Hallo dames, Ik ben idd een beetje te laat met reageren. Ik heb een geweldig weekend gehad met de mannen. Alleen is het gesprek niet zo gegaan zoals ik wilde dat het zou gaan. Ik ben begonnen en heb de dingen gezegd die mijn zwars zitten. Zijn vrienden waren voornamelijk het onderwerp. En verder zijn we eigenlijk niet gekomen! Gisteren is het gesprek verder gegaan. Ik krijg het er helaas niet uit hem.. Ik heb echt alles al geprobeerd. Echt letterlijk alles. Ik leg hem zelfs letterlijk de vraag, wat wil je? Hoe zie jij ons? etc etc... En hij blijft erom heen draaien. En om dan toch een antwoord te geven zegt hij: Je bent mijn beste vriendin...:O WAT? Ow ik wist niet dat je met je beste vriendinnen naar bed ging... Nou ja.. Hij snapt wat ik wil, hij begrijpt mij volkomen, maar hij weet het allemaal niet. Hij geeft me zoveel Hints maar ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik denk dat ik het maar moet laten voor wat het is. Want hem dwingen om antwoord te geven is ook niet echt een optie. En ja.. Dat betekend dat ik zeker open zal staan voor relaties en nieuwe mensen.. Maar dat zolang dit niet het geval is, ik de momenten zal koesteren die we nog samen mogen doorbrengen.. En wie weet zit de toekomst vol verrassingen. En zoals iemand al zei in mijn vorige topic.. Ik moet niet teveel analyseren maar het meer over me heen laten gaan. En hem wat meer de tijd geven om na te denken, want blijkbaar heeft hij dat nog nodig. En aangezien ik letterlijk niets meer kan doen, moet ik het maar gewoon accepteren. Ps: we gaan nog wel samen op reis... wie weet kan hij wel dan een besluit nemen... Maar iets wat ik zeker weet is dat ik het niet meer zo ver laat komen.. 6 jaar verspilde tijd. liefs Damiana.
dus niks alles beslissend! Alles blijft dus gewoon zoals het is. Hij heeft de touwtjes in handen en jij accepteerd het maar weer...
Consider wat ontzettend kort door de bocht! Hij is de vader van haar kind, zij zit nog vol met gevoel en hij twijfelt en geeft onduidelijke signalen af. Natuurlijk zegt z eniet direct toedeledokie! TS ik vind dat je sterk klinkt. Koester de momenten, probeer hem beetje bij beetje in JOU tempo los te maken... Tot die tijd heb je de 'overbrugging'. Mocht hij zich in die tijd niet bedenken, kan jij het op een tijdstip wat goed voor JOU voelt afbreken... Zolang je idd je leven maar niet stil laat staan en laat draaien om hem, maar je alleen maar kiest voor je zoon en jezelf! Doe dingen waar je zin in hebt, doe het op de manier hoe het voor jou goed voelt, en alles komt helemaal goed!
Hier ben ik het mee eens. Hij zegt dit toch al vanaf het begin van je zwangerschap? Je zoontje is nu meer dan 1 jaar oud als hij dit al meer dan 1,5 jaar zegt dan kan ik eerlijk gezegd niet geloven dat hij nog meer nadenk tijd nodig heeft. Ik ging echt niet meer aan hem vast zitten hoor leuke mannen genoegt op de wereld die WEL weten wat ze met jou willen in relatie
Dat hij de vader is ja tuurlijk logisch wat je je dan zo voelt maar toch niet zo lang? Heb je haar verhalen tijdens haar zwangerschap gelezen over hem?
Ik accepteer de situatie zoals het nu is. Ik heb van alles al geprobeerd en het enige wat hij mij kan geven zijn hints. Een andere vriend is zowat niet toegestaan. Ik was laatst in Berlijn.. En daar heb ik een jongen leren kennen, die ik echt leuk ben gaan vinden.. helaas kort voor vertrek.. En dat vertelde ik mijn ex.. en hij beweert dat die ene dave niet bestaat etc etc. Hij wil niet dat ik van iemand ben.. maar zelf kan hij ook niets zeggen.. BAH. Toen ik met hem een gesprek begon toen was hij stil.. alleen maar stil, hij zei bijna niets en dat maakte het ook moeilijk voor me. Hij geeft teveel om me zegt hij en voelt liefde voor mij.. Ik denk dat hij het graag wil.. maar ergens durft hij die stap niet te nemen. Hij is 40 jaar en zijn hele studentenleven alleen gewoond, met vrienden overal en nergens geweest, van alles gedaan... Ik denk eerlijk gezegd dat het voor zo iemand moeilijk is om dan grote stappen te gaan nemen. Iemand dat niet gewend is zich te verantwoorden en andere dergelijke dingen... Ik denk dat dat zijn angst is. want hij gaf me ook geen ongelijk.
Ik zal niet met een oordeel komen. Het enige wat ik zou willen zeggen is dit: Jouw verhaal had van A tot Z mijn verhaal kunnen zijn. Alles wat je schrijft dat is zoals het in mijjn ´relatie´ is gegaan (behalve het feit dat ik door hem meerdere malen bedonderd ben maar dat even terzijde). Zo ging het ook bij ons. Niemand anders mocht mij hebben maar zelf draaide hij er ook omheen. We waren de ene dag zijn gezin en de andere dag wist ie het ff niet meer. En ook ik accepteerde alles. Jarenlang heeft ie zogenaamd getwijfeld..totdat er iets 'beters' voorbij kwam en hij van de een op andere dag bij haar introk. In mijn geval was het uiteindelijk niet een kwestie van 'twijfelen' maar gewoon puur manipuleren, profiteren en heerlijk van de lusten genieten maar niet de lasten. Zoals ik zei, ik zal niet over je oordelen maar zou wel graag willen zeggen: kijk alsjeblieft uit en laat je leven niet langer verpesten. Ik kon zelf heel lang teren op de leuke momenten die we samen hadden dus accepteerde ik ook van alles maar het verdriet dat daarna kwam toen hij eindelijk klaar was met 'tweijfelen' is onbeschrijfelijk. En als laatste dit: dat hij je geen ongelijk geef is niet zo heel vreemd. Je verzint zelf een excuus voor zijnn gedrag en dat is voor hem natuurlijk zeer makkelijk en aangenaam.
Er is nu toch helemaal niks veranderd?! Lees je topic's al vanaf het moment dat je zwanger bent en ik vind echt dat je voor jezelf moet kiezen! En misschien komt hij er eindelijk achter wat hij wil als jij voor jezelf kiest en hem de deur wijst!