Bevalling van Jørre (14-05-2007)

Maandag de 7e mei, op de uitgerekende dag begonnen de weeen. Ze kwamen om de 9 minuten. Deden flink zeer, maar het meeste pijn deed mn rug. 'sMiddags besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan. En daar bleek dat ik nog maar 1 cm ontsluiting had en ze dus niets voor me konden doen. Dus wij weer naar huis.
Maandag op dinsdag nacht erg slecht geslapen, 3 uurtjes maar. Edwin bleef dinsdag thuis en we besloten om het ziekenhuis weer te bellen of ze iets konden doen. Maar zolang de weeen om de 9 minuten kwamen konden ze niets. We moesten wachten tot ze om de 7 minuten kwamen, maar we konden wel naar onze eigen verloskundige als we dat wilde. Daar bleek dat ik dus nog niet meer ontsluiting had en dat Jørre weer wat omhoog was gegaan. Als mn vliezen breken moet ik nu dus gaan liggen en het ziekenhuis bellen want dan komen ze me met de ambulance ophalen. Doodmoe was ik ondertussen van die vreselijke rugweeen.

Dinsdagnacht opzich wel aardig geslapen, maar toch woensdag morgen het ziekenhuis gebeld dat ze iets moesten doen omdat ik zo echt niet verder kon. En we mochten langs komen. Dus wij alle spullen voor Britt ingepakt om haar naar Marja te brengen in de hoop dat er nu dus is wat ging gebeuren.
We hadden ons voorgenomen om het ziekenhuis niet uit te komen zonder Jørre.
Maar helaas, ik had had ondertussen wel 3 cm ontsluiting, maar mn baarmoedermond was dus nog niet helemaal weg. Er stond nog 1½ cm.
Aan de pijn in mn rug konden ze wel wat doen.
Ik kon een prik krijgen die de zenuwen in mn rug activeerd zodat ik een eigen pijnstilling aanmaak. De bedoeling hiervan is dat ik mn rug niet meer voel en dat ik dus beter kan ontspannen. Het zou wel iets pijn doen zei ze nog.
Nou en dat deed het zeker. Ze deed eerst ijs op mn rug en daarna ging de prik erin. Mijn hemel, wat deed dat pijn. Ik heb echt gegilt. Ze had me al gewaarschuwd, maar dat het zon pijn deed had ik echt niet verwacht. Je heb pijn en pijn .. maar dit wens je je ergste vijand nog niet toe. De pijn was ook wel weer snel weg. Na een sec of 20 voelde ik er niets meer van. Ik kreeg een slaap pil mee voor de woensdag avond.
En nu is het wachten op de weeen. Ik mag 4x daags 2 panodil innemen.
Het kon nu nog van een paar uur tot een paar dagen duren.

Heb van woensdag op donderdag echt heerlijk geslapen met die slaappil. Dat heeft me goed gedaan. Maar die weeen bleven om de 9 min komen. Je gaat er geloof ik aan wennen. Heel de dag een beetje rustig an gedaan. Ed was ook nog thuis, maar hij is vrijdag toch maar gaan werken. Het is een kort dagje op vrijdag dus dat heb ik wel gered met Britt. De zaterdag maar een beetje aangetobt. Puffen en doorgaan.

Zondagmorgen werd ik om 0500 uur wakker met een paar flinke weeen. ff een bedje uit gegaan, naar de plee. En mn afscheiding was nu roze. Het was blijkbaar begonnen. Toch maar weer proberen te slapen. En tussen de weeen door heb ik ook nog geslapen. Maar rond 0615 uur ben ik mn bed maar uitgegaan. Had teveel last van die weeen. Ben maar ff achter de pc gekropen en mn weeen wegpuffen.
Britt en Ed werden om 8 uur wakker, dus ff lekker samen ontbeten. En om 12u ben ik mn bedje maar weer ingekropen. Heb heerlijk geslapen tot 15u. En weg waren de weeen weer.
Om 16u komt mn ma en hubby hier het erf oprijden. Wat was ik blij hun te zien. Was echt een verassing. Ik had dr al een paar keer gebeld, maar kreeg dr niet te pakken. En nu was ze opeens hier. De weeen die weg waren kwamen rond 1830 weer terug. Alleen heel onregelmatig. Er is echt geen pijl op te trekken. Dan weer om de 5 min, dan weer 10 min. En dan weer een half uur niets. Ja, wat moeten we nou? Bellen of niet. We besluiten om ons bed maar in te duiken en maar zien wat de nacht gaat brengen.

We lagen om 2300 uur in bed en om 2320 begonnen de weeen echt flink regelmatig te komen. Kon er eigenlijk niet van slapen, al heb ik tussen de weeen door wel een paar hazeslaapjes gedaan.
Om 0030 besluit ik uit mn bed te gaan want in bed liggen is niet meer alles. Tegen Edwin gezegd dat hij nog maar ff moet blijven liggen want het zal wel weer loos zijn. Maar om 0100 uur besluit ik toch te bellen. En we mogen komen. Dus Edwin weer wakker gemaakt en hij ging nog ff douche, dus om 0145 uur reden we weg.
En toen begon het hoor .. ik had dus nogsteeds een baarmoedermond van 1½ cm en nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Ik begreep er echt geen bal van. Hoe kan dat nou, hoellang gaat dit nog duren? Maar ze besluiten om me aan de CTG te leggen en zien dat het hartje van Jørre te hoog en te regelmatig is. Ik krijg koud water te drinken want ze willen dat hij wakker wordt. Maar meneer ligt in een diepe coma en laat zich niet wakker maken. Ron deen uur of 5 breken mn vliezen, dus het gaat nu echt beginnen.Dus word besloten dat ik een ruggeprik krijg en aan de wee opwekkers ga en aan de CTG blijf liggen om Jørre in de gaten te houden. Er staat een arts bij te kijken die heel paniekerig doet en het al over een keizersnee heeft. Ed en ik kijken elkaar aan en zeggen eigenlijk niets. Maar toch ga ik op de normale weg verder. Rond een uur of 7 word de ruggeprik, infuus en catherter geplaats en daar gaan we.
Heel langzaam komt het allemaal op gang. Maar het hartje van Jørre wordt goed in de gaten gehouden. Het is veel te hoog en te regelmatig. Dokters lopen af en aan om het te controleren. Ik word er best paniekerig van eigenlijk. Wat is er nou mis? De verloskundige zegt, "meid, zolang ik rustig blijf zitten is er niets aan de hand, als ook ik ga rennen en vliegen moet je je zorgen gaan maken". Dus daar hou ik me maar aan vast. De wee opwekkers werden hoger en hoger gezet maar ik zat met een colaatje en een boekje lekker te "chille". Dit was wel ff lekker zeg. Bevallen zonder pijn. Nou de pijn die kwam nog wel hoor.

Rond 12 uur was de ontsluiting 8 cm. En er werd een arts gehaald om Jørre weer te controleren want zn hartje bleef maar zo regelmatig en te hoog. Dus werd er een druppeltje bloed uit Jørre zn hoofd gehaald en getest op zuurstof. Als het te laag zou zijn, zou ik alsnog een keizersnee krijgen, maar gelukkig bleek na een paar minuten dat alles ok was. Om 1215 had ik 9 cm en om 1230 10. Zodra ik wat zou voelen wat ook maar iets op persen leek mocht ik heel zachtjes mee gaan persen. En ze was nog niet uitgepraat of daar was het al. Ik mocht heel langzaam meepersen en heel, maar dan ook heel langzaam zakte Jørre naar benee. Maar wat deed het een pijn zeg. Rond 13u zei ik tegen de verloskundige dat ze hem er maar uit moest halen, ik wilde niet meer. Ik had echt pijn, zelf met mn ruggeprik nog. Rond 1315 zagen ze zijn koppie al. En toen zn koppie stond, dat deed pijn zeg. Niet normaal. Had het gevoel dat ik aan alle kanten uitscheurde. Wat achteraf niet zo bleek te zijn. Rond 1325 was zijn koppie geboren en bij de volgende perswee, kwam na heel veel geploeter van de verloskundige, ook de rest van Jørre. Zijn schoudertjes wilde er nl niet door. Dus ze moest even ruimte maken.

Wat was dat weer een geweldig moment zeg. Die kleine man op mn buik. Edwin was ook helemaal dolgelukkig met zn zoon. Ook deze keer was Ed degene met de tranen, en ik dus niet. De navelstreng hadden ze gelijk doorgeknipt en Jørre werd bij me weggehaald. Hij was nl onwijs blauw. Dus moest hij leeggezogen worden en nagekeken. Gelukkig was alles ok en na 5 min werd hij weer op mn buik gelegd.

Nu kon het genieten beginnen. Wat een heerlijkheid om hem nu eindelijk vast te houden na al die maanden.

Na een paar telefoontjes, douche de nodige informatie en het aankleden van Jørre zijn we lekker naar huis gegaan waar Britt en Jørre elkaar voor het eerst zagen.

Liefde op het eerste gezicht.

Jørre weegt 4620 gram en is 54 cm.