde zou ik daar nu aan moeten beginnen (2014), de kans dat ik mijn baarmoeder in de toekomst kwijt raak is zeer groot en hoelang zou het duren voor dat moment aanbreekt. Na wikken en wegen besloten om er voor te gaan en in 2016 is ons dochtertje geboren. Hier zijn 6 miskramen aan vooraf gegaan en 1 vroeggeboorte waarbij we vroeg afscheid moesten nemen van ons kindje.

Uiteindelijk dol gelukkig met ons dochtertje en ze is een wonder voor ons. Hele onzekere zwangerschap gehad, niemand verwachtte dat zij het zou halen maar godzijdank ze is er! Na een aantal maanden op controle geweest en mijn uitstrijkje was een stuk positiever (de bevalling had de kwaadaardige cellen opgeruimd) Mijn vriend begon over een 2e, wat nu als we over een tijdje weer te horen kregen dat ik er slecht voor stond. We hebben er heel veel over gepraat en uiteindelijk besloten om nog 1 poging te doen. En nu ben ik met weer een hele onzekere zwangerschap toch alweer 32 weken.

Ik weet niet wat me te wachten staat maar we gaan het ontzettend druk krijgen. Maar ik heb het er voor over om 2 mooie meisjes onder mijn vleugels te hebben. We zetten ons voor de volle 100% in en maken er een zo goed en fijn mogelijke toekomst voor. Ik zeg altijd zolang er veel liefde in je relatie en je gezin zit, go for it!

 

Het is normaal dat de twijfel toeslaat. Ik had dit bij de 2e en de 3e. Is het wel verstandig? Tarten we het lot niet? Gaat alles wel goedkomen? Gaan we dit als koppel aankunnen? Ga ik mijn andere kinderen niet te kort doen... Financieel? Praktisch? Gaat een 3e keizersnee wel goedkomen? Etc...

Ik kan alleen voor mezelf spreken, en dan kan ik oprecht zeggen dat ik blij ben dat ik toch de stap naar meerdere kinderen heb gezet.
Als ik ze samen zie spelen dan smelt mijn hart. Het is ongelooflijk om ze samen te zien. En ik zie ze allemaal heel erg graag, ook al zijn het soms eerder bengels dan engelen
En ja, het is met momenten zwaar... heel zwaar... de voorbije 6 jaar al heel veel slapeloze nachten gehad... ik ben continue moe, en toch kan ik niet slapen want dan maalt er vanalles door mijn hoofd. Daarbij is het praktische geregel soms ook wel stresserend. Maar het lukt! Ik heb ook wel een lieve echtgenoot die me heel veel helpt met de kinderen.

Kijk, je leven verandert, je moet een deel van je eigen vrijheid opgeven maar je krijgt er veel voor in de plaats. En 2 kinderen vond ik persoonlijk nog steeds heel praktisch, en eigenlijk makkelijker dan 1 kind (raar maar waar).

Maar uiteindelijk moet je zelf de keuze maken he... mij verklaarden ze voor gek, maar ik zou het zo opnieuw doen!

 

Eigenlijk nooit twijfels gehad,wel gewacht tot oudste twee was,daarvoor wilde ik nog niet. Maar wist wel dat het moment een keer zou komen.

Even een vraagje, omdat ik benieuwd ben. Wat is dat schrikbeeld van ouders met twee kinderen. Ik vind het er gezellig uit zien en zo ervaar ik het ook.

 

Wij hebben besloten het niet te doen, een 2e.
Mijn vriend had direct al geen wens meer, ik had 2jr nodig om te beslissen.
Financieel zou het voor ons heel zwaar worden. We willen niet dat onze kinderen bv niet met schoolreisje meekunnen of niet op zwemles kunnen omdat we het geld niet hebben. Ook al werken we allebei fulltime.

Bovendien, daar ben ik heel eerlijk in, onze zoon is bijna 3 en we hebben sinds een jaar ofzo weer enorm gebroken nachten. Hij droomt heel luidruchtig, huilen, bonken enz. Ik loop de helft van de week als een zombie rond van het slaaptekort. Nog een kindje erbij zou ik niet trekken....respect voor ouders die dat wel kunnen.

 

Wel Glitters, ik vond een tweede kindje gewoon makkelijker... bij een eerste moet je alles nog uitzoeken. Naar welke kinderopvang? Wat met het werk? Wat met het huishouden? Wat heb ik allemaal nodig voor de baby? Hoe moet dit? Hoe doe ik dat? ...

Bij een tweede had ik dat niet. De praktische regelingen zoals opvang verliepen net zoals bij mijn eerste, ik had een evenwicht gevonden tussen werk en gezin en ook dit werd behouden.

Maar wat ik echt praktisch vind aan 2 kinderen is het feit dat ze vrij snel samen kunnen spelen en veel aandacht hebben voor elkaar. Daardoor kwam er naar mijn gevoel toch wel wat meer rust in huis. Ja ik vond het makkelijker en meer relaxed.

 

Wij hebben zoveel moeite moeten doen voor de eerste, dat ik mijn kinderwens voor 2 kinderen te hebben een verre droom was. We gingen er wel voor maar de kans was zo klein... Nu ik effectief in verwachting ben van een tweede, ben ik vooral heel blij voor mijn dochter. Ik ben immers zelf al heel gelukkig dat wij 1 kindje hebben. Maar een broer of zus hebben vind ikbelangrijk. In de vakantie, weekends of op uitstap zou ze anders altijd alleen zijn en nu zal er toch een speelkameraadje zijn. Als ze elkaar leuk vinden tenminste... Daarnaast neemt het ook wat druk weg van haar schouders want ik ben soms weleen beetje overbezorgd, volgens mijn familie toch