Ik ben van de week bij een info avond geweest en daar vertelde de verloskundige dat vrouwen na een thuisbevalling veel tevredener terugkijken op hun bevalling. Ook werd er gezegd dat als er bij een ziekenhuisbevalling gebruik was gemaakt van de ruggenprik de vrouw vaak het gevoel van falen aan de bevalling overhield. Hoe is jullie ervaring hiermee?
Ehm ja... Want je MOET natuurlijk altijd pijn hebben want anders ben je geen goede moeder... Ik ben begonneb met weeen en toen ik weeenstorm kreeg heb ik om een ruggeprik gevraagd, gekregen maar toen uiteindelijk met spoedsectio (en nog een ruggeprik) bevallen! Ja joh ik ben een echte faler, niet een maar zelfs 2 ruggeprikken... Wat een onzin Weet je waarom die verloskundige dat zegt? Omdat als jij een ruggeprik krijgt je medisch wordt en zij haar geld niet krijgt wat ze bij een thuisbevalling wel krijgt... Dus er is dan een iemand die in financiele zin faalt en dat is de verloskundige!
Als je commentaar krijgt zoals ik kreeg na de bevalling van de eerste kan ik me wel indenken dat een vrouw een gevoel van falen krijgt. Mijn schoonzus was supertrots dat ik geen pijnstilling had gebruikt (euh ja dat ging ook niet meer vanwege de ontsluiting!) maar ik vroeg wel om een ruggeprik, en sz was blij dat ik dat niet had gekregen Pardon!? Iexereen beleeft pijn anders en de middelen zijn er nu eenmaal, dus als je er gebruik van wilt maken dan ook doen, je vk is gewoon bang om der geld kwijt te raken.
Vindt het ook vreemd dat je een gevoel van falen zou hebben,en ik had van de andere twee niet eens pijnbestrijding! Niet iedereen kan goed met pijn omgaan,maar om dan het gevoel van falen te hebben omdat je het dan niet uit jezelf zou 'kunnen' is wat mij betreft onzin. Gewoon doen waar je jezelf het prettigste en veiligste bij voelt hoor
Wat een gekkigheid is dat nu weer! Ik heb een ruggenprik gehad en vond het heerlijk. Ik mocht van de gyn niet bevallen zonder ruggenprik, dus het was allemaal al gepland, maar ik denk dat ze ook echt gelijk hadden.
Ik had mijn zinnen gezet om thuis te bevallen. Ik werd zondag nacht wakker rond 4 uur. Ik had beginnende weeen, die regelmatig kwamen om de 4 a 5 minuten. De ochtend rond half 8 gebeld. Toen de verloskundige kwam had ik nog maar anderhalf centimeter ontsluiting. Ook goed de weeen waren nog uit te houden, dus ik lekker naar bed de verloskundige zou later terug komen. De weeen werden sterker en ik spuugde al het eten uit. Rond 3 uur kwam de verloskundige weer. Wat denk je nog steeds anderhalf centimeter. Toen zakte de moed mij wel in de schoenen. En nu dan ga maar douchen en of in bad, zoek afleiding bla bla, is wat ze zei. Ik trok het niet meer. Ze heeft me toen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar was ik rond 6 uur 's avonds. Daar wilde ze eerst nog niks doen, omdat ik al uitgeput was en ik eerst een goede nachtrust moest hebben, dus ik kreeg wat om te slapen. Ik dacht op dat moment spuit me helemaal maar plat, want het was echt niet leuk meer. Helaas had de slaapmedicatie geen effect, dus nog een nacht geen slaap gehad, en hele nacht weeen. Volgende dag gingen ze kijken of ik genoeg ontsluiting had om mijn vliezen te breken. Anders werd er een ballon ingebracht, wat betekend dat het nog wel een dag/nacht kon duren. gelukkig had ik 3 cm ontsluiting en konden ze mijn vliezen breken. De baby had wel in het vruchtwater gepoept zeiden ze, maar dat kwam vaak voor. De gynaecoloog raadde mij zelf een ruggenprik aan, anders hield ik het niet vol, ik moest immers ook nog persen. Ik ging akkoord, verlangde naar geen pijn. Ik heb wel iets baad gehad bij de ruggenprik maar niet veel, pas vanaf 8 cm. Na het breken van mijn vliezen heb ik er nog 12 uur over gedaan voor volledige ontsluiting. Ik was uitgeput. Toen ik volledige ontsluiting had werd de pomp uitgezet. Anders voel je bijna geen persweeën. Nou die voelde ik ook niet, en probeer dan maar eens te persen. Jeetje wat een drama, na dik anderhalf uur persen werd ze gehaald met een vacuüm pomp en een knip. Ze had een moeilijke start maar trok snel bij gelukkig. Ik had absoluut niet het gevoel dat ik gefaald had, voelde me alleen niet echt serieus genomen door mijn eigen verloskundige thuis. Als ik niet in ziekenhuis was bevallen, was het niet goed gekomen.
Ik heb een ruggeprik gehad bij mijn ingeleide bevalling aangezien de weeenstorm niet meer te harden was, nou ik heb maar van 1 ding spijt en dat is dat ik niet 2 uurtjes eerder erom gevraagd had Falen waarom?? Je moet je kind er immers nog steeds op eigen kracht uit persen dus wat een onzin.
Wat een raar verhaal.... Falen omdat je een ruggenprik hebt gehad? Nee, dat gaat er bij mij niet in. Dat een verloskundige ervan baalt omdat ze geen geld ervoor krijgt, lijkt me nog enigszins 'logisch', maar het belang van de barende vrouw en haar (ongeboren) kind zijn het allerbelangrijkste.... Doe waar jij je goed bij voelt, laat je alsjeblieft niet bang maken....
Volgens mij heeft het niet met een goede moeder zijn te maken, dat stelt de vk ook niet. Ik kan me er wat bij voorstellen, daarom wil ik ook geen ruggeprik. 2x thuis bevallen, 2x dus zonder pijnstilling, vond het het gevoel van kracht/het zelf doen heel prettig. 3e keer morfine-pompje gehad, ook prima, maar had daarna wel het gevoel dat ik het niet volledig zelf heb gedaan. Maakt geen mindere moeder, maar snap het gevoel best.
Onzin - ik had graag pijnstilling willen hebben, maar toen ik het vroeg was het al te laat, teveel ontsluiting. Had ik het maar eerder gevraagd! Heeft niemand bij die bijeenkomst aan de vk gevraagd hoe ze aan die info kwam dan?
Nou zeg... wat is dat dan voor onzin? Ik heb bij beide een ruggenprik gehad en kijk trots terug naar hoe de bevallingen zijn gegaan. Bij de 1e riep ik, ondanks de ellende, dat ik het wel zonder zou doen. Maar ik werd zo moe van de weeën opvangen en de pijn, dat ik maar al te graag een ruggenprik wilde. Ook omdat ik voor ogen hield dat ik het kind er ook nog uit moest persen en daar kracht voor nodig had.
Zoals jou vk het aangeeft vind ik het echt onzin. Maar ik kan we er wel iets bij voorstellen als je zelf (net als ik) je erop ingesteld hebt het zonder te willen doen. Ik wilde absoluut geen pijnstilling tenzij het echt zou moeten om wat voor reden dan ook. Ik ben zonder en dus na wens bevallen. Ik voelde me zo geweldig stoer daarna. Dat zou ik ook vast ook geweest zijn met pijnstilling maar nu had ik het voor mijn gevoel echt 100% zelf gedaan. Ik kan me dus in mijn situatie als ik toch pijnstilling nodig had gehad dat stukje 'faal' gevoel voorstellen. Niet dat ik het dan minder goed had gedaan, maar ik zou me falend voelen tav mijn eigen voornemens.
Ik kan wel een beetje voorstellen hoe de verloskundige het bedoeld... ik ben 2x bevallen, de eerste bevalling zonder wat dan ook en de tweede werd ik echt helemaal gek van de pijn. Ik heb gesmeekt om iets (wilde geen ruggeprik) dus kreeg een prik met pethedine. Nog geen kwartier daarna (dat ding werkte nog maar nauwelijks) had ik 10 cm ontsluiting. Ik ben dus in 25 minuten van 5 naar 10 cm gegaan, vandaar de verschrikkelijke pijn dus. Achteraf baal ik dat ik dus om pijnnstilling heb gevraagd... niet zo zeer als falen, maar ik baal gewoon, had prima zonder gekund. Misschien wel 'schaamte'.... de eerste bevalling lukte het ook zonder tenslotte. En de verloskundige, tsja, die zien alle cliënten het liefst thuis bevallen natuurlijk of HOOGUIT poliklinisch zonder pijnstilling, anders krijgen zij er geen geld voor. In deze tijden draait het nou eenmaal om meer dan alleen 'het beste voor moeder en kind', maar als zij niet genoeg geld meer binnen krijgen, kunnen ze de praktijk sluiten.
Ik heb ook vrij snel voor de ruggenprik gekozen. Ik gaf toen aan de verpleging aan dat ik het dubbel vond en dat ik mijzelf een slappeling voelde. Ze zei toen dat bij hun op de afdeling weinig vrouwen zijn die zonder ruggenprik bevallen. Dat heeft mij toch wel gerustgesteld. Ik was ook blij toen de pijn door de pijnstilling heen kwam, opgehoogd werd. Doe waar jij je goed bij voelt! Ik vond het wel belangrijk om uitgerust te kunnen persen, en die rust heb ik echt nodig gehad.
Ik hen bij de eerste gene ruggenprik gehad (wel gevraagd, maar was te laat) en bij de tweede wel. Helaas heeft ie, volgens mij,niet gewerkt. Het deed in ieder geval nog steeds ontzettend veel pijn. Maar ja, ik weet niet hoe erg het was geweest zonder ruggenprik natuurlijk. Maar ondanks de prik, vond ik de tweede bevalling echt zwaarder dan de eerste. Anyway: één bevalling zonder pijnbestrijding en één met. En in beide gevallen echt geen gevoel van falen hoor. Wat een onzin! Die baby is er uit toch, wat valt er te falen dan??
vind ik niet (ben bevallen zonder pijnbestrijding trouwens), laat je niets aanpraten hoor. Als jij het niet meer trekt en hulp nodig hebt (en fijn toch dat dat bestaat) moet je het zeker doen. Mijn bevalling duurde 14 uur. Na 10 uur zelf rugweeën opvangen kwam de VK kijken en toen zat ik net in een weeënstorm. Toen zei ik ook: als ik niet al goed op weg ben met ontsluiting wil ik naar het ziekenhuis want dit trek ik niet nog 10 uur! Toen had ik gelukkig al 6 cm ontsluiting dus kon thuisbevallen. Vooral niets laten aanpraten hoor, bevallen is topsport.
en ik denk ook dat er een verschil zit in pijngrijs. Ik heb een hoge pijngrens en ik kon die knop in mijn hoofd omzetten en me op de weeën richten. Dan zit je toch in een soort flow. Als dat niet lukt en je raakt in paniek van de weeën en de pijn dan is het toch mooi dat er middelen zijn.
Oh ik vind dit zo'n onzin, alsof je stoer bent dat je pijn geleden hebt.. ik snap die instelling echt niet Ik ben blij dat ze in Duitsland veel normaler doen over de ruggeprik en ik weet van te voren ook al dat ik er om ga vragen als de pijn te erg wordt.. Want waarom zou je pijn lijden als de medische ontwikkelingen het toelaten om zonder risico voor je kindje verlichting van de pijn te krijgen. Ik kan hier nu wel 10.000 vergelijkingen neergooien over dingen die je toch ook niet zonder verdoving zou doen maar ik denk dat ik wel duidelijk gemaakt hebt wat ik bedoel.
De verloskundige zei ook (gelukkig) niet dat je werkelijk zou falen als je zou bevallen met ruggenprik. Maar dat dat uit ervaring vaak gezien werd dat de vrouwen zelf met dat gevoel bleven zitten. Verder werd er juist ook gezegd dat de tevredenheid over de bevalling niet ligt aan hoe lang je er over doet, waar je bevalt of hoe veel pijn je hebt. Ik kan het me wel een klein beetje indenken namelijk dat ik dat gevoel een beetje zou hebben. Ik wil in het ziekenhuis bevallen en ik sta ook open voor een ruggenprik als ik het niet meer kan opvangen. Maar nu dat zo gezegd is ga ik twijfelen of ik er dan niet zo'n gevoel aan over ga houden. Ik weet ook wel dat je van tevoren zulke dingen niet kan inschatten over jezelf, vooral omdat het mijn eerste is. Dus ik dacht even peilen wat de ervaringen zijn...