Ik heb een ander referentiekader. Niet die met de kerk, maar wel met ingetogen diensten. Ik denk dat daar wel een groot verschil in zit.
Dank voor alle opmerkingen, zowel voor als tegen. Ik kan mij niet voorstellen dat de belangrijkste genodigden voor de uitvaart er moeite mee zouden hebben. Mijn tante zei vandaag zelfs dat ik haar best mee kon nemen naar het ziekenhuis, zouden ze wel even met de Duplo gaan spelen Zodra het zover is ga ik even goed in overleg met de belangrijkste mensen en als iemand van hen er bezwaar tegen heeft, laat ik haar ofwel thuis ofwel ik vraag schoonouders om haar te brengen als de dienst voorbij is (het is gelukkig niet vreselijk ver weg). Veel zal afhangen van het soort dienst...
Onze dochters zijn wel mee geweest naar de uitvaart van mijn opa (ze waren bijna 3 en 6 jaar) en de oma van mijn man een jaar later. Naast dat wij ze er gewoon bij vonden horen (wij hadden met onze grootouders goed contact en zagen ze regelmatig), vond ik het ook een prettige manier voor hen om in aanraking te komen met de dood. Ze hebben hun overgrootouders oud en ziek zien worden, eigenlijk zoals je verwacht dat het gaat in het leven. Ze zijn niet plotseling of veel te vroeg overleden. En dan hoort een uitvaart daar ook bij. Om het af te sluiten. De dienst van mijn opa was kort en niet heel beladen. De dienst van oma was een behoorlijk heftige kerkdienst. Dat was voor de kinderen wel pittig. Maar ze hebben zich prima gedragen. Overigens wilden ze zelf ook mee naar het afscheid. De jongste heeft zelfs oma nog gezien toen ze overleden was. Ze hebben natuurlijk wel veel vragen gehad, maar ze denken er niet met een vervelend gevoel aan terug.
Absoluut niet.. Hier vorige maand ook gehad en mijn peuter zit echt niet langer als 2 min stil en praat ook continu.
Nee, dafne zou ook echt niet stil zitten. Als mn eigen vader of sm zou komen te overlijden, zou ik haar ondanks dat toch meenemen, die staan natuurlijk veel dichterbij dan mijn oma deed.
uiteraard, mn ouders en schoonouders dan zou ik ze ook meenemen. maar meer dan dat ook niet. Het duurde hier zeker wel 45/60 min, mensen vertelden verhalen e.d. Ik zie het al helemaal voor me dat ik daar dan met mijn rennende, luid pratende peuter zit waar ik achteraan moet... nee dankje En stiekem vind ik dat ook helemaal niet respectvol om een uitvaart zo in 'de war te schoppen'
De keuze is uiteindelijk eenvoudig, oma wil het liever niet. Dus dat is makkelijk! Voor mezelf zou ik het wel aangedurfd hebben, zeker omdat ik een back-up heb. Maar goed, het wordt zo!
Ik vind dat kinderen zeker bij een begrafenis mogen zijn. Maar wel als ze de leeftijd hebben waarop ze rustig op hun stoel blijven zitten. En gedurende de dienst hun mond kunnen houden. Aanwezigen hebben verdriet en willen in alle rust afscheid nemen van een dierbare. Die hebben(terecht) geen zin in een huilende dreumes of een peuter die kiekeboe doet, of rondlopende kinderen. De aandacht hoort uit te gaan naar de overledene. En als aanwezige wil ik graag wel de volledige verhalen horen. Of gedichten die worden voorgedragen. Kinderen zijn dan geen lichtpuntje maar een stoorzender op een zeer moeilijk moment. Als ouder wil ik mij trouwens ook niet iedere keer bezig houden met mijn kinderen (laat staan die van een ander). Mijn kinderen kunnen (als ze nog te jong zijn) prima afscheid nemen in de aula op een moment voor de ceremonie. Je hebt dagen de tijd daarvoor. Ik heb het dus over kinderen bij diensten en niet bij een soort receptie/handen schudden etc.
Onze oudste zoon was 3,5 toen de oma van mijn vriend overleed. We hebben hem meegenomen naar de uitvaart. We hadden hele goede afspraken gemaakt dat hij echt helemaal stil moest zijn als ik dat zei en dat hij anders mocht fluisteren. We hebben vooraf goed uitgelegd wat er ging gebeuren en dat we alles achteraf nog eens zouden doornemen. Het ging prima. Maar met onze jongste zoon zou ik dit niet doen, met hem kan ik niet zulke afspraken maken. En dat is helemaal prima, maar ik zou me wel opgelaten voelen als mijn kind lawaai zou maken of zou gaan rondrennen.
O echt? Ik vind kinderen echt bij het leven horen en dus ook bij het einde. mijn mans oma's en opa zijn ook onderdeel van het leven van mijn kinderen, net zoveel als mijn schoonouders. En ik zou niet weten waarom ze dan niet op hun eigen manier afscheid zouden mogen/kunnen nemen als een van hun overgrootouders zouden overlijden. Die zijn net zo belangrijk als hun grootouders. Het is een uitvaart van familie, niet van een colega waarmee ze geen band hebben. Maar goed meningen verschillen natuurlijk.
Familie of niet... ik vind rond rennende en luid pratende kinderen gewoon niet horen op een uitvaart... aangezien er dan bijna alleen maar oog is voor het kind bewust of onbewust... Ze kunnen ook afscheid nemen voor de uitvaart
Zoals ik al zei meningen verschillen. Ik zie een uitvaart als afscheid van een dierbare en voor de overledene als afscheid van het leven. En bij ons zijn kinderen daar dus onderdeel van. Als ik de oma van mijn man nu zou zeggen dat ik bij haar overlijden de kinderen niet mee neem omdat andere het misschien storend zouden vinden zou ze vragen of ik wel goed bij mijn hoofd ben en zeggen dat diegene die daaraan storen haar niet goed zou hebben gekent.
Maar jonge kinderen hebben toch helemaal niet door hoe beladen het kan zijn, dat het dus idd een afscheid is? Dafne kan echt niet zo'n hele dienst blijven zitten en stil zijn. En ik zou het wel vervelend vinden als anderen daar last van gebben, zou me erg opgelaten voelen. Daarom maak ik dus onderscheid in bv mn vader en sm waar ze wel bij zou zijn, en mijn oma, waar ze niet bij was. Die stond toch verder er vanaf zeg maar.
Ik zie al dat je de keuze hebt gemaakt, maar als antwoord in het algemeen: Bij grootouders zou ik mijn dochter van 3 meenemen. Ze heeft een goede band met haar opa's en oma's en hoort erbij. Ze moet het kunnen afsluiten. Ook weet ze al wat de dood is door huisdieren van de oppas. Als iemand dood is, komt diegene niet meer terug. Dan is het toch fijn als ze nog even gedag kan zeggen (bij de huisdieren hebben we dit vooraf gedaan). Wel zou ik ook rekening houden met de duur van een uitvaart. Sommige zijn een kwartier, andere een uur. Als het een lange uitvaart is, zou ik mijn dochter niet de hele tijd erbij laten zijn. Dan zou ik vrienden inschakelen die buiten met haar kunnen wachten zodat ik zelf wel erbij kan zijn en ze toch een stukje meekrijgt. Natuurlijk kun je een huisdier niet echt vergelijken met een grootouder, maar beide kunnen heel veel betekenen voor iemand. Sterkte met deze moeilijke periode @pietje1987
Het ligt er aan bij wie. Vorig jaar overleed eerst overgroot oma. Toen gingen ze niet mee. Ze kenden haar niet goed, grote zaal etc. Helaas overleed ook mijn moeder vorig jaar, nou geen denken aan dat mijn kinderen niet mee gingen. Ze waren echt het licht in haar leven. Het duurde ook niet superlang, half uurtje denk ik. En dochter van toen 2 heeft lekker zitten spelen en zijn samen met ons naar voren gegaan. Ze deden het prima. Bij de koffie hebben ze lekker met nichtje zitten spelen en daarna met opa en oma mee maar huis gegaan.
Wat is er mis met een jong kind meenemen naar de familiekamer/aula etc? Voor de dienst heb je dagen de tijd om in alle rust samen met je kind afscheid te nemen. Je kind kan vragen stellen die jij (zonder te fluisteren) rustig kunt beantwoorden. Je kind kan een tekening neerleggen voor de overledene kletsen etc. Dat is toch een prima afscheid voor een kind? Waaom moeten veel te jonge kinderen bij een emotionele langdurige dienst zijn? Wat hebben ze daar nu aan? Het kind heeft geen idee van de waarde en beladenheid. Je kunt prima op de boven beschreven dienst afscheid nemen. Als volwassene heb je dan ook rustig de tijd om zelf afscheid te nemen en de dienst te volgen. Ik zie mij al midden in de dienst achter een huilend kind aanrennen.... het idee
Helaas hebben wij al 3x afscheid moeren nemen van de opa's/oma van mijn kindjes. Mijn vader overleed toen mijn dochter nog geen 1 was. Zij heeft afscheid genomen voor de dienst en was bij de dienst zelf niet aanwezig. Ze huilde toen best veel en kon moeilijk stil zitten. Mijn moeder overleed toen mijn dochter net 3 was. Ze is meegeweest naar de condoleance. Hier stond mijn beste vriendin gereed om haar te vermaken en evt naar huis te brengen. Dit was niet nodig want mijn dochter vond het handjes geven erg interessant. De volgende dag was ze natuurlijk ook bij de uitvaart. Mocht ze een kaarsje aansteken bij de kist, heeft ze gedanst op de muziek en ze is bij meerdere mensen even op schoot gekropen. Vorige week overleed mijn schoonvader. Mijn dochter is nu bijna 6 en mijn zoontje 2,5. Ze zijn meegeweest naar de kerkdienst van 45 minuten. Dochter kon goed stil zijn en zoon had wat meer moeite. Die heeft even kiekeboe geroepen naar tante achter ons en riep toen iedereen de zaal in kwam dat opa dood was maar hij tenminste lekker koekjes had gekregen. Hij was verder redelijk stil tijdens de dienst. Maar ik heb hem wel veel koekjes en een pakje sap moeten geven daarvoor mja hij hoort erbij, ook tijdens de kerkdienst.
Het is hier de gewoonte dat kinderen altijd mee gaan. Ongeacht de leeftijd. Zou juist heel raar gevonden worden als ze er niet bij zouden zijn. De kinderen gaan hier overal mee naar toe. Als het niet geschikt is voor kinderen ga ik niet. Behalve werk en de sportschool natuurlijk.