Dames, Ik moet het echt even kwijt, na een lange tijd ellende(zie onderschrift) is het eindelijk gelukt zwanger te raken. Maar sinds ik weet dat ik zwanger ben voel ik me helemaal niet happy, ik vind het alleen maar eng om iets in mijn buik te hebben. Ik ben zoiezo een persoon die erg moet wennen aan nieuwe situaties. Doordat het zo lang duurde dat ik zwanger mocht raken was ik op een gegeven moment bang dat ik zo graag zwanger wilde worden om het zwanger zijn, dat je niet meer weet waarvoor je het doet. Ik ben de reden waarvoor je zwanger wilt raken dus helemaal kwijt geraakt met als gevolg dat ik nu last heb van paniekaanvallen en helemaal niet blij ben met een kindje in mijn buik. Ik zenuwen gieren door mijn lichaam op het moment dat ik eraan denk dat er een kindje in mij groeit en wij hier dus niet meer vanaf kunnen. Ik vind het zo erg me zo te voelen, ik ben futloos misselijk en heb echt nergens zin/fut voor. Ik weet niet wat ik moet doen liefs griekie
Vind het knap dat je het hier neer zet! Het is moeilijk dat je dit nu voelt, terwijl je je eigenlijk heel anders zou "'moeten' voelen. Ik herken er wel wat in. Ben 2 1/2 jaar geleden gestopt met de pil, 1 1/2 jaar lang bezig geweest met mijn ex, wat niet wilde lukken. Relatie is op de klippen gelopen en nu ben ik een tijdje samen met mijn huidige vriend en ben ik zwanger! Iets wat ik dus al 2 1/2 jaar wilde, en toen het zover was, schrok ik er wel een beetje van. Ging ook twijfelen aan of ik het dan toch wel wilde, of ik het wel zou kunnen enz. Moet wel zeggen dat ik er nu in aan het groeien ben. Ik hoop dat je misschien kunt proberen om niet teveel te gaan piekeren en het een beetje op je af laat komen. Als het alles beherst zou ik toch met een professioneel iemand te gaan praten.
Hey Griekie, Geef jezelf even tijd! Je bent zo lang bezig geweest met onzekerheden en moeilijke onderzoeken etc dat het ook bijna niet kàn om dan ineens op een roze wolk te zitten. Ik herken dat wel!! Heel eerlijk, iemand die op een 'normale' manier en redelijk snel zwanger wordt moet zelfs vaak ook even wennen. Het is een definitief iets en je kan er niet meer 'even' vanaf. Als je in de medische molen zit en het duurt langer dan je graag wilde en het is veel intensiever dan je vooraf had voorzien, dan moet je niet alleen wennen aan het zwanger zijn, je moet ook die vervelende tijd een plekje geven. Da's nog een proces waar je eigenlijk niet op zit te wachten. Ik kan je maar één ding adviseren: je bent nog maar zo kort zwanger; geef jezelf tijd om zowel blij te zijn, maar ook om boos en verdrietig of onzeker te zijn. Neem van mij aan, het krijgt allemaal zijn plek en over een tijdje kan je alles al beter een plek geven! Don't worry, komt goed!!
ah meiden zit hier echt met tranen in de ogen, ik voel me zo ellendig en alleen. Ik durf het tegen niemand(behalve mijn man) te zeggen omdat iedereen natuurlijk erg blij is voor ons maar ik kan dus helemaal niet meegenieten in deze vreugde. Echt dan kijk je er jaren naar uit en ben je geestelijk eigenlijk al helemaal opgebrand en nu zou ik dus willen genieten maar eigenlijk ben ik gewoon helemaal op. Ik schaam me
Ik snap het schaamtegevoel. Dit is wat je altijd wilde, waar je alle moeite voor hebt gedaan en dan voel je je zo. Goed dat je er met je man over kunt praten en hier kun je ook even je hart luchten. Er gebeurd nu zoveel, en ook de hormonen gieren door je lijf. Geef jezelf even wat tijd om eraan te wennen dat het nu wel gelukt is.
Jeetje meid toch,! Ik heb ook behoorlijk angsten gehad, maar dan meer dingen van buitenaf zoals, vermoord worden ect heel heftig. Maar we hebben het nu niet over mij, maar over jou. Ik zou zeggen probeer te genieten, maar dan zullen nog 150 mensen zeggen. Een ding wil ik je wel meegeven, PRAAT en als het niet kan met je partner/famillie/vrienden, of dat wil je niet, praat dan met een arts. Sommige mensen zullen mij reaktie overdreven vinden, maar ik heb zelf gemerkt dat er dingen van vroeger naar boven kunnen komen door onder anderen hormonen. Ik kan de plank misslaan en dat dit het geval niet is,maar wat dan ook, praten is heel belangrijk. Dikke knuffel voor jou, vind het al super knap dat je het verteld.
Ik vind het nog 1 van de grootste taboes rondom het zwanger zijn.... dat je je ook niet gelukkig kunt voelen, dat het allemaal helemaal niet gemakkelijk is, dat je een hoop onzekerheid en angst hebt en dat je het misschien ook gewoon niet leuk vindt... Overal staat en iedereen zegt dat je nu ontzettend blij en gelukkig moet zijn! En als je dat niet bent, dan is er altijd wel weer een dooddoener te verzinnen waarmee je er even op gewezen wordt dat je vooral gelukkig hoort te zijn. Alleen jij voelt wat jij voelt! En dat je nu - na zo'n lange moeilijke weg - angst en onzekerheid kent, lijkt me niet meer dan menselijk. Realiseer je wel dat je niet de enige bent die zich zo voelt en zo denkt. Schaam je vooral niet, en blijf er (misschien alleen met je man, zet voor de rest van de wereld tijdelijk een masker op) vooral wel over praten. Oh, en... Gefeliciteerd met je zwangerschap
Hoi Griekie, Allereerst vind ik het ook heel dapper dat je het hier neerzet! Je hebt er zo lang naar uitgekeken en dan is het zo ver en dan komt er ook opeens heel veel angst en onzekerheid om de hoek kijken. Ik denk dat heel veel mensen dit herkennen hoor en dat je absoluut niet de enige bent die dit gevoel heeft. Als je dan ook nog wat kwaaltjes hebt en je zo futloos voelt dan is het logisch dat je even niet lekker in je vel zit. Ik herken je gevoel in ieder geval ook heel erg hoor en ik moet zeggen dat dit na nu echt een beetje weg is met 19 weken omdat ik wat minder onzeker wordt en minder last heb van kwaaltjes. Ik schaamde me ook echt maar dat is echt niet nodig!!! Er komt ook zo veel opeens op je af! Ik had het er zelfs moeilijk mee om enthousiast te reageren als mensen me wilde feliciteren maar ik merk nu dat dat echt meer kwam uit onwenigheid en onzekerheid dan dat ik er niet blij mee ben.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!!!! Schaam je niet om je zo te voelen, er heerst inderdaad nog een groot taboe op!!! Praat er wel over hoor en krop het niet op, helaas kan je je ook gewoon rot voelen hoewel je diep vanbinnen ook echt wel blij bent, de zenuwen en onzekerheid spelen een grote rol. Groetjes
Ik snap voor een deel hoe je je voelt. http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/234765-lijkt-ver-mijn-bed-show.html Hoop dat je je snel beter voelt hoor
Griekie: De laatste zin komt voor mij heel erg bekent voor...Wij zijn al in ronde 1 zwanger geworden (dank god op mijn blote knieeen) maar ook ik heb tot 10 weken mezelf een beetje depri gevoeld door de misselijkheid,vermoeidheid en had ook nergens zin in! Dat is bij mij nu weg... Dat je je een soort alien voeld is ook niet iets vreemds...Ik hoop voor je dat je je snel fijner gaat voelen en die hormonen zijn nu ook niet je beste vrienden! Die moeten de eerste 12 weken hun plekje zoeken!
ach meis toch! Zoals anderen ook al zeiden, ik vind het ook heel goed van je dat je het hier al op schrijft! Na zoveel gedoe de laatste periode is het ook logisch dat je daar niet meteen van kan genieten. Zowiezo als je veel last van kwaaltjes hebt gaat dat genieten heeeeel wat minder maar ook als naweëen van een heftige periode is het heel normaal dat je je zo voelt. Misshcien helpt het je om de dingen eens op te gaan schrijven. Ik heb in een periode dat ik het zwaar had, was trouwens niet zwangerschapsgerelateerd, veel opgeschreven. Eigenlijk soort van dagboek maar het steeds maar weer opschrijven heeft me wel heel goed geholpen! Maakt misschien voor jezelf ook wel een stuk duidelijker waar dit gevoel vandaan komt. Ik denk namelijk niet dat het is dat je niet blij bent met je kindje maar gewoon dat je die periode daarvoor nog neit verwerkt hebt. En als je je zo blijft voelen aarzel dan niet maar praat er met een professional over. Ga evt naar de huisarts die je verder kan verwijzen. Eerste stap is er denk ik al en dat is dat je het hier aan geeft!! Enne... Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Want ik weet zeker dat je dit straks toch heel leuk nieuws gaat vinden.
Jullie zijn zo lief!!! Ik heb net met mijn zus gebeld die zei dat ik een boekje met pen bij me moet gaan houden en elke keer als ik paniek op voel komen daarin op schrijven wat ik voel, waar ik bang voor ben. En op het moment dat de paniek dan weggezakt is het teruglezen zodat ik het kan gaan relativeren. Het stomme is echt dat ik er 'savonds bijna geen last van hem maar vooral in de ochtend tot namiddag. Ik blijf hier bij jullie ook lekker mijn hartje luchten, dat voelt zooooo fijn. Net naar het strand geweest met manlief en m'n doggies. Daar even samen gepraat en ik vertelde dat ik ernaa uitkeek om in de zomerperiode met de kleine en de doggies in de bolderkar naar het strand te lopen. Positief toch ! dikke kusjes
Ondanks je gevoel nu: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik denk dat je jezelf even de tijd moet geven. Het is ook niet niets. Je doel is eerst: een kindje krijgen. Lukt dat niet, dan wordt het enige doel: zwanger raken. Met alle nare dingen die daarbij kunnen horen. En dan bén je ineens zwanger: het doel is bereikt..! En dan? Dan lijkt het wel alsof je in een gat valt. Want nu heb je niet meer dat enige belangrijkste doel. Probeer jezelf niet te dwingen om te wennen. Maar doe rustig aan. Koop een leuk boek of tijdschriften over zwangerschap en kinderen. En misschien helpt het je eens in een babywinkel of gewoon een hema babyafdeling rond te lopen en misschien zelfs iets te kopen om het echt te maken. Het komt echt goed! Dat weet ik zeker! Je positieve gevoel komt wel terug..! Succes meid!
Klinkt als een goed idee wat je zus zei. En ja, je kunt er maar beter goed over praten (met man, zus, vriendin) en schrijven, dat lucht vaak wel op!
Misschien een idee om vast een verloskundige te zoeken en je twijfels te bespreken? Zij zijn er ook om je te ondersteunen of door te verwijzen naar een professional.... En fijn dat je je al wat beter voelt. Ook deze gevoelens horen erbij hoor!
Weet je, zwanger zijn is zo ontzettend heftig! En dan zeker nog in jou situatie... Je hebt een heel zware tijd gehad, nu ben je eindelijk zwanger, maar dat kindje wat jullie zo graag willen, dat is er nog niet, daarvoor moet je eerst 9 maanden wachten, waarin je het lichamelijk en psychisch nog even flink te voelen krijgt. En er word ook nog van iedereen verwacht dat je op een roze wolk zit en zo blij bent! Nou, je mag gerust zo nu en dan even denken "Ik ben heel blij dat ik een kindje krijg, maar het zwanger zijn vind ik gewoon heel zwaar." Je hormonen stuiteren all over the place en zeker die eerste weken is het lichamelijk ook heel erg wennen, je weet niet wat je voelt, je voelt je echt niet aldoor on top of the world!! Dapper dat je hier je gevoels durft te uiten, maar fijn dat je dat bij je man ook kan! Hopelijk zijn jullie natuurlijk wel blij met je zwangerschap, maar moet je gewoon flink wennen aan de situatie. En dat mag best!
Hoi Griekie, Schaam je niet!! Ik wil ook graag zwanger worden, maar kan mij jou angst toch voorstellen.. Je was al gewend aan het idee dat het niet lukt.. (ondanks alles is het een bekend en veilig gevoel) en nu is het er ineens en je kunt er niet meer vanaf, je gaat er de rest van zijn/haar leven voor zorgen (althans zolang hij/zij dat nodig heeft) Dat is ook een hele grote stap en niet gek dat je daar angstig van wordt! Dat kan idd zn weerslag hebben op je geluk.. Althans ik ben geen psycholoog, maar ik kan mij er op die manier iets bij voorstellen.. Laat het zakken.. schaam je zeker niet.. en na een tijdje komt je geluk wel.. Misschien moet je een keer door de prenatal lopen of een andere leuke babyzaak.. en dan allemaal van die schattige spulletjes bekijken.. misschien wordt je dan wat enthousiaster. Je kunt het! Veel sterkte! Het is ook niet niks
Mee eens! Ik ben al weken aan het overgeven en tussen twee kotsbuien door -bloeddoorlopen ogen, uitgedroogd, uitgehongerd, slap van alle versuffende medicijnen tegen het braken die niet echt helpen - zei iemand tegen me: "en nu lekker genieten he? Klim op je roze wolk" Whahahaha!! Geloof me, ik ben supergelukkig met het feit dat we een kindje verwachten, maar ROZE WOLK... waar ik "op moet klimmen..."????? ZO overdreven allemaal. Wat betreft TS: Ik herken je gevoelens niet, maar kan me er wel iets bij voorstellen zoals je het vertelt. Accepteer dat je ook andere gevoelens kunt hebben, maar trek op tijd aan de bel bij een professional (die zijn daarvoor). Sterkte!
he bah,vervelend dat je je zo voelt.wWaar je altijd aan moet denken is het volgende. Het is nu heel vervelend en je voelt je heel rot maar dat gaat voorbij. Er komt een tijd dat het gewoon wel weer goed met je gaat. Je raakt ook in paniek doordat je je zo anders voelt en daardoor kom je een beetje in zo'n vicieuze circel. Accepteer gewoon dat je je even kloten voelt. Laat het er gewoon zijn en hang er geen gedachten of oordelen aan verder.Op die manier maak je het niet erger dan het is. In die eerste weken kun je sowieso wat depressief zijn en dat is heel normaal.ALs het echt niet gaat moet je natuurlijk prof. hulp zoeken maar je lijkt me slim genoeg om te weten wanneer je aan de bel moet trekken. komt goed hoor!